Tegen de somberte

Op zaterdag als eerste de was in de machine gedaan. Knap ik (en mijn kleding) altijd van op. Een wasje doen en dan kan ik die was ook nog buiten ophangen.

Daarna douchen en aankleden. Ook altijd goed voor een betere stemming. Lekker; ik ruik naar Sinaasappel.

De Belastingaangifte afmaken en direct versturen maar. Erg laat, maar nog prima binnen de normen. Ja, jammer dat ik moet betalen, zo hoog is mijn inkomen niet, maar wees maar dankbaar dat je het hebt. In je reserveringspotje. Dus klaar. Geef de Keizer wat van de Keizer is. 

Afwas gedaan (geen kracht voor gisteren, maar wel netjes alles onder het aanrecht in de bak gedaan).

Stofzuigen.

Koffie!!

Daarna de was buiten ophangen. Niets bijzonders, allemaal nogal saai en alledaags. Moet de moed wel even uit mijn tenen oppompen, maar er zit nog moed en dat is al positief. 

Krantje lezen, buiten in de zon, met nog een kopje koffie. Zalig zeg! Dat ik de rust heb om dit te mogen doen. Blijf maar telkens in positieve bewoordingen tegen mijzelf lullen. Mijzelf schouderklopjes te geven. Iemand anders doet het niet namelijk. 

Bij stressvolle situaties of zaken die veel stress triggeren, trek ik me terug in mijn hol. In mijn toch al vrij kleine wereld. "Komt zij ook weer met haar werkstressgedoe of met haar familiegezeikverhalen. Zo niet interessant of echt wereldschokkend". En tsja...vind mij op die momenten ook gewoon niet zo'n leuk mens. 

Hou toch op. En ook de ervaring dat er dan ook nog mensen zijn die het er even inwrijven dat het rot is, maar ja, gelukkig maak jij niet mee wat IK heb meegemaakt, want dat is pas echt heul zwaar.

Weer geen lintje dit jaar voor een heeeeeel zwaar leven. 

Dus maar wel direct nu een afspraak boeken voor de kapper. Doe nou maar. Hup!!! Ook al een half jaar terug. Goed voor een beter gevoel. 

In de tuin de was van de droogmolen halen. En daarna de een tijdje terug gezaaide Lathyrus overplanten in een grote pot, waar ik gelukkig in het winkelcentrum van die kleikorrels voor de basis/bodem voor zag. Gaten in pot maken, Planten, water geven, bamboestaken erbij en lekker klimmen plantjes. 

Dat ik somberte ervaar, daar moet ik zelf weer uitkomen. Het helpt enorm dat de zon schijnt, gisteren en vandaag alweer. Gratis energie. Dus ren niet als een gek achter dat interessante leven aan. Maandag is er niemand in jouw spannende weekend geïnteresseerd. Alleen maar dat je er bent en dat zij gelukkig niet jouw plek hoeven invullen en jouw werk hoeven te doen. Fijn dat je er weer bent hoor, want die werkplek van jou daar...brrrrrr...zo niet fijn!

Van de week ook wat zaken van mijn laptop opgeschoond en daardoor wat inlogcodes her en der niet meer geldig. Dus ook nog daarmee klooien. En gewoon niet de moed en de zin gehad om wat te plaatsen. Wat heeft het voor zin?

Enorm lief en verrassend dat er zoveel mensen reageren. Kennelijk word ik toch gezien. Dank daarvoor. 

Oh...kijk eens aan; kan gewoon mijn chronische ziekte de schuld van alles geven!!! Wat een uitweg en uitkomst!

Bye Possums!

Las dat de acteur Barry Humphries is overleden. Beter bekend hier als een van zijn alter ego's Dame Edna. 

Keek altijd met veel genoegen naar haar shows op de BBC. Een Australische collega vertelde me dat Dame Edna een achter-oom van hem was. Moet ik ook weer aan hem denken.

Iemand ook fan (Madge, the badge!)?

Proppen

Veertig minuten vertraging had de Intercity terug naar huis. Na een lange drukke werkdag. Gelukkig bedacht ik een trein later te nemen omdat ik nog wat kadootjes wilde halen voor het Suikerfeest voor mijn kleinkinderen. Maar op het station aangekomen stond de trein die ik altijd neem aangekondigd met 25 minuten vertraging en die kon ik nog halen.

Onderweg stonden we een aantal keren stil. Rood sein, trein nog voor ons en op een gegeven moment ook de melding "persoon op de rails". Dus weer lang stil gestaan.

Minder fijn. Voor die persoon dan. Ik was toch al laat en had me erbij neergelegd. Kon moeilijk de trein gaan aanduwen. Al zat ik wel vrij achterin die lange trein.

Enfin; op mijn aankomststation megadruk. In de trein ook al veel koffers, maar dat is bijna altijd. Want de trein stopt bij de luchthaven. 

Maar man man man man...alsof heel Europa op reis was. Kriskros door elkaar heen. Kijkend op de borden en dan niet kijkend of er nog andere mensen lopen. Buiten idem. Wel altijd veel te zien. Was ik in een betere stemming had ik ervan genoten.

Oh ja...Mei-vakantie. Helemaal niet aan gedacht. Uberhaupt vakantie. 

Enfin; bij de bushalte ook al mega-druk. En de bus had ook al 10 minuten vertraging. En nog meer. De bus na die bus kwam er al aan. Ook propvol. En die domme toeristen met hun megagrote koffers en rugzakken maar dringen en voordringen. Ik had geen plek. Mocht met laptoptas, kadootjes-tas en zware schoudertas ergens aan een ding hangen. Nou nee. Daar pas ik toch echt voor. Voelde me bijna agressief worden door al dat gedrang.

Afbeelding van Engin Akyurt via Pixabay 

Weer meteen uitgestapt en goed plan, want direct daarna kwam de verlate bus die geheel leeg was. Kon zitten, iedereen kon zitten en zo was ik maar een uur later thuis dan 'normaal'. Valt nog mee, gezien alle vertragingen. 

Omdat ik me voorgenomen had de kadootjes in te pakken, had ik iets 'leuks' te doen. En dat gaf een beetje energie. En direct de werkspullen opgeruimd en zo blij dat ik mijzelf bijna naar huis toe heb geschopt, want ja hoor...alweer op het laatste van de dag of we nog even een lijstje konden doorwerken en nakijken. Zo geen zin in, om dan dus weer uitloop te hebben. Klaar mee. 

Dus blij dat ik daar niet intrapte, maar toch nog weer een half uur later dan de prikklok aan zou geven huiswaarts ging. Na een hele drukke dag. Weinig mensen op kantoor de komende tijd. Ziekte en vakantie. Lijstje komt maandag wel. 

Als het goed is komt straks mijn zoon me helpen met een uitgraafklus in de tuin. Altijd fijn. En zie ik mijn kleindochters ook nog even om Suikerfeest te vieren. Dat zijn al twee leuke dingen om naar uit te kijken.

En dat is meer dan nul. 

Oh ja, gisteren ook nog heel naar warm opeens. Terwijl ik in de ochtend echt mijn winterjas nog nodig had. Nu buiten een zonnetje, dus ik verkas zo maar eens naar buiten.

Jullie nog plannen of juist niet?

Leerzaam; how to get rich

Nieuwe serie op Netflix. 

Gaat er niet om Stinkend Rijk te worden, maar wat voor jou het gevoel van Rijk zijn is. Een rijk leven hebben. En rust in de financiële tent en weten waar je geld heen gaat en controle hebben en houden.

Gewoon ook leuk om je bij te verbazen. Hoe sommigen geld zien, geld laten rollen of geld hun relatie laten verpesten.

Altijd een onderwerp wat mijn interesse heeft. Hoe komen mensen tot hun financiële besluiten? Hoe kan het dat sommigen niets weten van wat er op de bank staat of wat er nog aan rekeningen komt. Schulden hebben, maar toch echt die sneakers nodig hebben en kopen. In de sale. Had ik echt nog niet die kleur. Heel hard nodig en toch zo hard gewerkt deze week? Dus het mag wel. Of opbergruimte huren voor alle overbodige zaken en daar elke maand flink voor betalen. 

Waar komt dit verstoppertje spelen vandaan? Geldpsychologie dus. Ik vind dit zeer interessante materie. 

Piekerprinses

Mijn innerlijke Piekerprinses werd midden in de nacht toch weer wakker. Even mijzelf toegesproken dat mijn piekeren over werk-gerelateerde zaken NUL effect heeft. Men bedacht dat iets direct ingevoerd moeten worden in het systeem, ook al blijkt achteraf dat ze bij een ander loket thuishoren, of niet echt behoefte hebben aan een advies of afspraak.

Dat is mij niet gelukt om alles in te voeren, teveel, ondanks de hulp van een collega  en ik vond het wel prima zo. Ben op tijd naar huis gegaan (dat klopt ook niet, een half uur later dan normaal zou zijn) en ik moet mijn handen vastbinden dat ik toch niet even dit weekend die achterstand inhaal en dan maandag sticker van de juf krijg. Nee, nee, nee.

Heb al gezegd dat invoeren niet appeltje eitje is en tralala, zo klaar. Maakte niets uit; nu invoeren graag. Alles.

Snollebollekesmanagement. We gaan naar links...oh nee....nu gaan we naar rechts. (En we komen uiteindelijk niet van de plaats af). Nog steeds mensen ziek, nu langdurig zo het lijkt en dus voor mij geen zicht op extra ondersteuning. 

Dus bedacht dat ik mijn vrije weekend echt als oplaadweekend mag, nee MOET gebruiken. Ga eens die dag anders beginnen dan normaal. Niet te lang in je veilige bed blijven hangen, maar op tijd eruit en genieten van wat er allemaal kan op zo'n vrije dag. Hahah...Hoe dan? Geen idee, maar vond het wel inspirerend. Goed om mijzelf een beetje te prikkelen. 

Eerst de was in de machine (dat is normaal) en daarna fiets pakken en naar het grote winkelcentrum en toch maar wel dat online gekochte shirt terugbrengen. Want ik hou niet van kunststof en van stretch. Stond misschien wel leuk, maar ik weet hoe onprettig dit materiaal in warmere tijden zit. Dus doe maar niet. Dan ga ik het toch niet echt met plezier dragen. Of zweet teveel erin. Terugbrengen! Hup! Doen! 

En wilde ook eerst even langs de telefoonreparatiewinkel, want ook mijn batterij van mijn telefoon liep sneller leeg dan normaal. Met de fiets kan ik die bij die winkel in de buurt zetten, geen grote drukte nog zo vroeg en ik nam me ook voor  om tijdens het wachten op de reparatie ergens een kopje koffie te gaan drinken. In plaats van thuis.

Nou...wat een hoop ANDERS!!! (Niet de trein naar Parijs genomen of met een lekkere vent de hort op)

Telefoonwinkel was nog dicht, was er toch echt ruim na de openingstijd, maar denk dat de eigenaar nog geen zin had. Dus eerst maar shirt terugbrengen en dan gaan we gewoon lekker NU die koffie drinken. 

Daarna (jammer dat mijn app niet werkte, dus geen korting, maar ja...wie het breed heeft laat het breed hangen) een mascara in de aanbieding gekocht (voor de armere tijden haha!, maar ook gewoon omdat naast lippenstift dit iets is wat ik graag gebruik, maar dan wel van een fijn merk, waar ik geen klonters van in mijn wimpers van overhoud) en kreeg nog wat lekkere samples mee. Altijd fijn. Voel ik toch weer een beetje gezien (nee joh....potentiele klant die lekker geld uitgeeft!). En wat ruiken die papieren in dat tasje heeeerlijk. 

Liep de andere kant op van ons winkelcentrum, dus niet de kortste weg terug, maar even bij een winkel gekeken wat er hing. Want had het inmiddels al behoorlijk warm met winterjas en dunne trui gekregen. Zin in lente-spul. Vooral toen de zon begon te schijnen. Zin in verandering.

Even out of the box denken toen ik ergens leuke linnen shirts zag. Op een afdeling waar ik niet hoor te shoppen. Maar daar heb ik niets mee. Waren mooi Genderneutraal. Gaat om het materiaal en kleur. Want draag de hele winter al lange vesten. Dat kleed mooi af, maar wat dan in de lente en zomer. Te dikke lagen dan kook ik over, maar een mooi silhouet, daar houd ik wel van. Dus al in mijn hoofd bedacht hoe ik dat dan zou willen creëren. Zonder vest, maar wel dat extra laagje. Wat alsnog in een tropische zomer uitgaat. 

En kocht een vers gebakken Turkse Pide met heerlijke vulling met spinazie en peper voor de lunch (nog warm mevrouw!) en liep terug naar de telefoonwinkel. De eigenaar gaf me aan dat de batterij nog niet aan zijn einde was en ik nog geen nieuwe nodig had.

Nou ja...dat is fijn. En helemaal prettig dat hij  iemand is die niet even makkelijk geld wil verdienen. 

Thuisgekomen was de was klaar en kon ik die heerlijk buiten ophangen. Heel stom, maar van de was buiten ophangen word ik ook altijd blij. Wapper maar lekker droog, dan kan alles straks weer in de kast.

Krant een stukje gelezen, buiten op mijn terras, met nog een kopje thuiskoffie erbij. En die Pide. Heerlijk.

In een tuin wat verderop is men een oude appelboom aan het snoeien. Nu. Dat is helemaal niet de tijd. Want alle bloesems zitten er nu aan en hoppa...zaag zaag zaag  en weg is alles. Misschien zagen ze die hele boom wel om. 

Wat ik ook wel snap, want die boom is veel te groot voor een rijtjeswoning-tuin. Jaren laten groeien en groeien, zonder te snoeien en dan is hij opeens veel te groot en vooral hoog. 

Maar wel zonde van die boom. Hoop niet dat er zo'n tegeltuin komt met 1 pot met uhm...iets groens en dan een grote grijze lounge-set. Maar ja, het is dan wel niet mijn smaak; kennelijk vinden heel veel mensen dit wel mooi en fijn (weinig onderhoud).

De was weer van de droogmolen kunnen halen. En meteen opgeruimd. Altijd fijn dat doorpakken, want manden vol wasgoed dat heb ik al jaren niet meer (voorheen wel hoor). Alleen nu nog een stapeltje te strijken slopen. 

Beetje ingekakt en als de zon uit de tuin is, dan voelt het kil. Maar al met al wel een tevreden gevoel over vandaag. Wat minder opgejaagd in ieder geval. Of eigenlijk ik liet me niet opjagen.

Nu is het buiten weer grijs en kil. Moet ik echt even de oplaad-energie uit mijn tenen halen. 

Auto-autistisch?

Als ik in de trein langs de snelweg rijd, dan kijk ik naar de auto's (soms stilstaand in de file) en zeg in mijn hoofd wat het er voor eentje is. Aha, Volkswagen, (Up, Polo, Golf) Audi, Peugeot, Toyota, Tesla, Ford...nog net niet welk model (ok..vaak wel). 

Nu veel auto's elektrisch zijn, hoor ik niet meer aan het motorgeluid als ik fiets of loop wat voor soort auto het is, maar dat kon ik voorheen ook. (Buiten dan, niet in de trein he..).

Ok. Officieel raar. 

Slapen

Verder gelezen in het boek De Fontein. Pittige kost. Inzien dat ik door mijn keuzes en mijn gedrag een bepaald soort leven heb. Waar ik kennelijk niet helemaal tevreden over ben, dus hoe kan ik dat anders doen. Of de ontevredenheid loslaten of wat zaken anders gaan aanpakken.

Fontein, Pyramide (van Maslov) Hoeden van, welke systeem je ook kiest om inzichten te krijgen. Het brengt mij in ieder geval altijd weer eens stapje verder. Of juist drie terug. Om daarna er weer twee verder te komen. Niet alle wegen gaan stijl omhoog en vooruit tenslotte.

Vind mijzelf nogal bozig, ontevreden, misschien ook wel bang en daardoor nogal alleen. Want zeg nou zelf; denk dat ik geen prettig gezelschap ben, anders had ik wel een vollere agenda. En als ik dat uitstraal, dat zure, dan trek ik datzelfde ook aan. (Zegt de amateur-therapeut in mij). En ik wil juist meer liefde en tevredenheid. Dus blijven werken daaraan. 

Ook leren duidelijker te zijn in wat ik wil. Niet maar 'afwachten'. Of hopen dat  men 'dat wel snapt toch?'

Sowieso snappen maar weinig mensen mij. Denk ik (of dat juist is, is een andere vraag). 

Moest even in aktie komen in plaats van wegdromen van de realiteit. Dus de trap stofzuigen, wat kleding na 10 jaar bewaren toch maar in de textielzak doen. Opruimen en ruimte maken en schoonmaken. Niet vasthouden aan dingen die je niet meer tot nut zijn. Maar misschien wel nu voor een ander. Dus weggeven. 

De afgelopen dag waren niet echt stressloos. Voornamelijk door mijn eigen gedachten over de situatie met mijn moeder en gewoon geen energie hebben om even (wat nooit 'even' is) langs te gaan en zelf dingen te constateren of uit te zoeken en dan ook weer waarom ik me daar zo druk om maak - is dit alleen mijn verantwoording?  en is het ook niet de consequentie van mijn moeders gedrag van nooit eens zich duidelijk uitspreken wat ze wil, met het risico van een meningsverschil. 

Plus de drukte op mijn werk. Log ik net even in, om te kijken wat er morgen op het programma staat, zie ik alweer een aantal zaken die nog zijn blijven liggen bla bla bla en had ik beter gewoon blijven werken zo lijkt het wel, niet die extra dag vrij nemen, maar ik moest echt opladen. Zo moe en futloos. Nog steeds. Veel zieken op het werk en juist de mensen die mij zouden kunnen ondersteunen. Kijk nu al uit naar het weekend!

Honderd jaar slapen lijkt me heerlijk.

Verder alle geneuzel uit mijn hoofd verdwenen na het zien van een nieuw programma op NPO1 van Paul de Leeuw: Niet klein te krijgen. Over de impact van kanker op kinderen en hun omgeving.