Een half dozijn oesters

Als voorgerecht. Heerlijk.

En dan tussendoor nog wat amuses met verfijnde gerechtjes met kaviaar. En een dessert met sprinkels van fijne verse regendruppels (dat laatste kwam omdat we buiten zaten en het begon te regenen).

Was uitgenodigd door een goede maar vooral lieve vriend. Een fijne en oprechte vriendschap en het is jammer dat ze de mal van hem hebben weggegooid toen hij gemaakt werd.

Het was op een avond dat het nog bloedheet was, dus ik deed mijn best er koel uit te zien, maar het ging toch meer richting plofkip-kop. Had beter een los handdoekje met ice-pack om mijn voorhoofd kunnen knopen.
Had mijn linnen witte broek aan, bijna 20 jaar oud, maar weet nog goed dat 20 jaar terug hij enorm strak zat en nu hing hij losjes om de bovenbenen, wat lekker koel was. En een tuniek wat ook al 10 jaar in de kast hangt, maar ik niet zo vaak aandoe. En toch word ik altijd weer blij als ik die kleding aan doe. Mooie kwaliteit, fijn materiaal.

Had thuis de route uitgezocht, welke busroute het goedkoopst is en tsja...dan zit ik achter een bordje Oesters. hahah...dan voel ik me toch wel een Raar Rijk Bevoorrecht Wijf.

Ben blij dat ik niet afgunstig ben naar alle zaken op materieel gebied die hij allemaal kan en heeft en die hij daardoor ook kan doorgeven aan zijn kinderen. Want nogmaals besef ik steeds beter dat juist de dingen die mij voldoening geven geen prijskaartje hebben. Desondanks is zo'n bordje Oesters voor mij onbetaalbaar en wel heel heerlijk. Net als goede wijnen. Geen Chateau Migraine.

Afbeelding van Jean Louis Tosque via Pixabay 

Ondertussen is het alweer september geworden, zonder dat ik er erg in had. Alles gaat gewoon door, vervelend of niet. En dat is ook wel weer troostend. Dat alles gewoon doorgaat.

Net nog even heerlijk buiten gezeten, koffie gedronken in de zon, die vaak achter donkere wolken zat, maar het was droog en nog heerlijk fris buiten. En buiten koffie drinken vind ik altijd zo fijn. Daar krijg ik een vakantiegevoel van.  Gisteren nog even bij de bieb wat tijdschriften gehaald. Lag het augustusnummer 2019 van de Linda er. Kom maar mee naar huis. Lekker gratis lezen van die luchtige zomerartikelen. Dan ook nog zonnebrandcreme ruiken en dan voelt het inderdaad als vakantie.

En vanochtend in één ruk het boekje Hindergroen van Martine Bijl uitgelezen. Och...wat een heerlijke vrouw. Opgegroeid in Amsterdam-West (dus niet in Heemstede of Blaricum of zo, zo schrijft ze) als dochter van een dokter. Dus ik denk direct aan andere vrienden van me. Er lopen zoveel lijntjes tussen diverse levens. Vaak heb je er geen weet van en is er toch een connectie. Mooi is dat.

Moet ik ook opeens aan die Engelse serie denken, die zin: Last of the summer wine. Zo voelt vandaag. Af en toe mooie luchten, zon, donkere wolken en toch nog buiten kunnen zijn. En toch is een seizoen ten einde. Vanavond laatste aflevering van Zomergasten. Er staan nieuwe tijden voor de deur. Misschien wel een parel in een Oester. Of een dozijn lege Oesters.

Wie weet. Alles is mogelijk.

We've got him!

Van de week vertelde ik een vriend wat ik allemaal niet meer deed doordat ik een tijd zo slecht in mijn vel zat en terwijl ik het me hoorde vertellen, bedacht ik ook dat de enige manier om dit (durf niet, kan niet meer, bang dat, stel dat, etc) te doorbreken, de tijger in de bek te kijken is. Net als met mijn fiets-opstap angst er daadwerkelijk mee aan de slag gaan. Stap voor stap, tot ik weer vrijuit leef.

Dus stapte in het boemeltje richting badplaats en ik was zo blij dat ik gewoon niks ergs voelde. Geen angst, geen hoge bloeddruk of lage voor mijn part, zweten deed ik sowieso want het was nog klammig in de trein, maar dat kwam niet vanuit gedrag. Het was nog een oud boemeltje met hoge afstap en zonder airco.

En wat was het ontzettend heerlijk om de zee weer te zien. Niet op het strand geweest, bij de zee, maar dat komt vast ook nog wel. Vond het een beetje boven budget om iets te gaan drinken en zo ook de vis op de boulevard; de vis wordt duur betaald en voelde mezelf geheel NIET zielig dat ik niets bliefde. Want een bewuste keus. Mooie zandsculpuren gezien. Maar vroeg me af of ze van echt zand waren of toch van ander materiaal.

Ik weet nu in ieder geval dat er GEEN ontvangst-committee van mijn vorige werkgever me op staat te wachten.

a. Kan ze allemaal niks schelen

b. Kan ze allemaal niks schelen

c. Ze weten waarschijnlijk niet eens meer wie ik ben

d. Zit vrijwel allemaal in mijn eigen hoofd.
e. Kan ze allemaal niks schelen
f. Kan ze allemaal helemaal niks schelen.

En in de ochtend als eerste bij de Ikea gratis koffie gedronken. Hoera. En de papieren catalogus opgehaald. Ook Hoera. Je moest er echt om vragen en ze lagen dus niet meer voor de grijp.
En blij dat ze een houten vitrinekastje weer in het assortiment hebben, want ergerde me aan wat spullen in mijn slaapkamer die toch wel stofnesten worden. Maar achter glas is beter. Wel het kastje afstoffen dan. Maar dat is makkelijker. Denk ik.

 En misschien ga ik het nog eerst wel een kleurtje geven. Heb al een paar van die kastjes gevuld met bijv kindertekeningen, werkjes en lieve briefjes van mijn kinderen. Of een soort kijkdoos met dingen uit hun puberteit. Nog zo'n roze strippenkaart. Een 3D collage.

Mocht je vandaag niets te doen hebben, dan kan je naar de catalogus luisteren. Plaatjes via de site. Mocht je niet in slaap kunnen vallen...luister hier eens naar :)

Vandaag nog één hete dag doorkomen, maar ik werd vanzelf wakker, de zon scheen al, dus wist ongeveer hoe laat het was. Boodschappen rustig aan gedaan en daarna de was lekker buiten opgehangen. Misschien ga ik nog langs de bieb. Het mag, maar hoeft niet.

Of ik kan de Ikea catalogus gaan uitpluizen. Ter inspiratie. En morgen F1 in Spa. Ook leuk!

I love bread! zegt Oprah

Zo herkenbaar, op Netflix de stand-up vrouwelijke comedian Tracey Ashley via de serie They Ready.

Hoe ze uitlegt dat ze enorm van ijs kan genieten en tot haar verbazing de hoeveelheden die ze op kan (een hele emmer) tot verbazing leiden bij een clubje van Anonieme Overeters.

Heuh...daar gaat het toch om. De schaamte van je verslaving achter te laten en open te zijn over hoe wat waar en hoeveel.

Herkenbaar want mijn psycholoog stond met haar slanke oren te klapperen toen ik haar vertelde wat ik kon eten, ter demping van allerlei rotgevoelens. Waar een ander een paar glazen wijn per avond kan drinken of een aantal lijntjes neemt, of een pakje sigaretten oprookt, nam (en neem ik soms nog steeds mea Culpa) ik heel graag ijs.

Maar wat zij ook vertelt over haar interraciale huwelijk. De reacties van mensen. Hardop zitten lachen. En lachen is zo bevrijdend.

Mijn mobiel maakte telkens geen contact meer met mijn wifi. Dat is niet fijn want dan gaat alles van mijn tegoed af, terwijl er thuis gewoon wifi is. Dus online gekeken waar dat probleem door ontstaan kon zijn.

Even alles gereset (ja...het aloude ICT advies: haal de stekker er eens uit, werkt nog steeds) en dan zoekt de router naar de beste connectie. Bam!

Zo fijn als dingen weer werken en ik dat bovendien zelf kan fixen.

Voel wat spanningen in mijn lijf, dus is het zaak, net als die Dog Whisperer bij nerveuze honden doet, mijzelf daaruit te halen. Stop, niet nodig, hou op en ga wat doen waar je energie van krijgt. Niet haasten, niet precies op tijd willen zijn..niet nodig, hoeft niet, la maar waaien. Doe precies tegenovergesteld van wat je zou doen. Om een ander resultaat te behalen.
Braaf!!

The only gay in the village

In ons geval, de enige Afro-Afrikaan van het dorp.

Waren dolblij dat we een huis met een tuin toegewezen kregen. Niet in de stad, maar in een dorpje een paar kilometer verderop. Waar ook mijn werkgever was gevestigd. Niet omdat dat van oudsher zo was, maar op een bedrijventerrein met veel meer ruimte dus ook ruimte voor de drukkerijen. Dus woonden ook veel werknemers daar. En nog in de tijd dat deze werkgever een vinger in de woningaanwijzingpap had bij de gemeente.

Enfin...wij verhuizen, heel fijn want we woonden in een flatje met maar één slaapkamer en een kind.

Maar hoe mijn ex het gevoel kreeg dat hij overal aangegaapt werd in onze woonplaats, dat kon ik eigenlijk pas begrijpen toen ik met hem naar zijn thuisland ging en daar de enige Ubruni was. En zo ook na werd geroepen...He...witte!!! En dan zo'n hele stoet kinderen achter je aan lopend.

En dat voelt vreemd hoor. Daar staan we sta ik niet genoeg bij stil. Las van het weekend het verhaal van een Afro-Amerikaanse soldaat die in WOII meehielp aan de bevrijding van Europa, maar omdat in de USA er toen nog rassenscheiding was, dat voor hem een andere ervaring was. Als tweederangs mens.

Pas in Parijs werd hij als bevrijder gezien en als een meetellend volwaardige man. Moest nog tot de jaren zestig duren voordat hij in zijn eigen land dat officieel ook werd.

Slang

Gelukt hoor, om een nieuwe slang voor de douche uit te zoeken (wat veel keus nog), van een goed (Duits) merk, keek daar toevallig vorig jaar naar met mijn zoon, glad zonder ribbels, te monteren en vanochtend zonder lekken te gebruiken. Uiteraard gisteren wel uitgetest, maar ervaring leert dat het altijd nog kan gaan lekken na een tijdje door niet correct monteren of aandraaien. Dus oude leertjes nog maar bewaard.

Afbeelding van Manfred Richter via Pixabay 

Hup daar was Willem met de waterpomptang dus. Ooit werd ik uitgelachen door een collega toen ik zei dat ik ieder jaar van mijn vakantiegeld of electrische apparaten kocht of gereedschap, zodat ik simpele klussen zelf kan doen. Stond ik daar met mijn setje steeksleutels. Nu ben ik blij dat ik gereedschap heb.

Was gisterenochtend  al vroeg heet en benauwd, maar zo blij dat ik het kon doen, dat ik een fiets had waar ik op kon fietsen (en afstappen) en thuisgekomen ook nog snel de was opgehangen die in twee minuten droog was, dus het voelde als een prettige dag ondanks de pech van de kapotte slang. En zweethoofd. Zelfs eind van de middag toch nog even het gras gemaaid.

Ook had ik nog staan dat ik met contactpersoon moest bellen over dat sollicitatiegesprek van twee weken terug. Want ik zou binnen een week iets horen. Maar niets gehoord of gelezen. Pfffff.....schrijf dan in ieder geval dat de keus op een ander is gevallen, maar laat me niet zo bengelen. Als ze je willen, dan hoor je echt wel direct wat. Niet de grote stille heide.

Gisteren werkt contactpersoon niet. Vandaag maar bellen. Oh..zij is deze week met vakantie...OMG!
Snap wel dat ze een secretaresse nodig hebben.

Terwijl een ander bedrijf waar ik gesolliciteerd had juist keurig aangaf dat alles ontvangen was.

Nu eerst maar aan de koffie, vers gezet en even weer rustig worden en doorrrrrrrrrrrr...Maar dat doelloos solliciteren, elke dag, elke week, maanden en jarenlang. Als mijn kleren koud waren zou ik zeggen dat het me niet in de koude kleren gaat zitten. Maar die kleren zijn al aardig opgewarmd door binnen- en buitentemperatuur.

Rustig, kalmeer je brein en kijk nogmaals naar alles wat er mooi, lief en fijn is. En wat is dat veel!!

Motorclubs

Hier heb ik tijden terug zo enorm om moeten lachen. En lachen is altijd goed voor een mens.

Dus wie weet: jullie ook??

Vanochtend na het douchen, droogde ik de doucheslang af en brak het verbindingsstuk tussen slang en douchekop spontaan af. Dus moet ik vanochtend als eerste op zoek naar een nieuwe slang.

Twee opties: hier om de hoek bij de Big Bazar of een stuk verder en dan fietsen naar de bouwmarkten.

Ga eerst maar eens optie 1 onderzoeken. Nu is het nog relatief koel en ik moet toch nog een paar boodschappen halen, groente en kwark.


Maar balen..kennelijk kan dat ook. Maar is dan ook geen erg dure slang he...Participiza-slang-niveau.
En ja...ik snap het principe van goedkoop is duurkoop.

Haha...bedacht net dat het eigenlijk slimmer is, om eerst optie 2 te doen. Fietsen is goed voor me, ik kan het, ik durf het en een diepte-investering betaalt zich echt altijd uit. Dus hoppa...fiets pakken en wegwezen. Gaan!

Mooie zondagavond

Mooie uitzending van Zomergasten met een bevlogen arts en vrouw.

Vooral Nick Cave; prachtig en het fragment van Le Petit Prince na het persoonlijke verhaal over haar broer.

En mooi vuurwerk, zomaar gratis, gezien aan het eind van een weekend Festival in de buurt. Ook heel prettig. Hoef ik geen honderden euro's entreegeld voor te betalen.

Verder warme contacten met mijn naasten. Met vrienden. Niet dat ik iemand zag, maar ik weet dat dat draadje er is.

Mijn rondje Bless the House al gedaan, de was gaat zo aan de waslijn buiten en de badkamervloer ook gedweild. Vooral toen ik gisteren het blog van Annemiek Link naar haar blog Mijmeringen las. Niet miepen over wat ze niet meer kan, maar juist kijken naar wat er nog allemaal wel kan.

De koffie loopt door en ik mag van mijzelf zo even koffiepauze houden. Buiten onder de parasol. Heerlijk toch! Menigeen op kantoor zou daar veel voor over hebben.