Oudejaarszwijmel

Laatste dag alweer van het jaar 2016.

Een bijzonder jaar, alweer. Met als allerbijzonderste dat mijn kleindochter geboren is. Nu alweer een maandje oud. Da's niks natuurlijk qua leeftijd en als mensen me vragen hoe het met haar gaat zeg ik vaak dat ze al praat en volgende week haar eerste scootertje krijgt. Maar wat een schatje is het, zo lief, zo zacht, zo eigen. Die kleine vingertje, die voetjes.

Maar ik besef maar al te goed het wonder van een kind mogen krijgen. Dat voor veel mensen dat niet zo gewoon is en zo eenvoudig gaat. En soms helemaal niet. En dat sommigen het niet aandurven om moeder te worden.

2016 is ook het jaar waar mijn inkomen nog lager was dan ooit. Bijstandsniveau. Terwijl ik daar wel keihard voor moet werken en werk doe waar ik helemaal simpel van word. 

Waar ik tijden kende dat ik me volslagen onzichtbaar voelde, niet meer nodig. Ook niet meer optimistisch over mijn werktoekomst. Wel realistisch, maar ook dat moeten accepteren doet pijn. Misschien zit mijn persoonlijke groei in het accepteren en niet het constant bevechten van hoe dingen zijn.

Een jaar waarin ik dacht dat ik wel eens eventjes van de diagnose Diabetes af zou komen. Dus het nog niet accepteerde dat het zo is. En in plaats van goed voor mijzelf te zorgen, was ik daar niet meer toe in staat. Nou ja, minder in staat. Ik maakte verkeerde keuzes, ik meed zorgafspraken, ik was bozig - vooral op mijzelf - ik vond mijzelf dom en simpel en deze denkwijzen helpen me niet echt om stress te verminderen. 

Relaties met mensen liepen anders dan ik zou willen, al moet ik eerlijk zijn naar mijzelf; ik deed nou niet veel om een leuker mens te zijn. Dat bevestigt maar weer dat ik niet zo de moeite waard ben. In mijn 'zie-je-wel' stemming dan he. 

Want het is onzinnig om van mijzelf te verwachten dat ik nog kan veranderen in een sprankelende persoonlijkheid. Ik ben, zoals de Rijdende Rechter al zei een soort van :Dit is het en hier moet u het mee doen.

Tsja...niemand wilde "het" met me doen. Ook niet fijn; niet aangeraakt worden, niet gezien zijn als vrouw. Helemaal niks. Ook daar heb ik moeite mee. Dat ik er niet toe doe. Dat dit zo blijft en dat ik het hiermee moet doen. Dan lonkt de ijsschots.

Wat is stress toch een bepalende factor. Wat kan ik in het nieuwe jaar doen om dat te verminderen. 

Me niet zo druk maken om de stress van anderen. Ha! Dat scheelt nachten skypen en meevoelen.

Me niet meer zo druk maken om een werkgever die geen drol geeft om zijn werknemers. Dat is niet persoonlijk, die drol voelt hij voor geen van ons.  Alleen voor zijn Ferrari.

De relatie met mijn kinderen daarin voelde ik me ook lange tijd volslagen overbodig. Uitgevlogen en heel druk bezig hun eigen leven op poten te zetten. Eigenlijk precies zoals de natuur bedoeld heeft natuurlijk. Volgens een bioloog ben je eigenlijk al niet meer nodig als mens als je je voorgeplant hebt en je kinderen zelfstandig zijn. 

Ze wonen niet echt om de hoek, dus moet ik altijd even reizen als ik bij ze wil zijn. En ook daar moet ik kostentechnisch over nadenken, want OV is niet echt goedkoop. Maar goed; bijna alle kinderen van mijn moeder wonen bij haar in de stad en die komen ook niet dagelijks over de vloer dus dat is ook geen garantie.

Het ene kind zit nu lekker met zijn vriendin ergens in de Franse Alpen, hopend op een mooie sneeuwlaag, dan kan hij zijn skibril weer eens op en het andere kind zit heerlijk met haar eigen kind op de bank te genieten van haar prille moederschap. (Of alweer een luier te verschonen en oeps haar hele outfitje, want ondergeplast). Hoop dat haar man vandaag en morgen ook vrij is en ze vanavond kunnen genieten van hun uitzicht over de stad met vuurwerk. In hun nieuwe appartement, binnen de Ring en met hun nieuwe dochter. Wat een mooie dingen allemaal.

Het is niet alleen maar rozegeur en maneschijn. Ze is al bij de dokter geweest voor spruw bij haar dochter en een beginnende borstontsteking bij haarzelf. En toch blijft ze ontspannen genoeg. 

Ik hoop dat het scheelt dat ik haar blijf zeggen hoe goed ze het doet. En dat ik van haar hou. Iets wat ik nooit hoorde van mijn moeder.

Kreeg wel een uitnodiging voor vanavond bij vrienden, maar omdat het Openbaar Vervoer stopt vanavond rond 20.00 uur kan ik dan niet meer naar huis. En ik wil graag zelf bepalen wanneer ik kom of ga. Dus hoe lief de uitnodiging ook is (mocht ook blijven slapen), toch blijf ik liever alleen thuis. Heeft ook met zelfstandig willen zijn te maken. Trek de gordijnen dicht, steek wat kaarsen aan en wie weet haal ik 00.00 uur nog wel. 

Wat mij enorm geholpen heeft om toch te blijven staan dit jaar is, behalve sterke beenspieren, kijken naar alles wat er wel goed is en goed gaat. 

En dan moet en kan ik niet anders concluderen dan dat dit toch wel enorm veel is. Ik maak straks een lekker Indiaas Dahlsoepje, zo direct de was ophangen (dat is het enige huishoudelijke karweitje waar ik plezier in heb; wassen) en verder nog wat boodschappen doen en de laatste administratieve karweitjes doen. 

Wens voor 2017 jullie en mijzelf een gezond jaar en vooral in vrede en harmonie en in acceptatie van wat is. 

Snel verdiend

Door een vergelijksite de prijzen van energie te laten vergelijken en zelf ook na te denken een bonus van 295 euro verdiend. Dat is zo'n beetje wat mij de week 'vrij' in januari me kost, want dat krijg ik niet doorbetaald. Vrij = bedrijf is dicht.

Die bonus krijg ik pas in 2018, maar goed...altijd leuk. Maandbedrag is nu al direct wat lager ingeschat, maar misschien - als t gaat vriezen - kan ik die nog naar oude niveau zetten.

Als mijn huidige leverancier zijn zaakjes netjes afrond krijg ik daar ook nog € 100,-- van einde contracttijd.

Nu heb ik deze week ook nog de zorgverzekering gekozen, gewoon alleen de basisverzekering, want meer kan ik me niet permitteren  - en ik weet al dat ik niet voor alle verzekeraars ga waarvoor ik zelf moet bellen op mijn callcenter en dan heb ik weer goed mijn eigen administratie gedaan.

Nog 3 dagen te gaan dus ik neem aan dat ik niet accuut naar een fysiotherapeut moet (nog nooit geweest ook).

Een nieuwe collega is zzp-er maar verdiende gewoon te weinig om rond te komen, dus tsja...wat doe je als je ook al wat ouder bent (voor sommige HR mensen eigenlijk al bejaard)? Dan ga je maar in een callcenter werken. Zei een jonge collega, die nog lekker bij haar moeder woont en hetzelfde verdient als wij allemaal dat je toch makkelijk zo'n € 300,-- kon sparen per maand.

Je zag alle grijzende hoofden schudden - niet van de Parkinson - maar in ongeloof dat ze zo weinig snapte van vaste lasten en een eigen huishouding voeren. En de terugval van een normaal inkomen naar dit.

Maar goed: ik zit toch echt een heerlijk bord Surinaamse Nasi te eten, dus mag ik klagen? Vind van niet. Heb in die nasi de restjes verwerkt van wat er allemaal in de koelkast lag. Ook een zakje beetje verlepte sla. Kan je gewoon roerbakken. Heerlijk. Zo fijn thuiskomen als je weet dat je niet hoeft te koken, maar alleen maar even opwarmen. En de tweede dag is het nog lekkerder.

Morgen nog 1 dag achter elkaar hetzelfde oplezen en voorlezen en dan is het even rustig. Misschien daarna ook nog heel lang want we moeten maar weer afwachten of er werk is.

Daar zou ik me heel druk over kunnen maken, maar dat heeft weinig nut. Er komt niet opeens meer werk door.

Last Christmas

Gisterenavond/vanochtend op weg naar huis in de trein las ik dat George Micheal overleden was. En natuurlijk had ik al wekenlang zijn "Last Christmas" gehoord.

Dat dit zijn laatste Kerst was had ik niet bevroed.

Aparte man die veel vrouwen het hoofd op hol bracht en later nog meer mannen ook. En later in zijn carriere wondermooie ballads zong.

Als laatste een mooie Kerstsong:

Breaking up zwijmel

De me altijd aan mijn tienertijd terug laten denkende David P. zingt het al: Breaking up is hard to do. En deze hele week - tjsa alweer - met iemand intensief bericht, geschreven en gebeld en geskyped die alweer in die fase zit. Met dezelfde persoon. Voor de zoveelste keer.

Vorig jaar Kerstmis was het hetzelfde verhaal en nu alweer. Maar nu - zo zegt hij - ziet hij het licht (om maar even in Kerstsferen te blijven). Ik hoop eerder dat hij zijn roze bril eindelijk heeft weggegooid.

Ik hoop het zo voor hem. En voor haar. Nou ja...als ik eerlijk ben; nee...ik mag haar niet. Zoals ze naar de trouwring van mijn dochter keek op hun trouwdag deed me maar aan 1 ding denken:

Ik snap dat dit niet aardig overkomt. En soms ben ik dan maar niet zo aardig. Dan maar liever oprecht. 

Vanmiddag ga ik de paddenstoelenragout maken die ik bij het programma Binnenste Buiten zag. En hahalkip voor mijn dochter en schoonzoon. Allemaal voor morgen bij mijn moeder. Mijn zoon maakt het dessert. 

Fijn idee dat er morgen vier generaties vrouwen aanwezig zijn. Dat is toch al reden om het een bijzondere Kerst te vinden. 

Wens mijn lezers fijne dagen, hoe je ze ook doorbrengt. En met wie.

DingDong!

Kreeg een appje van iemand en tsja...ik kon het niet helpen, maar het feit dat zijn vriendin voor de 142e maal weer bij hem weg is omdat hij niet NU met haar wil trouwen, deed me uitbarsten in onderstaand liedje:

En nu maar hopen dat hij niet weer voor haar 20.000 appjes, smsjes en telefoontjes valt. Wat zou het fijn zijn als hij in 2017 heksvrij is.

Geen bal aan!

Kerstboom vandaag opgezet (want uit grote kartonnen doos en van kunststof) en dit jaar - alweer - helemaal geen ene bal nieuw gekocht.

Dus geen trendy kleurtjes, alhoewel de ballen in de boom zo oud zijn dat ze nu helemaal hip aandoen, geen blauwe, paarse of bronzen ballen, maar zilver, goud en rood. Maar wel die oude zelfgemaakte bal van papier die mijn dochter van 20 jaar geleden op school maakte. Of die piepschuimen bal van zoonliefs hand. Of die oude kerstklokjes die van mijn Oma zijn geweest, of die jute Kerst-engeltjes uit het geboorteland van mijn broers.

De piek is denk ik al zo'n 30 jaar oud. Ieder jaar gaat hij weer in zijn speciale verpakking. Ook een piek is ouderwets, zo schijnt het. Niet meer pieken in 2016. Waarschijnlijk was een flexpiek hipper geweest. Of een groot dal erop. Een depressieve piek als het ware.

Wel lekker hoor dat het zo vroeg donker is; hoe eerder hoe beter. Gezellig met al die kaarsjes! En Andre Hazes maar zingen op de achtergrond.

Gisteren trouwen nog meegeschreven met Het Groot Dictee. Het was een echte Van der Heijden tekst. Lang, erudiete maar wel uitsluitend Nederlandse woorden en door de tekst nog maar weer even venijnige inwrijvend dat wij bijna tot een soort van Dunglish aan het afglijden zijn in ons taalgebruik.

Cool!

31 fout, dus ik vond het nog lang niet zo slecht. Waarschijnlijk zou ik een 1 voor de moeite hebben gekregen, maar moet ook zeggen dat ik sommige teksten niet goed kon horen. Dus een beetje gokte, maar het zinsverband had zulke 'Van der Heijden' woorden dat ik al blij was dat ik zijn taalgebruikte herkende.

Deze week weet ik zeker dat ik nog ingeroosterd ben voor werk, voor volgende week is dat nog maar de vraag. En dat krijg ik pas op vrijdag te weten, dus als het net als vorig jaar gaat kan het best zijn dat de Ferrari-eigenaar zegt: nou jongens....een lekker lang Kerstweekend, want oh ja...volgende week zijn we dicht. Of variant II: de campagne waar jij op belt heeft aangegeven dat we niet mogen bellen tussen Kerst en Oud en Nieuw dus Fijne Feestdagen he!! (Natuurlijk weet hij dat al vanaf het begin van die campagne)

Dus ben ik een beetje aan het bufferen qua dagen, want ik weet het hier dus nooit. En vrije dagen is niks uitbetaald krijgen.

Dus geen bal aan!

Loop-zwijmel

Van de week liep ik nogal te steunen, want pien an de poten. Wat wel grappig was want ik had net de dag ervoor 10 km gelopen.

En de week daarna ruim 6 dus lopen kan ik.

Kwam, bij mijn gesjok dit fraaie lied in mijn hoofd:

In mijn jeugd (jaren 70) hoorde ik dit vaak op de radio. Even zoeken en dan heb je het zo gevonden op Mijn Buis.

Dacht ik de dag erna alweer: Mensch.....je kan tenminste nog lopen. Zonder rekje, zonder karretje, dus miep toch niet zo! Hoe graag zouden mensen willen lopen die dat nu niet meer kunnen.

Count your blessing dus maar weer, want al te snel vergeet ik wat er allemaal wel goed gaat. En dat ik er nog steeds sta. En loop en er ben. Zorg gewoon wat beter voor jezelf. Voor je lijf en daardoor voor je kop. Als je op een labeltje leest; zonde om weg te gooien, dan hoef jij nog niet voor vuilnisbak te spelen.

Vandaag sta ik ook stil bij een collega die uit het leven stapte een aantal jaren terug. Omdat het leven, de werkdruk te zwaar was geworden. Dat hij dacht dat hij hier niet meer nodig was. Ik was met een andere collega de enige die doorhad hoe erg het was en het feit dat hij na een fijn gesprekje met zijn leidinggevende de volgende dag er niet was, dat deed onze alarmbellen rinkelen. Niet van de anderen.

Dat gevoel van niet meer nodig zijn herken ik helemaal. En de eenzaamheid die hij gevoeld moet hebben daar schaam ik me voor dat ik daar zo weinig aan heb gedaan om dat te verlichten.

Die dag in de sneeuw rondom zijn witte kist zal ik niet snel meer vergeten.