Fans!

Een Heintje Davids. 

Dreigen te stoppen of je laatste optreden aankondigen en dan toch weer terugkomen. Een paar keer achter elkaar. Jarenlang. 

Uitleg Heintje Davids effect

Wel blij met zoveel commentaar. Dat ik gelezen wordt en zelf plezant gevonden. Dat doet me goed, want voel me vaak nogal onzichtbaar bezig. 

De dag begon, bijna routine, met een vertraging van mijn trein naar mijn werkplaats, pas op het perron zichtbaar. Niets aan te doen. Braaf wachten. 

Op mijn werk deed de software niet wat het moest doen. Dus kon ik in de middag niets verzenden via dit systeem of aanpassen. Bleken meer mensen last van te hebben. 

Werd bijna gek van de hoeveelheid aanmeldingen. Het blijft maar komen. En ook vandaag weer iemand die net 5 minuten voor mijn balie zou sluiten zich wilde aanmelden. 

Op tijd gestopt om mijn trein te kunnen halen en dan lekker naar huis. De zon schijnt zowaar. Niks van gemerkt als je de hele dag aan de telefoon hangt of achter je laptop. 

Wel voldaan gevoel, want toch maar niet nog even doorgegaan om echt alles ingevoerd te hebben. Dat komt volgende week wel weer. Men moet ook inzien dat het teveel werk is voor de hoeveelheid uren die ik werk. 

Maar nu even niks. Kaarsen aan, naar 2 voor 12 kijken en denk dat ik op tijd naar bed ga. Oh, dat is ook al routine. 

Heintje doen?

Mijn blogs zijn zo saai, dat ik er zelf in slaap bij val. Ik beleef niets, ga nergens heen wat interessant is of opwekkend is. De weekenden ben ik al blij dat ik niet om 05.30 uur de wekker hoor en doe ook niks bijzonders.

De treinen die ik neem hebben standaard vertraging, dus ook al saai en voorspelbaar.

Geen uitjes

Saai, saai, saai. Denk dat ik maar stop. 

Inspirerend is het ook niet.

Humor ook ver te zoeken.

En dan zit ik als een oud besje ook nog een sjaal voor mijn jongste kleindochter te breien. 

Mijn ochtend? 

Wekker om 05.30 uur. Hoef nog niet echt eruit. Even kijken wat voor weer het zou zijn in Den Haag en dan wel of niet regenjas aan. Wel of niet make-up op (of later op mijn werk erop doen, geen Panda-ogen onderweg in druipende regenjas, die de stoel natmaakt uiteraard). 

Naar het toilet en dan graag direct no 2 produceren en daarna lekker schoon douchen. Oh ook nog haren wassen, want haar zit stom vanochtend. Heel laat door alles. Toch haar droogfohnen en dan maar een trein later. Ben ik nog steeds ruim op tijd. Oh..kan nog mijn gewone bus en trein halen. Maar eerst nog de Groenbak aan de weg. En, ook saai, elke ochtend een bak havermout met lijnzaad en diepvriesvruchten en sojamelk eten. Even warm maken en klaar. 

Fiets bij de bushalte onder een afdakje geparkeerd, niet vergeten lichten uit te doen. Bus gehaald en zelfs nog een zitplek, tussen alle mensen die op reis gaan met hun hele outfit in 3 grote hutkoffers, grote tassen, rugzak en drugsdealer/tasje.

Nog tijd om een leuke kaart voor kleindochter te kopen. Want de post doet er steeds langer over. Dus moet echt op tijd in de bus. 

Heel druk, dus ik ga wel op een klapstoel zitten bij de deur. Volgende station stroomt de trein leeg en kan ik op een normale stoel/bank zitten. 

Op mijn aankomststation zie ik een zwerver lopen, buiten op blote voeten. Geen jas ook. Vraag me af of hij schoenen zou willen en welke maat hij heeft. Brei ik voor hem ook wel een sjaal.

Werkplek ben ik zoals altijd de eerste. Kan ik wel even rustig opstarten en koffie halen. Maar ook werk doen. Maak een praatje met de schoonmaakster. Die zegt dat ze hierna lekker vrij is. Welverdiend hoor.

Na een half uurtje vertrek ik naar een plek die ze nu Frontoffice noemen. Het front zeg maar. Waar sommige collega's het liefste zich verstoppen in de loopgraven, lees achter hun beeldschermen.

Het blijft maar aanmeldingen regenen, mensen die een gesprek willen. Of zich aan mijn frontdesk melden. Geen woord Nederlands kunnen spreken maar wel hulp nodig hebben. 

Blij dat ik vroeg koffie heb kunnen drinken, want de rest van de ochtend geen tijd ervoor. Na mijn shift, pak ik mijn laptop weer in en ga richting station om daarna thuis te werken. Ook deze trein is weer propvol, maar gelukkig weet ik als ik helemaal achterin instap, er nog plek is. Stik onderweg bijna in mijn appeltje, als een oud Sneeuwwitje. Maar dan zonder Prins.

Bus rijdt net weg, volgende komt wel weer en ook die is vol, maar gelukkig nog plek. Dat was de ochtend.

Lees een goede reden (van neuro-psycholoog Erik Scherder om meer naar een museum te gaan dan ik nu doe:

“Ik zeg altijd: kunst en cultuur zijn enorm belangrijk voor je ontwikkeling. Je moet je hersenen uitdagen met zoveel mogelijk verschillende prikkels. Ga dus vooral met je kids naar het museum. Kinderen bouwen zo meer reservecapaciteit op in hun hersenen. En volwassenen houden hun brein dankzij kunst beter op peil.”

Duffy

In de trein terug vanaf het hoofdkantoor van mijn werkgever, dus andere route, stapte er iemand in onderweg die ik direct herkende. Een client. Die enorm in de ontkenning zat bij eerste contact en het over vrinden in High Places had. 

Stapte in op een plek waar veel van dat soort vrinden zouden kunnen werken. 

Paste ook goed in de uiterlijke schijn van die omgeving qua outfit, bril etc. Alleen de supermarkttassen met documenten wat minder.

Aarzelde of ik hallo moest zeggen, want wilde haar niet in verlegenheid brengen. Maar ze bleef wegkijken en als een haas ook de trein uit. 

Vond het apart, maar is niet aan mij om als een detective het ware verhaal te ontrafelen. 

Beetje duffe dag. Waarschijnlijk omdat het gisteren een extra lange en intensieve dag was. Dus daarom een was in de machine gegooid, nadat ik tamelijk laat mijn warme bed verliet. Wassen en die was ophangen geeft me altijd een positief gevoel. Zomerjassen op zolder gehangen. Alle vuilnisbakken verschoond, administratie gedaan, wat pakketjes klaargemaakt die al lang verzonden moesten worden en nu ook echt doen dus! De bak voor plastic afval is ook weer geleegd. Hoera.

Ook een voordeel van een pakketje brengen: dan spreek ik iemand. 

Was gezellig, want ik kocht ook nog een kadootje voor binnenkort jarig kleinkind. Uiteraard een boek. En hoorde van de dame achter de kassa dat zij binnenkort tante hoopt te worden en hoe enig haar dit lijkt. En hoe leuk haar moeder dit ook vindt en al een hele kinderkamer heeft ingericht in haar eigen huis. 

Belde ook nog met de oudste vriendin van mijn moeder, die ik al jaren tante noem (gebruikelijk in die tijd). Ze gaf me aan dat ik door het besluit van de rechter misschien wel bewaard ben gebleven voor andere zaken. Nare zaken maar in ieder geval was haar advies nogmaals om het lekker achter me te laten. En de rest de regelzaken fijn zelf te laten regelen. 

Nu aan het breien voor het jongste kleinkind. Breien heel lang al niet meer gedaan. Jammer, want ik geniet daar wel altijd van. Creatief bezig zijn. Ook daarin speelde het gedoe rondom de zorg voor mijn moeder een rol. Nul focus voor andere zaken. Het slokt(e) me bijna helemaal op. 

Wachten

Veel later thuis dan gewoonlijk door een training voor iedereen op het hoofdkantoor. Vond het wel interessante materie over reptielenbrein etc. en dat begrip kende ik al, maar leuk nu uitgelegd hoe mensen met geldstress besluiten nemen. 

Altijd jammer dat sommigen dan roeptoeteren dat ze er niks aan hadden. Want wij werken anders. (Ja, met minimale aandacht voor de client, maar wel voor de processen vind ik). Maar goed, mij ging het om kennis op te doen en dat lukte.

Heenweg waren heel veel treinen gecancelled op mijn vertrekstation. Ook mijn richting op, maar gelukkig mijn intercity niet. Mazzel! 

Wel ietsje vertraging, maar ach...die paar minuten kunnen er nog wel bij.

Terug ook vertraging, maar ook dat boeide me niet (meer). Ik was op weg naar huis en niemand die op me wacht, dus dan maakt het al helemaal niets uit. 

Was de enige weer die met OV naar huis moet en heen wel met een collega mee kunnen rijden, maar terug was ze al eerder naar huis voor haar katten. En ik pakte dus een bus naar het station in die stad (was er al eerder geweest en paar keer en dat hele gebouw is op auto's ingericht, niet op voetgangers) en ook die hadden vertraging stond aangekondigd. Nou ja, maakte een praatje met een dame die met een rollator op een bankje zat te wachten. 

Hoe het hier zo mooi is en hoe leuk die huizen aan de overkant zijn. Ja, dat vond ik ook altijd. Heel schattig. Ze woonde al 60 jaar in de buurt vertelde ze en beviel haar nog steeds goed al woont ze nu in een verpleeghuis en ze wees waar. 

Toen de bus eindelijk kwam vroeg ik of ik kon helpen met de rollator. Ze moest lachen, want wacht helemaal niet op een bus, maar zat lekker op dat bankje te genieten van de omgeving. 

Grappig toch! We moesten allebei lachen.

Misschien was ze wel ontsnapt van de gesloten afdeling en genoot even van haar vrijheid. Wel fijn een huis in de stad en niet, zoals tegenwoordig al te vaak te zien is, aan de randen van de de stad. Lekker efficient. 

In de trein was het heel druk en vol. Ik zag een plekje bij 3 Surinaamse jonge jongens. Die vertelden van A. Hazes te houden. Weer lachen. Dat voelde prettig even je verbonden voelen. 

Kedeng kedeeeeeng

Op de heenweg vorige week had de trein bij vertrek vertraging. Dacht nog even dat ik snel koffie kon halen, maar opeens toch geen vertraging. Onderweg weer wel, want de vertraagde stoptrein, die reed voor ons uit. En die stopt overal uiteraard en dan is het wachten op een stuk spoor waar men langs de stoptrein kan. 

Dan maar koffie op mijn werk halen. Die is van minder goede kwaliteit dan die van de vorige aanbieder, maar op de werkplekken waren er verschillende opties. Slootwater, koffie, extra goede bonenkoffie met keuzes uit diverse soorten melk. 

Nieuwe aanbesteding geweest nieuwe leverancier. Denk goedkoper, want mindere kwaliteit.

Enfin, op de terugweg hetzelfde vertragingseuvel. Waardoor de trein wel 15 minuten vertraging opliep. 

Duurde het nog langer voordat ik die brief kon lezen waar ik het van de week over had en die in de postbezorging ook al vertraging had. 

Lijkt wel een thema.

Of is het meer: hoe ga ik om met vertraging?

Hoe doen jullie dat?