Mijn dochter en ik zaten gezellig na het eten met een dekentje op de bank en opeens kreeg ze pijn in op haar borst en een enorm opgeblazen gevoel. Ze is een harde en zal niet snel piepen, maar nu ging het van pijngrensgevoel 0 naar 10 in 10 seconden.
Ze kreunde het uit en ik zag dat haar adem te snel ging. En pakte een zak zodat ze door daarin te ademen, haar ademhaling weer onder controle zou krijgen.
De paniek bij haar was enorm root. Ook omdat ze niet goed haar buikspieren mag en kan bewegen door haar operatie en het litteken. Ze kon niet meer liggen, zitten, staan of wat dan ook. Aanraken wilde ze niet; dat kon ze niet verdragen. Heb haar nog nooit zo gezien, zelfs toen ze nog een kind was.
Heb de huisartsenpost gebeld en die heeft haar aan de telefoon gesproken, zo goed en zo kwaad als dat ging, want ze was helemaal van de wereld door de pijn.
Ze vroegen of wij naar het ziekenhuis (waar de huisartsenpost is) konden komen omdat de dienstdoende arts bij een langdurig geval was. Toen baalde ik als een stekker dat ik niet direct in mijn auto kon stappen en nu afhankelijk was van een taxi die ik maar gebeld heb.
Gelukkig kwam de taxi redelijk snel, maar dan sta je toch te trappelen van ongeduld en ongerustheid en wil je dat je dochter zo snel mogelijk onderzocht en geholpen wordt.
Na onderzoek van haar urine - ze kon gelukkig wel een mooi potje vol plassen - bleek dat ze geen ontsteking had en gelukkig was de pijn enorm gezakt en had ze haar ademhaling weer onder controle. De arts onderzocht haar en gaf aan dat ze geen koorts had, geen ontstekingen en alle vitale zaken waren in orde. Omdat de pijn nu helemaal weg was gaf hij aan dat het mogelijk een allergische reactie op iets kan zijn wat ze gegeten heeft.
Dr Moeder denkt dat het dit zou kunnen zijn in combinatie met haar angst dat haar littekenen helemaal openscheurt bij hoesten. Het is namelijk aan de einden één centimeter opengegaan, maar haar chirurg gaf aan dat dit vaker voorkomt en zolang er geen helder bloed uitkomt er niets aan de hand is. Dus keurig gaasjes erop gedaan en het groeit alweer dicht zag ik. Maar ik kan me voorstellen en heb het hier met haar over gehad dat dit wel iets aanwakkert onbewust. En dit in combinatie met hyperventileren maakt dat de paniek groot is. Ze gaf me gisteren aan dat ze nog steeds, ook al weet haar verstand dat het onzin is, bang is dat ze helemaal openscheurt.
Heb ontdekt dat ik zeer paniekbestendig ben in dit soort gevallen. Geen moment getwijfeld en direct gehandeld en heel kalm gebleven. Omdat ik wist dat een slappe huilende moeder haar niet echt zou helpen :) Waar ik altijd een watje ben en bij zielige films de eerst ben die tranen heeft, was ik nu rustig en kon ik doen wat nodig was. Een kwaliteit die ik toch ergens op mijn CV moet kunnen uitbaten :)
Wel had ik gisteren, toen ik met de bus weer langs het ziekenhuis kwam, even een kikker in mijn keel en tranen in mijn ogen. Maar dat kan natuurlijk ook de harde oostenwind geweest zijn..
Nu is mijn dochter weer voor het eerst aan het werk en moest ze vanochtend heel vroeg al in haar werkkleding paraat zijn.
Ik ga zo direct maar eens wat boodschappen doen. Wasje draait al in de maandelijkse kookwas (goed voor de machine).
2 opmerkingen:
Dat is schrikken! Voor allebei. Gelukkig heeft je dochter een koelbloedige moeder. Ik ben niet zo'n held. Goed gedaan!
Liefs Frederique
Dat moet een alarmfase rood gevoel zijn geweest!
Mooi dat je van jezelf weet hoe je handelt als het erop aan komt. Meestal weten mensen dat heel erg goed van zichzelf te vertellen voordat er iets gebeurd..maar je weet het pas echt zeker áls je het heb meegemaakt.
Fijn dat je dochter zo is opgeknapt!
Een reactie posten