Vitalo!

Wat een verschrikkelijk jeuk-term; Vitalo.

En maar ontkennen dat we toch echt ouder zijn. Nee..we hijsen ons op de e-bike en kunnen opeens weer kilometers 'fietsen'.

Bij een Vitalo denk ik aan een ANWB-jack. Of twee eigenlijk. Dezelfde. En hippe sneakers met steunzolen. Een abonnement op de Plus en een Tenalady in de handtas.

Vitalo; dan denk ik ook aan van die kleine aardappeltjes. Gebakken. Maar zonder Mayo want dat mag niet van de dokter. Voor de Vitalo.Want die moet van alle bladen minstens 102 worden.

Vitalo; dan denk ik aan een busmaatschappij. Die een aantal niet rendabele lijnen heeft. Bij verpleeghuizen, waar nooit een hond uitstapt. Of in. Want daar wonen Bejaarden. Ouden van Dagen.

Vitalo; de zij-instromer op de middelbare school die denkt dat hij zo tot zijn AOW gebakken zit en zich afvraagt waar de krijtjes gebleven zijn.

Vitalo: die nog een tv-gids abonnement heeft.

Vitalo; zet het eens op je CV en kijk of dat je imago helpt!

Weer een woensdag-wijsheid

Neither a promotion, losing weight, finding a soul mate, writing a book, nor becoming a billionaire, Cellie, will ensure happiness.  Because happiness, dear Cellie, that's not present at the start of a manifestation will usually not be present at its end.  Après vous,     The Universe Afbeelding van autumnsgoddess0 via Pixabay

You'll always walk...alone

Een hele tijd liep ik op dinsdagen met Man met Hond. Hij haalde mij met zijn auto op en dan reden we naar een bos hier in de buurt en gingen daar een uurtje of anderhalf en soms langer met zijn hond wandelen. In dat bos mochten honden loslopen dus dat was voor de hond heel prettig.

Enfin; ik maakte de wandel-verkering uit. Maar wandelde daarna eigenlijk, - als ik eerlijk ben-,  niet meer zo consequent. Of in feite; consequent niet. Het deed me meer dan ik wilde toegeven. Dat weer teruggevallen zijn op mijzelf.

Ja, naar de supermarkt wandelde ik. Of soms een bushalte verder of eerder. Maar wandelen dat werd een dingetje.

Ging ik zelf smoesjes verzinnen waarom ik niet kon lopen.

Bang om gezien te worden. In mijn eenzaamheid. Alsof ik zo'n tekstwolk boven mijn hoofd had;
Waarheen?
Waarvoor?
Te koud;
Te nat;
Te warm;
Geen goede wandelschoenen;
Loop voor lul in mijn eentje;
Voel me ook heel erg alleen dan;
Nee, niet op zondagen lopen. Dan is het gezellige-gezinnendag.
Zouden hier ook wolfen zijn?

Kortom; ik had erg veel last van mijzelf.

Terwijl het zo 'goed' is voor het lijf en vooral voor de kop. Nou ja, wat er nog in zit. Om dat nog leger te maken. Om te ervaren dat ik wel kan lopen. Of misschien enigszins sportief ben. Of gewoon; wel iets doe.

Dus sprak ik mijzelf ernstig toe en ging dat hele rijtje maar eens af. En streepte alles door. Tot de wandelschoenen en daar maakte ik een spaarpotje voor. Die opeens door een gulle verjaardagsgift uit het Oosten sneller was gevuld.

Zag dat de online schoenenwinkel voor moeilijke grote brede Hobbitvoeten nu een aanbieding had van Deutsche Grundliche Schuhe nu enorm afgeprijsd. In een kleur die het committee der Goede Wandelschoenen accepteerde. Dus bestelde ze. En zelfs daar moest ik nog weer over nadenken. Of het wel 'mocht', zulke dure schoenen. En duur is relatief natuurlijk. Voor mij duur. Voor mijn situatie nu helemaal te duur.

En ben ze nu al een aantal dagen aan het uitlopen. Ja, dat moet ik altijd. Heb echt nog nooit schoenen gehad die in een keer lekker zaten. Ik moet wennen aan de randjes en dingen en het de stand van de schoenen en dat duurt efkes.

Maar dus wel bewust aan het wandelen. Niet erg lang, niet ver, te bang dat ik pijn in de voeten ga krijgen en niet verder durf of kan dus weer ergens bij nummertje 1 uitkom. Maar ik doe het wel. En daar ben ik heel erg blij mee. Iedere dag iets langer. Iedere dag. Zet gewoon mijn timer en gaat de timer, dan mag ik weer richting huis.

Kan ik weer een groot ding van mijn lijst afstrepen. Of twee. En die 'goede' schoenen en dat ik de routine van wandelen weer oppak. Bewust.

Maandagochtend same old same old

Van Pole position toch naar de vijfde plek gezet en van de tweede plek teruggevallen door een lekke band naar de allerlaatste, 20e plek en dan opklimmen naar plek 6.

Dat vind ik een mooie prestatie. Dat Max Verstappen zijn Pole position verloor door fout bij een gele vlag ook terecht en tsja...spannende race om te kijken hoe hij de een na de andere kon inhalen.

U begrijpt dat ik gisterenavond naar de F1 van Mexico keek.

Max kan ook wat anders

Maar er zit toch nog een flink restje multi-tasker in mij, dus ik zapte af en toe ook naar Expeditie Robinson. Wat ik ook heel erg interessant vind, vooral hoe mensen op elkaar reageren, onderling bondjes maken en omgaan met schaarste en verveling.

Het weekend was ik bij vrienden langs en die hadden een buitenkachel en een buitenkamer. Dus gratis een saunasessie. Het was 29 graden daarbinnen. Zo heet! Buiten regende het.

Vanochtend was ik op mijn natuurlijke tijd wakker en dat was nu eens 'vroeg' dus maar direct vrolijk de dag begonnen. Bed afhalen, alles in de wasmachine, lekker wassen en aankleden en hopla direct verder met mijn rondje Bless the House.

Zag nog een prachtige regenboog, dus wist dat er ergens regen in de lucht zat en dat klopte ook; een klein buitje viel. Gelukkig was ik nog mijn huis aan het blessen. Van de binnenkant :)

Dus straks de was ophangen en daarna mijn bed lekker fris en schoon opmaken. Altijd zaken waar ik tevreden en blij door word. Zichtbaar iets gedaan en het huis ruikt naar 'gedane arbeid'.

En dan maar weer mijn dagelijkse rondje solliciteren. Moet ook. En blijf maar bedenken dat je nooit weet hoe een koe een haas vangt. Hoorde van een collega op mijn vrijwilligerswerk, die in vaste dienst is,  dat ze een goede referentie voor me had gegeven, maar helaas mocht dat niet baten. Maar goed. Koeien en Hazen dus.

Afbeelding van AnnaER via Pixabay 

Digitaal fossiel

In de digitale wereld draai ik al een tijdje mee. Heb heel wat veranderingen meegemaakt en sommige veranderingen zelf mee helpen ingeburgerd worden. In bedrijven.

Appen op de smartphone lijkt zo ingeburgerd nu. Alles gaat via de What's app. Schoolzaken, vriendenzaken. Waarbij iedereen er vanuit gaat dan het hebben van een smartphone dus normaal is. Is dat zo?

Mijn bank geeft aan dat ik hun app niet meer kan gebruiken op mijn smartphone omdat mijn IOS te oud is. Voor de bank dan. Bijna verplicht dus om een nieuwere smartphone aan te schaffen.

Ouders kunnen inloggen op het systeem van de school en zo alle vorderingen volgen. Kan je helaas niet meer je rapport met een potloodje een beetje veranderen. Tenzij je een wizzkid bent en dat in het systeem kunt doen natuurlijk!

Als ik uitging zorgde ik ervoor dat ik altijd wat kwartjes bij me had. Dan kon ik in een telefooncel bellen bij nood. Telefooncellen vrijwel nergens meer te zien en kwartjes ook niet meer. Want bijna iedereen heeft nu een eigen (mobiele) telefoon. Vandaar dat ook de Gele Praatpalen van de ANWB overal zijn weggehaald.

De openbare telefooncel

Wat erg grappig is, is de ontwikkeling van het digitale archief. Foto's worden niet meer via een origineel op een rolletje bewaard, maar digitaal. In de cloud of op een stick of nog ouderwets op een CD.

Maar al die mediums zijn niet eeuwigdurend. Papier vaak wel. Als je het goed bewaard, kan je het honderden jaren erna nog lezen.

Wist u dat een Universitair ziekenhuis een bewaarplicht heeft van honderd jaar. Al die dossier worden dus ergens opgeslagen. En moeten correct worden bewaard zodat brand, schimmel, rot of papierminnende beestjes geen vat op het papier krijgen.

Bedacht men dat alles wel ingescand kon worden en slaan we het digitaal op.

Maar heeft u thuis nog een machine waarmee u floppies (die grote) kunt uitlezen? Of een bandrecorder afspelen? Bandrecorder? Wa's da?

Dus over honderd jaar moet zo'n ziekenhuis nog steeds de apparatuur hebben en die moet dan weer compatible zijn met de dan geldende afluister/afkijkapparatuur om gebruikt te kunnen worden. En de ingescande dossier te kunnen bekijken. Papier is daarentegen geduldig. Als het maar goed wordt opgeruimd in droge, schimmel- en brandvrije ruimtes.

Toen ik bij een krantenconcern werkte, stonden er diverse telex-apparaten te ratelen. Ook geheel onbekend wat dat is voor mensen die na 2000 geboren zijn. Een telex.

De telexmachine

Net als de fax, die daarna kwam. Ook al bijna uitgestorven. Ken vrijwel geen onderneming die nog een fax gebruikt.

Mijn moeder was onthutst dat ze in haar nieuwe auto geen CD-tje kon afspelen. Alleen via Aux. Ze wist niet wat dit is of hoe dit werkt.

Alle nieuwe media ken ik en ben ik ook alweer vanaf gestapt. Verslavend of gewoon stom. Maar sommige volg ik nog omdat ik op die manier met diverse mensen wel contact kan houden.

En zo zullen steeds weer nieuwe technieken komen om met elkaar in contact te komen of te blijven en informatie te ontsluiten of beschikbaar te maken.

Door het kijken naar Stranger Things (op Netflix) was ik weer even terug in de jaren Tachtig (van de vorige eeuw he..) en bedacht hoe de nieuwste technieken van toen, nu hopeloos ouderwets lijken. Walkman, spelcomputer, draadloze telefoon.

Herfst - Karl Ove Knausgard

Zag dit boek liggen en vond het wel een goede tijd om juist nu dat boek te lezen. Allemaal losse observaties, herinneringen. En een aantal brieven voor zijn ongeboren dochter, die hij Anne gaat noemen, over hoe de wereld in elkaar zit.

Persoonlijke teksten, maar ook rake observaties en sommige stukjes niet raak, maar zijn mening. Wat altijd prettig is om te lezen.

Al met al fijn om te lezen. Het is onderdeel van een serie; De vier seizoenen en ik zag in de bibliotheek ook het deel "Winter' liggen, maar niet meegenomen. Ik lees veel langzamer merk ik, concentratievermogen wat ik voor mijn 'inzinking/burn-out/depressie' had is veranderd.

Dus moet ik ook leren om niet meer 10 boeken in huis te willen hebben die ik dan binnen 3 weken uit moet hebben (in mijn abonnement is dat zo geregeld). Heb mijn quota nu op 3 staan. Meer dan genoeg.

Grappig; want in principe heb ik meer vrije tijd dan wie dan ook. En nog lukt het me niet. Heeft ook te maken met dat ik het nog steeds moeilijk vind om 'zomaar' te gaan zitten lezen. Dus ik lees veel vlak voor ik ga slapen.

Nu maar eens werken aan betere Lees-gewoontes.

En misschien vanmiddag nog even langs de bibliotheek.

Groen is gras

Merk een soort (klein) stressgevoel over zaken op mijn vrijwilligerswerk. Niet het werk zelf, maar de organisatie erom heen. Nou, eigenlijk meer het gezeik met mensen.

Dus met mijzelf afgesproken dat als het me allemaal teveel naar de keel grijpt, ik gewoon mag stoppen. En wat anders mag gaan doen. Dat geeft lucht.

En ook nog niet, want een vergadering met het team over de nieuwe situatie binnenkort, daar gebeurde precies wat ik al voorzien had. Mevrouw Grote Bek ventileerde keihard hoe zij vond dat het zou moeten. Maar ook zij is maar een vrijwilliger. Geen betaalde kracht en al helemaal niet een management-teamlid.

Deed me ook weer denken aan een uitspraak van Maya Angelou:

cc quotesgram.com

Gelukkig moet ik niets met haar, - en het is ook niet aan mij om haar op haar strepen te zetten - maar de gelijkenis met werken, hoe daar altijd types zijn die menen meer rechten te hebben dan anderen. Grrrrrrrrr... En vooral mensen die 'weinig' presteren, maar ermee weg komen door die grote bek.

Want via samenwerken met haar kwam ik erachter dat er toch nog wel wat hiaten zaten in haar kennis en kunde. Maar dat kan je goed wegmoffelen met die Grote Bek.

Nou...eerst maar verse koffie!!

Gisterenmiddag was het heerlijk warm en droog bovendien, dus eindelijk het gras kunnen maaien, maar had eigenlijk een zeis nodig, want door alle regen was het aardig gegroeid. Mijn handgrasmaaiertje liep een beetje vast in de modder, dus modderde ik vrolijk verder. Misschien straks nog even met de handknipper de finishing touches doen. Voor de laatste keer dit jaar denk ik.

En zo direct de was lekker ophangen, dan ruikt het weer heerlijk naar Gedane Arbeid. En zo maak ik mijzelf weer ontspannen(er), want de schoudertjes staan te strak merk ik.