Net als vorig jaar om deze tijd kan ik maar weinig economische crisis zien als je door een winkelcentrum loopt. Er wordt volop gekocht en al helemaal aan zaken die zeer kortstondig genot geven. De kraam bij de Oliebollenbakker is weer lang, net zoals de rij bij de vuurwerkverkopers. En aan de diepzeebommen te horen is er gretig ingekocht. Voor een knal die 1 seconde duurt. (Daar knalde er net weer eentje die in Syrie niet zou misstaan).
Wel grappig dat mijn zoon nu helemaal niets meer met vuurwerk heeft. Toen hij 10 jaar jonger was kon hij niet wachten op het moment hij bij allerlei vuurwerkboerderijen in de omgeving de beste knalpakketten kon kopen en met zijn vrienden lekker kon knallen. Hij vertelde me laatst nog dat het hem nu verbaast dat er niets misging in die tijd. Dat hij al zijn vingers nog heeft. Nu staat hij liever met zijn vrienden een mooie fles champagne open te trekken, daarmee te knallen om 00.00 uur en zijn plezier uit gezelschap te halen. Dus moeders met zonen (al zag ik net een meisje van een jaar of vijftien met een roze handtasje lopen en een roze kaarsaansteker bij de heren die met vuurwerk rondlopen, dus er zijn wel meisjes die knallen) wanhoop niet!
Dochterlief kwam vanochtend vroeg even wat spullen ophalen die nog onder de boom stonden voor haar, die komt denk ik vanavond nog wel even langs. Oliebollen maak ik haar niet blij mee, maar ik heb genoeg noten en gerookte zalm in huis en ook nog wat gezonde rauwkost en een gevuld eitje is ook zo gemaakt.
Een zus appte of ik misschien niet naar mijn moeder kon gaan met Oud en Nieuw. Anders zat mijn moeder alleen. Zuslief woont bij haar om de hoek dus. Ik op 2 uur OV-en. Goh...dacht dat ik verleden week er nog was met mijn familie. Vergeet zusterlief kennelijk dat ik nog 5 broers en zussen heb en dat ze zelf dit ook kan doen en regelen. En dat mijn moeder niet zo'n moeite heeft met het alleen zijn, maar wel met het feit dat ze zich soms vergeten voelt. Maar ja...regel dan iets of nodig vriendinnen uit! (Ja maar...)
Waarom ik de rol van entertainer voor mijn moeder van haar heb gekregen? En daar komt bij dat mijn moeder al plannen had gemaakt. Dat is nog een lekker verhaal ook, want moeder belde mij dat ze naar haar zus zou gaan, maar ja, maar ja....waarschijnlijk ging dat toch niet door, want.... en er volgde een heel verhaal van aannames en conclusies die nergens op sloegen want niet nagevraagd en gecheckt bij haar zus. Dus mijn moeder geadviseerd om toch nog maar even te bellen of de conclusie van haar wel klopte. Nee dus en zo kon mijn moeder toch nog gezellig bij haar zus de jaarwisseling doorbrengen. Iedereen blij.
Als ik dit allemaal hoor...brrr...dan ben ik blij dat ik tegen mijn kinderen kan zeggen dat ik lekker thuis zit er niets hoeft, het leuk is als ik ze even zie, maar ik geen enorme bak bollen heb klaar liggen, geen mega bakken huzarensalades heb gemaakt en dat ik ze afdwing om aandacht aan me te besteden omdat dit zo hoort.
Heb ik liever die 364 andere dagen echte aandacht.
Gisteren mijn bibliotheekboek Tumult bij de uitgang uitgelezen. De schrijver, verpleeghuisarts, was recent gast bij het vpro programma Boeken. Zijn conclusie is volgens mij dat als je doodgaat je dat beter niet in een ziekenhuis kan doen, want daar zijn ze juist ingesteld om je in leven te houden. Wat natuurlijk prettig is, maar niet als het je tijd is.
Hoorde ik net dit weekend van een achternicht dat haar hoogbejaarde ouders beiden in het ziekenhuis zijn opgenomen met hartproblemen. En zie ik de beelden voor me hoe artsen wanhopig bedenken hoe ze deze ruim negentig-jaren nog in leven moeten houden. Terwijl de dood onvermijdelijk is en het mij prettiger lijkt om dan thuis in rust en stilte, maar wel menswaardig verzorgd te mogen sterven.
Kan me herinneren hoe kwaad mijn broer was dat er een niet reanimeren verklaring lag voor mijn vader. En dat het verpleeghuis dit verzoek zou volgen. Maar wat had mijn broer dan gewild; dat mijn vader als een zombie nog jarenlang in bed zou liggen, terwijl hij nu door een hartaanval is overleden en hem dit ziekbed bespaard is gebleven? Gaf het leven juist niet aan dat het welletjes was geweest? En achteraf heeft ook deze broer er vrede mee gehad. Snapte hij dat het zijn eigen angst was onze vader te verliezen aan de dood. Terwijl dat juist de enige zekerheid is die we hebben. We gaan allemaal dood.
Dus leef nu. Doe nu waar je hart van groeit.
Best ontspannen zo, niets te hoeven, niets te moeten en misschien een klein beetje tevredenheid over het jaar 2013.
Zo nu weer even lekker een stukje skilderen!
2 opmerkingen:
Zo, ik dacht dat je dood ging, toen ik je titel las. Gelukkig is dit niet zo, en wil je nog genoeg,
Pas wanneer je gaat investeren in geraniums voor op de vensterbank, dan ga ik me weer zorgen maken, :-)
Prettige avond.
zo zie je maar weer hoe een titel door iedereen anders geintrepeteerd word, bij mij was er een gevoel van herkenning ook ik hoef de zogenaamde feestdagen niet zoveel, ik was dit jaar alleen en dus hoefde ik niet veel boodschappen te doen, niet te koken als ik daar geen zin in had en kon ik lekker in gemakkelijk zittende kleding een beetje luieren, een boek lezen, een filmpje kijken zonder ook maar met iemand rekening te moeten houden, niks zieligs of eenzaams aan, ik heb best nog wel wensen en plannen ,maar niets wat echt moet
Een reactie posten