Kamerolifant

Oude dagboeken doorlezen, heel oude van toen ik nog een kind tot teenager was, is soms verhelderend. Wat was het/mijn thema door de jaren heen.

Dat is al snel heel duidelijk. Afvallen. Beter worden, dunner worden. Want wat ik toen woog, dat was nooit, nooit slank genoeg, goed genoeg, mooi genoeg. Vanaf mijn tiende of zo al. Vanaf 1970 op dieet.
Jarenlang alleen maar dingen over te dik, te lelijk, zal wel nooit een vriendje vinden, zal wel nooit, ik mocht blij zijn met een kruimeltje. Die hele taart had ik zo te zien toch al opgegeten.

Wat een verspilling van energie. Tijd.

Lees ook dat ik het in de ogen van de omgeving inderdaad nooit goed deed. At ik een koekje bij Oma, dan bevroeg Oma waarom ik dat koekje nam. At ik geen koekje bij Oma dan zei Oma dat ik me niet moest aanstellen, want ik was in de groei. Mijn moeder bakte in het weekend altijd. En ik werd al vast gewaarschuwd door mijn vader dat ik me niet aan moest stellen en ook een plak cake, een stuk appeltaart of weet ik veel wat moest nemen. Moest!
Was ik nog dikker geworden, dan ging een tante die verpleegster was mijn ouders vertellen hoe dicht ik bij de dood was, want mijn hart lag helemaal in vet ingebed.

Jezusmina: ik was 15 en kijk ik nu naar de weinige foto's uit die tijd, was ik gewoon een beetje mollig, maar zeker niet levensgevaarlijk dik. Had me dan aangeraden lekker te gaan sporten!
Of die fijne kritiek van de andere Oma die zei, waar iedereen bij was, dat ik in die jurk eruit zag als een Kamerolifant.

Foto van Pixabay

Maar was er dan nooit iemand die gewoon zei dat ik prima was? Misschien mooi? Ik zelf zeker niet, maar voor de rest kennelijk ook niet. Was dat niet de gewoonte binnen mijn familie. Iemand een compliment geven. Waren ze bang dat je dan naast je schoenen ging lopen?
Het voelde wel een beetje bescheten dat een geadopteerd zusje dat wel hoorde van het hele kluppie. Hoe mooi ze was. Zo'n mooi kind hadden ze nog nooit gezien. Oh en bedankt!

Oh ja...hahaha...las ik ook nog even terug: het is bijna een soort van slechte komedie-waardig. Dat een brugklas schoolvriendin me influisterde dat de jongen waar ik gek op was niet echt dol is op meisjes met een bril, in de week dat ik een bril moest. Dat ik nu vrijwel alles tegen had. Dik EN een bril. Dat ik het maar even wist. Gelukkig waren beugeltjes in die tijd nog niet in de mode.
Met zulke vrienden heb je geen vijanden nodig!

Momenteel aan het lezen/leren uit een boek wat ingaat over de aannames die je als kind over jezelf doet. Over de verhalen over jezelf die je kennelijk voor waar hebt aangenomen. En nog steeds als waarheid ziet. Is dat wel zo?

Da's nog even hard studeren alvorens ik de praktijkopdrachten kan gaan doen.

Had vanochtend geen behoefte aan lopen met iemand die ook moeite heeft met af en toe eens een compliment uitdelen, maar liever benadrukt hoe verkeerd ik het doe (lopen, werken etc), hoe simpel het werk van mijn zoon is, hoe raar en uiteraard ingegeven door de druk van haar familie de keus van mijn dochter is.

Ik wil me zo graag omringen met positiviteit. Ik voel dat juist positieve mensen me verder helpen. Het is wel genoeg met al die zeikerds.

Met af en toe voluit lachen om absurditeiten. Met voluit leven. Gaan geloven en voelen dat ik goed genoeg ben.

Las dat als je in bed warme sokken aanhebt dat je dan sneller een orgasme zou krijgen. Want dan voel je je veiliger en geborgen. Dat leek me wel wat. Met sokken aangeslapen en man man man..wat voelde ik me veilig. Orgasme niet voorbij zien komen.

Heb momenteel eigenlijk behoefte aan een hele grote warme sok. Om helemaal in weg te kruipen. Me veilig te voelen en geborgen. Misschien helpt het als ik de kachel aanzet.

Lees maar: Sokken in bed

Bewegende Citroen

Ochtendgymnastiek; herinner me de pianoklanken nog vaag, maar volgens mij draaide ik me nog graag een keertje om als dat op de radio was. Niks geen speciale gymschoenen of kekke pakjes, gewoon uit je bedje in je pyama en meedoen.

Of deed wat die mevrouw in haar babydoll op het einde uitvoerde. Hahaha!!!


Nu heeft Omroep Max al jarenlang Nederland in Beweging met ochtendgymnastiek en ik heb een aantal afleveringen opgenomen, zodat ik mijn ochtend op mijn zelfgekozen tijdstip kan beginnen hiermee. Ja, echt...de ochtend hiermee beginnen!!

Heel lang deed ik het met Cher, maar dat is nu nog te hoog gegrepen denk ik. Dus eerst maar aan de bejaardengym.

Voel me een stijve hark (ben het ook)  en mijn conditie is echt ruk, maar ik ga er maar weer vanuit dat ik die aan het opbouwen ben. Iedere dag een minuutje extra. Kom ik ook op elke dag 15 minuten rek en strek en flesjes omhoog (oh...dat kan ik heel goed) en omlaag.

Van scheiden tot autorijden

Gisteren kwam mijn dochter even kort langs. Ze had een auto gehuurd om vandaag een uitstapje te maken met de tweede leg van haar vader.

Maar even een pitstop hier, want sommige kleintjes moesten naar de wc en ze vroeg of ik nog boodschappen nodig had. Konden we met de auto doen. Nee hoor...had ik al in de ochtend gedaan, maar lief dat ze het vraagt. En of ik zin had om met ze mee te gaan naar de Ikea, daar konden kinderen nu gratis eten als er een volwassene voor een x bedrag besteld. Met 4 kleintjes was het wel handig als er nog een volwassene bij was. Haar man was aan het werk. Dus ik was de Sjaak.

Ik twijfelde heel even - trek ik dat wel tijdens Spitsuur in het restaurant bij de Ikea en dan ook nog tijdens een GRATIS aktie, dan weet iedereen dat het megadruk is - maar toch maar wel meegegaan. Soms is het goed om net iets over je comfortzone te gaan.

Wel lief en grappig om kind van mijn ex te horen vragen of ik eerst getrouwd was met haar vader. "Ja, dat klopt. Waren jullie toen niet meer verliefd en zijn jullie daarom gescheiden? Yep. Kan jij ook autorijden? Ja hoor."
Zo grappig dat dit soort vragen in 1 adem doorgaan. Van scheiden tot autorijden.

En spitsuur was het inderdaad. File bij de lift, want die was kapot - gelukkig kende ik nog een sluip-door-kruip-door route naar een andere lift, filevorming bij de uitgifteloketten en bij de kassa's. Wel fijn dat we eerst een grote tafel hadden gezocht en ik ergens de laatste kinderstoel vond dus kleinkind kon ook lekker zitten en mee kon doen met de rest van de kinderen.

Foto van Pixabay

Bewonder mijn dochter dan voor haar geduld, maar ook dat ze heel duidelijk is voor haar halfbroertje en zusjes in hoe ze zich moeten gedragen buitenshuis, dus bij haar geen gejengel of gezeur. Take it or leave it.

Daarna werd ik voor mijn deur weer afgezet en reed het hele grutje naar de woonplaats van mijn dochter en schoonzoon voor een nachtje logeren en daarna een dagje pretpark. Iets wat haar vader zou moeten regelen (leuke dingen doen), maar dat deed hij bij de 1e leg ook al nooit. Dus doen grote zus en broer dat regelmatig; leuke uitstapjes regelen.

Ben trots en blij met mijn familie en ook die tweede leg. Als ik zie hoe lief ze voor kleinkind zijn, dan smelt ik een beetje. Mijn eigen melting-pot.

Altijd je koppie erbij houden zwijmel

En zo is het maar net. (En niet, niet aan chocomel denken!!)

Gewoon een fijne zwijmel uit een heerlijke film waarin ik telkens weer nieuwe grappige stukjes en speciale musici ontdek.

Een Billy maken

Voelde mij een beetje leeg, dus maar gezocht naar dingen die de zaken wat luchtiger maken.

Een beetje borduren. Heel mindful.
Wat opruimklusjes; ook fijn


Zo had ik nog een film staan om te zien: What we did on our Holiday met o.a Billy Connolly. Ben al jaaaaaaaaaaren fan van hem, ooit hem live zien optreden in London en zag een hele tijd terug alweer een reportage op de BBC waarin kunstenaars een portret van hem maakten ter gelegenheid van zijn 75ste verjaardag.

Ook weer heerlijk om te zien. Wat die kunstenaars zagen en hoe ze dat vertaalden op doek. En daarna werden die beelden ook in Glasgow op een aantal gebouwen geplaatst.

Kunstenaars over Billy Connolly

Maar goed; die film dus. Daarin zat een mooie zin van Good old Billy. Een zin die wat met me deed. En zin die ertoe deed.

Hallo, hoe is het met mij?

Sommige mensen en familieleden hebben toch echt een bijzonder talent om  mij te bellen en dan vervolgens 1 minuutje een heel groot item heel klein en vooral niet de diepte ingaand aan te horen en dan vervolgens de rest van de 60 minuten het over hun zaken te hebben.

En dan gedurende die 59 minuten nog 5 keer in herhaling te treden en dan denk je dat het gesprek afgerond is, nog weer even als laatste een nieuwtje te vertellen wat zo ontzettend saai is dat de kwastjes van mijn vloerkleed zichzelf gingen vlechten.

Een Hendrik Groen doen

Tot mijn verbazing appte ik gisterenochtend "ja" terug op de vraag of ik wilde wandelen met dit weer. Dit weer = kil, koud en een gestage motregen.

Want ik snapte maar al te goed dat het goed voor me is dat wandelen. Wat klopte. Het was goed, maar ook nat. En helaas niet door lichaamssappen veroorzaakt.

Natte kleren kunnen thuis worden omgewisseld voor droge en nat haar kan ook weer gedroogd worden, dus dat leed is snel geleden. Maar direct de was in de wasmachine gestopt.

Genoten van een lekkere kop koffie thuis en een roggebroodje met filet Americain. En daarna de administratie bijgewerkt. Alle rekeningen checken of alles is af- en bijgeschreven en of de saldo's kloppen met mijn berekeningen.

Toen met plezier naar de eerste aflevering van Het Geheime dagboek van Hendrik Groen gekeken die ik gisteren opnam want lag al op bed toen het uitgezonden werd. Maar leve de opname-apparatuur. Al vond ik de boeken fijner, maar dat is meestal zo want in je hoofd zien de hoofdfiguren er anders uit.

Wat Hendrik zegt over deze tijd in zijn leven. Dat alles alleen maar minder wordt en niet meer beter, maar juist slechter gaat, er maar achteruit wordt gegaan en niet meer vooruit. Je mag toch hopen dat het kunnen genieten van dingen, ook kleine dingen gelijk blijft. Of en misschien is dat wel heel erg optimistisch gedacht, groter wordt.

Maar dat zijn leven nu langzaam was en vooral saai. En anderen bepaalden hoe je dag liep. Alsof je wilsonbekwaam bent alleen omdat je ouder bent.
De regisseur heeft dit saaie benadrukt in de eerste afleveringen, door de inwoners van het verzorgingshuis in beige en grijze tinten te kleden. Geen lekker rood of kek groen. Flets en uitgegumd. Bijna de kleur van het behang.

Een klein stukje geborduurd (ik doe maar wat, geen opleiding of wat gehad, maar ik denk dat ik het wel kan), wat slopen gestreken.

Een beetje Netflixen - vooral luchtigheid; fijn Grace en Frankie  - wat huiswerk voor de psycholoog en hela hopsasa dan was de dag alweer bijna voorbij. Het was gisteren de hele dag bewolkt en voor mijn gevoel vroeger donker.

Slecht geslapen, maar was het werkelijk slecht? Ik kon toch weer iedere keer dat ik wakker werd daarna - nadat ik het grote bakenlicht van de tuin van buurvrouw (ik denk een koopje van de B.V. Schiphol) weer even bewonderde - een uurtje slapen.

Wat ook prettig is, dat ik wat dingen in mijn hoofd heb voor vandaag (doen dingen) en dat die gewoon soepeltjes gaan.

Zo direct nog even een pakje retourneren bij het postkantoortje en direct even een klein blokje om.
Dat kan ik allemaal zelf besluiten en uitvoeren.

Hoef niet, zoals Hendrik Groen en consorten, te wachten op de zuster. Of het activiteitenprogramma.