Laatste

Op mijn werk is het extra druk en de stagiaire drukt haar snor, want wat ik geef om uit te werken zie ik eind van de dag weer terug. Niets aan gedaan. Weet ik dat ik de volgende dag nog meer mag uitwerken. Of zaken toch halfbakken doen. Moet ik weer controleren en zelf invoeren of zaken goed zijn gedaan. 

Maar even mee gestopt. Lijkt me duidelijker dat aan het licht komt dat zij die dingen niet uitvoert zoals ik heb uitgelegd.

En dan ook nog 2 weken er niet zijn, want Kerstvakantie (oh ja, schoolvakantie, maar dat telt niet op kantoor he...).

Er werd gevraagd of ik na mijn dienst van de week nog even bij het team kon komen. Er zou wat te vieren zijn. Gezellig. Dus in plaats van naar huis te gaan om aansluitend thuis aan een project te werken, meld ik me bij de afdeling waar iedereen al aan het lunchen is. De oppermanager zegt dat hij nergens van weet. Vieren?

Na lang te hebben gewacht (en ondertussen gewerkt uiteraard) ga ik toch maar richting station. En ook aan de leidinggevende doorgegeven uiteraard. Dat vieren doen ze dan maar zonder mij, want ik moet aan de bak. Anders komt mijn werk voor mijn project niet af. Doei!!!!!

Hoor ik achteraf van mijn leidinggevende dat hij telkens de Kerststol van de directie (dat was wat er te vieren was) wilde gaan aansnijden, maar niemand van het team reageerde. Pas ergens eind van de middag kon dit. 

Nee joh...je moet het niet vragen, maar mededelen! Zeker hoofdstuk 1 gemist van effectief leidinggeven.

Was grappig om van mijn jongere collega's het commentaar te horen. Deze leidinggevende voelt weinig aan, snapt niet hoe hij de meute in bedwang kan houden, heeft geen inzicht in de werkprocessen of hoe hij effectief leiding moet geven en geeft ook niet het goede voorbeeld. 

Nu moet ik zorgen dat ik toch echt in de Kerststemming kom. Had voor mijn collega's Kerstkoekjes meegenomen voor de gezelligheid en een andere collega maakte heerlijke koffie voor ons (op de afdeling waar ze goede koffie hebben, niet zoals bij ons slootwater) en haalde ook nog een oliebol voor ons bij een kraam op de markt. Dus die laatste werkdag was heel erg ontspannen: noest doorwerken, maar in een fijne sfeer. En die sfeer is heel belangrijk voor me merk ik. 

Niet constant klagen, zeuren en zaniken (zit in de ochtenden op een werkplek waar iedereen elke dag laat weten hoe zwaar het is met zweetvoeten, vet haar, allergieën, hoofdpijn, reumatiek, waterleiding, gasfabriek en mopperen op hoe goed mensen met een uitkering het hebben en dan ondertussen hun Luxe Kerstdiner bestellen telefonisch en uitweiden over hun nieuwe koopwoning en wat ze allemaal gaan verbouwen en wat dat kost in dat huisje). 

En nu zeur en zanik ik dus ook! Ik zeur dus vrijwel elke dag (nou ja, alleen tegen mijzelf dan) over het feit dat mijn trein:

a. niet komt (cancelled);

b. vertraging heeft.

c. en dan ook gecancelled is en ik de volgende optie moet nemen.

d. Omrijden, overstappen en later aankomen dan mijn bedoeling was.

e. Propvol zit.

Vroegen collega's of ik niet liever met de auto zou willen reizen. Maar dat betekent ook file rijden. Het traject naar en van mijn werkplek gaat dwars door de Randstad en daar staat altijd file is mijn jarenlange ervaring. Zonder file is het 3 kwartier rijden. Tel daar maar een kwartiertje bij op minimaal. 

Dus zie nu niet heel veel voordeel in een auto aanschaffen (of je vraagt gewoon een lease-auto gaf een collega aan. Nou neen; geen extra verbintenissen met deze werkgever graag. Naast dat ik wel zeker weet dat een lease-auto niet past bij mijn functie. Of dat ik daardoor (auto van de zaak) dan opeens nog een projectje 'erbij' krijg).

Gisteren laatste keer werken voor de Kerst. Fijn dat de trein nu eens 'gewoon' op tijd kwam, op tijd op mijn eindstation was, al was het wel weer heel druk, de bus net weg was, maar de volgende snel kwam, kon ik nog heel lang naar die mannen luisteren die op volume 300 roepen dat je hier een Taxi kon krijgen, een dronken man op de stoel voor me zat te mompelen wat hij zag bij elke bushalte (hij rook sterk naar bier), maar ach...hij deed niemand kwaad, mijn fiets stond bij de bushalte, het regende inmiddels nog maar een beetje. Werktassen thuis afgeleverd en direct even wat boodschappen gehaald en daarna, daarna..hoefde er niets meer! Alleen de Kerstspirit vinden :)

Hing in ieder geval een Kerstkaart met inhoud voor de bezorger van de ochtendkrant aan de deur. Die komt, alleen op zaterdagen bij mij, altijd zo vroeg de krant in de bus doen, dan ik haar nooit tref. En er voor veel mensen elke dag uitmoeten om die krant te bezorgen; fijn dat ze dit wil doen. Op werkdagen zie ik haar wel in de buurt rondbezorgen. 

Net een pakketje bij mensen in de buurt gebracht. Verkeerd bezorgd bij mijn buren, die gaven het weer aan mij, was al een paar keer aan de deur geweest, niemand thuis, maar nu zag ik de bewoner fietsen en dus snel die kant op gegaan. De kerstkaarten voor mijn buurtgenoten in de bus gestopt. En nog even heel erg lekkere mandarijnen gehaald. Omdat die, eigenlijk grote sinaasappels, me zo aan Kerst van mijn Zondagsschool doen denken. Met in je tasje, naast die mega grote sinaasappel (jaren 60 he....toen was dat nog iets!) ook een grote chocolade musketkrans met rood lintje en een boek van W.G. van der Hulst zat. En dan een spannend verhaal, de kerk helemaal donker, alleen de Kerstboomlichtjes aan, voorgelezen door het hoofd van de Zondagsschool, die dat heel erg goed kon. 

De boom staat, de piek staat erop en dat voelt toch wel goed. Dat ik gepiekt heb dit jaar.

Hele fijne dagen aan aan mijn lezers. 

Hoop dat je ze mag invullen zoals bij jou past. En zo niet; doe het voortaan anders als je daar last van hebt. En wees vooral voorzichtig met wat je wenst. Een eenzame Kerst is alleen leuk voor de recettes van de nazaten van de volkszanger en zijn professionele weduwe.

Oh...realiseer me dat ik niet eens "Kerst-eten" in huis heb gehaald of bedacht heb wat ik ga eten. Is dat erg. Geen Kersdiner? Dinner for one M'am? Lekker soepje is ook al fijn. In je uppie.

Blij dat ik trouwens dit jaar NUL kerstversiering heb gekocht, behalve led-lichtjes voor in de boom in de plaats van de gewone lichtjes. Nog zoveel spullen, die ook nog eens dierbaar zijn. Mijn versiering is zo ouderwets dat het weer helemaal trendy is.

En een dak boven mijn hoofd en genoeg te eten in huis bovendien. En een aantal lieve vrienden en familie en vooral mijn kinderen en kleinkinderen.

Zo'n soort dag

 Herkenbaar?

Dat je nog wel voordat de wekker gaat om 05.30 uur wakker wordt, maar liever nog even blijft liggen. Niet doen natuurlijk dus hup eruit en dan onder de douche  - hoe weet ik ook niet - de dop van de doucheschuim open klikken en net die ene druppel in je oog krijgen. Vanuit het deksel of zo?

Sta je direct heel lang je oog (als je die open krijgt) uit te spoelen en weet al dat je een lekker Rood geaderd oog hebt. Als je kijkt of je dan nog op schema loopt, dan loop je dat niet. Je had al beneden moeten zijn, de plamuur aanbrengend.

Dus besluit ter plekke me niet gek te laten maken door mijzelf en dan maar de volgende bus te pakken. Dat lijkt goed te gaan. Fiets gaat netjes aan het nietje, ik ben niet uitgegleden hoera. Bus is op tijd, zo op tijd dat ik misschien toch nog wel die ene trein kan halen, die ...... net wegrijdt op het perron. Dus niet.

Dan maar een beker Happy Hour koffie voor maar 1 euro bij de grote AH to go. Want nog 20 minuten wachten. Uiteraard zijn ze daar bij allebei de machines gelijktijdig de melk aan het bijvullen. Van die grote plastic melkflessen van 5 liter. En de rij groeit. 

Bij de zelfscankassa krijg ik uiteraard controle. Welke soort koffie ik heb. Mens....dat maakt geen bal uit want Happy Hour en dan is alles 1 euro! Je weet toch! 

Maar ik glimlach als een Mona Lisa en zeg dat ik zwarte koffie heb. Heb ook mijn gehoorapparaten nog niet in (de herrie op een station is verschrikkelijk!) dus moet alles drie keer vragen en zeggen. Mijn schuld. Wil gewoon nog even niet al die herrie binnenkrijgen.

De trein krijgt onderweg toch heus weer vertraging. Dat lijkt al bijna het nieuwe normaal te zijn. En dan moet de werkdag nog beginnen.

Zo'n soort dag dus. 

En toch kon ik me er eigenlijk niet echt druk om maken. Het gaat gewoon zoals het gaat. Of ik nou stress of niet. En de koffie was heerlijk!

Me voorgenomen me niet gek te laten maken vandaag. Vooral niet door mijn eigen reacties op zaken. Nog maar 1 werkdag te gaan. Misschien dat ik dan eens eindelijk de boom neer kan zetten. Wil zetten. 

Nu nog niet in de stemming ervoor. 

Elsaatje

Kom op, pak door en ga voor de positieve zaken. Dus wel de kerstboom neerzetten. Maak het gezellig; voor jezelf! Stuur die kerstkaarten! Regel wat geregeld moet worden en doe wat leuks! 

De blauwe plekken maken dat ook ik meedoe met de Regenboogtrend. Gewoon gratis erbij gekregen.

De administratie weer bijgewerkt. Even gekeken of er geen rare dingen op de rekeningen van mijn moeder spelen. Gelukkig niet. Nieuwe passen zijn onderweg. Met nieuwe pincodes. Geld, op haar verzoek, op haar spaarrekening gezet. 

Verder heeft mijn broer alle lampen in mijn moeders huis vervangen door led-lampen. Zij is nog zo zuinig, dat de gloeilampen eerst op moesten. Of wist niet welke soort lamp erin moest. En liet het dan maar. Heb haar ook al vele malen aangeboden om te kijken naar haar hoge energierekening. Hoeft niet hoor. Maar ben bang dat komend jaar die rekening nog hoger gaat uitvallen. Ziektekostenverzekering idem. Hoeft niet hoor. Is wel goed zo. Ja, dan laat ik het. Mijn moeder is niet wilsonbekwaam en kan het betalen. Dus prima dan. Haar keus.

Ben aan het lezen in het (eigenlijk werk)boek De Fontein, vind je plek. Pijnlijk verhelderend. Moet denk ik zorgen dat ik weer op de juiste plek kom te staan, want dat sta ik nu niet. Dat ik loslaat wat niet van mij is. Klinkt een beetje hoogdravend of zweverig, maar ik snap precies wat de schrijfster bedoelt. Vandaar dat ik bij sommige zaken die ik las tamelijk emotioneel werd. Blij dat het vandaag mascara-loos was. Maar aan het werk dus. 

Voel me tamelijk zwartgallig, teleurgesteld en verdrietig momenteel. Daar moet ik dan maar even doorheen. Of nee, ik moet het voelen. Niet eromheen. Voelen. En loslaten. Om te zien dat er toch echt wel Licht is. En vooral altijd zelf proberen om goed naar mijn eigen gedrag en zaken te kijken. Hoe recht-door-zee en betrouwbaar ben ik dan? Kies ik altijd het juiste? Nee dus. 

Als ik mijn moeder (en vader, maar die is al 10 jaar dood, dus beetje sneu van mij) verwijten blijf maken over zaken die eenvoudig weg niet meer te veranderen zijn, hoe doe ik dit dan in mijn eigen rol als moeder, als grootmoeder. Hoe kijken mijn kinderen naar mij.  Volop fouten makend in mijn rollen denk ik.  En met de beste bedoelingen. Zoals mijn ouders. En hun ouders voor hen.

Horizontaal fietsen

Met alle ijzel en gladheid gelukkig niet gevallen, geen botsing met de auto veroorzaakt en niet in een slip geraakt. Ook niet lopend.

Dat moest natuurlijk nog komen. Op de ochtend dat alles weer weg gedooid zou zijn. Echt niet. Nog steeds heel erg glad hier op de stoep en straat, dus maar met de fiets aan de hand richting bushalte. Pas op het fietspad durfde ik het aan op mijn fiets te stappen. Dat ging geweldig goed, tot ik bij het talud kwam waar de bushalte op gebouwd is.

Nogal stijl en na 1 stap merkte ik het al, megaglad. Ik lag opeens op de tegels met de fiets boven op me. Was niet eens lekker warm. En het regende ook nog.

Wat voelde ik me knullig. En alleen. En ik wist voor 2 seconden even niet hoe ik weer zelfstandig en onder de fiets uit moest komen en weer op moest staan, want werkelijk, de hele helling was glad. En ik wilde even heel hard janken, maar toch maar niet gedaan. Ik moest in actie komen.

Dus eerst de fiets van me afgepeld. Daarna omgedraaid (ik lag als een dode kwal op mijn schouder en rug) en op mijn handen en knieën naar een prullenbak gekropen en me daar opgetrokken aan de ijzeren stangen rondom die bak. 

U ziet het voor u?

Gelukkig moet ik altijd heel vroeg de deur uit, dus publiek was er niet. Wel was mijn broek zeiknat van al dat dooiwater en kruipen door de prut hielp ook niet en deed mijn schouder en elleboog pijn. Fiets opgeraapt, gleed natuurlijk een paar keer weg, maar aan het nietje gezet en daar weer nagedacht wat te doen. Ja, wilde het liefst diep onder de wol wegduiken. 

De bus halen natuurlijk slimpie! En door naar je werk. Niks aan de hand. Niets kapot, pijn gaat wel weer over en zo besloot ik toch maar verder omhoog te schuifelen (denk aan een Pinguin) en op de bus te wachten. Maakte allemaal niets meer uit. De eerste bus zag ik toen ik daar beneden lag al vertrekken, dus pak dan maar ook de volgende trein. 

Liet op alle zitplekken een natte plek achter. Gelukkig in de trein, nep-leer, dus dat hindert niet. En die vroegere trein had ook nog eens 10 minuten vertraging, dus die haalde ik wel. Dus het zat weer mee.

Op mijn werk even aan het team uitgelegd dat ik wat trager dan normaal kan bewegen (ja...nog trager!) en waardoor dat kwam. Wel fijn dat mensen begaan met me waren. Gooide er wat pijnstillers in en de rest van de dag ging verder wel ok, als ik tijdig mijn drugs nam. Gelukkig had ik die van de huisdealer, het Kruidvat, in de tas.

Dacht nog even dat ik halverwege de middag in het licht naar huis zou gaan, maar druk en zag ook niet de noodzaak hiervan in. Het zal nu echt wel gedooid hebben, dus maak je niet druk en bovendien: Dat zien we dan wel weer. 

Ook de trein terug had weer 10 minuten vertraging, waardoor ik een eerdere trein toch kon halen. Maar door de vertraging onderweg nog meer vertraging opgelopen dus was maar 5 minuten eerder thuis al met al. Wat een tijdswinst!

Nu, wat eten (gelukkig al op voorraad) en daarna mezelf warm houden, plekken insmeren met balsem en op tijd naar bed. Dan zien we wel hoe het morgen allemaal voelt en is. 

Niet meer doen dus; horizontaal fietsen.

Afbeelding van Hands off my tags! Michael Gaida via Pixabay 

Vertrouwen

Vertrouwen komt te voet en gaat te paard, is het gezegde. En soms gaat het in een F1 auto.

Zat ik toch al een beetje aan de cynische kant van hoe mensen met elkaar omgaan, dit akkefietje met mijn zuster maakt dat ik me nog verder die kant op beweeg. En dat wil ik helemaal niet.

Maar ook dat maar altijd met de lieve vrede bedekken van wangedrag. Flikker toch op! Wordt dan maar eens een keer echt goed boos. Ze is niet eens mijn biologische zus. Of dan de band beter zou zijn of dat ze dan niet zou liegen en bedriegen, dat weet ik zo net nog niet. 

Maar dat is ons niet geleerd van huis uit. De waarheid op tafel leggen en daarmee dealen. Wel zwijgen, jezelf kapot maken, eten, of juist niet eten, beschadigen, snijden, ziek worden, mokken en dwingelanden. 

Als het maar niet naar buiten gelekt wordt. Naar buiten toe zijn wij dat leuke grote gezin. Daar doe ik al heel lang niet meer aan mee. 

Hoe ik hier nu het beste voor mijzelf mee moet omgaan, daar ben ik nog niet uit. Ik kan natuurlijk wel zeggen dat ik niets meer met haar te maken wil hebben, maar of dat effectief en vooral goed en helend is, dat is de vraag. 

Help ik mijzelf daarmee. Mijn kinderen? Dat is iets waar ik goed over na moet denken. Hoe ik in het leven wil staan. Wrokkig, boos? Of kunnen loslaten wat niet van mij is, niet mijn verantwoording. 

Dus geniet ik van mijn kerstverlichting, van de kracht van het Licht, mooie muziek 

en de hoop dat er altijd zicht op Licht is en zal blijven. 

Deurwaarder

Droomde  van de week dat er een deurwaarder aan de deur stond met een enorm hoge door mij vergeten rekening. Duizenden euro's. Zo hoog dat mijn complete spaargeld daardoor direct op was. Al dromende snapte ik ook wel dat dit niet waar kon zijn, dus ik werd niet angstig wakker. Het was een aankondiging van iets waar ik mee zat.

Oh...snap ook direct waarom ik zoiets droomde. De betaalrekening van mijn moeder zag ik alweer steeds leger worden en haar AOW en pensioen komen pas rond de 22e van de maand. Straks stond ze bij de supermarkt en kreeg te zien dat ze niet kon betalen! Wist ze dit allemaal nog wel? Moeder bankiert nog ouderwets, met papieren afschriften die ze eenmaal per maand krijgt. Bovendien is er een zus die haar pasje ook gebruikt en die doet dat regelmatig. Onder het mom van helpen.

Dat is fijn als er boodschappen voor onze moeder mee gehaald worden - op haar verzoek dan  -  en ook thuis afgeleverd, maar er gebeuren meer zaken mee. Al heel lang. Dat familielid haalt de boodschappen voor haarzelf en dan ook nog wat voor mijn moeder en betaalt met de pas van mijn moeder. Mijn moeder krijgt bloemen. Maar die betaalt mijn zus met de pas van mijn moeder. Dus een sigaar uit eigen doos. Zo kan ik ook heel gul zijn!

Onduidelijk voor mij (en ook voor mijn moeder kennelijk zo blijkt,  toen ze te weinig geld op haar rekening had om iets te betalen) is waarom er bedragen afgeschreven en overgeschreven worden. Voor mij omdat ik de enige gemachtigde ben voor haar bankpassen. En ik schrijf niets over zonder vooraf toestemming te vragen. 

Al eerder op aangesproken of er wel een bonnetje van de aankopen aan mijn moeder wordt gegeven, maar daar wordt volstrekt hysterisch op geantwoord en dan weer wekenlang sta ik in de negeerstand. Ze loopt weg, draait de zaken om en beschuldigt mij dan ervan dat ik niets voor mijn moeder doe. Wij (de broers en zussen) zijn eigenlijk allemaal stom en doen niets. Zij is de enige die onze moeder helpt. Ja, van haar geld afhelpt bedoelt ze. Besodemietert.

Een simpel antwoord - overleg gewoon de bonnen van de spullen die je met de pas van je moeder koopt - komt er niet. Wel enorme rookgordijnen.

Mijn moeder roept iedere keer dat dit echt de laatste keer is. Iedere keer als ik het aankaart. Dus ze weet wel dat er dingen scheef lopen, maar durft de directe confrontatie niet meer aan. Want heel hard gezegd; wie doet er dan boodschappen voor haar en pint geld? Ze laat het zich ook wel aanleunen. Want houdt niet van ruzie. Altijd de kool en de geit sparen. 

Het heeft alle schijn van wat dr. Phil noemde Moocher-gedrag. Waar mijn moeder ook al jarenlang aan meewerkt. Want...ach, 'het kind' is toch wel sneu. Het kind is ruim 50. 

Nu heb ik dit besproken met mijn broer, ook omdat ik niet iemand vals wil beschuldigen en zie ik het wel goed, hij weet van dit gedrag, maar ziet niet echt hoe het in de praktijk werkt. Totdat hij nu voor de Kerstdagen op bezoek is bij mijn moeder en ze iets niet kon pinnen, waar hij bij was. Te weinig geld op haar rekening. Uiteraard betaalde hij het toen en nee, geen tikkie.

Dus toen wilde hij van mij de recentste stand van zaken weten, in overleg met onze moeder. Want moeder internetbankiert niet (ingewikkeld) heeft ook geen smartphone, dus of ze maakt zaken over met een acceptgiro, die ze in de bus moet doen bij de bank of ze betaalt cash. Dus geen recente afschriften. Even vanuit de app een printje gemaakt en duidelijk te zien hoe of wat. Hoe kan het dan dat zuslief zaken kan overmaken. Hoe werkt dat? Weet onze moeder daarvan? Waarom vindt onze moeder dat goed?

Heb jaren terug ook al zaken uitgelegd over internetbankieren, maar ze wil er gewoon niet aan en laat voor het gemak dus die zus wat dingen regelen. Die het werkwoord afromen heeft uitgevonden. En onbetrouwbaar is met geld van anderen kennelijk. Ook een verleden heeft waarin ze onverantwoordelijk met haar eigen geld omging. 

Had in mijn spreadsheet al maandenlang deze bewegingen gevolgd. Veel onduidelijkheid, veel cash opnames en overboekingen naar de rekeningen van dat familielid. Heb dat ook telkens met mijn moeder besproken, maar dan krijg ik alleen maar te horen dat dit dan echt echt echt de laatste keer was. Dat mijn moeder het niet meer wil en nu is het klaar. En de week erop zie ik weer een overboeking. 

Lang verhaal kort gemaakt; broer is ontploft naar familielid toe. Heeft ook haar geconfronteerd met haar gedrag en haar een dief genoemd. En toen kwam er nog meer boven water. Ook de andere rekening van mijn moeder werd vrolijk geld vanaf gehaald. Daar was ze deze week aan begonnen (oh ja, die andere rekening was leeg natuurlijk) Dus passen moesten ingeleverd worden. Ik ga zorgen voor nieuwe passen met nieuwe pincodes. Opgenomen geld gaat stukje bij beetje teruggestort worden en opeens zijn er wel bonnen te vinden.

Mijn broer gaat naar de bank met mijn moeder om te laten nakijken welke passen er nog in omloop zijn, want we hebben samen gezien dat er in het begin van het jaar een pas met een andere code werd gebruikt. Dus lekker uitzoekwerkje zo na een drukke werkdag. En dan hebben we het nog niet eens over de schending van vertrouwen en familieverhoudingen.

Maar dit is echt bij de beesten af. Want niet alleen drukt ze geld en goederen achterover, maar ze laat de hele familie ook geloven dat mijn moeder half dement is en niets meer kan, dus daarom doet zij dat. Moet zij dat wel doen, want niemand anders doet zoveel voor mijn moeder als zij. Haar diensten zijn zeer zeer noodzakelijk. 

Het was dus een drukke en stressvolle week en ik paste ook nog een avond op omdat mijn dochter een Kerstborrel had van haar werk. Al maanden terug afgesproken. Net de avond dat het hier ijzelde. Ze had een auto voor me geregeld, dus ik was daardoor sneller thuis, maar moest dus wel met de ijzel rijden. En ook de kleinkinderen ophalen uit BSO en KDV.  Al die kleine tegeltjes op de stoepen waren glad aan het worden, het begon net te sneeuwen en andere ellende. Werd nog door iemand gewaarschuwd dat het glad aan het worden was. Maar kinderen smelten niet van wat natte sneeuw, dus maakte het leuk en gezellig. Wel gaan lopen, niet met de auto, want had ook geen kinderzitjes in de auto. 

Snelwegen terug geen probleem, maar alle binnenwegen waren vooral in mijn woonplaats spiegelglad. En dan moet ik terug langs het water. Mijzelf gedwongen om dit wel te doen, want schijterigheid brengt me niets. 

Ervaren dat het kan, dat ik het kan werkt beter dan dingen niet meer doen. 

De dag erna met die auto naar mijn werk. Kon ik ruim een uur later van huis vertrekken. Nog nooit gedaan, ik gebruik altijd het OV, dus ook nog even uitzoeken waar ik dan de auto moest parkeren (heb geen pas van de garage bij het bedrijf) en hoe ik daarheen moest rijden in die stad. Geen tijd om de navigatie uitgebreid te leren kennen van de auto, want laat en moe. Wel even op de ANWB site gekeken globaal naar de laatste stukjes van de route. 

Maar hoera, ik kon het zonder navigatie prima vinden. Nam de juiste afslag, reed de goede richting op en kwam uit waar de parkeergarages waren. Pleurde de auto in een garage waarvan ik het idee had dat dit dichtbij mijn werk zou zijn, zag wat bekende gebouwen, wat ook klopte, bij mijn werk was het niet glad gelukkig (kennelijk plaatselijk en men had gestrooid zag ik) en toen kreeg ik verzoek in de pauze van mijn broer om nog even over eea te overleggen en gaf ik aan dat ik dan na mijn werk wel naar mijn moeder zou komen. Makkelijker dan appen of bellen. En ik had nu toch een auto, dus helemaal makkelijker. En niemand die zegt dat dit niet kan of dat ik de aardappels moet opzetten in de avond. En ook nog moet schillen uiteraard.

Hoe ik van mijn werklocatie naar mijn moeder moest rijden wist ik ongeveer en ook daar heel blij dat ik de kaart van Nederland ergens in mijn hoofd heb opgeslagen en weet waar de snelwegen lopen, de topografie ken en waar de afritten heen leiden. En dat ik het ook kan en durf. Op de radio hoorde ik dat de snelweg waar ik op reed aan beide kanten vertraging kende vanwege een politiecontrole, maar ik kachelde lekker door met de vlam in de pijp.

Mijn dochter betaalt de auto en de brandstof (electriciteit) en gaf al aan dat als ik 'm nog langer wilde gebruiken dat dit geen probleem is. Doe nou maar Mam!  En denk niet in problemen. 

Heel laat terug naar huis en nadat ik over de rivier bij mijn geboortestad reed begon het enorm te misten. Fijne combi; mist en gladheid. Maar gewoon opletten (wat rijden er zo laat veel zwalkende auto's op de weg. Drank?? Snel inhalen maar die hap!) en doorrrrrrrr.

Maar de auto keurig achteruit geparkeerd hier voor de deur. Wel nogal gaar nu maar ach..dat mag van mijzelf.  Ga de auto vanmiddag maar eens terugbrengen en dan inderdaad niet in problemen denken dat het zo enorm glad overal is en eng, maar gewoon doen. 

(Niet huilen voor je geslagen wordt, om maar eens iemand te quoten :)

Want ik kan meer dan ik denk. En ik ben ook niet gek. Ik zie en herken onrechtmatig en kutgedrag ook nog eens heel goed. Heb het goed gezien.

Ben er wel verdrietig en vooral boos over. Al die maanden dat ik me onbegrepen, ongehoord en ongezien voelde toen ik dit bij mijn moeder aankaartte.

Uitgekiend

Het hele jaar krijg ik het plaatselijke suffertje niet meer in de bus. Tot een week geleden opeens weer wel. In december, de maand ook waarin je je trouwe regelmatige bezorger iets extra's geeft. 

En deze week alweer dat krantje. Twee keer bezorgen is ook regelmatig. Nou ja, van de 52 weken.

Economisch slimme bezorger! 

Zo lees ik dat het winkelend publiek eindelijk naar openbare toiletten kan in het grote winkelcentrum alhier, maar dat een theater gesloten gaat worden. Te duur en geen gemeentelijke subsidie meer. Is nog wel een 'oud' en leuk gebouw!

Anders wist ik dat allemaal niet.