Maar ik weet niet wat en hoe. Ben tamelijk inspiratieloos momenteel. Beetje futloos ook. Gelukkig eet ik nog steeds verstandig, dus dat blijft goede energie geven. Ik val niet terug in mijn Koekiemonstergedrag of IJsverslaving. Of verdoving door veel zoetigheid.
Van de week alweer naar mijn moeder geweest. Nu was de grafsteen van mijn vader opgeleverd en mijn moeder moest de steenhouwer laten weten of ze het goed vond. En neee..daar wilde ze niet alleen heen.
En neeee...ook niemand van haar kinderen die dat zou kunnen doen. (Zo voelde ik dat, dus of dat zo is en ik denk ook eerlijk gezegd dat mijn moeder het gewoon aan niemand durfde of wilde vragen. Ze is te bang voor commentaar, wat ze allemaal hebben, maar de kunst is om dat van je af te laten glijden.) Dus maar direct de volgende dag erna toe gegaan en het graf bezocht.
Sta je daar, mijn moeder vindt het allemaal wel druk, al die boeketten, mandjes en bloemen die de andere kinderen waarschijnlijk al neergelegd hebben. Nee...het moet niet te druk worden.
Heb maar gezegd dat ik dat een beetje onbegrijpelijk opmerking vond, aangezien dit de eerste en laatste keer is dat mijn moeder hier is. Ze gaat dit graf nooit meer bezoeken. Niets droevige echtgenote, die iedere week huilend bij het graf van haar echtgenoot staat.
Dus wat boeit het dan dat anderen het fijn vinden om mijn vader te eren met een mandje, een lantaarn of wat dan ook. Hun vader, hun opa, hun broer en misschien ook nog wel oude vrienden.
Ik kon daar geen begrip voor hebben. En ik denk ook dat dit kwam omdat er geen enkele ruimte is voor MIJN verdriet. Ik ben bijna de ondersteuner van mijn moeders ellende met die man, iedere keer weer hoe zwaar het voor haar was, maar hoe hij dan ook als echtgenoot is geweest, dat is van een andere categorie als een vaderrol. Ze vraagt helemaal niet hoe ik het ervaar, wat ik voel. Niks.
En dan kom ik thuis, dan voel ik me zo alleen staan. Waarom pak ik die rol dan iedere keer weer op. Omdat ik denk dat niemand anders dat zo goed kan? Omdat ik zo goed kan luisteren en daarmee tegelijkertijd mijn eigen behoeftes onder het tapijt schoffel?
Voor mij ook een belangrijke les in hoe ik met de vader van mijn kinderen om moet gaan. Nooit heb ik ze verteld hoe de steel echt in de vork stak, wat voor echtgenoot hij was en hoe hij mij zag en behandelde. En hoe ik mij liet behandelen natuurlijk. Omdat dat mijn zaak is. Niet dat ik ze het plaatje van een goed huwelijk wil meegeven en dat de reden dat we gescheiden zijn was dat we uit elkaar waren gegroeid, maar alle details zijn gewoon niet nodig. Soms zijn ze daar zelf wel achter gekomen, haalt het leven je in. En als volwassenen trekken ook hun eigen conclusies. Mijn waarheid is nooit DE waarheid, alleen hoe ik het ervaren heb.
Wat bijzonder dat iedereen die het kan zomaar een kind kan maken en wil je er eentje in een pleegsituatie of adopteren dan pas moet je aantonen dat je van goede huize komt.
Ze zouden lessen in liefde moeten geven op school.
3 opmerkingen:
Wat goed,dat jij een les trekt uit het gedrag van je moeder. Sterkte.
Ik sluit me helemaal bij Izerina aan. Goed van je.
Goed van je dat je kunt kijken naar wat er gebeurd. Sterkte meid.
En gecondoleerd met het verlies van je vader.
Een reactie posten