Wie zal dat betalen

Ik ben in de gelegenheid om een o pleiding te gaan volgen en ben nu aan het onderhandelen over de voorwaarden.

Vreemd genoeg ben ik de enige die dat aangeboden is, die over de voorwaarden praat. De overigen hebben vorige maand allemaal direct alles ter plekke ondertekend.

Misschien ben ik wel te kritisch, maar ik lees graag alles op mijn gemakje na en toets dit ook nog eens aan wet- en regelgeving. En wil graag gemaakte afspraken op papier zien. Niet alleen een mondelinge toezegging. En ik heb ook geleerd - door schade en schande - dat ik dit natuurlijk ook andersom kan doen. Ik bevestig de gemaakte afspraken en wordt dit niet ontkend, dan staat het ook.

Kan er niet teveel over zeggen maar het schijnt een gewilde o pleiding te zijn. Ben benieuwd hoe bij julllie op het werk een terugbetaalregeling is geregeld of wat te doen bij ontslag voor de regeling verjaard is. Hoeveel en hoelang zeg maar.

Laat me maar horen!

Verder probeer ik zo stressloos te leven, wat nog niet meevalt voor een oude piekeraar. En goed op mijn eten te leten. Vooral lekkere verse groenten en vanavond nog genoten van een roerbakschotel met stukken vis. Die had ik de avond ervoor al uit de diepvries gehaald, dus hoef ik niet na te denken wat ik ga eten. Het snijden is het meeste werk, maar dan ben ik toch echt in een tien minuten klaar met voorbereiden en kan ik rond 18.45 uur lekker eten.
Ben blij dat ik mijzelf dat gun, ook al lijkt het veel werk, al dat gesnij, maar dat is het dus helemaal niet met een goed mes.

Toen ik thuiskwam ook direct de wasmachine aangezet, nadat ik de kleren van vandaag er ook nog bij heb gepropt. Lekker in mijn pyama en ochtendjas genieten van de zeer goedkope avondkrant. En van iets wat ik opgenomen had (Zalig he). De afwas doe ik eigenlijk direct na het eten. Is alles weer klaar en schoon.

En dan ook goed opletten dat ik op werkdagen op tijd naar bed ga. Omdat ik merk dat mijn lichaam veel beter functioneert met genoeg slaap.

En minder doelloos tv kijken. Maar lekker lezen of iets maken. Of een beetje lezen her en der op blogs.

Het is wel retesaai, maar goed ook heel goedkoop hahah!! Nu las ik in het Parool afgelopen week dat sex ouderen vitaal houdt, dus dat ook maar weer eens gedaan.  En vitaal dat ik me voel.

Pogingen iets van het leven te maken - inspiratiemateriaal!

Dit is de titel van het geheime dagboek van Hendrik Groen. Vermakelijk boek. En tegelijkertijd schrijnend. Want hoe klein is de wereld van een man/vrouw op hoge leeftijd (83 1/4 jaar) met weinig vooruitzichten of geld om vooruitzichten (uitstapjes, vakantie etc) te kopen.

En dan heb ik het nog niet eens over het lichamelijk verval. Dat de geest nog veel wil en kan, maar je lijf het niet meer trekt.

En je daardoor afhankelijk bent van de verzorging. Hij leeft helemaal op als hij een scootmobiel aanschaft. Daardoor wordt zijn wereld weer eens stuk groter. En door het vormen van een groepje met medebewoners die meer willen dan klagen over het weer of het eten.

Hoe simpel is het om elke dag op te staan, je voeten naast je bed te zetten en te kunnen lopen en gaan waar je heen wilt. Een functionerend lijf te hebben. Wat niet lekt of kromgetrokken is.

Is allemaal niet zo vanzelfsprekend.

Maar ook niet dat iedereen maar 'lekker' kan genieten van de dagen na het pensioen. Want misschien is er geen tijd meer om te genieten of geen energie meer. Of ben je dan zo dement als een deur, zoals mijn vader. Of heb je alleen je AOW-tje.

Had gisteren naar mijn werk mijn laarzen aangedaan. Op de een of andere manier zaten ze nu niet fijn en ik voelde dat ik mijn hiel had opengeschuurd. Maar ja...zat op mijn werk inmiddels en om daar mijn laarzen uit te doen, pleisters te plakken etc...was gewoon te ingewikkeld met 60 man om je heen en geen privacy en dus gooide ik er maar een paar paracetamol in en hoopte dat ik die avond nog normaal naar huis kon strompelen. Niet teveel aan denken dus maar.

Dus weer even op een goed werkend lijf gewezen. Hoe vanzelfsprekend we dat vinden, maar dat niet is.

Vanochtend nog even om mijzelf gelachen toen ik bedacht dat ik die plek droog moest houden en dus een plastic zak om mijn voet deed. Onder de douche liep die zak lekker vol met water waardoor ik een prive-zwembadje om de voet creerde in plaats van een droge plek.

Daarna afgetaped wat niet zo simpel is in je eentje en met een niet zo yoga-fehig lijf. Maar gelukkig wel kunnen lopen met de man met hond en wat was dat weer genieten. Lekker weer, geen mist, veel blije honden en gewoon weer lopen op de sneakers van zoonlief uit de USA gehad, die ik nu al maanden achter elkaar draag, ook naar mijn werk. Want representatief hoef ik er voor dat tientje per uur echt niet meer uit te zien vind ik. Zijn wel hele hippe sneakers hoor, maar goed...in mijn vorige werkkringen waren sneakers op het werk in mijn soort beroep not done.

Vandaag ook de weekboodschappen gedaan. Had er zaterdag de kracht niet voor en zag dat ik gewoon genoeg in huis had om nog een stadsbelegering mee te doorstaan, dus die boodschapjes konden wel wachten.

Nu een vers kopje thee en even ontspannen. Kan ik de komende dagen mijn werk weer aan.
Hoppa....daar komt de budgetvriendelijke krant in de bus! Ook fijn.

Ongewild op pad

Online kocht ik mijn nieuwe bus-abonnement. Nog even ophalen die bestelling (lees op mijn OV-kaart zetten, want kennelijk is de techniek nog niet zo ver dat de vervoersmaatschappij de bestelling direct op je OV-kaart kan plaatsen. Dat betekent dus even langs een oplaadpunt, of zo kan het tegenwoordig ook, in de bus bij een paal ophalen die bestelling. En ja....dat had ik ook morgenochtend kunnen doen - bij die paal in de bus - maar ik hou niet van onverwachte verrassingen op dat gebied. Dus maar liever vandaag even opladen.

Ik moest toch nog even wat oude kranten/papier weggooien met mijn bejaardenboodschappenkar, dus direct maar langs de supermarkt lopen, waar het oplaadpunt staat.

Defect

Plan B dus maar; even snel langs de dichts bijzijnde oplader fietsen.

Ook defect.

Plan C dan maar; in de bus maar even snel opladen.

Ook defect

Plan D; met diezelfde bus dus maar naar een treinstation en daar kijken of ik kan opladen, via het NS-netwerk. En met mijn busabonnement had ik keus uit wel 2 treinstations. Ole!

Gelukt en met een andere bus weer terug richting fiets.  Inmiddels wel een klein uurtje verder in de tijd. Het was nog steeds heel erg mistig hier in de polder, terwijl de buschauffeur me vertelde dat bij het beginpunt van de bus die ik terugnam het zonnetje lekker scheen. Maar een paar kilometer verderop.

Tussendoor nog even een pitstop bij het grote winkelcentrum, maar eigenlijk dacht ik al heel snel....heb hier niks te zoeken behalve mijn potje Magnesium wat op was en ergerde me aan een dame bij de kassa bij de H ema die tegen haar zus/vriendin/dochter zat te zeiken over dat 'die vluchtelingen alles van ons willen inpikken'. Ik keek eens om mij heen, maar heb in die hele winkel geen enkele vluchteling gezien en verder ook nergens. Dus wat 'ze' dan aan het inpikken waren??

En ergerde me aan een familielid die nu aan 'de vluchtelingen' de schuld geeft dat hij geen huurwoning kan krijgen. Dat hij er al jarenlang er niet actief naar zoekt is hij kennelijk vergeten. En hij heeft een huis hoor. Dus geen accute nood. Alleen een luxe wens om wat anders te hebben.

Bij de fiets aangekomen nog maar even mijn frustratie over dat gezanik en gezeik eruit gefietst en nu weer heerlijk, nog steeds in de mist, thuis. Met een kop verse thee, nog steeds een veilig dak boven mijn hoofd, ik kan zeiken wat ik wil - mijn kop gaat er niet af dan. Nu even rustig wat dingen doen die me opladen voor de werkweek.

En laat ik dankbaar zijn dat ik werk heb. Ja, stom werk, maar nog steeds werk. En kennelijk kan niet iedereen dit werk (volhouden), dus of het dan zo stom is, dat label hang ik er zelf aan.

Zaak is om mijzelf niet te frustreren en te blijven kijken naar alles wat ik wel kan en mag en heb. En vooral mijn eigen spoor te blijven volgen. Wat past bij mij. Niet de dromen van een ander volgen.

Wat heel erg leuk is om te kijken bij lamlendige gevoelens is de kinderserie Poesjes van de VPRO op de zondagochtend. Allemaal kittens in een poppenhuis. Zo lief.

Hartige zwijmel

Terugzappend in de tijd kwam onderstaande song tevoren. Altijd goed om te zwijmelen. En een beetje triest te worden. Want ik heb een goed hart, maar niemand weet het te vinden kennelijk. Misschien de cardioloog ooit.

En ooit zei een dame ooit dat de weg naar een man's hart recht door zijn borstkas is, dus die was ook niet echt subtiel.

Pi Pa Pompoen wat kan je ermee doen?

Soep mee maken en dat heb ik gedaan. Heerlijk, echt een herfstsoepje. Met een lekkere schep Griekse yoghurt. Verder las ik een recept voor muffins met pompoen en die staan nu in de oven. Ben benieuwd of die gelukt zijn, want geen boter of vet, maar in plaats daarvan puree van pompoen.

Maar goed; het houdt je van de straat. Beetje uitproberen met lekkere ingredienten. En niet duur, want de pompoen kocht ik op de markt voor € 2,--. De lieve marktkoopman zei me nog dat het een pompoen was.

Goh...ik dacht een koets.

Met de herfst drijft ook het eenzame gevoel een beetje binnen en daar wil ik niet al te veel aan toegeven. Het ligt ook grotendeels aan mij. Ik bel op zo'n dagje dat ik kan treinen niemand die mee zou kunnen treinen. Misschien te schijterig om te horen dat hij/zij niet kan/wil. Andere, veel interessantere dingen te doen. En ja, dan loop ik de hele dag in mijn eentje door die mooie stad. En reis alleen en kom alleen thuis, waar er ook weer niemand is om mijn verhalen aan te horen. Lig alleen in mijn bedje en word alleen weer wakker. En moet dan soms in mijn tenen zoeken naar de zin des levens.

Klinkt niet echt logisch he. Dat ik gezien wil worden en ook weer niet.

Ga mijn muffins uit de oven halen en eens kijken of het wat geworden is. Het ruikt in ieder geval zoals Den Belg me altijd zegt: Zalig he!

Nu nog even 35 waxinelichtjes aan en dan word ik vanzelf warm van binnen. En nog even wat lezen of bekijken wat me doet schaterlachen. Altijd goed.

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand?

Van de week zat ik in de trein - had een tijd terug een aanbieding van de NS gehad; goedkoop kaartje en alweer bijna vergeten DAT ik die had - en bedacht waar ik eens naar toe zou treinen.

Had slecht geslapen en wa,wa, waanzinnig gedroomd, dus niet zo in de mood om alles uit dat kaartje te halen. Dat hoeft ook niet vond ik zelf en zo kwam ik in het midden van het land uit. Heerlijke stad blijft het.

Leuke winkeltjes, heerlijke grachten en fijn om nu eens in de tuin te lopen van de Domkerk die mijn Opa ooit getekend heeft.

Doordat ik een app van een groot warenhuis op mijn telefoon heb, kreeg ik de melding dat ik korting kreeg omdat ik in de buurt liep, dus heerlijke gratis koffie en een gezonde salade van allerlei gegrilde groenten genomen.

Nadat ik wel genoeg gezien had en een beetje moe was, richting huiswaarts, maar toch nog maar een stukje extra getreind en daardoor nog bij een groot Zweeds warenhuis uitgekomen. Ook daar was de koffie gratis. Nou...heel fijn met mijn budget.

Niks gekocht...alleen maar even overal gekeken en zo kneuterig ben ik dat ik geniet van die ingerichte kamertjes..raar he. En gewoon kijk naar kleurencombinaties en hoe zou ik dat thuis kunnen toepassen. Met wat ik nog heb.

En hoppa...gooi er ook nog maar een gratis kop thee tegenaan. Kan niet op vandaag.

Lekker naar huis met de trein en daarna met de bus en ook dat was al betaald, want busabonnement en daarna heerlijk met de voeten in een gratis voetenbadje.

Dat was een fijn dagje. Niemand gesproken of iets kunnen delen van de mooie dingen.  Maar wel veel gezien en ook weer leuk hoe mensen zich in de trein gedragen. Of op het station.

En hoewel ik door enige stress en een rotdroom me niet zo fijn voelde, toch gegaan en me telkens ingeprent dat ik niks hoef, maar heel veel mag vandaag.  En vooral goed kijken. En ook weten dat niet alles is wat het lijkt.

Dus toen ik langs de rij spiegels liep in de Ikea en in eerste instantie direct dacht; Jeeee...wat dik nog.. maar even terug gelopen en in die spiegels gekeken en gezegd: he....lekker ding!

Kijk...die man met de rug...die dat ooit zei en me kennelijk zo leuk vond maar niks meer heeft laten horen, dus hoe lekker vond hij me dan?? dat doet me toch meer dan ik dacht. ..Dus moet ik echt mijzelf meer kietelen en dan maar zelf zeggen dat ik er mag zijn. Niet met opgetrokken schouders en mismoedig door de winkelstraten schleppen.

Blijf kijken naar wat er nog wel kan en dat is telkens weer meer dan ik zelf denk.

Weet je nog wel oma:cassettebandjes!

Gisteren was de laatste dag van een leuke tentoonstelling over muziek en muziekdragers in een museum in de buurt en het eerste bezoek met mijn nieuwe museumjaarkaart die ik voor mijn verjaardag van mijn kinderen kreeg.

Heerlijk om zo even binnen te kunnen lopen, niet in de lange rij te hoeven staan, maar hoppa...scannen en naar binnen maar.

Wat voelde ik me oud toen een vader zijn zoontje uitlegde wat een cassettebandje was en hoe hij dat gebruikte vroeger. Dat dit dus al in een museum staat. Het cassettebandje!!

Ik wilde perse er een fijne dag van maken. Ontspannen en vooral genieten van alles wat er WEL kan. Dus op mijn werkabonnement naar de stad - kost niets extra's want abonnement.

Daarvoor was ik naar een stoffenbeurs geweest in het centrum van de stad. Erg leuk en oh wat zijn er een hoop mooie stoffen.

Maar ik hield me in en bedacht dat ik nog aardig wat lapje heb liggen voor projecten die ik nooit ben begonnen, dus nu niet nog meer kopen, maar eerst maar eens echt iets uitwerken. Niet kopen om het kopen dus. (Had daar trouwens wel een maximum budget voor - gewoon van mijn kledingbudget).

En ik wilde perse nog een lekkere tweed-achtige zwarte winterbroek maken, dus daar ben ik voor een tientje voor geslaagd. Met een rits voor het megabedrag van wel € 0,80! Nu nog het patroon van een bestaande lekker zittende broek natekenen en dan kan ik misschien ergens in het voorjaar - mijn tempo kendende - van de broek genieten :)

Geen terrasjes of kopjes koffie of zo maar wel toen ik thuis kwam genieten van een lekkere kop thee.

En dan heerlijk de kaarsjes aan. Genieten van de eerder invallende schemer. Van dat het helemaal niet koud nog was.

En zo deed ik genoeg energie op om vandaag weer heeeeeeeeeel vaak hetzelfde achter elkaar te zeggen en dan toch enthousiast te blijven. Zo enthousiast dat ik op de terugweg in de bus wat ongemakkelijk bij een paal hing, want zitten ging niet meer. Er zat namelijk een bos enorme veren in mijn reet. Van mijn baas.

Want het groepje waar ik mee werk op een project kreeg te horen dat we toch iets harder eraan moeten trekken, behalve ik, want ik had kennelijk een soort van constante stroom van resultaat. Ik zei direct dat ik dat niet echt herkende; ook ik had regelmatig momenten van wanhoop en mismoedigheid en van je helahola houdt er de moed maar in.

Dus een collega vroeg me wat ik dan anders deed dan de rest. Toen zei ik dat ik er altijd bij zeg dat ze dan gratis ook nog mijn tieten mogen zien.

Want hoe diep die veren ook ingebracht zijn; toch kan ik er nog steeds niets van boodschappen mee betalen. Dus alleen maar egostrelend. En ik hou er ook niet van om Teacher's pet te zijn.