De Nijl

Schreef eerder over de serie Mom, hoe Bonnie haar therapeut gaat 'helpen'.

Herkenbaar. Ik merk en heb gemerkt dat ik door mijn kennelijke goed (eromheen) kunnen praten, de juiste antwoorden geef, af en toe een luikje openzet (dat willen ze graag) en op die manier iemand niet tot de kern laat komen. Dat heeft alles met de stevigheid en het kunnen doorvragen van de therapeut te maken. Het niet kunnen doorprikken van mijn kunstje. Of in de war omdat ik zo 'goed' praat. 

Maar zeker ook met mijzelf; tot dit muurtje mag je komen en dan is het wel genoeg. Daarachter zit de echte muur en misschien daarachter nog wel eentje. Straks is het aantal sessies toch weer voorbij en op en dan ben ook jij weer weg. 

Mij de moeite waard vinden als in die L'Oreal advertenties? Ik acteer kennelijk van wel, maar let op het werkwoord.

En vriendinnen? Vind het nog steeds moeilijk ruimte te vragen. Mijn dingetjes zijn toch in feite peanuts vergeleken met leed van hen. Dat is me heel duidelijk gemaakt. Of, laat ik het correcter schrijven; zo voel/vertaal ik dat. Mag ik er (van mijzelf vooral) alweer niet zijn. 

Oh..ben zo goed in het vertalen van wat er echt wordt bedoeld (denk ik). Dus haal je maar niets in je bolle kop. Niets waard. Er zijn altijd betere te vinden. Of die adopteren we. Hoeven we niet aan jouw familietrekjes herinnert te worden. Altijd tijd voor anderen, jij bungelt ergens onderaan, behalve als er wat geregeld moet worden. Door jou.

Even weer terug naar altijd als laatste gekozen worden bij gymlessen. Nooit de leukste, nooit de beste, nooit in trek. Altijd gedoogd worden of nou ja...je bent 'over' dus kom dan maar bij ons groepje. 

Maar niet lastig zijn, niet opvallen, hou het rustig, val niet op. Thuis dan. 

Op mijn werk sprak ik recent een client, die gebruikte ook van dit soort manieren. Goed pratend, coherent, en oh ja nog even aangeven dat hij bepaald soort werk deed bla bla bla, kende de branch. Kon er onmiddellijk doorheen prikken. Te herkenbaar. In een situatie die nogal ernstig is, zeg maar bijna hopeloos, doen of je de zaak van een afstandje bekijkt en er in zakelijke taal over praat. Maar het betreft jouzelf, jouw kinderen en de zaak gaat gierend naar de Filistijnen. Binnen 2 weken als je niet echt in aktie komt. Stort je hele wereld in elkaar. Maar dan denken de meeste mensen dat je er 'goed' mee omgaat. Jou maken ze niet gek. Zo rustig, zo beheerst. En je kan ook zo helder en goed formulerend er over praten of schrijven. Het zal dus wel niet zo erg zijn. Oh ja. En je klaagt niet. (Want geleerd dat je geen ruimte in mag nemen). 

Nee, muts....dat is een manier van doen die je je hebt aangeleerd. Afstand nemen. Van de situatie, van jezelf en van je eigen verantwoordelijkheid. Niet voelen. Niet willen zien. Ontkennen wat iedereen om je heen wel ziet. En de feiten glashard ontkennen of ze als niet ontzettend ernstig willen zien.

Je bent dan eigenlijk in die Egyptische rivier, zoals ze in het Engels zeggen. You are in Denial. 

Afbeelding van piyumi76 via Pixabay 

Ik werd nederiger toen ik niet eens meer kon denken een paar jaar terug. Geen Engels op de BBC meer kon verstaan. Kortsluiting daarboven in de kop. Out wilde zijn. Weg! Niet voelen. Niets voelen. Nooit meer eigenlijk op zware dagen. Maar ik voelde alles. En was eindelijk op de bodem en klaar om te leren.

Nu is de hamvraag natuurlijk of ik dat ook heb gedaan. En nog steeds doe. Of zwem ik nog steeds in die rivier? Of baad ik regelmatig pootje stiekem?