Keek naar Promenade op NPO Start. Uiteraard alleen naar de eerste uitzending; voor hogeropgeleiden en mensen in de Randstad.
Hahah...erg grappig en een flinke tik naar alle talkshows en de jopie popie kijk-ons-eens-weten hoe het heurt.
Natuurlijk keken zij - de (grachtengordel)elite, de Hoogopgeleiden en de Randstedelijken - niet naar The Masked Singer van RTL4. Not done om naar de commerciëlen te kijken. Uberhaupt tv te kijken.
Diederik in zijn Hugo de Jong outfit (hoe krijgt hij die riem dicht???)
Maar daarin vroegen ze wat het moment van 2020 was voor de spelers van Promenade. Ook weer humoristisch en satirisch.
Niet aan te wijzen. Want er zijn er meerdere. Niet alleen dat ik op 60 jarige leeftijd toch nog een baan vond. Dat is fijn, maar niet het moment. Eigenlijk zijn er zoveel 'momenten'. Een schakelketting van 'momenten'.
Momenten waarop mijn hart even stil stond. Corona in de schoonfamilie. Tot twee keer toe. Liep met een sisser af.
Het bericht dat ik voor de tweede keer Oma mocht worden.
Zestig geworden. Geen groot feest, mijn hoofd zat ergens anders en buiten dat is er Corona en kan er weinig.
Dat mijn zoon nieuwe stappen in zijn carriere zette maar nog fijner dat hij een leuke relatie heeft.
Maar ook het bericht dat de echtgenoot van mijn dochter de stekker uit hun huwelijk trok terwijl zij 25 weken zwanger was. Hij er niets gezamenlijk aan wilde doen om te kijken wat er nog kan, behalve scheiden. Enorme haast ook. Toen mijn nieuwe kleinkind 3 weken oud was, woonde haar ouders apart van elkaar. Vers gescheiden.
Zien hoe sterk mijn dochter is. En het belangrijk vindt voor de kinderen dat de band met hun vader blijft bestaan. Maar geen onbezorgde zwangerschap of kraamtijd heeft gehad.
Mooie momenten door aandacht van vrienden. En van blogvrienden.
Dankbaar dat ik dit jaar gezond bleef.
Snappen dat schrijven een grote opluchting is. Ik schrijf het van me af. En er blijken een aantal mensen dit op prijs te stellen.
Laatste dag van het jaar 2020. Morgen een nieuw jaar, nieuwe kalender en weer nieuwe mogelijkheden. Zoals elke nieuwe dag die biedt.
Het scheelt denk ik een hoop dat ik niet (meer) een mindset heb dat ik 'er recht op heb'. Op vakantie, op uitjes, op nieuwe kleren, schoenen, auto voor de deur, om de zoveel weken naar de kapper gaan voor een uitgebreide behandeling, op entertainment, bioscoop, vermaakt worden of een grote 'echte' kerstboom met alle ballen uit de nieuwste collectie of een zes-gangen diner met Kerst en met Oud en Nieuw een kaartje voor Youp op de eerste rang (die 30 kaartjes zijn allang vergeven natuurlijk).
Door die andere mindset heb ik vrijwel alle luxe kunnen schrappen. Niet omdat ik dat zo leuk vind. Begrijp me goed. Zit ik overdag met de kachel op 16 hooguit 17 graden. Om geld te besparen op de redelijk vaste last 'Energiekosten'. Maar dan lees ik ergens dat een beetje kou lijden goed voor je lijf is en dan bekijk ik het met die positieve insteek. Burn baby, burn.
Ben minder boos maar accepteer dat dit het is. En daar moet ik het mee doen. En in mijn hoofd het zinnetje - en hoe kan ik dat toch voor elkaar krijgen. Want natuurlijk schuilt er in mij nog een luxe paardje, op zoek naar een warme stal. Met graag veel verse hooi en een worteltje op zijn tijd. En mooie rode lippenstift. Al schijnt het dat mooie wenkbrauwen nu helemaal het Ding zijn. Sinds onze lippen onder het mondkapje verborgen zitten.
Maar he...ik heb geleerd (op de harde manier weliswaar) dat ik dat kan. Dat is een overlevingskracht. Met weinig geld toch heel vaak tevreden zijn. Ondanks een rukjaar, wat zeg ik een hele verzameling van rukjaren. Jaren dat ik hard moest werken tegen een salaris onder het bijstandsniveau. Jaren dat ik niet wist waarom ik nog mijn bed uit zou moeten rollen. Niemand wilde mij meer, op elk niveau van het leven - dacht ik, voelde ik. Elke dag gaf hetzelfde uitzichtloze beeld. Niet dat dit zo was he.
Een sociaal isolement. En dat maakte enorm eenzaam. (Dan is deze Lockdown niet zo ingewikkeld voor mij) Naast moeten rondkomen van een laag inkomen. En horen van mensen die dan nog wel even lekker uit eten willen gaan en her en der koffietjes drinken met altijd iets 'erbij'. Natuurlijk. Want daar heb je recht op. Dat moet je jezelf gewoon gunnen meid. Doen hoor.
En tegelijkertijd, terugkijkend, waren er in diezelfde jaren ook mooie dingen. Kostbare, niet ergens in te kopen dingen. Het heeft me geleerd dat ik opener mag zijn over mijn situatie, maar wel goed moet kijken naar wie. Niet iedereen is dat vertrouwen waard.
Het is mazzel dat ik zie dat ze er zijn, die lichtpuntjes. Dat maakt een zwarte donkere lucht gevuld met sterren. Dat de liefde en vriendschap van een aantal mensen en mijn kinderen om me heen er (nog steeds) is. Dat wildvreemden me mooie e-mails stuurden. Of zomaar een enveloppe met iets waardevols erin. (Uitkijken voor die tas boodschappen-effect he). Maar ook dat ik daardoor weer leerde om te geven. Om dat gevoel ook aan anderen te geven. Die worstelen met van alles en nog wat. Wat vaak onzichtbaar blijft voor de buitenwereld.
Die misschien op het materiele vlak er stukken beter voorstaan. Die in mijn ogen 'alles voor elkaar hebben'. Weinig te klagen hebben. Maar is dat werkelijk zo? Niemand weet wat er zich achter de voordeur echt afspeelt. Of in iemands hoofd. En nooit leed met leed vergelijken.
Mijn werktelefoon en laptop zijn afgeleverd dus ik kan aan de slag volgende week. Online, maar dat ben ik wel gewend. En alle doe-zaken zijn vrijwel afgerond. Gemeld bij de Keesmanager dat ik werk gevonden heb, genoeg uren om uit de ondersteuning te zijn. En af van de betutteling. En de constante angst zijn dat ze weer gaan graven in je bankafschriften. En opmerkingen hebben over een storting van een broer. Dus bij alles nadenken. Alles. Ook nog officieel melden, anders geldt het niet, dus deze week nog een formulier daarvoor invullen. Zullen ze wel mijn contract willen zien of aan het eind van de maand mijn loonstrook, maar kom maar door.
Ook af van allerlei verplichte trainingen, waarbij je onderworpen wordt aan trainers die eigenlijk een Aluhoedje op moesten hebben maar dat past niet want zoveel boter op hun hoofd en bovendien zulke aperte nonsens verkondigen dat ik er witheet van werd. En dat ook heb geuit. Het spoorde mij alleen maar aan om zo snel mogelijk uit deze situatie te komen. (En misschien is dat hun verborgen agenda ook wel, denk ik cynisch).
Dat nadenken moet nog steeds, want met een paar honderd euro bruto boven het bijstandsniveau verlies je het recht op allerlei potjes, dus onder de streep ben ik 'slechter' af. Er komt niet een royale tijd aan.
Maar ik vind het prima, want geen bemoeienis meer. Mijn administratie is weer van mij. Hoe ik mijn dingen doe, welke keuzes ik maak ook. En daar heb ik, voor mijn gevoel, recht op.
Zo, Koffietijd! Wel het goedkoopste merk, maar er is nog koffie. Want het beste van het beste daar heb ik geen recht op, maar is uiteraard wel lekker. Maar geen recht.
Dankbaar dat ik elke dag nog te eten heb gehad, een dak boven mijn hoofd en een warm en veilig bed. Dat gun ik iedereen. Rust in je hoofd doordat de basiszaken er zijn.
Oh ja, voor ik het vergeet: een grote inspiratiebron: Inspirerend blog
Vanuit onze gemeente bedacht men dat mondkapjes toch wel heel erg duur zijn voor ons arme luitjes. Dus kregen wij er twee.
Twee.
2!
Niet wegwerp. Maar wasbaar. Helaas maar op 30 graden want een donkere kleur en dan kan de kleur natuurlijk verschieten op 60 graden, wat de aanbevolen minimale was-temperatuur is voor wasbare mondkapjes. Van een materiaal waarvan ik vermoed dat ze daar eerst winterjeans in Siberië van maakten, dus lekker ademen door zo'n ding. Sluit ook niet goed af bij de kin, erg ruim. One size fits all (not) dus. En een laf ijzertje bij de neus van te slap materiaal gemaakt. Schat in zo'n stripje waar je de vuilniszak mee vast doet.
Ik mis nog een leuk embleempje van de Gemeente erop. Dat je herkenbaar bent als uitkeringstrekker, participatiewetgenieter met je gekregen mondkapje.
Had ik eigenlijk nog even moeten wachten op de gratis verstrekte fiets. Met embleempje. Deden ze honderd jaar geleden ook. En alles komt weer terug. Net als in de mode.
Er is geen enquête geweest om te peilen of wij hier prijs op stellen. Behoefte aan hebben. De wethouder heeft dit in zijn Ivoren Torentje bedacht. Per post verzonden. Wat kost dat grapje dan totaal wel niet?
Op mijn vrijwilligerswerk liggen stapels wegwerp-mondkapjes klaar voor bezoekers die ze zelf niet bij zich hebben. Maar vrijwel iedereen komt al binnen met een mondkapje op. Want we weten het allemaal hoe en wat de verplichtingen zijn.
Nogal betuttelend ook dat opsturen van die mondkapjes. Laat mensen toch hun eigen verantwoording nemen! Ik vind dat ongewenst pamperen. En al die mensen die net buiten de boot vallen, want laagbetaald werk, maar nergens recht op, die moeten dan maar zelf voor hun mondkapjes zorgen?
Misschien was het handiger geweest om te checken of wij hier behoefte aan hebben. Misschien beter een leuk zelfmaakpatroontje meesturen op verzoek. Of online (want iedereen moet online kunnen zijn, anders kan je niet eens een uitkering aanvragen) aan te klikken. In het kader van geef een mens een vis..of geef je die hengel. Of vraag of een aantal van ons - uitkeringstrekkers - een klein projectje mochten doen om die mondkapjes te maken. Van goed materiaal en met een goed ontwerp. Win-win situatie.
Bah...ik word altijd nogal opstandig van dit soort nutteloze acties. Kweek je hier goodwill mee? Het volluk van gratis mondkapjes voorzien? Goede wethouder!! Die ziet onze noden! Twee, echt...wel twee gratis mondkapjes. Die je niet echt goed kan wassen, zodat ze niet eens virusvrij zijn daarna, maar dat dondert niet.
Nu de Kerstdagen weer achter de rug zijn, maak ik altijd even snel een lijstje op van de zaken die dit jaar opgegaan zijn en ik in de loop van het jaar (het liefst deed ik dit na Kerstmis, maar de winkels zijn dicht, dus dat kan nu niet) bijkoop. Nou ja, dan maar een lijstje dus.
Inpakpapier heb ik nog een half rolletje van. Altijd grote hoeveelheden op voorraad gehad, vooral toen mijn kinderen nog thuis woonden en ook wel eens wat in wilden pakken. Of later langskwamen of ik nog wat inpakpapier had. Nu zag ik dat dit voornamelijk Sinterklaaspapier is en dat wordt weinig gebruikt nog. Dus Kerstinpakpapier op het lijstje. Maar niet in overdreven hoeveelheden.
Kijk na hoeveel kaarsen je nu nog hebt en koop die ook alvast bij. Nu liggen er nog genoeg rode (stomp)kaarsen in de winkels, vaak in de uitverkoop. En anders zet je ze op je lijstje. Dan weet je dat je die nog moet aanschaffen.
Ook in diezelfde uitverkoop haal ik graag servetten. Heb nu nog een pakje liggen, maar hou van varieren. Maar niet voor de hoofdprijs.
Kerstversieringen heb ik echt niet meer extra nodig. Heb ik al ruim genoeg van. Kerstlampjes ook niet. Alles doet het nog. Zou alleen kostentechnisch op led-lampjes over moeten stappen, maar ook dat komt nog wel. Ooit.
Wel in de loop van het jaar alvast een zo'n groen blok Oase halen. Bederft niet en vaak totaal uitverkocht rondom de Kerst.
Maar zo'n Kerstvoorraadlijst werkt voor mij. En gewoon beseffen dat er alweer genoeg is, ieder jaar weer. Zelfs in schraperige tijden. Omdat ik van niets iets kan maken. En kan kijken naar wat er wel is.
Krijg van de week mijn werklaptop en telefoon, dus heb ik de middelen in huis om te starten met mijn betaalde baan. Vanuit huis in verband met de Lockdown. Dus mijn laatste maandag waarop ik mijn Bless the House routines rustig kan uitrollen, maar ik weet ook dat ik die dan gewoon op een ander tijdstip kan doen. Als ze maar gedaan worden. Juist de routine en regelmaat helpen mijn huishouden opgeruimd en schoon te houden. En mijn hoofd.
De was zit in de machine, daarvan ben ik ook al jarenlang gewend toen ik werkte, om dat in de avond te doen of heel vroeg in de ochtend wassen en ophangen, dus dat is ook niks ingewikkelds. Dat het nu overdag kan en zelfs op maandag wasdag is luxe. Straks bed lekker schoon opmaken. Heerlijk dat gevoel van schoon en fris.
Ook dat kopje koffie rond 'Koffietijd'. Heerlijk rustpunt. Op mijn lijstje nog regelen zaken voor 2021 staat alleen nog de knoop doorhakken wat betreft andere ziektekostenverzekeraar. Maar daarvan weet ik dat ik daar niet 'bang' voor ben, ik wil het alleen goed hebben uitgezocht en welbewust kiezen. Niet meer alleen op "zo goedkoop mogelijk" scoren. Ik wil minder streng/hard voor mijzelf te zijn in de komende jaren op dat vlak.
Wil geen Scrooge zijn. Of worden. Of lijken. Ben het ook niet. Deel wat ik heb liever met de mensen die me na staan.
De kunst is natuurlijk met een inkomen wat niet echt hoog te noemen is, maar wel vrij van bemoeienis van uitkeringsinstanties (uitermate heerlijk!!), zo maximaal mogelijk te genieten.
Zo, nu die was opgehangen! Rondje Bless the House gedaan. En straks mijn bed nog even opmaken, maar ik laat de slaapkamer graag lekker 'luchten'.
Rare dagen natuurlijk, zo tussen Kerst en Oud en Nieuw. Sommigen al vrij, sommigen nog vrij en anderen uitkijkend om juist niet altijd 'vrij' te zijn.
Rond lunchtijd gisteren waren de slofjes klaar. In elkaar gezet en was er tevreden over. Wel een beetje lamme hand haha. Lijk ik wel een vrijgezel met een lang eenzaam weekend achter de rug.
Nu lijk ben ik net het cliché van zo'n ronde donzige brei-oma. Met niets anders omhanden dan haar breiwerkje. Gelukkig keek ik naar 2 lange afleveringen van een breiende Miss Marple en niets ontging haar. Niets in het menselijk gedrag wat tot moorden leidde. Het ontrafelen van hoe de zaken echt in elkaar zaten. En waarom.
Dan smul ik van die al oude plots. En de aankleding van die serie. Alweer herkende ik serviesgoed. En kleding, ook zo goed passend bij die tijd. Hou van die passende details. Geen jaren 80 horloge in een serie die begin jaren 50 zich afspeelt.
Ook mooi inzicht in hoe mensen in elkaar zitten. Je niet vergissen in hoe 'aardig' of meelevend iemand doet. Of liever; zich voordoet. Gebruik makend van wat je denkt te zien. Of wil zien in iemand. Of onbewust zoekt en dan toch weer een herfstvrucht (Eikel) hebt uitgekozen verkleed als Tamme Kastanje.
Gisteren waren ik en mijn dochter door mijn zoon en vriendin uitgenodigd om daar te komen eten. Nam mijn cadeautjes mee en legde die onder zijn kerstboom. En kreeg ook weer fijne dingen terug (maar dat was niet mijn insteek). Heerlijke pastinakensoep gegeten en als hoofdgerecht iets zo gemaakt dat iedereen ervan kon eten en een heerlijke zoete-aardappelen puree erbij. Mijn dochter had een schaal Tiramisu gemaakt, zo zalig. Gewoon ongedwongen bij elkaar zijn. Niet omdat het moet, maar omdat we het graag zo willen. En het ook nog eens kon, Corona-technisch.
Vandaag waai ik bijna de huiskamer uit. Even weer resetten. Terugkijken op fijne rustige dagen. En snappen dat dit niet voor iedereen zo is of is geweest.
Hoe fijn is het om met dit weer een dak boven je hoofd te hebben, een gevulde koelkast en een vol hart.
Kan meezingen met Hazes sr (ik zit hier heel alleen Kerstfeest te viehieren), maar doe het niet. Want half Nederland zit waarschijnlijk alleen. Of tegen zijn/haar zin alleen. Vanwege de Lockdown regels. Dus kan ik beter kijken naar hoe ik het fijn kan hebben. Want zit niet tegen mijn zin in alleen.
Kan goed alleen zijn en al jarenlang niet meer strakke tradities dat mijn kinderen langs MOETEN komen. Andere familie komt sowieso al nooit langs hier met deze dagen, behalve als mijn broer uit het verre Noorden overkomt. Mijn moeder gaf al eerder aan dat ze het helemaal niet erg vindt dat ze alleen is deze dagen. Ze snapt waarom en ook zij is denk ik blij dat ze weinig MOET. Geen grote afwas, niet van te voren al zich druk maken of er genoeg stoelen in huis zijn. Gewoon rustig en zelfs de Kerstkerkdienst online bekijken. Fijn dat mijn moeder dat ook zelf kan en snapt.
Ontspannen dus vandaag en vooral genieten van alles wat er wel is. En dat is zoveel.
Een heerlijke kop koffie met opgeklopte soja-melk in een Kerst-mok met een Eekhoorntje erop die ik vorig jaar bij de Blokker zag en zacht ei als ik ben, verliefd op werd en mijzelf cadeau gaf. Op mijn Kerstbord (ook al honderd jaar oud, maar wordt maar 2 dagen per jaar gebruikt) Kerststol die ik van mijn vrijwilligerswerk kreeg of eigenlijk claimde (erg grappig, er lagen er stapels van, ze moesten er vanaf - wat moesten ze er mee?? - en er werd gezegd dat dit voor arme mensen in de wijk was, waarop ik zei dat ik er dan wel eentje meenam voor mijzelf, want dit vakje kon ik aankruisen. Die blikken in hun ogen. Het lijkt echt wel alsof mensen die in dat veld werken, niet goed zien wat er onder hun neus gebeurt, tenzij je zichtbaar uitkeringstrekkende allochtoon bent of in hun denkhokje past van arme sloeber, met minder verstandelijke vermogens).
Afbakbroodjes in de oven. En gewoon toch nog maar even iets voor jongste kleinkind voor onder de boom aan het maken. Die was ik helemaal vergeten. Slofjes moeten het worden. As we speak, 1 slofje af, nu de andere nog. Improviseren, want wat dikker materiaal dan het patroon. En ooit ze als eens zoooo groot gemaakt dat kind een puber is als ze aankunnen. En schat in dat ze ze dan niet meer blieft.
De zon schijnt zowaar. Werd vanochtend wakker met flinke buien en een oranje gloed in de lucht. Erg mooi gezicht.
Gisteren niet naar die jankshow gekeken (All you Need is Love). Kan daar eigenlijk al jaren niet tegen. Opgeklopt sentiment. En al helemaal die kutslogan: Niemand mag met Kerst alleen zijn. Joh...bepalen we zelf wel.
Maak mijn eigen avond met entertainment wel. Dus lekker naar Miss Marple op BBC First gekeken en daarna Miranda Hart op de BBC. Heel ontspannen. Hou van die Britse Kerstsfeer. Ooit maakte ik met mijn kinderen van die slingers van gekleurd papier en kocht van die Xmas Crackers. Boemm!
Heb vandaag de kachel wat hoger gezet dan normaal in de ochtend omdat het Kerst is vond ik dat dit wel mag. Zit nog steeds ruim onder mijn gemiddelde verbruik voor gas, dus even de teugels wat laten vieren mag best.
Wens allen die dit lezen een fijn en gezellig Kerstfeest, hoe je het ook viert of invult. Met dankbaarheid voor alles wat er allemaal wel is. En de hoop dat we het in het nieuwe jaar met meer geliefden tegelijkertijd kunnen en mogen vieren. Of misschien juist niet, als dat je beter past. Dat je daar ook eindelijk voor uit durft te komen.
Leuke en aardige reacties op mijn Kerst Wonder. Het gevoel begint steeds echter te worden. Dat ik van de uitkering af ben. En vooral de betutteling en het constant met de financiële billen bloot moeten.
Vanavond ga ik stamppot rauwe Andijvie maken. Heerlijk.
De branche waar mijn interesse naar uit gaat - schuldhulpverlening - daar kreeg ik in de zomer van een vriendin een mooie vacature bij een gemeente over toegestuurd. Op mijn lijf geschreven dacht zij en ik ook, want zij zochten een ervaringsdeskundige.
Lang verhaal kort gemaakt; ik werd het niet.
Wel gebeld wat de reden was dat ik niet was uitgekozen, behalve dan dat er zich heel veel kandidaten hadden gemeld. In mijn tijd op een afdeling Personeelszaken was dat normaal. Begin jaren 80, grote werkeloosheid in Nederland. Op de meeste vacatures meer dan 60 reacties. Die we allemaal een schriftelijk bericht moesten sturen. Allemaal. Met een type-machine getypt. Niks even een mailtje.
De dame van HRM legde mij uit dat ze op zoek waren naar iemand die ook een specifieke opleiding in die richting heeft. En die had ik niet. Ja, wel een indrukwekkend CV. (Wat koop ik daarvoor...dat hoor ik nou al zolang!).
Dat gaf mij ook de doorslag om dan maar wel te gaan studeren voor een opleiding in omgaan met mensen met schuld en hoe je budget te fixen. Budgetcoach.
Pas laat begonnen, want ik wilde dat financieren met de toeslag vanuit de gemeente voor mensen die lang op een laag inkomen leven. Jammer dat de gemeente er weer zo heel lang over deed om te besluiten dat ik daarvoor in aanmerking kwam. Dat vond ik wel toepasselijk, met dat geld uit dat potje studeren voor die studie. En zo loosde ik ook weer geld 'weg' want dan had ik het jaar daarop *2021* misschien meer kans op kwijtschelding van gemeentelijke- en waterschapsbelasting.
Via mijn vrijwilligerswerk kwam ik regelmatig in aanraking met een bedrijf wat samenwerkt met gemeentes als mensen problematische schulden hebben. Op hun site gekeken en ik zag daar geen passende vacatures, maar wel de optie om een Open Sollicitatie achter te laten.
Goh...daar heb ik er al zo'n 53 van gedaan. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik 30 jaar geleden * Oma spreekt * ooit via een Open Sollicitatie aan een baan bij een Software Bedrijf ben gekomen. Op het juiste moment en kennelijk was dat ook mijn moment. Weet dus dat het kan. Maar echt wel mazzel als het zo loopt.
Ook de voicemail ingesproken van de recruiter van het bedrijf. Je weet maar nooit. En lekker pro-actief.
Werd ik de volgende dag teruggebeld dat er naar mijn CV zal worden gekeken. Jajaja..ook al vaak gehoord.
Zoals bij daten - Het ligt niet aan jou hoor, maar aan mij. Je hoort nog van me. Of: laten we vrienden blijven.
Toch belde het bedrijf mij een paar dagen later terug. Dat ik voorgesteld zou worden aan een manager die op zoek was naar iemand en ze dachten aan mij. Die manager stelde een datum voor, waarop we elkaar zouden zien, maar dan online via video vergaderen en hela hola....er was een functie, een nieuwe functie, voor 16 uur. Of ik interesse had, nadat er was uitgelegd wat die functie inhield.
Ook werd er direct gezegd dat men ook nog met een ander project bezig was, ook voor 16 uur. Stel dat in de loop van 2021 dat erbij kwam. Zou dat kunnen en zou ik dat willen.
Ja, ik wil.
En dus een baan. Betaalde werkkring. Niet voor zestien, maar voor twee keer zoveel uren, want andere project is ook binnen. Dus bijna fulltime. Salaris is wat ik zo'n beetje begin jaren negentig van de vorige eeuw verdiende. Daarmee ga ik er niet echt op vooruit financieel. Ga ik zo'n beetje 30 jaar terug qua verdiensten. Maar dat was niet mijn eerste insteek. Ik heb ergens een voet tussen de deur. En meer kans en zicht op verbetering en verbreding.
Contract en andere zaken zouden via HRM worden geregeld. Maar ik weet uit ervaring dat een contract pas een contract is als ik het getekend in huis heb. Ja, voorzichtig, misschien wel op mijn hoede, maar ook ervaringsdeskundige. Dat er van alles beloofd werd en puntje bij paaltje gekomen, werd alles 'vergeten'.
En rekenen en doorrekenen.
Toen werd het een soort van Het Pizzalied: Effe wachten....Ff wachten. Nog even wachten....tadatadaa...nog even wachten. Contact met HRM. Is onderweg. Nog even wachten...Weer contact..Is echt onderweg...Ik klampte elke postbezorger aan in de straat zowat...nog even wachten..
En toen werd het maar digitaal vast opgestuurd, op mijn verzoek, nadat ik nogmaals contact hierover opnam. Het getekende contract was toch echt onderweg. Echt! Het is er nu nog niet.
Dat was voor mij het punt, waarop ik het wilde geloven. Mocht geloven. Heb alle inlogcodes al, handboek personeel, een VOG dus laat die voorzichtigheid maar een beetje varen. Nog steeds bevat ik het niet helemaal hoor.
Dus een Kerstwonder(tje). Nou ja, in ieder geval een half jaar lang zolang het contract duurt en misschien dat ik na een week hier wel klaag dat het allemaal zo enorm tegenvalt. En natuurlijk is het al een raar begin want midden in de Lockdown, dus geen tourtje op de werkplek, Nieuwjaarsreceptie en dat soort dingen.
Maar ook geen verplichte sollicitaties meer, week in, week uit, dagelijkse gang van zaken. En op zoveel nooit meer iets gehoord. Nooit uitgenodigd. De moed bijna verloren dat ik nog 'levensvatbaar' was. En eigenlijk me al ingesteld op een leven als vrijwilliger en hopen dat dit me genoeg zinhoud gaf om blij en bij te blijven.
En ook niet meer onderworpen worden aan allerlei bureautjes en coaches die aan jou, werkzoekende, verdienen. Die totaal nul ervaring hebben met wat het betekent om helemaal onderop de Pyramide van Maslov te zitten, maar je toch maar influisteren dat je weer in je kracht moet komen te staan. Want dan komt alles goed heur.
Nooit vragen waar jij behoefte aan hebt in die training, maar gewoon hun methode of praatje over je uitstorten. Of dat je je CV helemaal anders moet indelen. Ook populair. Of op glitterpapier moet afdrukken. Of dat het zo goed is dat wij op de training aanwezig willen zijn. Willen?? Joh...dat heet gewoon moeten! Kom je niet, dan krijg je strafkorting in de vorm van minder uitkering. Lekker gemotiveerd dus.
En natuurlijk mijn eigen plan om met een opleiding de richting op te gaan van schuldhulpverlening. Wat ik nu ook al zou kunnen, maar waar vind ik betalende clienten. Dat zou toch in het hogere segment moeten zijn, die wat willen leren over budgetteren. Bezuinigen zodat ze misschien een potje kunnen maken voor die vakantie naar Mauritius in 2022.
Verder ontving ik vandaag een enorme bos bloemen. En ik heb werkelijk geen idee van wie. Er staan twee namen op het kaartje, die me sowieso iets zouden moeten zeggen, want een broer heeft dezelfde naam, dus die zou ik wel onthouden. En dan ook nog dat ze een corgi hondje hebben(of hadden). En nee, niet voor de buren, want mijn naam en adres staan op het Fleurop kaartje. Pijnig al de hele dag mijn hoofd hierover. Er zijn ergere dingen.
Maar of de bloemist heeft de namen van de afzenders verkeerd overgenomen of ik word nu toch echt vergeetachtig. Ik ken dat hondje eigenlijk alleen van Koningin Elisabeth II uit de UK. Maar ik betwijfel of zij mij kent en me een bos bloemen stuurt. Maar mocht dat het geval zijn. Dank u Majesteit!
En anders voor de gulle gevers van zo'n mooi boeket, diepe buiging. En heel erg bedankt. Veel te gek!
