Ging wat eerder, maar nog steeds te laat gezien mijn aankomsttijd, weg van mijn werk. Eigenlijk maakt het dan ook geen ruk meer uit. Niet dat je lekker nog een stuk middag hebt als je thuiskomt. Een kwartiertje winst. Het is al avond. En spits. En druk in bus en trein. Net de iets vroegere trein gemist, dus dan de tussen-optie maar genomen, die nu wel weer rijdt. (Hoera)
Zo druk op het perron van Amsterdam Zuid, niet echt fijn ziet dat eruit. En dat moet allemaal in mijn trein erbij gepropt worden.
En dan met mijn schoenlepel mezelf uit de trein gelepeld om dan te constateren dat bij de bushalte een lading passagiers staat waarvan je nu al kan inschatten dat dit ook weer hangen of staan dreigt te worden. Met grote koffers en dito rugzakken veel van die passagiers.
Daar gaat je 'ietsje eerder naar huis-winst' en de rust die ik dacht die ik daardoor zou krijgen. Dus maar rust thuis creëren.
Alweer viel me op, dat vooral de medewerkers die het meer dan goed hebben (oh..mijn man verdient zo'n topsalaris) zero tolerance lijken te hebben voor onze clienten. Die 'zomaar' alles krijgen.
Denk niet dat ze ooit aan den lijve hebben ondervonden wat de prijs is die hangt aan 'zomaar alles krijgen'.
En dat gelul over dat je maar gewoon moet werken en dat 'ziek' zijn gewoon onzin is.
Snap dat ik mensen echt niet tot andere gedachten kan brengen met mijn ervaringsdeskundigheid, maar het mag wel een tandje meer empathischer.
Het is dat het al zo'n aparte sfeer daar is, doordat de leidinggevende geen leiding kan geven en ik verhalen hoorde dat er verleden week alweer een bommetje op de afdeling ontplofte, mensen tegen de leidinggevende uit hun dak gingen, schreeuwen, huilen etc. door onkundigheid van hem. Dus geen zin nog meer olie op het vuur te gooien.
Echt
Geen
Zin
In.
Besprekingen die niet doorgingen, besprekingen die wel doorgingen, maar totaal anders liepen en uiteraard weer tegen het einde werktijd allerlei nog even snel te regelen zaken...
Ga lekker mijn slaapkleding alvast aandoen en dik vest aan. Oh ja, kleding voor morgen alvast uitzoeken en klaarhangen (had vandaag voor het eerst in tijden weer eens enkellaarsjes met hakje aan en dat loopt meteen anders dan sneakers; je sneakt er niet zo zacht mee door de stationshal, taptaptaptaptap), maar goed om te variëren uit eigen kast. En ook weer meer te durven dan alleen maar comfortabel.
Eens kijken wat voor combi's ik daarmee kan bedenken.
4 opmerkingen:
Knap hoor hoe je het allemaal volhoudt, ik kan me voorstellen dat je met lichtelijke tegenzin naar je werk gaat. Is er geen iets hogere "leidinggevende" waar jullie je verhaal kwijt kunnen? Ook al doen ze er niets aan ze moeten het wel weten. En ik ben er van overtuigd dat je pas écht iets goed kunt aanvoelen als je het zelf hebt meegemaakt, armoede, een geliefde verliezen, oorlog enz. Maar jouw collega's zouden toch inlevingsvermogen moeten hebben. Sterkte met alles en toch een fijne dag.
Het gebrek aan empathie kan ook worden veroorzaakt, of versterkt, doordat iedereen, ook al je collega's, aan het overleven is. Ik wens je ZOOO een nieuwe, leuke baan toe, waarin je wel tot je recht komt! Want, ervaringsdeskundigheid: dit soort banen en bazen sloopt je!
Sinds 1 april reis ik niet meer 8 uur per week in het OV, doe alles op de fiets, en ik kán je zeggen: ik mis het voor de meter niet.
Als ik jouw blog zo lees, mijn hemel.
Wat een ellende!
Gewoon jezelf leuk aankleden kan je dag opfleuren vind ik altijd, ook als ik er niet zo'n zin in heb (in die dag of in me leuk aankleden of allebei). En wat ben ik blij dat ik altijd op de fiets naar mijn werk kan en van files en spitsuur in OV geen last heb.
Een reactie posten