Geen Luilak en ook geen Potjesmarkt

Luilak is een Noord-Hollandse traditie. Ik kende die niet tot ik vanuit het midden van het land hier kwam wonen en op een zaterdagochtend voor Pinksteren heel vroeg een enorm lawaai hoorde. Alsof iedereen zijn brommertje van geluidsdempers had ontdaan. 

En zag her en der ramen met boter (zal wel margarine geweest zijn) besmeurd. En zaterdagochtend maakte vrijwel iedereen zijn ramen en deuren schoon viel me op. Bij navraag leerde ik het gebruik Luilak kennen en leerde ook dat in er Haarlem in de avond en nacht tot in de ochtend er altijd een grote plantenmarkt is. De Potjesmarkt. 

Die werd ook steeds uitgebreider tot het een soort braderie leek, met veel koek en zopie en soms ook van die 10 sokken voor een tientje-kramen. Maar altijd leuk om naar de uitstalling van kwekers te kijken, nieuwe planten te zien. Lekker buiten en gezellig. Vooral toen mijn kinderen jonger waren. Een spannend uitje in de late avond.

In de loop van de tijd gingen jongerenwerkers zich steeds meer bezighouden met het feit dat Luilak voor veel jongeren gelegenheid was om rottigheid uit te halen. Vernielen van bushokjes en dat soort zaken. Organiseerden feesten voor jongeren. Om ze 'van de straat' te houden. En bij de bushokjes vandaan. 

De laatste jaren viel me op dat er steeds minder 'gedoe' was rondom Luilak. Sowieso sliepen alle rekels uit, dus heel vroeg opstaan en lawaai maken dat gebeurde al niet meer en een tijd lang (toen mijn kinderen pubers waren) was het verboden om als puber boter, eieren en meel te kopen rond die gelegenheid. Kon je aangehouden worden als je dat in je boodschappentasje had. 

Maar nu - Coronatijd - ligt heel Luilak op zijn gat. En is er zelfs geen Potjesmarkt meer. De eerste keer in 130 jaar. Want natuurlijk teveel mensen op een te klein oppervlak, ook al loopt iedereen buiten. 

https://haarlem.nieuws.nl/algemeen/49329/luilak-beddezak-dit-jaar-echter-na-130-jaar-zonder-luilakmarkt/

Hoop volgend jaar dat er weer een Potjesmarkt georganiseerd mag en kan worden. De dag dat iemand met Luilak met een dikke viltstift LUL op de motorkap van mijn auto kalkte was wat minder fijn, maar gelukkig kon ik het er met een sopje snel afhalen. Voordeel is dat ik nu al jaren geen auto meer heb.  Noch een lul.

Gisteren bewust geen boodschappen wezen doen. Want vroeg me vrijdagavond af of het 'gewoonte' was en of het echt wel nodig was. Kijk wat je in huis hebt en doe het daar gewoon mee. Lukt het niet, dan is de supermarkt dichtbij. En tegenwoordig altijd open. Ook op zon- en feestdagen. Had van Kerstmis nog een Kerststol van mijn broer gekregen in de vriezer. Dus ook de Pinksterstol is er al.

Ga deze zaterdag maar lekker in de tuin werken, zitten, lezen; kom tot rust. Ontspan. Naar beneden die schouders! Die horen niet naast je oren te zitten.

En omdat er niets 'moest' lekker de was gedaan, buiten gehangen en uiteraard weer schoon in de kast. De ramen voor- en achter gelapt, gewoon omdat ik er zin in had. Niet omdat het moest van mijn Innerlijke Dora. Sering een heel stuk gesnoeid. In ieder geval alle oude uitgebloeide bloemen eraf voordat de struik de energie in het zaadmaken gaat stoppen. 

Vrijdagavond zenden ze nu Poirot-mysteries op RTL8 (ipv woensdagavond) uit en dan kan ik mij geheel verliezen in het verhaal (wat ik meestal al ken), maar meer nog de aankleding, de huizen, de omgeving, make-up en haarstijlen. Erg fijn. Maar ik vrees wel dat ik zo'n soort Agatha Christie aan het worden ben. Met een breiwerkje onder de arm, mensen observeren. Zien waar ze uit de bocht vliegen, wat 'vreemd' is, wat niet klopt. Wat mensen zeggen,  niet in overeenstemming is met wat ze doen. En hoe ben ik zelf dan. Hoe integer ben ik?

Het werkt prettig; een dag doen wat Pourquoi-Pas voorstelde op haar blog. Een Corona-dag. Even alles anders dan de normale routines. Wat heurt op zaterdag. Nou ja...bij mij heurt en gebeurt er al jaren heel weinig meer. 

Toch staat mijn hoofd dan nog steeds 'aan'. Doe ik het wel goed; kan ik niet meer doen voor anderen? Ben ik wel een goed genoeg mens. Om met Pinksteren te spreken: heb ik de Geest wel? 

Anderhalve decimeter!

Moest er echt op uit, want mijn potgrond was op en ik had een aantal jonge zonnebloemplanten die in een grotere pot moesten. Gekweekt uit zaad. 

Dus snel even naar het winkelcentrumpje om de hoek. En nadenken over wat de beste methode is, want de planten en toebehoren van die supermarkt staan buiten en moet je bij een aparte kassa afrekenen, maar wel verplicht een karretje. Dus sleurhut mee (20 liter potgrond sjouw ik niet echt makkelijk in een boodschappentas). 

Maar man man man...het leek wel Pre-Coronatijd. 

Afbeelding van 272447 via Pixabay 

Een clubje vrouwen stond op anderhalve decimeter met 3 karretjes tegen elkaar aan te kleppen. Kon niemand langs. Mensen flitsten achter mij langs om even snel wat te pakken. Geen geduld meer om te wachten tot ik klaar was (jaahaaaaa...ben zo traag als een slak die in de bocht afremt, maar we hadden afgesproken afstand te houden toch??) maar gedrag als vanouds. Ik, ik en ik. En nu en nu direct. Ik wil het NU!! 

Rennen, vliegen en weer doooorgaan. Wachten hoeft niet meer, wil ik niet. De zon schijnt toch lekker en ik ken toch niemand met Corona??? Ik zie alleen maar lage cijfers, dus het is 'over'.

Wilde eigenlijk weer zo snel mogelijk naar huis. Laat die potgrond maar zitten. Maar dat kon ik mijn plantjes niet aandoen, dus toch maar missie volbracht. 

Nergens staat nog schoonmaakgel. Karretjes zoek je ook maar uit. Elastiek ook nog steeds overal uitverkocht. Gelukkig kreeg ik een kaartje door een aardige medeblogster opgestuurd. Kan ik weer even mee vooruit. Heb een aantal mondkapjes net vandaag richting Scandinavie gestuurd. Erin ook een oranje-achtig exemplaar. Vond ik wel passend. 

Elders in het winkelcentrum hetzelfde 'volle' gevoel. Druk, veel mensen, weinig aandacht voor de 1,5 meter afstand. Lekker met elkaar praten op 1,5 decimeter afstand. 

Ga ik nog heel weinig de hort op. Ik zoek het niet op zeg maar. Het was al een 'overwinning' dat ik wel naar de bieb ging van de week.  Ik zou best naar een tuincentrum willen, maar het volle en drukke en vooral onvoorspelbare gedrag van anderen, houd me tegen. Bovendien is kijken vaak kopen of verleid worden tot toch maar wel kopen en ook dat kan en wil ik niet. En met Pinksteren naar een tuincentrum is vragen om problemen. 

Het schijnt dat er Rekkelijken en Strenge houders aan de regeltjes zijn. Ik ben denk ik wel van de categorie Streng. Maar niet omdat ik bang ben voor mijn eigen hachje, maar meer dat ik mijn naasten niet wil belasten met zorgen om mij. Of ze door nonchalant gedrag van mij een besmetting doorgeef.

Maar ik vergelijk het maar met het klikko gebruik van buren een eindje verderop. Die gooit gewoon zijn tuinafval in de bak die er bij hem - de mijne - voor de deur staat, te wachten op de vuilniswagen, terwijl ik twee huizen verderop in mijn voortuin aan het werken ben. 

Ja, halfvol, dus in feite zeik ik om niets. Betaal er niet meer of minder voor. Maar niet eerst even vragen, maar gewoon doen (ziet ze toch niet), want dat komt hem wel goed uit, want eigen bak eerst (vol).

Je wil wat en zo kan het ook. Heb jij er geen last van en dat buurvrouw misschien nog een bos hout heeft om in haar eigen klikko te werpen...ach...niet mijn probleem. 

Nu HAD ik dat niet (niet om erin te werpen althans) en dan gooi ik het dus wel in mijn Grijze Bak als ik geen plek zou hebben, maar is gewoon huftergedrag. Zonder toestemming dumpen. Van afval of druppels.

Na slechts 2 maanden matiging zijn we echt niet opeens betere en verlichte mensen geworden. Ik ook niet trouwens. 

Wat is de invloed van de afgelopen tijd op jullie?

Achter glas op het terras

Of achter plastic.

Of achter schotten met plastic.

Afwerkschotten

Doordrinkschotten

Achter glas op een terras is alleen leuk met uitzicht op zee. Als het nog te koud is om zonder glas te kunnen zitten. Of als het te hard waait en de slagroom van je appeltaart waait.

Afbeelding van Nicolas Papadimitriou via Pixabay 

Gisteren trouwens voor het eerst in maanden naar de bibliotheek geweest. Je hoeft je komst niet te reserveren. Ook goed voor de beweging om even daarheen te fietsen. En even wat anders doen. Bibliotheken zijn maar een paar uurtjes open per dag. Waren ze zo slim om een nieuwe betaalsysteem in te voeren voor o.a. 'Toptitels'. En ik wilde een Toptitel meenemen. Maar het systeem bleef mijn betaling weigeren. Daar kwam ik niet eens uit. Bij betalen. 

Ook handmatig kreeg men het niet voor elkaar. Dus dan maar geen toptitel mee. Lees ik wel flutboeken. Was niet zo fijn als voorheen naar de bibliotheek gaan. Snuffelen, neuzen en ontdekken. 

Nu was het net slechte sex. Erin en hoppa zo snel mogelijk weer eruit. En ook daar alles achter plastic. En eerst handen wassen. Boeken ontsmet. 

Brrrr...

Hoe kan ik dat (toch) voor elkaar krijgen?

Vaak denk ik terug aan een zinnetje wat ik tijdens een financiele training hoorde. In Engels klinkt het gebekter, - How can I achieve that - maar hoe ik het toepas is het in goed Nederlands to the point.

Want ik wil wel een aantal dingen, maar die zijn gezien de situatie niet zo simpel. Dus dan is het prettig als ik in staat ben om te kijken hoe ik het toch voor elkaar kan krijgen, zonder de makkelijkste manier - gewoon dingen kopen. Want die optie is eigenlijk over. Voorgoed ben ik bang.

Ben een vest aan het breien. Geen wereldding, maar het houdt me van de straat en dacht na over de knopen. Geen zin om op volle markten naar knopen te gaan zoeken nu met Corona en dus sprak ik mijn creatieve brein aan. Hoe gaan we dat nu toch voor elkaar krijgen. En ik vond een oud werkvest van mijn dochter wat weg mag (nieuwe werkstijl) en daar haalde ik eerst de knopen vanaf voordat ik het in de Zak voor Max deed. En knipte het werklabel eraf.

Mondkapjes idem dito. Sowieso wegwerp is niet echt mijn ding en in deze tijd moet je je echt afvragen of het nodig is om nog meer wegwerpzooi in de wereld te krijgen. Want stel je moet iedere dag naar je werk met het OV, dan zijn dat al 10 wegwerp-kapjes per week.

Tuin; geen geldboompje in de tuin om tuinspullen te kopen of een berg nieuwe planten, of zoiets simpels als een tuindeur. Dus zaaien maar of gewoon 'genoegen' nemen met wat er is. Mijn perfectionisme (u mag nu lachen, want dat valt wel mee) laten varen. Als het niet kan zoals het zou moeten, dan moet het maar zoals het gaat.

En vooral het gevoel laten wegwaaien dat het niet 'goed' is. Dat anderen het allemaal zo goed voor elkaar hebben. Even een tripje naar het tuincentrum en oh ja, man mee voor het zware sjouwwerk, en daar staan weer nieuwe struiken of bloeiende planten in precies de juiste kleur. Of er wordt een stuk opnieuw bestraat. Loslaten. Laten waaien. Het kan niet. Misschien wel nooit meer, tenzij dat geldboompje aanslaat, dus kijk hoe het nog wel kan.

En nog maar weer Kaasschaven. Alle 'leuke' dingen die ik dankzij een financieel potje van de gemeente toch kon bekostigen, kunnen achteraf gezien dus niet, want daardoor teveel 'vermogen' en krijg je linksom € 200,--  moet je rechtsom toch € 500,-- aan Belastingen betalen, die anders kwijtgescholden zouden worden. Oh en u geeft aan dat u nog geld aan ons moet terugbetalen. Reserveer dat dus maar. He....jammer zeg dat uw totaal saldo daardoor ook te hoog is. Vreemd systeem toch? Ben aan het nadenken om de wethouder hierover aan te schrijven. Maar dat hou ik nog even in beraad. Voorlopig staan de incasso's al klaar voor de komende maanden en de eerste is al afgeschreven. 

Dus hoe krijg ik dan toch voor elkaar dat het 'leuk' blijft?

Ik blijf heel zuinig met energie omgaan. En betaal wat meer per maand, zodat ik daar een potje opbouw.
Douche niet meer elke dag. Was me wel hoor, ben geen Ma Flodder, maar met de lampetkan.
Kijk altijd naar cashback aanbiedingen.
Spaar een jaar lang voor punten voor een boekenbon, zodat ik daarmee en een boek in de boekenweek kan kopen en een gratis treinritje kan maken (dit jaar niet gedaan - Corona!).
Bel leveranciers of ik toch geen korting kan krijgen, want de aanbieding van de concurrent is zo leuk!
Zet mijn toeslagen op een 'hoog' inkomen. Zo loop ik minder risico dat wanneer ik een baan vind en dat inkomen hoger is - de hele mep mag terugbetalen. En krijg ik als de fiscus mijn IB aanslag heeft verwerkt en aan de collega's van de afdeling Toeslagen heeft doorgegeven een beetje terug. Over het voorgaande jaar.
Ging ik wekelijks naar de bibliotheek om de krant te lezen en tijdschriften. Met de Corona maatregelen kan dat niet meer (hoop tijdelijk). Het is nu erin, boeken sorteren en wegwezen. Dus weg optie gratis kunnen lezen van kranten en tijdschriften. Nou ja; het is niet anders. Maar het verschraalt wel allemaal.

Merk trouwens dat goed slapen nog steeds zeer belangrijk is. En de laatste tijd werd ik toch weer midden in de nacht wakker. Klam en lam. Dus schoon nachthemd aan, wat drinken, luisterboek aan en hopen dat ik weer indommel. Of dat ik niet een tweede keer dat luisterboek moest 'aanzetten'. Meestal dommelde ik wel in, maar toch niet 'fit' wakker. Dan ben ik zo dankbaar dat het een keertje wel goed gaat. Juist omdat ik weet dat slecht slapen invloed heeft op alles. Geestelijke en lichamelijke gezondheid. 

Drink al heel wat jaren geen koffie meer in de avond. Alleen in de ochtend 'mag' ik dat van mijzelf. En er dan ook oprecht van genieten. Met aandacht koffie zetten (met de hand opschenken, thermoskan eerst voorverwarmen; water gebruik ik later in de tuin of voor de planten binnen). Mooi kopje of mooie beker gebruiken en in het weekend klop ik sojamelk op en geniet van een Soja Latte.

Drank is ook niet echt fijn. Ik snap maar al te goed hoe snel ik daarin zou kunnen wegglijden. Dat beperk ik tot 1 glas in het weekend. Kan er echt naar uitkijken, omdat het dan ook feestelijk is en blijft. En te betalen op die manier. Doe weken met een fles wijn. Snap niet dat ik daar zo goed mee om kan gaan - met drank - , want eten en dan vooral 'slecht' eten, daar heb ik nog steeds moeite mee. Troost-eten. Eetbui-eten, dus geen sperciebonen of brocolli.

Zal wel zijn omdat Coke te duur is net als drank. Al heb ik ooit ergens gewerkt waar een client zelfs zijn flesje Fresh-up opdronk. Want er zat alcohol in. Die drang naar bedwelming, naar het dempen van gevoelens. Snap het helemaal. Want eenzaamheid schuurt aan je ziel. 

Nu mijn vrijwilligerswerk al een paar maanden is weggevallen komt eenzaamheid en daarbij het gevoel van een zinloos leven maar al te hard binnen. Moet echt alle zeilen bijzetten om 'normaal' te blijven denken. Plus het niet zomaar spontaan even bij mijn kinderen langs kunnen. Of naar een vriendin gaan. 

Zou ik toch bijna aan de Fresh-up gaan!

Vakantie gaat door!

Begin van het jaar regelden wij - een aantal kinderen en kleinkinderen - dat mijn moeder naar haar geliefde vakantie-adres kon een weekje voor de viering van een Kroonjaar. Waar zij niet meer henen ging, want ze durfde niet meer dat hele stuk in de auto te rijden. Terwijl ze het prima kan en wel naar haar familie 150 km verderop rijdt. (Maar dat is 'anders' want daar kan ze gewoon rechtdoor rijden op de snelweg zegt ze) Daarbij had zij, smoeders eigen, toen wij haar bevroegen hoe die ideale vakantie eruit zou zien, wel een eisenpakket.

Ze wilde niet meer met haar zuster daarheen. Dat deed ze kennelijk al twintig jaar met tegenzin.
Ze wilde wel met 'iemand' die ook auto kon rijden.
Ze wilde dus niet alleen, want alleen dingen doen daar heeft ze een hekel aan en doet ze niet. Dus gaat nooit naar een restaurantje, een tentoonstelling, een museum, de bioscoop, het theater tot iemand haar uitnodigt.
Dus die 'iemand' die ook kan autorijden, moest ook haar gezelschap zijn die week.

Dus alle ogen waren op Kwatta gericht, maar deze Kwatta had absoluut geen behoefte aan een week in een huisje zitten met smoeder. En het hele programma weer volgens smoeders wensen en eisen in te vullen. Bovendien heb ik door schade en schande "Neen" leren zeggen.

Been there, got the T-shirt.

Gelukkig offerde iemand anders zich op kon iemand anders.  Die het eiland ook goed kent en misschien op andere ideeen komt om samen met haar te doen. En die wel spontaan op een terras bij het strand gaat zitten uitwaaien (en dan niet hoort dat 'we' dat natuurlijk niet elke keer gaan doen; het moet niet als 'vakantie' voelen. Of  misschien als genieten!).

Tot de Corona maatregelen kwamen en het hele land op slot ging. En vakantie vieren al helemaal niet meer een prioriteit was. En we er maar op moesten rekenen dat het helemaal niet doorging.

Nu, per 1 juni, mogen de terrassen weer open. En kan je naar een vakantiepark of camping.

Dus gaat haar vakantie door. Had nog contact met de verhuurder, die de hartelijke groeten gaf en mijn moeder als een 'kwetsbare oudere' omschreef die zich uiteraard wel aan de 1,5 meter voorschriften moet houden. Dan zou het wel goed komen.

Mijn moeder slikt nul medicatie, heeft geen ouderdomskwalen behalve versleten heupen, maar daar heeft ze bionische vervangers voor, dus ze kan weer zonder pijn lopen en woont gewoon zelfstandig met eigen koophuis en auto voor de deur. Vrienden om de hoek, clubjes waar ze heen kan gaan (na de Corona dan). En ieder jaar op vakantie, maar dan niet meer naar haar lievelingsplek, maar wel op vakantie.

Maar met de tanden op elkaar met haar zuster in een sleurhut.

Je zou van minder ongelukkig worden.

Dus daarom zei deze Kwatta tegen de familie; zoek maar een ander, ik wil niet mee.

(maar ik WIL niet met mijn moeder maar ik wil met een blonde vriend, een lekkere geile.. aka Van Kooten en de Bie).

Anoniem sparen met zegels gaat niet meer

Corona heeft waarschijnlijk ervoor gezorgd dat de Albert Heijn het fysieke sparen van koopzegels en het inleveren, anoniem, bij de balie voor cash geld kan afschaffen. Wij zijn er immers toch al een maandje of drie aan gewend om geen zegels meer te kunnen kopen. En dan kan je het best van de gelegenheid gebruik maken om dingen helemaal digitaal te maken.

Dan kan de klant optimaal gevolgd worden en weg met die anonieme bonuskaarten en ook nog inzicht in het spaargedrag. Ga je het saldo van het volle boekje direct uitgeven aan boodschappen? Laat je het 'even' staan? En hoe lang dan? Opmaken!! Uitgeven aan die leuke bonus-aanbieding.

Nu kan spaarzegels kopen in de toekomst alleen nog maar via een Persoonlijke Bonuskaart. Ik vraag mij dan direct af, als anonieme spaarder die heel blij is met haar oude sok in de vorm van een zegelboekje, of het saldo wat op die Bonuskaart staat ook ergens moet worden aangemerkt als 'vermogen'.

Waarschijnlijk wil men in de toekomst dat de waarde van het 'boekje' rechtstreeks op je rekening gestort kan worden.  Moet ik ieder half jaar of zo weer verantwoording afleggen over een geldstorting. Getver!

Goh...vroeguh...was dat ook mogelijk. Je boekje storten op een bankrekening. Dan had je een speciale rekening bij de Albert Heijn waar je het bedrag van 3 boekjes minimaal op kon storten. En kreeg je rente op rente (jaaaaa...in the good old days). Toen werd ook dat afgeschaft en ging die rekening over naar een ander bedrijf.

En ook weer een stapje naar een samenleving zonder cash geld. Alles is te traceren, te verantwoorden. Dus moet mijn strategie om deze 'arme' tijden toch te kunnen doorkomen weer geheel veranderen.

Ik wacht gewoon tot ik gechipt ben. Dan kan iedereen mij zo traceren. Het RIVM, de Albert Heijn en de Keesmanager.

Hoppa!!

Belasting Betalen Bingo

Gisterenochtend was ik alweer vroeg wakker. Dus maar opstaan, lekker mijn haren wassen en douchen. Dan ruik ik weer als een bloemetje.

Heel veel bloemen bij Gardener's World, de herhaling op zondagochtend om 09.35 uur. Pioenrozen, Rozentuinen, waarvan je de rozen bijna kon ruiken, een mevrouw met allerlei soorten irissen in haar tuin, een man met een passie voor Riddersporen allerlei mooie blauwe soorten, van enkelvoudig tot bijna roosachtige vormen. Een dame met een heerlijke tuin met pergola's en allerlei soorten clematis, rozen. Dahlia's.

En die mooie Engelse tuinen, zo in balans, zo vol variatie. En alles doet het en komt op tijd op. Nooit eens een door slakken geheel opgevroten tuintje.

Mijn Opa had als één van zijn hobby's het kweken van Dahlia's in een apart soort moestuintje een eindje fietsen van zijn huis. Pompoendahlia's, van die grote uitbundige Dahlia's in allerlei vooral primaire kleuren. En deelde ze dan ook graag uit.

Zie mijn Opa nog zo aan komen fietsen, op zijn herenfiets waar hij altijd bijna vanaf viel, (want met tachtigplus werd het afstappen een dingetje om over het uitkijken voor het verkeer nog maar niet te spreken) met in zijn fietstassen een grote bos Dahlia's. Had hij in de ochtend al zijn baantjes in het zwembad getrokken. Mijn Opa zat achter de Dahlia's in plaats van de Geraniums. En achter diverse commissariatenbaantjes.

Mijn moeder weer mopperend (of meer vittend) op hem in stilte (en meestal niet, zodat ik blij was dat mijn Opa hardhorend was). En zijn lelijke blommen. Snapte dat toen al niet en nu nog minder. Wel dat het soort bloemen misschien niet jouw smaak is, maar het gebaar - het willen delen van je overvloed -  dat werd al helemaal niet gezien. Alleen die afschuwelijke en lelijke bloemen die dan verplicht in een vaas moesten staan. Een week lang. Mijn broer en ik hebben later, toen we allemaal al lang en vooral breed volwassen waren, vaak gezegd dat mijn moeder het gebaar moest leren zien.

Dat gedrag maakte mij huiverig om ook maar iets aan te bieden thuis, want toch nooit leuk genoeg. Of naar de smaak van mijn moeder.

Fijn dat het gisteren een klein beetje regende. Was echt maar een heel kleine hoeveelheid jammer genoeg.

Nog wel een paar mondkapjes gemaakt. Dat kalmeert mijn brein. Geen rust om echt te genieten van de krant met het goedkope proef-abonnementje. Misschien van de week nog maar een poging wagen. Ik maakte een paar mondkapjes voor mijn broer met een grijns erop geborduurd. "Moodkapjes" noem ik ze. Ze zijn nog niet verplicht bij hem, maar hij vindt het wel fijn om er, mocht het nodig zijn, een paar te hebben. En graag die van mij dan.

Vandaag eerst maar bellen voor een betaalregeling voor de Gemeentelijke Belastingen. Dan heb ik alleen straks nog de Inkomstenbelasting te regelen als die aanslag komt. Want ook daar moet ik betalen in plaats van neutraal (of NUL aka Frits van Turenhout) of terugkrijgen. En dan heb ik de Bingo-kaart "belasting betalen" op alle hokjes helaas ingevuld. Waterschap, Gemeente en IB. Tsjakkaaaaaaa. Oh nee; BijstandsbalenBingoooooooooooo.

Het is niet anders. Doorademen en achter me laten en vooral, vooral en nogmaals vooral me er verder niet meer over opwinden. Zonde van de opwinding. Stampvoeten hielp ook al niet.

Om met Annie M.G. te spreken: Ga niet zeuren!

En eens kijken wat we nog kunnen schrappen. Alleen douchen als het regent buiten misschien?
Een paar maanden van de lucht gaan leven? Win - Win situatie!!

Naschrift:
Blij dat kalmerende koffie klaar stond want bij het bellen voor een betaalregeling kwam de ambtenaar met een ander eindbedrag dan in hun eigen brief vermeld staat. Kanniewaarzijn toch?? Jawel hoor. Alles kan.
Maar blij dat ook die kikker weer is doorgeslikt. Afgehandeld. Geregeld. Klaar en kom maar door met dat verse kopje koffie! Even pauze in mijn Bless the House rondje.