Wachten op de bezorger

Er zou wat bezorgd worden en ik kreeg online de bezorgtijd door. Oh..de hele dag dus vrijwel thuis zijn betekende dat.

Nu is dat geen probleem want ik had genoeg 'te doen' thuis. En het regende ook de hele dag. Maar het wachten op is nooit fijn.

Had me al voorgehouden dat de bezorger waarschijnlijk net 5 minuten voor het einde van de te verwachten bezorgtijd op de stoep zou staan. Maar nee, ook dat niet.

Nog een keer online de track & trace bekeken. "nog onderweg".
Kan ik dan nu 'het risico' nemen om boven de was op te gaan hangen. Straks hoor ik niemand aankloppen (ja...nog steeds geen werkende bel). Dus nee...wacht nog maar even. Ze zullen toch wel voor de avond langskomen?

Nog maar een grote kop Rooibosthee gemaakt om kalm van te worden. Zegt men. Nee....je mag pas over een half uur weer naar de track & trace kijken. Niet telkens refreshen die pagina. Ksssst!!

Anderhalf uur na het laatste bezorgmoment klopte de bezorger aan. Gelukkig ijsbeerde ik net in de gang, dus hoorde 'm kloppen. En zag hem door het keukenraam al als een soort Hulpsinterklaas tientallen pakketjes doorworstelen om die met dit adres eruit te halen. Zag er een beetje ongeorganiseerd uit.

Maar ach; heb er geen vrij voor hoeven nemen, had toch niets dringends buitenshuis te doen en ik merk dat een wat lakonieker houding me meer kalmeert dan alles willen regelen, weten en bijhouden.

Ontspan, adem in en toen 'mocht' ik van mijzelf de was ophangen. Er zit nog wel wat rest-stress in mij merk ik. Gelukkig kan ik enorm om mijzelf lachen als ik dit gedrag vertoon. Ik zie het mezelf doen en zie ook dat het me weinig winst oplevert.

Het resulteerde er wel in dat ik in de avond wel 6 Nijntje koekjes achter elkaar opat, die ik op voorraad had voor kleinkind. Smerige, veel te zoete koekjes, maar qua Marketing trapt deze grootmoeder er blindelings in en vreet ze dan zelf op in een kleine vreetbui-aanval. Kleindochter heeft er niks van gehad toen ze hier was. hahaha!! Dus zelfs dat kan ik niet 'veilig' in huis hebben.

Dus sliep ik ook slecht, maar gelukkig hebben we daar het luisterboek van de bibliotheek-app en hoorde ik hoe je moet omgaan met een relatiebreuk. Altijd handige info.

Werd narrig en klammig wakker, maar besloot niet  toe te geven aan de lamlendigheid dus hoppa onder de douche jij, met een lekkere geur van Rituals, de hammangeur (allemaal nog uit de Goede Tijden) daar word ik altijd door opgepept. En lekkere zwarte koffie.

Foto van Pixabay

Zo dan!

Boeken; Wim Kieft De Terugkeer

Heb geen enkele interesse in voetballers, bekende of beroemde voetballers en toch nam ik het boek van Michel van Egmond over Kieft mee uit de bieb.

Omdat ik had gehoord dat Wim Kieft in dat boek over zijn dwanghandelingen sprak. Dat die wellicht het gevolg waren van zijn jarenlange drugs- en alcoholverslaving. Waar hij van afgekickt is.

Het viel de schrijver op dat Wim toch af en toe een glas wijn (altijd witte) nam. Maar, zoals een ras-echte verslaafde altijd zegt:hij kon er mee omgaan. Dat verslaafde gedrag was nu echt klaar.

Wat dus niet zo is. Want het triggert oud gedrag, dat ene wijntje. Hij noemt zichzelf mateloos. En verslavingsgevoelig. Herkenbaar. Alleen blijf ik ver van grote hoeveelheden alcohol en helemaal van harddrugs. Daar ben ik altijd 'bang' voor geweest, dat die me in hun greep zouden krijgen. Omdat ik al vroeg begreep dat ik tamelijk verslavingsgevoelig ben.
Nu kreeg hij wel steeds meer 'last' van zijn dwanggedachten en die worden openhartig besproken. Hoe dat is en werkt. En hoe het hem vooral in beslag neemt.
Dat vond ik vooral interessant om te lezen omdat een familielid van me ook hiermee worstelt.

Wat Wim Kieft helemaal was vergeten hoe bijzonder zijn periode in Italie was. Dat hij daar als jong broekie heen ging en met bijzonder getalenteerde voetballers speelde. Omdat hij dat zelf ook was. Hij maakte zijn aandeel altijd minder speciaal en toch - zo blijkt uit dat boek - was dat het niet.
Hij gaat in het boek op een soort van sentimental journey en komt pas dan tot het besef dat het een mooie periode in zijn leven is geweest. Waar hij met recht trots op mag zijn.

Het boek leest makkelijk weg en geeft een inkijkje in het leven van iemand die zichzelf nooit de moeite waard vond en al terugkijkend beseft dat hij dit wel degelijk is.

Nu moet ik nog maar eens in de bieb het eerste deel gaan lezen.

Overstroming

Plotseling overstroomt mijn brein met allerlei creatieve ideeen. Iets voor het kleinkind, nog iets voor kleinkind, iets voor broer, iets voor ...

Wel leuk hoor zo'n dam-doorbraak, maar ik weet dat ik er goed aan doe om dingen ook af te ronden, niet alleen aan te beginnen. Dan blijf ik bij ideeen-maker, maar kom nooit bij de uitvoering van zaken uit. Ja, je kan er een leuke Unvolendete sticker op plakken, maar prettig voelt het als dingen worden afgemaakt.

Maar ook: om van mijn eigen idee af te komen dat ik NOOIT iets afmaak. Dat klopt namelijk niet; ik maak wel dingen af.

Muts met pompoen voor kleinkind : af
Bijpassende sjaal met leuke sluiting; af
Kleed, doorgestikt en gevoerd, met ritsen, sluitingen, klittenband en strikken; af
Rokje voor dochter;af

Wel op tempo elfendertig, maar wel af!

Oh ja..Ikea hack; tekentafeltje met ruimte voor rol papier (afrolbaar) voor kleinkind; af

Alles zelf bedacht, geen patroon of wat of voorbeeld, gewoon uit eigen brein ontsproten. En wat ben ik dankbaar dat er uberhaupt iets leuks uitkomt. Na maanden van bangigheid en worst-case-scenario's uitwerken.

Vandaag kwamen mijn jarige kleindochter en haar moeder even langs. Ik had het "gehackte" Ikea-tafeltje al klaargezet, met kleurpotloodjes (ja mam, zei mijn zoon al je moet van die kleine hebben, klm-formaat, die kan ze goed vasthouden). Geen klein stoeltje in huis, maar he...een keukenopstapje werkt ook prima, want ze ging direct lekker zitten.

En toen ze mijn kadokleed zag, met ritsjes, sluitingen, klittenband etc...viel ze direct op de sluitingen aan. Want daar is ze dol op. Open, dicht, open, dicht, open, dicht. Net als thuis in haar kinderstoel. Hoe simpel kan het leven zijn he..

De Duplo, alweer een autootje (NIET roze!!) viel ook in de smaak. Ook daarvan zat de lol vooral in het in en uit elkaar halen. En weer terug in de doos doen. En dat honderd keer herhalen he...

Toen we met ons drieetjes naar even naar Poesjes keken en ze voor de tv stond te miauwen...niet te betalen hoe leuk dat is. Mijn lieve kleindochter.

(Oh ja...muts op...STOM Oma....weg muts. Goed zo; dat hoort zo.)

Zo, nu ga ik de hele avond spinnen!

Mannetjes op Mars

Binnen afzienbare tijd kan het dus echt. Naar Mars gaan.

Ik ging al heel vaak op zoek naar Mars. Die repen per 3 verpakt, in de supermarkt of vroeger bij het tankstation toen ik nog 40.000 km per jaar in een auto reed.

Laat ik voorlopig maar er alles aan doen om hier op Aarde een zo goed mogelijk mens te zijn. En Mars links laten liggen voorlopig. De reep en de planeet. 

Waar ik graag aandacht voor wil vragen is de Kerstactie van Annemiek. Geen Cybermonday of Black Friday, maar gewoon voor mensen in de knel die een lichtpuntje nodig hebben om zelf weer verder te kunnen en durven.

Hier is de link: Annemiek's Kerstactie 2018

Kantoor als mijnenveld

Ooit werkte ik bij een onderneming met een hoofdkantoor in het Zuiden van het land. Altijd als de directeur ons bedrijf een bezoekje kwam brengen, dan wisten we al dat het foute boel was. Want ieder bezoek wat de beste man bracht ging gepaard met berichten van Vernieuwing, Verandering, Verbetering en niet als laatste de Stoelendans. Altijd.
Oh ja....en uiteraard altijd op vrijdag. Want dan had het personeel geen tijd om de hele week erover te vergaderen of na te denken. Maar wel je weekend verneukt.

Iedereen wist dan al dat sommigen van ons management vervangen zouden worden. Door managers of mensen met de ambitie om vooral hogerop te komen binnen het bedrijf van een andere vestiging. En die werden als zijn pionnen ingezet om vooral veel te observeren en door te geven van het reilen en zeilen binnen die onderneming. Die op papier zelfstandig was, maar gewoon met vele draadjes, waar die managers de draadjes voorstelden, aan hem verbonden waren. Die nieuwe managers waren vaak nog zo vers uit de HBO-schoolbanken, dat ze het hele politieke spel niet doorzagen. Maar blij met hun titel waren.

Altijd zorgde hij er ook voor dat al die ondernemingen nooit meer mensen in dienst hadden dan het wettelijke aantal nodig voor een ondernemingsraad. Inspraak en je houden aan sociale regels, dat is voor losers.

Hij schoof en schoof en schoof met zijn pionnen. Sommigen kregen de rol van Het Paard. Die kon en mocht grotere en andere sprongen maken. Dacht het Paard. Wist niet dat de teugels nog steeds strak in handen van de directeur lagen. Dat hij zijn eigen masterplan had waarin hij niet te beroerd was om zelf het vuile werk te doen. Vooral de exit-gesprekjes, daar genoot hij op een bepaalde sadistische manier van leek het wel. Leek het wel, want ik kan natuurlijk niet in zijn hoofd kijken.

Nog even inwrijven dat je niet alleen ontslagen bent omdat je je werk niet goed genoeg gaat doen, maar omdat je lastig bent.

En zo'n gesprek vermommen als een gesprek met een van zijn beulen van de HR afdeling. Beulen, want die voerden al zijn ontslagrondes zonder het knipperen met de wimpers uit. Maand na maand, jaar na jaar. En stond er eens iemand op die hem durfde te spreken, dan ging zijn kop eraf. Of althans, moest zijn kop eraf. Gelukkig had die ene tegenspreker een heel goede case en dito advocaat.

Maar dat nam niet weg dat die kleine overwinning die persoon wel een paar jaar van zijn leven kost. Met de stress, de frustratie en de angst en boosheid. Dat er niemand van je collega's is die je bijstaat. Want die zijn zelf allemaal te bang om hun baantje te verliezen. Net een hypotheek afgesloten, kind met dure studiekosten of gewend aan ieder jaar 4 x op vakantie gaan en kunnen.

Nooit meer wil ik op dit soort kantoren werken. En met dit soort politieke spelletjes te maken krijgen. Gezeik, gekonkel en mensen waarvan je denkt dat je iets in vertrouwen vertelt, je vertrouwen beschamen om aan hun eigen ego tegemoet te komen (baas....ik weet iets van iemand!!!)  en jouw zaken direct doorvertellen aan hun manager. Die jou vervolgens op het matje roept.

Een waar mijnenveld die kantoortuin van toen. Waar je directe  collega's de beste mijnleggers bleken te zijn. Boem!

Foto van Pixabay

Zin

Reed in de bus naar het busstation in de woonplaats van een vriendin van me. Daar zou ze me oppikken en zouden we samen naar een treinstation in de buurt rijden (waar je nog gratis kon parkeren) en vanuit daar naar de Domstad. Ik had haar uitgenodigd voor een evenement voor Zin-lezers. Al hun columnisten zouden aanwezig zijn, cabaret en een hapje en een drankje (mevrouw.....mevrouw u moet wel in de rij gaan staan heur!!!).

De buschauffeur reed beheerst door de smalle straten van de dorpen waar de streekbus doorheen rijdt op weg naar het eindpunt - het busstation. Ik zag dat hij opeens midden in een woonwijk stopte, uitstapte en zag naast de bus, op de stoep,  een jongen van een jaar of twaalf en zijn fiets staan. Met een blik in zijn ogen dat hij maar 1 woord nodig had om enorm te gaan janken. De busschauffeur praatte tegen hem, raakte hem bemoedigend aan en ik zag de spanning van het gezicht van de jongen afglijden.

Toen we bij het eindpunt waren ben ik toch maar even  naar de buschauffeur gelopen in plaats van via de uitgang te verdwijnen, want ik kon me zo voorstellen dat hij ook enorm geschrokken was. Bijna een kind onder je wielen!

En ook aan zijn gezicht zag ik dat hij nog moest bijkomen van de gebeurtenis. Hij vertelde dat dit soort dingen vrijwel elke dag gebeuren. Dat mensen niet goed opletten of nadenken en niet snappen hoe groot een bus is. Dit kind ging opeens van de stoep af en toch de weg op en gelukkig zag de chauffeur het op tijd. Vond het prettig te merken dat de de chauffeur het fijn vond om het even van zich af te kunnen praten. En dat de spanning langzaam verdween van zijn gezicht en lijf.

Was een leuk event die Zin bijeenkomst. Mijn vriendin en ik kwamen wel tot de conclusie dat er vooral veel 'alleen maar nette mensen' waren, verwijzend naar het boek.
Na afloop een dikgevulde goodie-bag met veel tijdschriften voor onze doelgroep - alleen maar nette en vooral witte mensen interesses - en wat ik erg leuk vond een bundel van columns van de te jong overleden Renate Dorrestein, die ter plekke aan haar 'nep'-kinderen werd overhandigd.

Ik, als minima (niet qua lijf he...alleen qua inkomsten), vond het grappig dat het boek van Diederik van Vleuten te koop was en ook nog gesigneerd werd voor "slechts"  € 40,--. Tsja..dat is nou net mijn weekbudget dus dat boek lees ik wel in de bibliotheek. Of spaar ik wel van de boekenbonnen die ik met enquetes invullen verdien.

Vond het vooral heel erg prettig om met mijn vriendin in onze oude stad terug te zijn. Op een plek waar we toen niet zo heel vaak kwamen, nog wel kenden en die nu ook helemaal opgehipt is. En zelfs een eigen stationnetje heeft. Niet te geloven dat we daar meer dan 38 jaar geleden op ons fietsje reden. Jong en nog onbezorgd.

Thuisgekomen besloten haar man en mijn vriendin dat we maar lekker uit eten moesten wel zo gezellig. En werd ik dus ook nog eens mee uit eten genomen!

En werd ik ondergedompeld in gezelligheid, want daar kwamen we ook weer kennissen van hen tegen met de leukste verhalen.

Zo dankbaar dat ik er helemaal bij was en genoot van iedere minuut. Dat ik nu een beetje afgeknoedeld ben dat hindert niks.

Vanochtend lag ik zo heerlijk warm en veilig in bed, dat ik het recenste boek van Michel van Egmond uitlas over Wim Kieft, over een man die langzaam maar zeker zijn zelfvertrouwen hervindt. Dat laatste maakt het heel herkenbaar.

Poesjes kijken!

Och, zo leuk en vooral ontspannend!

Weer een nieuw seizoen, vanavond begonnen op NPO3