Hehe...eindelijk, eindelijk eens OP het strand geweest en de zee gezien. Wild en woest want keiharde wind, een voorbode kennelijk van een echte storm.
Maar wat was het fijn om mijzelf dat uitje te gunnen. Baalde dat het weer zo'n doorsnee zaterdag - boodschappen, krantje lezen, wat opruimen, schoonmaken en dat was het dan wel - zou worden. En de enige die dat kan veranderen ben ikzelf.
ERUIT jij!
Eerst met de fiets wat haltes verder gereden, dat scheelt weer in OV-kosten en daarna de bus en dan de trein richting strand. Moet je natuurlijk niet hebben dat de bus er sneller was dan de timing en je net de trein mist en dus een half uur moest wachten. Bummer.
Maar niet miepen, stel je voor hoe fijn het voelt om de wind om je hoofd te voelen, de zeelucht te ruiken. Toch maar wachten dus. Half uurtje later in de trein en jemig...ik waaide gewoon het station uit. Even nadenken wat handig was, welke route. Eerst maar eens tegen de wind in lopen, dan zou ik op de terugweg de wind in de rug/zijkant hebben. Zo blij dat ik eraan dacht een zonnebril in de tas te gooien. Die hield nog wat zand tegen.
Op de boulevard besloot ik dat ook ik gewoon langs de zee mag lopen (ergens in mijn hoofd had ik opgeslagen dat dit alleen voor leuke mensen is; daar hoor ik niet bij heb ik zelf geconcludeerd ooit kennelijk) en dus naar beneden, lekker op het strand. Vooruit, ga maar. Doen!
Och...wat heerlijk. En zo eenvoudig eigenlijk. Doe eens dingen anders dan de gewone routines en je krijgt er een nieuwe en in dit geval ook fijne ervaring voor terug. En energie. Appte mijn dochter hoe leuk het hier was, ook voor kinderen.
Liep lekker op het natte gedeelte van het strand, tegen de vloedlijn aan, waar er heel veel schuim lag. En kite-vliegers bezig waren in zee. En de zon scheen. Alhoewel aan het eind van de wandeling de zon toch weer achter dikke wolken verdween. Twijfelde nog even of ik nog koffie ergens zou gaan drinken, maar niet echt zin in. Wel in een visje eten, op de boulevard. Ook weer een klein ribje uit mijn lijf, maar verhoogde wel de feestvreugde. Vis en zee, die horen bij elkaar toch?
Keurig op tijd (onthouden wanneer) voor de trein en lekker terug naar de stad. Daarna de bus in en oh ja...nog een stuk fietsen en toen was het nog niet eens avond toen ik thuis was.
Honey...I'm home!
Stilte.
Even de schelp uit mijn tas vissen en terugdenken aan de vreugde die dit uitje gaf. Nu. Gisteren. Straks.
Waar ik heel erg blij van werd, waren de gesprekken met mijn zoon en zijn vriendin, tijdens het eten bij hen thuis.
Sowieso blij te zien hoe gelukkig ze samen zijn, maar daar ook hun best voor doen. En ook aan hun ontwikkeling aan het werken zijn. Niet alleen op werkgebied, maar op hoe kan ik een goed mens zijn.
Waar kom ik vandaan.
Zoals Tante Es altijd al vroeg "wie is je vader en wie is je moeder". Wie zijn je Opa en Oma, je broers, zussen. Wat is de familie-dynamiek.
Kon ik natuurlijk kort antwoorden: "Wij hebben een heel groot kleed en daar vegen de meeste generaties alles onder. Niet meer over praten. Wat je niet ziet, is er niet. Nooit geweest. Altijd beducht op het plaatje naar de buitenwereld". Maar dan vergeet ik dat ik misschien zelf ook wel lid van de kleedvegers ben. Oh nee...ik was altijd diegene die de pest aan dat kleed had. Wel over moeilijke zaken wilde praten en juist brak met die traditie. En dat heb ik moeten betalen met genegeerd worden. Er niet erbij horen, want ik doe altijd zo moeilijk. Uitsluiten, doodzwijgen, niet bellen, niet mailen, niks horen.
Mijn kinderen wel vertelde over moeilijke zaken, maar zo te horen, nog niet alles. Omdat die waarschijnlijk te moeilijk, te zwaar en teveel impact op mij hebben/hadden. Nog steeds hebben. Dus toch een kleedveger?
Wat draag ik mee. Is dat de last van mijn ouders? Wat geef ik door aan mijn kinderen? Maak ik mijn last hun last?
Frappant dat hij in dezelfde zaken interesse heeft en erover leest en zich erin verdiept als ik. Of misschien helemaal niet zo frappant.
Merk dat ik van een heleboel zaken wat vind. Dan denk ik ook tegelijkertijd aan het aloude gezegde "Wat je vindt, mag je houden!"
Of in mijn vertaalboek: het is niet nodig om overal je mening te spuien. Bovendien hoeft mijn mening niet de juiste te zijn. Het is maar een mening.
Denk even na verder of het iets toevoegt - die mening uiten. Of mijn oordeel. Of zelfs observatie.
Meestal niet. Dat het iets toevoegt.
Nu heb ik nogal last van het gevoel nergens echt bij te horen, ook weinig toe te voegen, maar nogmaals...ik weet ook dat die gevoelens kan laten wegwaaien als ik mijzelf afvraag of dat echt waar is. En ook me afvraag hoe het zou voelen als het niet waar is.
De dag waarop bijna alles weer 'mag' en ik niet weet waar te beginnen. Halve plannen en dan op die andere helft denken dat het allemaal nogal overbodig is.
Ja, wel zoals altijd de administratie doen, kijken of alles op tijd betaald is (jahaaaaaaaaa....al heel lang netjes op tijd), checken bij de zorgverzekeraar of ik zaken goed begrepen heb, in mijn papieren duiken en tot mijn verwondering (nou ja...verbazing) echt een afspraak zien staan, terwijl de beste hoorwinkelcentrale wederom niets kon vinden toen ik afbelde. Ging ik toch echt aan mijzelf twijfelen.
Ongehoord.
Dan is de dag alweer halverwege en voelt het onbevredigend. Dat ik alweer in mijn eentje op de fiets (halloo....had je dan graag iemand in het mandje voorop willen hebben?) kruip en maar weg ga en dan wel zie waar ik uitkom. Avontuuuuuurlijk.
Zo'n beetje zoals mijn leven nu voelt. Fietsen op een hometrainer. Wel beweging, maar toch nergens henen.
(Even bukken. Die moed weer uit de schoenen halen of beter. Even andersom gaan staan. Op mijn hoofd; dan zakt die moed vanzelf!)
Fijn: even een klusje gedaan in de keuken. Iets weggehaald, lekker makkelijk met mijn schroefboormachine (zo blij dat ik in mijn goede tijd elk jaar zo'n relatief duur apparaat kocht) weg te halen en direct een opgeruimder gezicht. Less is more zeg maar. Nu moest dat 'more' nog wel een andere plek krijgen en daar over na denken, alternatief bedenken en iets in de planning hebben. Leuk om te doen, met de nadruk op doen!
Voel mij ook een beetje iebelig omdat een familielid van mij liever gaat logeren bij haar incest-broer dan bij mij. Lekker veilig daar. Goede omgeving om te helen.
Maar wat ik in het begin al schreef; wat je vindt mag je houden.
Lekkere mok warme thee en dan op tijd naar bed. Om te ontspannen, nog wat te lezen en dan weer een volle werkdag.
Kwam tot de ontdekking dat alle Kastanjebomen die aan de overkant van de sloot stonden, nu ook gekapt zijn. Allemaal! Een paar jaar geleden allemaal al aan 'mijn' kant van de sloot. Zo jammer, want die Kastanjes doen me altijd weer plezier. Zo mooi hoe in het voorjaar opeens die takken openpoppen! En in de herfst natuurlijk de kastanjes.
De gemeente heeft aan mijn kant er wel nieuwe bomen voor teruggezet, maar geen kastanjes. Ziet er uit als Eik-achtig.Iele boompjes nog vergeleken met die fraaie dikke bomen die er eerst stonden. Ook nul schaduw nu natuurlijk.
Verwonderd over een actie van mijn moeder. Die zich een paar jaar geleden een bijna nieuwe maar andere auto liet aanpraten. Maar zich daar nooit echt prettig in voelde. Ze snapte de auto en de nieuwere techniek (vooral het audio en navigatie gedeelte) niet en maakte het haar ook nooit echt eigen. Dus maakte daar geen optimaal gebruik van. Dan maar geen muziek in de auto. Niet eens opgemerkt toen zij de auto kocht. Dat er geen CD-speler meer inzat, maar andere techniek. Waar let je dan op als je een auto koopt? Alleen de kleur. Of dat de stoel lekker zit?
Toen zij haar droom-auto inruilde voor deze auto vond ik het al raar dat ze deze en dit model koos en geen andere dakloze auto, maar toen ze vertelde dat een broer van mij erbij was, snapte ik wel hoe het ging. Die broer is net als mijn vader zeer dominant. En heeft een hekel aan alles wat mijn moeder doet en deed. Maar uit dat in een vorm van of negeren maandenlang, soms jaren. Er liggen nogal wat appeltjes in zijn mandje die hij wil schillen met mijn moeder.
Mijn moeder durft nog steeds niet voor zichzelf op te komen of haar echte mening te geven en sputtert dan achteraf en lijdt in stilte. Want dan ziet ze die broer dus heel lang niet, is er geen contact (de straf) en de kleinkinderen weten haar dan ook niet meer te vinden. Jong geleerd; oud gedaan. Volwassen kleinkinderen he.
(Voor mij een hele grote spiegel; hoe het niet moet).
Na een belletje hoorde ik het verhaal. Ingeruild en ja inderdaad, vond deze auto eigenlijk niet fijn en veel te groot (te groot? Gewoon een standaard kleine Japanner) en ze wilde terug naar haar allereerste model auto (Mam...die maken ze niet meer he..dat model) en ook te duur dus ze wilde bezuinigen. Aha...dus je hebt uitgezocht dat je met de auto die je zou willen minder wegenbelasting betaalt en ook minder verzekeringspremie? (Lange stilte). Ik snapte natuurlijk dat zij allang een andere had gekocht. Zonder vooronderzoek.
Maar niemand raadplegen of wat zij van plan was budget-technisch ook slim is. Of even alles online nakijken. Nee hoor. Weg ermee. Weg weg weg!
Veel te bang dat iemand haar mening niet respecteert (wat klopt; helaas is de ervaring dat dit zo is) en haar zelfs wat opdringt. Maar ook het gevolg van nooit echt hardgrondig Nee geleerd te hebben zeggen. Op een assertieve manier, dus niet NEEE NEEE NEEE.
Want toen mijn vader nog leefde een auto aangeschaft met makkelijke hogere instap voor hem (ze noemt dat soort auto's altijd Pausmobiel), maar zij vond het een lelijk ding. Standaard kleur, standaard model, bejaarden-auto vond ze. Maar ze deed het voor hem. Dat moest ik heel vaak horen. Wat ze voor hem deed en eigenlijk hoe zwaar dat voor haar was. Tsja..altijd het slachtoffer van de omstandigheden. Dat is een mooie rol natuurlijk. Die moet je je niet laten afnemen. Lekker in wentelen ook.
Na zijn dood kocht ze, na samen met mij en broertje uit het hoge Noorden online te hebben gekeken wat er allemaal mogelijk was, diverse proefritten hebben gemaakt, bij diverse merken en dealers, een cabrio. Haar droomauto.
Heb haar nog nooit zo blij en tevreden gezien dan in deze auto.
Sjans van bejaarde mannen, jaloezie van de dames van die mannen. Mijn moeder leefde helemaal op. Dakje open bij zonnige dagen en vrij vrij vrij. Een soort van Thelma & Louise, maar dan braver maar wel met Brad Pitt, maar dat is weer een ander verhaal. Ze gaf bij inruil voor deze auto haar Japanse pausmobiel nog net geen rotschop, maar het was uitermate grappig te zien hoe ze zo lang in een auto reed die niet haar echte keus was.
Maar nu dus ruilde ze haar nog vrij nieuwe ook weer opgedrongen auto in voor een auto met bijgeleverde schoenlepel en was nog blij dat ze een fijn bedragje terugkreeg voor haar oude auto. Alles al in kannen en kruiken. Auto staat nu voor het driedubbele te koop dan het inruilbedrag. Want die schade krijgen ze toch via de verzekering geregeld en met nog geen 20.000 km op de teller en perfect onderhouden lachen ze zich helemaal een bult. Van oud vrouwtje geweest! Altijd binnen gestaan.
Naaien zonder zoenen noemen ze dat. Maar mijn moeder is dat gewend. Dus kennelijk voor haar al een warm bad, genaaid te worden zonder zoenen. Toch nog iets. En zelf gedaan.
Dus ik ga dat haar niet inwrijven. Dat ze genaaid is door dat garagebedrijf. En niet voor een paar tientjes he. Duizenden euro's.
Ben wel blij dat ze in staat is om nog lekker auto te kunnen rijden. Haar gevoel van vrijheid is dat. Ook al maakt ze mini-ritjes. Ze kan het en ze doet het, geheel zelfstandig nog. Gun haar veel veilige en vooral ontspannen kilometers. Jammer dat het dak er niet af kan, maar bij wijze van spreken met het dak eraf. Mijn dochter heeft de nieuwe auto al gezien en haar Oma beloofd om wat te fixen in haar auto zodat ze weer fijn haar vertrouwde muziek kan horen als ze lekker toert.
De vrouw uit dit filmpje is in mei van vorig jaar overleden. Slechts 51 werd ze. Sabine Schmitz. Zalig als je zo je auto beheerst. Ik hou ervan. Met scheurende banden over het asfalt. En ben er nog goed in ook. Mijn dochter helemaal; die kan zo kampioen inparkeren worden. Alle soorten, achteruit, vooruit, file-parkeren. Beheerst, volledig controle over wat voor type auto ook. Meesterlijk! Gewoon niet bang. Rijdt beter dan haar broer.
Kan me nog zo herinneren toen zij haar rijbewijs vers uit het gemeentehuis had opgehaald. Mam..mag ik de autosleutels (toen had ik nog een auto, een ruime station) dan rij ik even naar mijn vriendin 160 km verderop. Ze bracht me nog wel even thuis vanaf het gemeentehuis en daarna - in de tijd nog voor de ingebouwde navigatiesystemen, hoppa..en route. Ze wist al precies welke snelwegen ze moest nemen, welke afslagen. Geweldig! Ik had toen nog zo'n dik stratenboek in de zijdeur.
Nu zit ik meestal in een grote rode Mercedes. Dat stond op de streekbus tenminste. Dus moet eigenlijk wel besmuikt lachen om het verhaal van mijn moeder. Die geld genoeg heeft om zo'n verlies te kunnen nemen kennelijk. En dan nog klagen. Dat haar pensioen niet omhoog gaat.
De ramen tegen elkaar opengezet; frisse buitenlucht even naar binnen. Mijzelf onder de douche haha! Rete-laat. Ook weer opgefrist. Schone kleren aan. Allemaal symbolische handelingen, maar die helpen wel voor een beter gevoel. Buiten nog steeds bewolkt en grauw.
Dit alles tegen de lamlendigheid en niet zien waar ik heen moet. Heen kan. Heen wil. Het voelt allemaal heel eenzaam in ieder geval.
Las dit online, bij een interview met een vrouw die uitprobeerde hoe het is om stand-up comedian te zijn:
Wie weet blijkt dat droomberoep wel helemaal niks voor je te zijn, dan ben je daar in ieder geval achter gekomen
Nu dacht ik heel lang dat ik in de branche waar ik nu werk zou willen werken. Dat dit echt zinvol zou zijn. Maar kennelijk is het saai invullen en aanmaken van dossiers en allerlei - in mijn ogen - nutteloze zaken doen omdat die software dat aangeeft en dit is hoe we nou eenmaal het doen, niet de mensen en ook niet hun toestand, niet mijn ding. It does not sparkle joy. Het gaat ook steeds meer tijd vragen, want niet efficienter werken, maar juist omslachtiger, want zo is de nieuwe software ingericht. Niet door mensen uit het veld ontwikkeld.
Zoveel handelingen om iets simpels te doen. Is dat nou de bedoeling. Dan ging ik wel bij de Belastingdienst werken!
Maar omdat ik al een aantal ervaringen heb gehad dat MIJN kop eraf moest als ik dingen aankaartte (als enige, want de rest zat bang onder zijn bureautje) ben ik daar ook klaar mee. Don Quichote rijdt niet meer uit.
Het is niet mijn taak om dit bedrijf te redden. Alsof ik dat zou kunnen he....de arrogantie van die gedachte alleen al.
CV maar weer eens gefinetuned. Nieuwe zoekopdrachten uitgezet, nog specifieker en tegelijk ook breder. Heb er zooooooooo geen zin meer in. Weer zoeken naar werk, solliciteren, weer die eindeloze stroom van mailtjes beginnend met "Tot onze spijt"... Had ik genoeg spaargeld dan begon ik er niet meer aan en ik ging zinvol vrijwilligerswerk doen!
Maar doe ik het niet, weer solliciteren dus, dan krijg ik juist reuze spijt. Dat ik maar heb zitten afwachten tot het beter wordt. Ik voorzie juist dat het alleen maar ingewikkelder gaat worden.
Schoon genoeg van! Van afwachten en lijdzaam toezien.
