Haar bezoek zat een soort van vergelijkend warenonderzoek te doen met wat voor ziektebeelden en ziektegevallen ze allemaal al hadden gehad, waar ze last van hadden, hoe vaak naar de fysio, wat hun kinderen mankeerden, welke therapieen ze volgden en meer van dat soort opwekkende praat. Alsof ze een soort van wedstrijd hadden wie het meeste leed had en de ergste kwalen.
Er was weinig gelegenheid om te achterhalen hoe ze zich nou echt voelde. Wat betekende dit nou voor haar, behalve dat het ongelegen kwam en ze geen vakantie had en die niet verzetten kon.
Ik voelde me geheel een vreemde eend in de bijt. En realiseerde me dat ik die Blessing nou wel eens heel hard mag gaan counten.
Nooit ziek, nog nooit bij een fysiotherapeut geweest, geen pillen, medicatie of wat dan ook. En kennelijk is dat niet zo gewoon als ik het ervaar.
Ik heb natuurlijk wel eens eens een pijntje hier of daar, of een ontsteking, 20 jaar terug een longontsteking, maar voor de rest kennelijk niet zo ernstig dat er een arts aan te pas moet komen en dan is het al weg als ik bedenk dat ik misschien toch maar eens naar de huisarts moet.....
En ook mijn kinderen zijn gezegend met een goed gestel.
Dus realiseerde ik me in de trein terug dat dit allemaal niet zo normaal is als ik het ervaar. En zeker niet voor iedereen geldt.
Ook nog naar de begrafenis van de buurman geweest. Een heel mooi gelegen kerkhof, maar wat was ik direct terug bij de begrafenis van mijn eigen vader. Ook op zo'n mooie plek. En wat een verdriet voor de zoon van mijn buurman. Die afscheid moest nemen en dat met gebroken stem deed. En fijn te zien dat heel veel buurtgenoten de moeite hadden genomen om bij zijn laatste tocht te zijn.
Wel grappig dat iemand, van die buurtgenoten, me vroeg wie ik dan was. Uhm.....de buurvrouw. Oh...heb ik je nog nooit gezien. Mmmm..ik woon hier toch al 20 jaar. Kennelijk geheel onzichtbaar, onopvallend. Of zou dat met mijn afvalrace te maken hebben, of dat ik voorheen altijd werkte overdag en weinig tijd had om me met de buurtgenoten te bemoeien? En weinig zin. Ik ben denk ik een echte einzelgänger. Dat blijkt ook uit het vele commentaar op mijn blogs. Of eigenlijk het gebrek aan.
6 opmerkingen:
Tja, je telt tegenwoordig pas echt mee als je klaagt.
Over het weer, of dat nou te warm of te nat is... maar als je wat rustiger aandoet in de hitte en gewoon je regenjas aandoet als het regent en dus niet zeikt, zien/horen de meeste mensen je niet.
Of je hoort te klagen over de bezuinigingen, hoeveel je wel niet moet missen...maar als je gewoon tevreden bent met eten zonder pakjes en in het weekend een lekker drankje en verder aan de muntthee uit de tuin genoeg hebt, zien/horen mensen je niet.
Of je moet klagen over dat er weer niks op de tweehonderd zenders op tv is...maar als je lekker je legpuzzel legt of je breiwerkje doet savonds, zien/horen mensen je niet...
Eigenlijk ben je gewoon te tevreden, of te optimistisch voor deze klaagcultuur om op te vallen.
Ik heb je gelezen. Ik zie je. Ik zou je wel in de buurt willen hebben wonen, een mede-niet-zeikerd. Daar zouden er meer van mogen zijn.
Groet,Greet
Haha ik ben wel met Greet eens!
Als je gewoon normaal doet val je niet op/
Boeien zou mijn zoon zeggen. Lekker je ding doen (wat dat dan ook mag zijn ;-))
Groetjes Petr@
ik ben wel een mega zeikerd en eigenlijk vind ik dat ik daar best recht op heb, zo erg is het al met mij ;)
Maar hé wat is het toch lekker om blogs te lezen van mensen die leuke dingen te vertellen hebben. Om me mee op te laden....dus ....owja, zelfs met mijn megagezeik val ik niet op hoor, dus daar kan het niet aan liggen hahaha
ja en maar klagen dat ze in moeten leveren en dat het allemaal zo duur is en dat ze niet meer op vakantie kunnen, op zich snap ik het wel,maar wat ik niet snap is dat ik diezelfde mensen toen ze alles nog konden doen nooit eens heb horen zeggen hoe geweldig goed het met ze ging en wat een luxe dat ze zich een groot huis konden veroorloven en een auto of soms zelfs 2 en dat ze minstens een keer per jaar naar het buiten land op vakantie gingen of soms Zelfs 2 keer en buiten de deur eten en regelmatig een nieuw interieur en nieuwe gadgets, nee daar hoorde je ze nooit over, nee toen het ze beter ging klaagden ze over het weer of iets dergelijks, want waarom je zegeningen noemen als je kunt klagen over tegenslagen.
@anoniem
Wat doe je nu zelf dan???
Hahaha
Ben het wel met anoniem-1 hierboven eens, we hebben het heel lang heel goed gehad en iedereen heeft daar wel van geprofiteerd in meer of mindere mate. Nu, moeten we weer gedwongen zuinig zijn en daar zitten ook goede kanten aan. Hopelijk gaan we dan ook zuiniger met spullen om en leven we noodgedwongen 'duurzamer'.
'Optimist' ik vind het wel meevallen met de commentaren op je blogs, veel of weinig commentaar dat betekent nog niet dat je verhalen niet gelezen worden.
Voor de verandering een keer een naam, omdat je door alle anoniems het bos niet meer ziet.
Elisabeth
Een reactie posten