Energie-lek

Kreeg een appje van schoonzus en ik merkte direct dat dit appje van haar als een Dementor mijn energie opzoog. Of eigenlijk; ik die liet opzuigen he :) Tegenwoordig ben je zelf overal verantwoordelijk voor. Zelfs of een Dementor je ziel opzuigt of niet.

Enfin; ik merkte het effect en zei bewust tegen mijzelf dat ik die dag daar verder geen energie in ging steken. Lekker omgelezen en vooral onbeantwoord laten.

Mijn broer in het Hoge Noorden had dezelfde app gekregen en die was not amused en nogal boos en gaf aan dat hij haar heel graag een antwoord wilde terugappen. En appte mij zijn antwoord. 

Gaf hem aan wat hij denkt daarmee te bereiken?

Een Theo van Gogh-achtige commentaar op haar bemoeienissen? Zou dat indruk maken? 

Gaat ze zich daardoor opeens anders gedragen? Gaan de zaken rondom mijn moeder en haar Alzheimer opeens soepel en transparant? Wordt mijn andere broer, die nu de B ewindvoerder etc is voor en vooral van mijn moeder, nu veranderen een empatische man die alles deelt met de hele familie en oprecht overlegt met ons. Ook de leden aan wie hij een pesthekel heeft?

Dan ben je eigenlijk alleen je eigen frustratie voor het moment kwijt (hij gaf aan dat hij niet als schaap wil worden gezien), maar in het geheel hebben de Grote Bekken gewonnen. Zo gaat dat nou eenmaal in het leven. 

Dus vanmiddag op tijd rijst gekookt. Kon het afkoelen, want zin in lekkere nasi met veel groenten en dat werkt het beste met eerder gekookte rijst. Het maken en snijden van groenten was ook weer heerlijk zen-makend en dan weten dat er genoeg is om me morgen ook geen zorgen te maken over wat ik ga eten, een ruime bak in de diepvries kan gooien en waarschijnlijk vrijdag ook nog een variatie kan maken daarop. Heerlijk!

Nog even met aandacht mijn kleren voor de volgende dag uitzoeken. Hangt en ligt alles maar klaar en dan 100% aandacht voor Oogappels. 

JOMO

Las in een artikel dat bovenstaande afkorting staat voor Joy Of Missing Out

Ook rustgevend vooral. Niet meer als een gek alles achterna jagen. Hebben, hebben, willen willen, ervaren ervaren, meemaken, doen, weten, zien en horen. (Hoor hier de gejaagde stem van Youp van 't Hek bij).

En duidelijker krijgen wat je werkelijk zou willen in je leven.

Is alles nieuw in je huis nodig?

Is alles direct lezen wat online komt nodig?

Is direct je mening klaar hebben over alles wat er gebeurt nodig?

Voegt het wat toe?

Voegt het wat aan jouw leven toe?

Vul niet alle lege tijd direct in of op met activiteiten. Of met afspraken. Niets doen bevordert juist weer de creativiteit. 

Merk dat ik niet bang ben of het vervelend vind om alleen te zijn. Meestal. Maar ben al zolang een Happy single (kots) dat ik denk ik ook geen relatie- of samenwoonmateriaal meer ben. 

Mis ik dat ook nog.

Is dat zo?

Vandaag had de trein terug vertraging. Ik was relatief vroeg op het perron en besloot - om eens wat anders te ervaren - het boemeltje terug te nemen. Stopt bij iedere dikke boom.

Prima. Mijn eten stond al klaar en in de bus terug (ook al vertraagd) bedacht ik dat ik thuisgekomen eerst de airfryer ging pakken - die diende als oven voor het opwarmen van mijn tray-bake en dan als die aangezet was direct mijn kantoorkleding om te ruilen voor ontspannen thuiskleding. En de beugelBH in de lampen geslingerd. 

Hoe zit het met jullie JOMO of is het meer FOMO?

Surprise pakket

Toen ik in Het Dorp was, zag ik een lange rij. Bij een Pop-up winkel. Die mensen stonden in de rij bij iets waar je een pakket kon kopen, maar niet wist wat erin zat. 

Een soort van grabbelton voor volwassenen.

Dit bedrijf koopt verloren pakketjes op. Online bestellingen en zoek geraakt door bijv. een verkeerde adressering. Je betaalt vooraf op basis van het gewicht van het pakket en pas na betaling mag je het pakket openen.

Leuke business. 

Zouden jullie daar wat kopen?

Divali

Besloten mijn wekker op tijd te zetten, al was mijn lijf weer op de werkweektijd wakker, om volop te kunnen genieten van mijn vrije zaterdag. 

Wel mijn havermoutontbijt genomen. Voor een goede basis. 

Had nog een taartje tegoed staan bij een restaurant in Het Dorp (zoals we dat hier altijd noemen) en daar had ik zomaar zin in. Om daarvan te gaan genieten. En nog even wat kleine dingen te halen als ik toch in Het Dorp was. Doe maar, mag gewoon en leuker nog; het kan ook gewoon.

In de bus (goed besluit, want de fietsroute was afgesloten wist ik) zag ik twee Indiase heren die zich opmaakten en gekleed waren voor het Divalifeest. 

Dat maakt al vrolijk.

Plus dat de mist optrok en de zon heerlijk ging schijnen. Dus thuisgekomen nog maar een kopje koffie gemaakt en dat lekker buiten in de tuin, onder het genot van een interessante artikel uit de weekendkrant, opgedronken. Met zonneleesbril op. Ook al fijn.

Merkte toen ik daar zo, heel ontspannen, zat te lezen, dit soort ontspanning nogal gemist heb. 

Dan word ik ook nog even overvallen door een schuldgevoel. Niet genoeg tijd voor mijn moeder te nemen. Te egoïstisch zijn en alleen gericht op genieten voor mijzelf. Dat gevoel parkeer ik maar even, want zo niet productief. 

Hop, ik hoef alleen maar even naar het parkeeroverzicht te kijken hoe 'vaak' mijn zeer betrokken familieleden langskomen en dan weet ik weer genoeg. Plus lekker zagen en snoeien in de voortuin. Lange scheef groeiende takken van de boom weghalen en mijn laurierhaag korter maken. Wekenproject, want groenbak is wederom propvol. 

Rotgevoel is ook geheel weg.

Geef een vrouw chocola en ze is weer blij

 Waarschuwing: Er kan sprake zijn van zuur, mokkend, passief-agressief gedrag in onderstaand stukje. 

Al langer met de leidinggevende besproken wat deze werkplek met me doet. Maar ook dat ik daar minder effectief kan bellen, door de ruimte en de akoestiek en gewoon de collega's van de opdrachtgever die soms nogal luidruchtig kunnen zijn. Niemand op die werkplek hoeft te bellen, dat doen andere collega's. 

Dat is lastig, vooral met een hoor-uitdaging. 

Kreeg ik vandaag een doosje aangeboden van de leidinggevende, in een mooi papiertje. Maakte het open en er zaten chocolaatjes in. Van een goede bakker. 

Omdat hij me waardeerde en dat zo wil laten zien. 

Leuk en attent. 

Niet dat ik nu weer helemaal blij ben - je bent een zure muts of niet uiteraard - maar ik zie wel dat hij moeite doet. Had hij ook niet hoeven doen. 

Ik schreef al eerder dat ik ook snap dat hij in een onmogelijke positie (in dit bedrijf dan) zit; hij kan ons aanhoren, maar kan niet zelf dingen veranderen. Kleine zaken wel, maar niet onze roep om meer FTE's erbij. Minder dossiers per persoon daardoor. 

Anyway; het was de laatste werkdag enorm druk. De aanmeldingen bleven maar binnenrollen. Had ik net alles overzichtelijk en ingevoerd en afspraken gemaakt, kwamen er weer telefoontjes, mails etc. bij. En ik voelde me net mijn Oma die altijd klaagde over dat haar Eksteroog zo'n pijn deed en dat het dus wel ander weer zou gaan worden. Haar KNMI-teen.

Dus blij dat de dag klaar was en ik naar het station kon. Waar er, net als in de ochtend op de heenreis, maar dat kwam doordat ze niet genoeg treinstellen konden opstellen, veel mensen op elkaar gepropt zaten. Nou ja, rekken en d'r bij blijven!

Je kan zitten en hoeft niet bovenop de trein mee te surfen. Lekker naar huis! En ben dankbaar dat ik een huis en een thuis heb. Veilig, warm en betaalbaar. 

Dus riep blij uit, toen ik de voordeur opentrok: Honey, I'm home!!

Duur!

Op mijn werk heb ik een collega die een tijdje terug verhuisd is. En ze schept er kennelijk genoegen in om ons te laten weten hoe duur dat is. En hoe goed zij en haar man zich dat kunnen veroorloven. Want dit moest nieuw en kost zoveel en dit moest nieuw (noemde bedragen). En natuurlijk omdat nieuwe huis groter is, nog meer meubelen aanschaffen. En alweer kregen we van alles ook het prijskaartje te horen. 

Leuk dat ze dankzij de overwaarde van hun vorige woning zo ruim zitten, maar om dat nou zo te etaleren? Waarom heeft ze dat nodig? 

Niemand reageert dan daarop. Ik verbaas me over dat gedrag. Is dat nou nodig?

Ook herinner ik me dat zo opgaf over hoeveel haar echtgenoot elke maand verdient. Nou fijn meid. Ook fijn dat jij daardoor 3 dagen kan werken. Ze viel een beetje (bij mij althans) door de mand toen haar goedverdienende echtgenoot twee maanden zijn salaris niet op tijd betaald kreeg. Meteen probleem en dan kon de vakantie niet doorgaan. Och germ. Ik zou bijna voorstellen doe eens een training budgetteren.

Haar leven staat zo te zien mijlenver af van de clienten van ons. Die ze vaak dom noemt en eigen schuld. En dat, dat begrijp ik dan weer niet. Een gebrek aan empathie denk ik of retebang dat zij ook in zo'n positie komt.

Want ook haar kan precies overkomen wat clienten is overkomen. Man heeft midlife crisis en heeft jongere vriendin en doei echtgenoot. De boel moet verdeeld worden, weer verhuizen, zij kan dan de hypotheek niet betalen met 3 dagen werken en daar ga je. En hij heeft geen tijd voor co-ouderschap met zijn belangrijke werk, dus één keer in de veertien dagen een weekendje bij papa. Goed voor de band.

Of ex betaalt opeens de alimentatie niet meer. Geen zin in, geen geld meer voor. Gat in je begroting. Of man heeft gokprobleem en jaagt het hele gezamenlijke spaargeld er door heen. 

Een beetje de arrogantie van de jeugd; dat gaat mij niet overkomen. Zelfs een zus van mij riep dat blijmoedig. Tsja...en dank u wel.

Trouwens, om mijzelf een beetje op te peppen heb ik heel bewust geshopt in eigen kledingkast. Kocht vorig jaar een zwarte pantalon. Maar droeg die slechts één keer. Naar de verjaardag van een vriendin. 

Was het niet eens tijd om opnieuw te kijken of de broek toch niet geherwaardeerd kon worden? 

Nieuwe combinatie, alles in de kast hangend maar anders gecombineerd. Et voila. Leuk, voelde goed en krachtig en ik kreeg complimenten her en der. (Wat?? Dat oude ding...(lees, zelfgemaakt en zeker 20 jaar oud).  Ik zei oprecht: Dank je wel. En de achtergrond info hield ik voor mijzelf. 

Dat geeft ook weer kriebels om misschien weer wat zelf te maken (en ontwerpen). Lekker bezig en minder tijd om alles te analyseren wat er zoal gebeurt. 

Maar eerst de sjaal afmaken voor jongste kleindochter. Gaat heel langzaam en dan wil ik ook nog wantjes erbij maken. 

Doorbreien dus maar. 

Gorilla´s in the mist

De dag begint mistig. Alles voelt nattig buiten. Net haar gedroogd en even buiten zijn en weer vochtig dat haar.  

Heb nul zin in wat leuks. Wat dan? En loop op tegen elke keer weer dat zelf te moeten verzinnen. Jajajajajaja; ik snap hoe het werkt met slingers ophangen etc. Maar vandaag even niet. Ik wil niet meer steeds alles zelf moeten doen. Verzinnen en uitvoeren. 

Dus zal ik gewoon zaken moeten gaan plannen en dan ook uitvoeren. Opdracht voor mijzelf. Ik schrijf dit niet om op sleeptouw te worden genomen dus. 

Heel nuttig (maar niet heus, morgen ligt alles weer onder) blaadjes uit de voortuin vegen, zodat de postbode niet door een bladerendek heen hoeft te schuifelen om bij mijn voordeur te komen. Even lichamelijke arbeid dus. Mist trekt nu een beetje op. Misschien ook in mijn hoofd wel. Groenbak zit weer helemaal vol. 

Misschien is het ook wel omdat er alweer een wijziging op mijn werk was. Qua werkplek. Zit ik nog veel meer alleen dan voorheen. En dat voelt niet prettig. Voelt geisoleerd. Met een aantal verdiepingen tussen mij en mijn collega's. Die nooit uit zichzelf - nee dat klopt niet, één sociale collega die me soms wel eens koffie bracht of gewoon even kijken hoe het daar ging met mij. Maar die zie ik nu ook nog maar één dag in de week. Onze werkdagen matchen niet meer. En nog een andere collega die ook belangstellend is, maar voor de rest ben ik slechts ondersteunend personeel. 

Verwacht dat mijn leidinggevende mijn werkplek op kantoor binnenkort ook aan iemand anders geeft - je zit er toch bijna niet meer.  Of zoals mijn ex-man altijd zei: mark it on the wall.

Lunchpauze vind ik ook ingewikkeld. De meesten gaan in het winkelcentrum broodjes scoren en die dan wel samen opeten waar we lunchpauze kunnen hebben, maar hun tijden bepalen ze zelf en ik zit ook dan een groot gedeelte van de lunchpauze in mijn eentje mijn zelfgemaakte lunch op te eten. 

Zelfgemaakt om niet in de verleiding te komen junkfood (zoals de collega's) te halen en ook om de kosten onder controle te houden. Ik denk dat ik als een vrij saaie voorspelbare ouwe muts overkom. Altijd dat lunchtrommeltje mee. Altijd fruit mee voor in de middag. Zo fucking verantwoord allemaal. Op korte dagen altijd een appeltje voor in de trein bij me, dan kan ik de tijd overbruggen tussen ontbijt en lunch (thuis dan).

Vooruit, soms ben ik erg laat door een late client en mis de trein of is er weer eens een bespreking precies rond die tijd. Dan mag ik van mijzelf bij de AH to go zo'n sandwichpakketje halen. Altijd volkoren, maar wel kant en klaar. En dan hopen dat ik die in de trein kan opeten en ik niet hoef te staan, want dan lukt dat niet natuurlijk. En niet hard smakken of kauwen, want dan stoot ik ook weer mensen tegen het hoofd zo begrijp ik. Het is wat.

Tsjonge...ik trek mijzelf zo de diepte van een zwart ravijn in. Niet doen. Niet zo persoonlijk maken. Onthoud nou eens hoe blij de meeste clienten met je zijn bij hun eerste contact. Dat is echt (van mijn kant dan). Dat is wat er toe doet. 

Het heeft alles met 'Gezien worden' te maken. Besef ik heel goed. En ik voel me op die plek daar, door mijn collega's, letterlijk ongezien.