Een valkuil waar iemand die altijd graag wil helpen en die graag aardig gevonden wil worden maar al te snel invalt. Zo iemand als ik. Ik krijg graag het gevoel nodig te zijn, er toe te doen. Als je kinderen groter worden of eigenlijk al heel vroeg vanaf dat ze zelf willen eten en zelf hun tempo bepalen, moet je leren inzien dat juist die weg naar het zelf doen en zelf kunnen een kunst is. Waarbij je als moeder een begeleider bent, maar begeleidt naar het zelfstandig zijn. Een volwassen mens worden en zijn. Die zelf zijn eigen boontjes kan en vooral durft te doppen.
En dus ook met de consequenties van zijn/haar daden wordt geconfronteerd. En die niet door moeders opgelost zien, of gladgestreken of weggepoetst door die mantel der liefde.
Mijn dochter belde van de week, bijna tegen middernacht dat ze gestrand was en dat ze nu midden op de provinciale weg stond - waar ze hard rijden - en de motor van de auto ging niet meer aan. Wat moest ze doen? Ik zei haar dat ze zo snel mogelijk uit de auto en veilig in de berm moest komen en dat ik haar verder vanuit hier niet kon helpen. Ik heb geen afstandsbediening waarmee de auto het plotseling weer doet. En nee, ik wist niet of zoon lid van de ANWB is.
Natuurlijk ging ik alle scenario's door en dacht na of mijn zoon lid van de ANWB was en wat het zou kunnen zijn, alsof ik een autospecialist was en sterker nog...wat kon ik haar daadwerkelijk helpen, in mijn bedje, met alleen een fiets als vervoer? Ik zat te denken aan de plek waar ze stilstond, midden op de weg, zagen de aankomende automobilisten haar signaallichten wel?? Werd ze niet aangereden? Hoorde ik de ambulances al?
Ik bedacht me ook dat al zij de auto van haar broer wilde gebruiken dat zij dan ook verantwoordelijk is voor alles wat zoal voortkomt uit autogebruik. Dus ook pech.
Toch belde ik haar weer een tijdje later; ze had hulp gekregen van iemand die haar zag staan, die bracht haar naar huis. Dus gewoon zelf geregeld. Moeders niet nodig. Auto stond langs de kant van de weg, in de berm.
De volgende dag kreeg ik bericht - na de hele ochtend op mijn nagels te hebben gebeten en in mijn hoofd bedacht; zou je niet dit, zou je niet zus....maar dus niets gedaan, want dochter is oud en wijs genoeg - dat de auto bij haar voor de deur stond. Een vriend had haar geholpen om naar de auto te gaan en de auto startte nu weer. Maar ze vroeg wel of ik niet kon vragen of de vaste garage tijd had. Ik zei haar dat ze dit gewoon zelf maandag moest regelen. Garage is vanaf 09.00 uur open.
Mijn normale antwoord zou zijn; tuurlijk...ik stuur vast een e-mail, of bel hem wel....maar ik bedacht me dat dit weliswaar heel makkelijk te doen zou zijn, maar haar niet echt zou leren dat het (tijdelijk) hebben van een auto niet alleen maar leuk is (alsof ze dat al lang niet weet, maar goed...ik zat in mijn ik moet goed nadenken over bepaalde ingesleten gewoontes).
En vanochtend belde ze me dat ze al naar de garage was geweest en het probleem was verholpen.
Zo...zonder dat ik weer insprong, regelde en deed. Wel me druk gemaakt, vooral ingevuld wat stiltes betekende en wat haar intonatie betekende....maar zie je wel; het regelt zichzelf wel. Niets aan de hand. Ze heeft gezien wat er nodig was, heeft zelf hulptroepen geregeld, heeft even in stilte op haar broer gescholden...maar uiteindelijk => probleem opgelost en wat voor mij nog belangrijker is; het is niet MIJN probleem. Ik hoef niet altijd en eeuwig beschikbaar te zijn. Of aardige dingen te doen. De stemming van een ander hoeft niet automatisch het gevolg van mijn acties of niet acties te zijn...
Zo...en vanochtend mijn rondje Bless the House gedaan en wat voelt dat fijn. Ik kan dus best mijn huis bijhouden en schoonhouden. En ik heb er nu ook plezier in, omdat ik het voor mezelf doe.
Hoor één van mijn broers vragen wanneer ik nou eens echte meubels ga kopen...wanneer ik die Ikea spullen voor echte meubels omruil? WTF...Of zie zijn vinger over mijn deur gaan en hem horen zeggen dat daar wel eens een doekje over heen mag gaan...WTF.
Hoor weer de stem van mijn ex-man die mij een luie vrouw noemde. Een dikke luie vrouw die niet eens kon schoonmaken....en die dan vervolgens een UUUR lang de wc ging boenen met 3 liter chloor en dan mij vertelde dat je zo...op die manier dus dingen schoonmaakt....zie je wel...alsof ik een klein kind was...te stom en te lui om maar het simpelste van het simpelste, iets schoonhouden en schoonmaken aankon...brrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr.. dat ik me zo liet behandelen.
Ook niet waar want ik heb dat huwelijk beeindigd en vanaf toen de touwtjes in handen genomen. Ik kan het wel degelijk. Ik zag wel degelijk dat ik meer waard dan dit.
Kennelijk nog steeds een thema wat speelt. Niet goed genoeg.
Niet goed genoeg om een baan te hebben..
Niet goed genoeg om een partner te hebben..
Verdorie ik ga dit lijstje gewoon niet verder aanvullen, want het klopt gewoon niet. Ik ben goed genoeg. Klaar.
Dik, dunner, nog dunner, mooi, onopgemaakt net uit bed.....wat maakt het allemaal uit...Ga nou eens die vrouw zijn die je wilt zijn. Die je bent.
10 opmerkingen:
Meestal hebben je kinderen je nog nodig om even een klankbord te hebben en te weten wat ze zouden kunnen doen, zeker als het voor hen de eerste keer is dat iets ze overkomt hebben ze dat gewoon even nodig.
Goed gehandeld
Mooi gezegd! Helemaal mee eens !
Ik was een keer op een lunchfeest en je kan t zo gek niet noemen of t was er. Schoonzus ging echter op zoek naar hagelslag voor haar babyzoontje van 21 jaar want die luste niets. Zo zie ik wel meer moeders bezig zijn. Het babyzoontje is samengaan wonen kortgeleden met een heel leuk meisje maar de ouders zijn ervan overtuigd dat zij hem overgehaald heeft en dat t toch wel mis gaat. Zo erg vind ik dat. Hoe serieus neem je je volwassen kind dan?
Ja en die vernederingen die herken ik van kinds af aan, een vader, een broer, een ex. Ik hoor ze ook nog steeds in mijn hoofd en vecht er iedere dag nog tegen.
En tja wat Judy Garland betreft; is nou niet bepaald iemand van wie ik advies aan wil nemen. ;-)
fijne dag. Schijnt de zon bij jou ?
Je kunt het!
Ik heb net een zus van me afgeschud, per mail Ze blijft me maar lastig vallen. Ze heeft een psychische stoornis en haar dochters leven is mede daardoor ook jarenlang ontwricht. Het kind van haar dochter is al vanaf de geboorte uit huis geplaatst en zuslief stort zich als een beroofd moederdier op de rechtszaken die daarover gaan. Alsof het haar eigen kind is. Ik heb zuslief geadviseerd afstand te bewaren en haar meegedeeld dat ik zonder het dossier in te zien verder niets voor haar kan doen. PFFF.
Wat goed van je dochter dat ze alles zelf geregeld heeft en goed van jou dat je op afstand bent gebleven!
Dat is best moeilijk, dat heb ik zelf ook, ik regel dat wel even, zeg ik dan weer.
Nu ook, we zijn aan het opknappen is huisje van jongste en ik weet natuurlijk alles beter maar ik hou me echt in haha. Ze moeten hun eigen fouten maken en daar leren ze dan weer van.
Wat vervelend dat je ex en je broer je zo in de hoek drukten, maar je bent er onwijs sterk uitgekomen!!
Ach, niemand zal op zijn sterfbed spijt hebben dat de wc en het huis niet altijd glommen ;-)
Je kinderen, dat is het belangrijkste, en dat heb je prima gedaan!!
Dat heb je goed gedaan.
En, wees trots op jezelf. Je ziet, je kunt het.
Oh, moeilijk hè?! Het lijkt wel alsof moeders bij geboorte van een kind ook een paar voelsprieten meekrijgen. En zooo moeilijk om die ongebruikt te laten. Maar je hebt het goed gedaan, daar kan ik een lesje uit halen. En dat huis? Het moet iets zijn waar jij je lekker in voelt, je broer heeft zijn eigen huis. Maar dat weet je wel. :).
Allemaal dank voor het lieve commentaar. Doet me goed!!
Een reactie posten