Angst en paniekaanvallen - jakkes!

Vanochtend betrapte ik me op een gewoonte die uit angst is ontstaan.

Dat ik zelfs in de badkamer, als ik ga douchen,  mijn telefoon meeneem, want stel dat de fanclub belt en ik dat belletje mis. Dat ik dan dus niet weet wat er aan de hand is en moet wachten op een nieuw telefoontje. De controle kwijt ben. Dan voel ik letterlijk mijn hart in mijn keel kloppen.

Dus sprak hardop dat er daarom voicemail op mijn telefoon staat en de fanclub kan uiteraard altijd terugbellen. Ik hoef niet 24 uur per dag in de beschikbaarheidstand te staan. Dus nee....laat die telefoon maar lekker aan de lader liggen. NIET MEENEMEN.

Maar moeilijk om daarvan af te komen.

Las ergens dat een patroon van angsten en de daarbij behorende dwanghandelingen, sneller is opgebouwd, dan weer afgeleerd.

Iemand die me lief is, heeft inmiddels al jarenlang last van angsten en dwanghandelingen. Ze weet het, ze ziet het en toch lukt het niet om die gewoontes op te geven. Want ze geven haar rust en het gevoel dat ze daardoor controle heeft en houdt. Maar nu beheersen ze haar leven zodanig, dat ze er veel last van heeft.

Ze moet altijd controleren of het gas uit is. Of de gaskraan goed staat. Of de stekker uit de stopcontacten zijn. Of de kranen goed dicht zijn. Of er geen water bij de stekkers is gekomen. Is de deur op slot. Echt goed op slot. En dan niet even kijken, maar per keer vertelde ze me, nu al een rondje van zeker een uur. Nog een keer, en nog een keer en nog een keer.
Het doet me verdriet om dat te horen en te zien hoe het haar beinvloedt. Hoe ze niet meer in staat is om te genieten van de normale dingen in het leven, maar alleen maar met het controleren bezig te zijn. En de angsten die ze voelt. De paniek.

Ze heeft een plek gevonden waar ze intensieve therapie kan krijgen, na lang op een wachtlijst te hebben gestaan.  Moet ze ver voor reizen. Dat alleen al geeft extra stress. En het is ook nog eens een aanslag op haar budget. Dat ze vertelt dat ze na zo'n ochtend of middag therapie helemaal kapot is, dat snap ik heel goed. Vooral met al dat reizen (en het geregel erom heen dus) erbij. En nadenken of je daar nog geld genoeg voor hebt.

En dan is haar lieve kat ook nog onlangs overleden. Die was zo'n maatje voor haar. Gaf haar warmte als ze zich eenzaam voelde. Was een reden om toch de dag te beginnen. Iets om voor te zorgen, dus ook voor jezelf te zorgen.

Haar situatie doet me verdriet voor haar, maar ook omdat ik zoveel van mijzelf terugzie. Hoe het zou kunnen gaan als ik, tsja....wat als ik....volgens sommigen ben ik ook al aardig doorgedraaid. Zie het voorbeeld in de eerste alinea.

Dat ik niet met de bus langs het pand van de oude werkgever 'durf'. Of in de stad te lopen waar ik werkte, want stel dat ik iemand tegenkom van dat oude werk. Wat moet ik zeggen. Dat ik al zolang nog thuis zit. Zij gewonnen hebben. Dat ik kapot ben. Dat ik me een verschrikkelijke verliezer voel soms (in die momenten dan he..). Dat ik me schaam voor mijn schamele bestaan.

Geen baan, geen auto, geen afbetaalde hypotheekvrije koopwoning, geen vakantieplannen, geen plannen uberhaupt, geen contacten, een onzichtbaar bestaan. Murw, klein, niemand.

Gelukkig, gelukkig kan ik mijzelf onderbreken als ik die gedachten op voel komen en tegen mijzelf zeggen dat dit sowieso maar 'gedachten' zijn. Van mij. Dan die gedachten, net als wolken, voorbij schuiven. Laat maar gaan Sjaan.

En niets zeggen over mij als mens. Dat mijn waardigheid niet afhangt van een baan, een positie in de maatschappij, een heilige koe voor de deur, een eigen huis, een verre of niet zo verre vakantie, of plannen.

Net als de Spice Girls moet ik dan even tegen mijzelf zingen: Stop right now!!! Of die andere klassieker: Paradise by the Dashboard light:

Maar allejezus moeilijk is dat. Om jezelf te kalmeren, uit die stemming te halen als je alleen woont en bent. Geen feedback krijgt of een arm om je heen als je het even niet trekt.

En zelfs dat - alleen - ben ik niet eens. Ik heb twee geweldige kinderen en notabene ook nog een kleinkind. (Toevallig wel het allerschattigste meisje van de wereld!!).

Dus!! (zoals Boer Rik van Boer Zoekt Vrouw altijd zei).

Algoritme - yesterday

Het algoritme van de fanclub is qua uitbetaling van de uitkering wel tamelijk regelmatig. Onzeker word ik al als dit afwijkend is. Zou dat betekenen dat er iets mis is, dat ik deze week (ik word per week betaald) niets krijg? Dat dit betekent dat ik nooit meer iets krijg... STOP. Niet zo doemdenken.

Met nog een tientje op de boodschappenrekening, maar op de rekening voor de vaste lasten is alles betaald tot en met nu, is het weer even spannend. Maar gelukkig was daar het bericht van Mijn Overheid dat er een bericht stond van de fanclub. En ook al staat er dat je daar maar eenmalig hoeft in te loggen, moet ik toch nog altijd een keertje extra inloggen om bij de fanclubsite te komen en daar staat de specificatie klaar. En zodra die klaar staat, dan weet ik - uit ervaring - dat de betaalopdracht ook onderweg is.

Anyway...ik kon gisteren weer even opgelucht normaal ademhalen, want weer een weekje overbrugd.

Heb ook nog een spaarpotje voor mijn ziektekosten/Eigen Risico en voor noodgevallen. Ziektekosten kan ik nu alweer voor 2019 aanmaken, alles over 2018 is al betaald en noodgevallen is als er iets kapot gaat (eigenlijk zou dat Afschrijvingen/Reserveringen) moeten heten of ter overbrugging van de ene instantie naar de andere.

Hoorde gisteren dat Charles Aznavour is overleden. Dat zijn overlijden zelfs als Breaking News werd gebracht, terwijl de beste man toch 94 jaar is geworden. Dus niet helemaal een verrassing lijkt me.

Wel een gemis voor wie van mooie Franstalige muziek houdt. Vandaar een Engelse song van hem:

Vandaag ga ik even langs een zus van me. Ze zit door een ongeluk met haar woning in zak en as en dat zat ze al dus nu voelt ze zich nog rotter. En ook nog even omdat een andere zus even inpeperde hoe zij er niet voor haar zal zijn, ondanks haar dagelijkse stroom van diepzinnige feestboekteksten over wie je kan vertrouwen bla bla bla...

Als ik zo ga meten, dan hoef ik vandaag ook nergens naar toe, maar zo werkt de boekhouding van het universum niet. Ik voel dat zij het nodig heeft om gezien te worden. Of het mij nou uitkomt of niet.

Nieuwe maand; nieuwe kansen

Alle kalenders staan weer op Oktober en de nieuwe maand is begonnen.

Straks om 12.00 uur geeft het alarm dat ook weer duidelijk aan. Heeee.....Eerste maandag van de nieuwe maand; nieuwe maand, nieuwe ronde, nieuwe kansen. Als je ze maar ziet. Blijven kijken. Laat het licht binnen in je huis en je leven. Sluit je niet af. Wees niet bang!

Zag dat mijn huur vanochtend is afgeschreven. Mooi; hoef ik me daar een maand geen zorgen over te maken. Alle andere rekeningen zijn ook betaald, dus ik ben - ondanks financiele nullijn - geheel bij. Hoe fijn is dat! Ben trots op mijn vermogen om te kunnen budgetteren en dan alsnog niet het gevoel te hebben dat ik 'arm' ben en er niks meer kan.

Vanochtend kreeg ik van mijn broer in Scandinavie een leuke foto met mijn zoon en hem. Hij was 'even' in zijn stad en dus gezellig samen even een ontbijtje gedeeld. Daar word ik zo blij van zo'n foto en wat daar achter zit.

De was is bijna klaar, mijn rondje Bless the House is weer gedaan (stofzuiger zuigt weer goed nadat ik dit weekend hem even goed heb schoongemaakt).

Geniet van mijn herfstboeket - wat gedroogde Judaspenningen, bessen uit de boom in de tuin, wat takken uit de boom in de voortuin die ik al een paar jaar gedroogd bewaar, wat nepbloemen en een tak met een soort leuke oranje bolsters die ik nota bene bij de Wibra kocht. Daar kreeg ik nog een compliment voor in de bus. Leuk toch!
Die pompoenen gaat ik later in de maand wel soep mee maken. Die blijven lang goed. En voor nu staan ze lekker herfstig.

Blijven kijken naar de mooie dingen. Dat is wat me overeind houdt en me energie geeft. En lieve mensen om me heen, die me zien. Wat zeg ik; die meer zien dan ik. 

Waar zouden we zijn zonder de trein

Zou vanochtend gaan oppassen, want mijn dochter wilde graag sporten en haar man moest werken. De laatste keer op de overblijf bij sporten werd dochter uit de les gehaald, want haar kind stond te huilen. Vandaar het verzoek tot oppassen.
En ik had al aangeboden dat ik zoiets graag voor haar wil doen, want vind het belangrijk dat ze ook tijd voor haarzelf heeft en goed voor haar lijf zorgt.

Ze had een grote verhuis-bus gehuurd om haar tante met wat dingen te helpen die niet in een normale auto passen en zou dan die bus naar mij rijden zodat ik de volgende dag ermee naar haar huis kon rijden. Maar ze liet me in de middag weten dat die bus zo mega groot was, dat het niet handig was dat ik erin ging rijden en vooral parkeren (haha...was er ook net die avond een feestje ergens in de straat dus alles stond propvol), dus beter dat ik met de trein zou komen. OK..verandering van plannen dus. Heb wel eerder in zo'n type bus gereden hoor en toen moest ik 'm ergens hartje Amsterdam inleveren. Voordeel is dat je hoog zit en goed overzicht hebt. Maar goed..toen reed ik zo'n 40.000 km per jaar. Nu 40.

Anyways..zag online dat de trein vandaag niet bij haar station zou stoppen en er bussen zouden rijden, dus eerst gisteren helemaal uitgestippeld hoe ik dan moest reizen. En hoe vroeg ik van huis weg moest.

Een en ander geappt, want haar man zou er dan ook last van hebben en hoorde toen dat haar man toch niet hoefde te werken. Maar dan kwamen ze vandaag wel bij me langs, ook gezellig.

Vanochtend leek het me wel een leuk idee om iets te bakken voor het bezoek. Had ik ook al tijden niet meer gedaan.Ik koos een boterkoek met het idee dat dit vrijwel niet kan mislukken. En alle ingredienten in huis. En dan toch waarschijnlijk een te hoge temperatuur gekozen en te lang (hahah...recept uit een gasfornuisboekje uit 1963, maar de warmte was aangegeven in knop no 4 of 5 en dan gas temperen tot u druppelvorm ziet) want het was niet lekker zacht, maar nogal gooi een deuk in je hoofd ermee kwaliteit. Nog wel eetbaar,maar niet wat ik voor ogen had.

Enfin, in brokken gesneden, op een schaaltje gelegd totdat dochter belde dat ze onderweg was, maar manlief wilde graag het huis opruimen (altijd meteen gebruik van maken!) en ze moest nog iets uitzoeken voor een vriendin waar ze ook nog langsging, wiens kind verjaardag vierde. Of ik mee wilde naar de stad om even naar iets te kijken. En had ik zin om mee naar de verjaardag te gaan? Nou nee, dat weer niet.

Brokken koek maar in een zakje gestopt. Mag schoonzoon thuis opeten, jas aangedaan en hoppa...even in een speelgoedwinkel naar iets kijken. Wat een aaaaaaaaaaaaaaaanbod. Zoveel. (Kan je direct zien dat ik daar dus nooit kom). Parkeergarage uitgezocht zonder lift, wat niet handig is met een kind in een kinderwagen, dus bij teruggaan stelde ik voor maar even op de begane grond te wachten tot ze de auto had opgehaald van boven, dat scheelde gevaarlijke toeren naar boven maken, waar ook auto's rijden. Ook niet handig als je in een rolstoel zit trouwens. Maar wel goedkoop parkeren daar, dat dan weer wel.

Vond het wel een dagje/weekend waarin ik nogal flexibel moest zijn, omdat de plannen constant wijzigden. Nou kan ik dat meestal vrij goed, maar de laatste tijd was ik bang dat ik dat een beetje kwijt was geraakt. En er nogal starre gewoontes op nahield.

Oh ja...de F1 race in Rusland nam ik verder maar op, maar omdat ik op het Sportnet aankwam bij het tv aanzetten en het Engelse volkslied hoorde, wist ik al dat Verstappen niet gewonnen had maar Hamilton. Verstappen vijfde geworden, maar dus niet de hele race bekeken. Alleen de laatste rondes. Niet slecht van de laatste positie naar positie 5.

Verder ben ik blij dat ik nu stukken kalmer/onbezorgder ben dan een paar dagen geleden. Het scheelt natuurlijk ook dat ik weet dat er in het weekend 'niets' kan gebeuren. Ik deed het zelf...niemand die me opjaagde, maar die angst zat me aardig dwars. Dus ik snapte ook dat de enige die me daarvan af kon helpen ik ook zelf weer was. Door te relativeren, maar ook door de angst toe te laten, er in mee te gaan, het te voelen, maar ook de rede me te laten vertellen dat het een ongegronde angst is. Angst door de angst. Dus laat maar wegwaaien.

Maar zo heerlijk om kleindochter weer even te zien. Ze was net in bad geweest en haar haar was gewassen; een bos vol krullen in bedwang gehouden door een elastische haarband; zo schattig.

Heb wat waxinelichtjes aan, gezellig en warm en ook lichtbrengend in donkere tijden voor wie dat nodig heeft.  Denk aan mensen om me heen die het moeilijk hebben, die hun kind zien worstelen met het leven, of een lieve vriendin verloren hebben. Dat stemt me nederig. Dat er zoveel dingen goed gaan in mijn leven die ik kennelijk niet eens zie.

Foto van Pixabay

Heleen van Royen - inspiratiebron

Om wat rustiger te worden in mijn hoofd en zaken vooral te kunnen relativeren, gekeken naar de documentaire van Heleen van Royen over haar moeder die steeds dementer aan het worden is (Het doet zo'n zeer) en ben tegelijkertijd haar Sexdagboek aan het lezen, wat in dezelfde tijd is geschreven.

En dat is best ingewikkeld. Al begrijp ik dat Van Royen net als iedereen meerdere kanten en interesses en rollen heeft. En in elke rol laat je een ander stuk van jezelf zien. Ik denk dat ook al schrijf ik openhartig, ik toch niet een compleet beeld laat zien alhier. Bepaalde zaken hou ik toch liever voor mijzelf en uiteraard zijn daar ook de minder fraaie kanten van mijn persoonlijkheid bij.

In de rol van dochter van is ze meelevend en betrokken. Wat ik ook zie is dat ze in wat haar moeder overkomt, haar voorland ziet. Ouder worden, gebrekkig, afhankelijk en ziek.

In haar Sexdagboek (seks met een x komt sexier over vindt ze) legt ze haar seksleven een jaar lang vast met haar veel jongere partner Bart. En schrijft ze openhartig dat ze zich ook afvraagt hoelang zij nog aantrekkelijk voor hem blijft. Ze schelen 21 jaar en hij is gedurende het dagboek gelukkig de 2 in zijn leeftijd kwijtgeraakt schrijft ze.

Het is voornamelijk verslaglegging, geen gevoels/emotie-dagboek, alhoewel wat verderop in het boek je daar wel meer over leest. Ik lees vrijwel nergens hoe ze dichter tot hem komt of meer van hem houdt. Alleen welke standjes, wanneer en met wat als extra stimulator.
Het zou door een man geschreven kunnen zijn. En misschien is dat ook wel de missie van haar boek wat ze ook schrijft; gelijkwaardigheid op alle vlakken. Wordt er niet heel opgewonden van, juist omdat het een nogal droge opsomming is.

Ze is een prachtige vrouw om te zien vind ik, petit en alles in de juist proporties. Alleen haar stem kan me niet zo bekoren. Ze is tamelijk exhibitionistisch, wat niet mijn stijl is - al bewonder ik haar wel hierom. Haar durf. Lees dat ze als kadootje zichzelf nieuwe borsten gaf, nadat ze een soort theezakjes had, toen ze vijftig werd. Wat ik toen van haar zag op een bijeenkomst van schrijvers, was kennelijk met een goede BH gedaan, ik vermoed met die van een BH-makende vriendin. Maar bloot ziet dat er anders uit en ben je heel visueel ingesteld en zeker met een veel jongere man die dat ook is, dan snap ik dat je pronte borsten wil/moet. Ha..zou ik ook wel willen.

Maar bij mij mag er wel een onsje of wat vanaf. Zou ook fijn voor mijn rug en schouders zijn. En ja...maak er dan maar een leuke vorm in als je toch bezig bent. Maar goed: dream on. En ook over die vriend/minnaar/man uberhaupt mannelijke interesse.

Haar dagboek is prettig te lezen en af en toe gooit ze er ook een fantasietje voor de lezers tussendoor. Als ze bijvoorbeeld 3 dagen geen seks heeft gehad om op te schrijven. Uiteraard ook even gekeken naar het hoe en wat van haar favoriete speeltje die een andere techniek heeft dan de standaard speeltjes (niet trillen maar zuigen). Er gaat wel een heel assortiment batterijen doorheen en bij nood hebben ze wel eens de afstandsbediening van de tv opengemaakt om daar de batterijen uit te halen. Blij dat mijn vingers altijd voorhanden zijn en ik niet verslaafd ben aan het gevoel wat een stimulator kan geven.

Oplaadbare Heleen, oplaadbare batterijen!

Haar documentaire over haar moeder zit dicht op de huid. Je ziet dat ze verschillende pogingen doet om goed om te kunnen gaan met de diverse aspecten van de ziekte van haar moeder, maar dat haar moeder uiteindelijk toch naar een verpleeghuis moet omdat ze echt veel zorg nodig heeft vooral na haar heup-operatie.  Het lijkt mij voor die moeder uitermate verwarrend geweest (ook met een 'goed' hoofd) al die verhuizingen in korte tijd en dan ook nog een ziekenhuisopname voor een nieuwe heup.

En dan eindig je in een kamer met een hoog bed, nog wel je eigen bank en schilderijen, maar alweer kleiner is je omgeving geworden.

Ja, dat relativeert mijn fanclub-angst enorm. En een drupje Schots water. Heb gelukkig redelijk kunnen slapen, dat scheelt ook hoe ik voel als ik wakker word in de ochtend. Me voorgenomen om vooral goed voor mijzelf te zorgen vandaag. Niet weer in de verlammende angst te schieten - want buiten dat het verlamt (denk aan Konijn op de weg in het licht van de koplampen) - heb ik er weinig aan. En snap maar al te goed dat het ook niet nodig is. En ik de fanclub daarmee teveel macht geef.

Foto van Pixabay (lief he!!)

Ik HOEF niet de hele dag stand-by te staan, mocht er iemand van de fanclub bellen. Mijn agenda open te houden, mocht ik toch iets moeten gaan doen in de vorm van op komen draven.

Kom...nog een lekker kopje koffie nemen en genieten van de zon in mijn tuin. De lieve berichten van dochter en zoon. Het koppie van mijn kleindochter. Gewoon dat ik leef eigenlijk.

En zo gewoon is dat niet.

Poedepoedepoes

Stel nou, zo praat ik mijzelf rustig, dat ik dus vandaag op gesprek moest komen bij de fanclub. Ik weet niet met wie, ik weet niet waar en ik weet niet waarom, want dat alles zou me in een brief worden uitgelegd.

Maar ik 'ben' er vandaag dus niet.

Wat is dan het ergste wat er kan gebeuren?

Geen geld.

Is dat zo?

Ja.

Echt?

Hoe lang hou je het nog eventjes vol dan. Kijk nog maar eens naar je budgettering. Die je zo trouw en keurig als een boekhouder iedere paar dagen bijwerkt. Elk bonnetje noteer je.

Oh ja...en zet ondertussen ook even wat rustgevende muziek op. Kalmeer je reptielenbrein wat nu keihard op standje Vluchten staat.

Dus: hoe lang hou je 'geen geld' vol?

En: is er al een bestraffend telefoontje gekomen dan?  Van - want je weet donders goed hoe het daar werkt - het callcenter, waar ook maar tijdelijke krachten zitten en ieder telefoontje krijg je een ander - de fanclub? Man....ze doen weken over het sturen van een brief!!

Ondertussen schijnt de zon, durf  je nergens heen, want stel dat ze bellen en je het alweer niet 'onthoudt' of kan opschrijven, of je overdonderd voelt door alle informatie....

Oh ja....stel dat ik gek of dement aan het worden ben (mmmm...klok snap ik nog, koffie ruik ik ook nog en pindakaas ook, dus dat zal nog wel niet).

Laat je hierdoor je hart veel sneller kloppen dan gezond voor je is. Schroef je je glucosespiegel lekker omhoog door alle (zelfveroorzaakte) stress. Ga je niet lekker de hort op, wat wel gezond voor je is. Verschuil je je in je hol. Ga je niet in de 'Schijt aan alles' houding of de Talk to the hand houding. Voel je je zo klein en onmachtig. Zo afhankelijk van. Zo beter dat ik er niet meer ben.

Niet doen.

Kom maar: ik zorg wel dat je je beter voelt. Ga maar eens lekker in je tuin wroeten. Denk je dat er ook maar 1 plant denkt dat hij niet kan groeien? Of ...oooooe, daar komt de snoeischaar aan?
Of een vogel zich zorgen maakt of hij morgen nog wel een worm vindt.

Adem in en weer rustiger uit.

Uit

Oh ja...kijk even naar wat filmpjes van je lieve kleinkind. Die in de ochtend gewoon wakker wordt en gewoon blij is. Ook als je jou ziet. Met haar lieve krulletjes en haar ondeugende lach. En haar moeder is zo liefdevol voor haar. Zo heerlijk om te zien.

Denk aan wat je voor haar kan betekenen. Denk eraan hoe het voor haar moet zijn als je er niet kan zijn in de toekomst. Wil je dat?

He...zout water op de laptop is niet zo handig he....Dat geeft kortsluiting. Wat je nu in je hoofd hebt eigenlijk. Kortsluiting door stress.

Man...wat lijkt het me heerlijk om nu iemand te hebben waarbij ik kan wegkruipen. Die alles regelt. Maar ik ben altijd zelf diegene geweest waar mensen bij wilden wegkruipen. Die alles regelde, deed, wist en kon.
Geen zachte armen voor mij.

Foto van Pixabay

Poedepoedepoes het doet zo zeer zou ik bijna zeggen (want dan hoef ik geen scheldwoorden te gebruiken).

He..fijn die Chopin. Daar word ik inderdaad rustiger van. Dank je wel Klaproos, vond het op jouw blog.

En even kijken naar de documentaire Het doet zo zeer.

Ten volle leven

Ten volle leven; wat is dat eigenlijk. Alle potentie hebben - in de ogen van een ander vaak - en je dan nog steeds diep-ongelukkig voelen. In je hoofd. Alleen voor jou voelbaar. Voor een ander totaal onbegrijpelijk. Want je hebt toch alles wat je hartje begeerd? Een huis, een man, auto voor de deur, kinderen, huisdieren, een leven waarin je geen zorgen hebt over financieen. Geen drama's in je leven.

Maar dat totaalplaatje dat levert dus niet automatisch een geluksgevoel op. En andersom hoeft het ook niet te betekenen dat als je niets van dat alles hebt, je dus ongelukkig bent.

De pyramide van Maslov geldt nog steeds. Maar als alle basisbehoeften zijn vervuld, maar niet die van het gezien weten, geliefd voelen, dan voelt dat net zo schraal als dat er geen eten in huis is. Je ziel wordt niet gevoed.

Je verbonden voelen met anderen, je partner, je familie, broers, zussen, neven, nichten of je zelfgemaakte familie van goede vrienden en kennissen of in verbondenheid met je kerkgenootschap, de moskee, de buurt, je vereniging of de dansschool, de volkstuinvereniging, dat is wat het leven sjeu (ik leen het woord maar even) geeft. Alweer; weten dat je gezien wordt.

Maar ook niet bang hoeven zijn. Voor je man, voor je familie, voor je werkgever, voor het leven.

En dan is wederkerigheid ook belangrijk. Kijk ook naar anderen. Probeer wat jij nodig hebt, ook aan anderen te geven. Zeg eens Goedemorgen tegen iemand op straat (wel in de ochtend he).

En neem niet zomaar aan dat je er morgen nog bent.

Oh ja...en voor mijzelf: Are you a (wo)man or a mouse?? Dit in het kader van nog steeds geen bevestigingsbrief voor een afspraak met wie en waar en wanneer.

Ben geen muis en ook niet te aardig, uit mijn Salestijd weet ik dat ik de grootste deals kan binnenslepen, maar wel angstig dat mijn geldkraan hierdoor straks accuut dichtgedraaid wordt. Dus weten ze goed hoe ze je klem hebben zitten.

Dus toch een muis? Of een realistische muis?

Kom; als er gezegd word dat ik een brief krijg met alle details van de uitnodiging, dan is dat hun verantwoording. Daar hoef ik nu niet voor een tweede keer over na te bellen of die brief nog komt. Ik doe het niet. Nee, nee, nee en nog eens nee. NEE!

Zo dan. Geen muizenissen meer, maar even lekker een budgetboodschapje in de buurt doen en een heerlijk recept van mijn dochter uitproberen. Wil me niet laten leven door mijn angst in financiele nood te komen. 

Maar, eerlijk is eerlijk, ik merk het wel degelijk aan mijn lichaam. Spanning, stress, uitkijken naar de postbode (die elke dag steeds later zijn rondje lijkt te doen). 

Ga toch eens leven!