Blonde vriendin

Droomde vannacht dat mijn vader een engel was en waakte over bijvoorbeeld mijn zusje die het moeilijk heeft. Ik werd wakker met een gevoel dat het wel een mooie taak is voor mijn vader. Juist omdat hij zovaak het emotioneel heeft laten afweten. Het simpelweg niet kon of niet zag of, door zijn ziekte, er totaal niets bij voelde. Wat het voor een ander betekende, zijn gedrag.

Of was dit een boodschap voor mijzelf. Dat ik meer moeite moet doen om me in te leven in een ander in plaats van narcistisch alleen aan mijzelf te denken, als middelpunt van mijn eigen kleine universum?

Anyways. Zondags een dagje getreind, maar had natuurlijk met niemand iets afgesproken (geen pitstoppen in leuke steden en daar met iemand een kopje koffie drinken of zo..ik vind het gewoon af en toe moeilijk om altijd het initiatief te moeten nemen, zoveel lijntjes uitstaan, maar alleen als ik iets laat horen dan vindt men het wel reuze gezellig. En het gevoel dat er niemand op mij zit te wachten; heb niets te melden, geen leuke dingen meegemaakt, niks in het verschiet...) en dus was het  enige wat ik deed van station naar station reizen, met dat boekje, en vandaar weer verder reizen. Reizen om het reizen zeg maar.
Voelde een beetje een eenzame sukkel of een dappere middelbare dodo, met mijn boekje en mijn tas met een flesje drinken en een appeltje. En verantwoorde schoenen.

Ik dacht ook aan een scene van Van Kooten en De Bie: Ik wil een opwindend leven, ik wil een blonde vriendin en ik wil niet mijn moeder....

Frank: "En ik wil helemaal niet zwieren met mijn moeder! Ja, met een lekkere del van een meid wil ik zwieren langs de cafés. Maar ik heb geen lekkere del van een meid, want daar ben ik voor behandeld."

Heb het mijn broertje erover gehad dat ik het idee heb dat mijn moeder nu elke keer uitjes met mij aan het regelen is. Nu wil ze naar de Bollen en daarna had ze ook al een ideetje....  Alsof zij mijn leven kleur geeft.

En dacht ik dat wat ik met mijn moeder besprak tussen ons bleef....van mijn zusje hoorde ik dat ze dezelfde zaken met de incestbroer bespreekt, ook daar klaagt over mijn werkeloze zus en vervolgens klaagt hij weer bij haar. Wat een vermoeidende manier van doen. En het zet geen zoden aan de dijk, want in onze familie is het moto vooral JE MOET. En nooit....wat voel je daarbij?

Of erger...Kom maar even hier voor een knuffel.

Wat een zeurblogje zeg! Ik weet niet goed wat ik hiermee wil. Misschien even van mij afschrijven. Dat het me soms niet meevalt, altijd alles alleen te moeten doen, of te denken dat ik dat moet. Niet te durven delen met een ander wat ik voel, omdat ik geen labeltje wil krijgen van zielig geval. Dat ik bij het kijken van een comedyserie de tranen voel zitten als de hoofdrolspeler tegen zijn vrouw zegt dat ze een goede moeder is geweest. Ze het goed heeft gedaan. Zoek ik erkenning? Mis ik dat? Of mis ik gewoon die arm om me heen, iemand die nou eens voor mij een maaltijd maakt, iemand die mijn zorgen even overneemt, of tegen me praat in de ochtend.

Komt nog bij dat dit weekend de herdenkingceremonie was voor de afrikaanse oma van mijn kinderen. Ook zij MOESTEN weer heel veel van hun vader. Hun vader gaf daar weer niets voor terug. Pronkte alleen met hen. Alsof hij al die jaren erbij was geweest. En het zijn verdienste was dat ze zo evenwichtig in het leven staan.  Het was een te voorspellen teleurstelling voor ze, die ik ze niet heb kunnen besparen.