Too shy zwijmel

Als ik nu dat soort haar had als de zanger, zou ik ook verlegen zijn, maar in die tijd, begin jaren 80 waren de kapsel fantasievol en ik herinner me nog dat ik bij de Kappersvakschool in Utrecht stekels liet knippen. Lange stekels bovenop en de rest kort. Gelukkig groeide mijn haar snel en had ik daarna nog heel veel soorten kapsels. Krullen, stijl, lang kort, bob.

Maar dan wel met van die jaren 80 oorbellen erbij uiteraard. Megagroot en zwaar.

Een eenvoudig gerecht met maar 124 ingredienten

Valt me de laatste tijd op, bij allerlei kookprogramma's dat ze totaal niet geschikt zijn voor mensen die op hun budget moeten of willen letten.

In het programma Binnenste Buiten, wat ik heel erg prettig vind om naar te kijken, was er deze week een heerlijk vegetarisch gerecht en de kok bleef maar ingredienten toevoegen. Ik voelde me nogal stom met mijn wokschotels die meestal 2 of hooguit 3 groenten bevatten. En als ik het me kan veroorloven kip of vlees. En dan nog opletten dat deze niet boven budget uitkomen.

Ik zeg niet dat het niet lekker is, maar voor 'de gewone doorsnee' burger een beetje prijzig. Moet ik echt mijn best doen om me niet een sukkel te vinden met een gerecht van broccolistelen en slechts 1 courgette en daar dan een paar dagen soep van kunnen eten.

Nee: omdenken!! Wees trots erop dat je van weinig veel kan maken!


Denk werkelijk dat veel mensen niet beseffen hoe goed we het hier hebben met onze overdaad aan voedsel overal. Ik ook niet. Klagers zijn dragers tenslotte.

• 200 gr baby mais
• 1 rode paprika
• 1 gele paprika
• 1 komkommer
• 100 gr peultjes
• 3 teentjes knoflook
• 200 gr kastanje champignons
• 100 gr oesterzwammen
• 100 gr shiitake
• 1 grote wortel
• 125 gr bamboescheuten uit blik
• 3 eetlepels sojasaus
• 150 gr taugé
• 2 eetlepels maïzena
• 1 Spaanse peper
• 2 eetlepels sesamzaad
• 1 bosje bosui
• 1 broccoli

Foto van Pixabay

Laat de gordijnen maar dicht-dag

Nuttig:
10 slopen gestreken. Allemaal even recht en even groot opgevouwen. Op het oog.
De was opgeruimd.
De afwas gedaan
De tuin gesnoeid.

Niet nuttig:
Netflixen
Blogs gelezen
Digitaal de krant gelezen
Aan vrienden en familie gedacht, geschreven en nogmaals gedacht. Gepiekerd. Of het wel goed gaat met ze.

Het is vanaf een uurtje of vier al zo donker en somber hier, dat ik als vanzelf me ook donker en somber voel. Wat niet goed prettig is..Wat moeten ze dan wel niet in gebieden waar de zon al rond vieren onder is. Oh ja...daar zijn de aantallen van mensen met depressie het hoogst. En alcoholverslaving.

Wat kan ik doen aan dit gevoel, wat maar een gevoel is, geen werkelijkheid, van onzichtbaarheid en wat-maakt-het-uit en wie maakt het uit.

Een grote kop thee (denk aan zo'n Friends kop!)
Waxinelichtjes alvast aan
Een schaaltje ongezouten noten
Pil van Drion (geintje!). - Dat zou een permanente oplossing zijn voor een tijdelijk probleem zei de acteur Robin Williams ooit.

En weten dat er morgen weer een verse nieuwe dag (DV) is om een beter gevoel te hebben en te houden. Alles gaat voorbij immers.

Foto van Pixabay

Knielen op een bed trompetnarcissen

Deze week grappig verhaal gelezen van Maarten 't Hart uit zijn bundel "De moeder van Ikabod" over een man die niet op de titel van het bekende boek "Bidden Knielen op een bed violen" kan komen en wel weet dat het knielen op een bed was, maar wat voor bed en welk gewas dat was hij kwijt. Waarop Maarten hem plaagt door allerlei komische combinaties op te noemen. Ook de naam van de schrijver is de man kwijt, hij weet alleen zijn voornaam nog, omdat die dezelfde is als zijn eigen naam.

Maarten vindt de titel van het boek ook 'raar'. Het zijn toch viooltjes? Iedereen noemt die planten toch viooltjes?

Foto van Pixabay

Enfin; altijd weer heerlijk om te kunnen lezen. Me te kunnen concentreren langer dan 5 minuten. Die concentratie is heel lang naar vrijwel nihil teruggevallen.

Ik kon niet eens meer breien, terwijl juist breien altijd een soort van automatisme voor me is geweest. En ontspanning.

Niet dat ik nu alweer terug ben bij 100%. Dat is een valkuil om maar al te makkelijk in te stappen. In een artikel wat ik van mijn therapeut kreeg over Burn-out, noemen ze dit strobrand. Teveel, te snel en dan weer terug bij af. Heb ik denk ik wel wat strobrandjes meegemaakt.

Terwijl ik al op weinig energie zat, moest ik toch nog even met mijn ex-werkgever juridisch in gevecht, bij de fanclub van kastje naar muur gestuurd en uiteindelijk na een lange periode toch bij het juiste kastje uitgekomen en ik heb het maar niet over mijn gemeentelijke sociale dienst die kennelijk hun goede geld niet terug wil, want nog steeds - hoewel volgens de correcte methode tweemaal aangegeven, geen teken van "u kunt hier storten".

Nu krijg ik eindelijk langzaam het gevoel dat ik in een periode kom waarin ik daadwerkelijk energie kan opladen. Op een goede manier dan.

Merk wel dat ik nog veel onrust heb. In mijn hoofd, in mijn lijf. En een korte concentratieboog. Dus zo'n stukje als hier is letterlijk stukje voor stukje geschreven.

En dan is de dag voorbij zonder enige hoogtepunten, maar; gelukkig ook zonder grote dieptepunten. Een beetje zo'n kabbelende dag. En dan is daar alweer mijn schuldgevoel; mag ik dat wel? Zo'n totaal nutteloze dag?

Man met Hond met Bril

Eindelijk was het dan toch echt tijd voor een eerste afspraak bij een gecontracteerde therapeut, word ik gebeld of ik later kan komen.

Ik kreeg spontaan zin om even keihard NeeNeeNee!!  te laten horen, maar als een brave borst zei ik dat dat geen probleem is. Toch niets verder op de agenda. Wat ook zo is.

Maar het is als het begin van een slechte comedyshow. Na een lange wachtlijst en alweer 4 weken extra wachttijd nu nog langer wachten.

Straks ben ik gewoon normaal! Heb ik mezelf genezen.

Stond ik voor de deur op de afgesproken nieuwe tijd, was er niemand. Deur op slot. Niemand te zien. Dus gebeld. Niemand neemt op; voicemail ingesproken. Dat ik nog 10 minuten wacht en dan naar huis ga.

Net binnen de marge komt mijn therapeut aanrijden.

Loslaten....loslaten....LAAT LOS....Het is niet expres, niet om jou dwars te zitten, het is geen test als onderdeel van de therapie. Betrek niet alles op jezelf. Zo gaan die dingen soms, rood stoplicht ergens, file...

Ik voel wel een klik met deze therapeut. En dat is wat belangrijk is. Dat ik ook het idee krijg dat ik begrepen word. Doorzien word.

Verder 'doorzag' ik dat hoe ik Man met Hond momenteel zie ook veel aan mijn eigen bril ligt. Ik leg op veel slakken zout, zie dingen als een aanval of juist als compleet negeren van mijn behoeften, maar ik uit dat niet of onduidelijk. Dus hoe kan hij weten dat hij dat veroorzaakt?

Foto van Pixabay

Duidelijker communiceren en dat is aan mij. Of niet langer verwachten dat hij als een hartsvriendin reageert terwijl hij een man is. Een man die nogal in zwart/wit beelden denkt.

En dan is een ochtend wandelen weer wat minder beladen voor mij. Voor hem helemaal niet, hij is zich nergens van bewust. Niet van al die gedachten en conclusies die ik trek.

Het was heerlijk weer, het bos werd steeds meer een herfstbos en ik was in staat om te genieten van wat ik wel had. Iemand die al een tijd de moeite neemt om naar mij toe te rijden en me meeneemt om een stuk te wandelen.

Niet meer maar zeker ook niet minder.

Bang? - Chitty Chitty Bang Bang!!

Bang dat ik val als ik opstap op de nieuwe fiets. Nog ietsje hogere instap dan oude fiets, die ik al hoog vond in mijn bangige hoofd.
Is dat echt zo? Het is hetzelfde model. Ik ga het straks maar eens even nameten. Veel zit in mijn hoofd en is vaak en regelmatig niet echt zo. En meten is weten tenslotte.

Vertelde mijn moeder toen we praten over hoe het echt ging hier ging, dat ik al vanaf begin dit jaar ziek thuis met burn-out zit en ik het moeilijk vind om precies uit te leggen hoe ik me soms voel en oh ja, dat ik al een tijd niet meer fiets, want fiets is kapot en repareren is 1/3 van de oorspronkelijke aanschafkosten fiets en fiets is al ouder. Dus deed ik eerst niets, toen naar fietsenmaker, die deed ook niets want geen tijd en toen ging ik nog banger naar huis en toen dacht ik vervolgens nog wel een aantal weken na wat voor fiets ik van budget moeder kon kopen. Want mijn moeder bood heel lief aan dat ik voor een bepaald budget naar nieuwe fiets en fietstassen (en aanhangwagen en weet ik veel) kon kijken.

Dus een paar weken terug (ja echt!) durfde ik de deur uit en liep in het grote winkelcentrum en bedacht dat ik dus naar fietsen moest kijken. Wilde dat niet, want kon me niet voorstellen iets te vinden voor dit budget maar hoppa, ging bij een echte fietsenwinkel naar binnen. Een fietsenwinkel die in mijn hoofd als nogal duur gerangschikt staat. Wat een aannames en vooronderstellingen!!
Jemig...vroeger kocht ik voor mijn kinderen gewoon zo'n fiets omdat ik vond dat ze dat nodig hadden voor school. Is het dan niet eens tijd voor mij?

Niet echt een heel groot keuzepakket. Eigenlijk maar 1 fiets. En hakte toen - geheel tegen mijn gewoonte in -  in 1 x de knoop door. Maar wel op mijn manier dan he...niet proefrijden, proefzitten of proef nog wat of op maat afstellen, want ik voelde me direct al een sukkel, paste niet soepel tussen zadel en stuur, ging allemaal niet moeiteloos (dat wist ik toch al, niets gaat momenteel moeiteloos) en wat stond ik nou te twijfelen bij de goedkoopste maar wel nieuwe en redelijk betrouwbare fiets in de winkel. Dat stel ik dan later zelf thuis wel af met mijn ringsleutel nummertje 13.

De route naar huis was alleen al lachwekkend. Niet in een rechte lijn naar huis dus. Nagedacht hoe ik constant OP de fiets kon blijven, niet hoefde af te stappen, want dat ging niet (soepel genoeg nog). Dacht ik. En fietste dus via enige omwegen, maar zonder af te stappen naar huis, met het zweet tussen de bilnaad en andere naden en gelukkig had ik een tas bij me die schuin over mijn borst kon zoals alle vrouwen van boven een bepaalde leeftijd, dus geen gevaar voor tas tussen voorwiel en alsnog vallen.

Maar nu dus:

Bang dat ik omval als ik moet stoppen met de fiets.
Bang dat ik onverwachts moet stoppen.
Bang dat ik omval als ik bij een stoplicht moet stoppen en niet met mijn ene voet op een stoepje kan staan.
Bang dat ik de verkeerde fiets heb gekocht.
Bang dat ik zoals alles de laatste tijd fout doe.
Bang dat ik niks meer goed kan beoordelen noch doen.

Dus vind ik dat ik moet ik oefenen. Droog oefenen. Met opstappen. Met de knieeen hoger kunnen optrekken. Met evenwicht houden. Met een minder strakke broek aan, zodat de knieeen hoger kunnen. Met minder bang zijn. Jezusmina, met maar tegen mezelf aanlullen, de hele dag lang. Ik word daar al helemaal bang door. Dat ik doordraai. Ze me straks komen ophalen met zo'n overhemd met extra lange mouwen. En dat fietst helemaal onhandig.

Kijk ik naar filmpjes op Youtube over fietsen voor senioren. Hoe fijn het is om nog te kunnen fietsen. Zegt mijn moeder ook, met haar fiets met verlaagde instap. Makkelijk zat dan natuurlijk. Maar zo'n fietst past niet in budget, dus niet zeiken, maar doorgaan met oefenen, met die bangheid uit je kop rammen.

En buig en strek en op en neer en heen en weer en.... ik wil gewoon een auto!

Anyway...met mezelf afgesproken wanneer ik toch echt weer moet gaan fietsen. En op- en afstappen. En misschien ook wel vallen. En daarna weer opstaan.

Want; hoe vaak ben je dan al gevallen? Op alle keren dat je gefietst hebt? Misschien is dat 1%?

En omdat het vandaag zonnig droog weer is en ik de fietstassen heb gerepareerd en omdat ik ook weet dat hoe langer ik zaken uitstel, hoe enger het wordt, ben ik vanmiddag maar gaan fietsen. Echt een rondje van niks qua afstand en tijd, maar het gaat erom DAT ik het heb gedaan.

En ja, eerst even in het hoofd bedacht wat de slimste route was (weinig kruispunten, stoplichten of andere obstakels) en toen maar gewoon gegaan. En he....opstappen ging nogal klungelig, maar het ging toch? En eenmaal in beweging, dan lijkt er niets aan de hand.

Onderweg vond ik dat ik een noodstop moest oefenen, zonder hoge stoeprand in de buurt om die korte beentjes op te kunnen zetten...en ook dat ging redelijk. En opstappen vanuit vlakke ondergrond. En ook dat ging...niet charmant, maar jemig....wie let er nou op je? Iedereen is echt alleen maar met zichzelf bezig (net als ik dus).

Oh wat had ik graag van dat Amerikaanse ingeblikte applaus op de achtergrond hahah!!

Door zo bangig te zijn bij tijd en wijle, zit mijn lijf een beetje op slot. Alsof het vertrouwen zelfs in mijn lijf weg is. En de enige manier om dat weer terug te krijgen is gewoon doen. Elke dag een stukje. Totdat fietsen weer net als voorheen een automatisme is geworden. Geen megahoge berg die ik niet durf te beklimmen.

Ja, ik ben mijn beste therapeut. Nog goedkoop ook :)

Tijd voor een kop thee.

Bange Zwijmel

Stoor me aan mijn bangheid voor allerlei huis-tuin en keukenzaken. Alsof ik ook geen Durf meer heb.
En stoor me, of schaam me om dat hier te melden, want er zijn zaken waar ik echt bang voor mag zijn en die gebeuren allemaal niet. Dus een luxeprobleem in feite.

En die bangheid is er niet de hele dag gelukkig,  maar bij vlagen. En soms moet ik er heel erg om lachen. Want ik durfde altijd alles en deed en kon ook alles.

Nog maar even in de kelderkast zoeken naar die vrouw.

En grappig dat mijn dagelijkse portie ondersteuning vanuit het Universum me dit doorgeeft - over bang zijn voor beren!

Have you noticed, Cellie, how moving toward a great dream summons from life's jungles the fiercest lions, the scariest tigers, and the grizzliest bears... who eventually turn out to be the noblest teachers, the bravest guides, and the dearest friends?

 

You're on your way,

   The Universe