Nou treed ik niet in detail, maar alleen een eerlijker antwoord op de vraag hoe het gaat, geeft al meer ruimte tot begrip voel ik. En opent een nieuwe bron van energie. Andere energie.
Sowieso bij mij. Ik mag me ook ongelukkig voelen, ongezien, onzichtbaar en niet meetellend en gewoon ook bang en boos over het feit dat ik geen werk heb. En daardoor het gevoel heb niet meer mee te doen. Er niet meer toe te doen.
Vandaag had ik het met mijn bestuursgenoot over het feit dat we beide vinden dat er bij veel werkzoekenden weinig urgentie is bij het echt in aktie komen om aan de bak komen. Maar ook dat wij dit kennelijk zelf ook niet hebben/hadden/voelen/ervaren. Wat doe je als de rand van de afgrond echt zichtbaar is. Wanneer kom je effectief in actie. Heb je er dan ook nog wel de energie voor? Had je die plannen die je nu bedenkt, in paniek, niet een jaar geleden kunnen bedenken en rustiger uitvoeren?
Waarom komt er een tijd dat je als verlamd op de bank zit, weinig energie, weinig geloof in je eigen kunnen?
We zijn ervan overtuigd dat we aan de diverse fases in het werkzoekend zijn meer aandacht willen besteden. Leuk hoor die workshops over beter in je kracht staan of weten dat je eigenlijk het liefste wijnboer wil zijn in Noord-Oost Groningen, maar als je bankrekening leeg is en je weer onderaan de pyramide van Maslov zit, heb je aan dit soort fancy pancy workshopjes niets. Die workshops worden dan ook meestal gegeven door dames (echt...meestal dames) die een mooie achtervang hebben en nu eindelijk hun passie volgen. Met manlief als levensgrote buffer. Als de workshop hobby niet lukt...geen man overboord. Gelukkig kunnen we nog steeds met wintersport en de zomervakantie is ook alweer geboekt, he schat?
Hoorde vanochtend van een paar mensen dat ze zich zorgen maakte of ze in hun huis konden blijven als de uitkering afliep. En zich gefrustreerd voelden over de mensen aan de zijlijn die zo goed wisten te vertellen hoe je weer aan het werk kon komen, want een oom van een buurman en die zijn vrouw had ook een eigen bedrijfje gestart en oh oh....of piet van de overkant had zo'n goede sollicitatiebrief dat hij nu ook weer aan het werk is.
En hoe goed jouw CV ook is of hoe veel en vaak je ook solliciteert, je bent nog steeds net zover als 1,5 jaar geleden. Uitgerangeerd zo voelt het. Afgekoppeld. Niet meer nodig.
Tijd voor een andere aanpak.
6 opmerkingen:
Wijnboer...das even dicht bij huis (maar niet in Noord-Oost Groningen). Mijn vriend is als vrijwilliger (met bijbehorende trieste vergoeding) aan de lag op een wijnhoeve omdat werk met salaris niet te vinden was. Alleen zeiden ze daar dat ze hem binnenkort konden aannemen. Dat blijkt een heeeel rekbaar begrip. Hij 'werkt' er nu 1,5 jaar en ze zijn super tevreden over hem maar salaris zit er vermoedelijk voor eind 2015 niet in. Mijn vriend heeft nog altijd hoop ik heb de neiging te denken dat het voor de 'werkgever' allemaal een beetje te voordelig is om er haast achter te zetten. En ja dat geeft spanningen dus ik zit ook niet altijd even lekker in mijn vel...
Het is idd "makkelijk" praten vanaf de zijlijn. Maar ook mensen die op of bij die zijlijn staan, hebben vaak hun portie angst wel gehad. Ik prober te luisteren als mensen hun angsten uitspreken. Maar prober ook uiteindelijk met goedbedoelde raad te komen. Raad vanuit onze Eigen ervaringen, die gelukkig positief gedraait zijn. Maar niet vanzelf, daar was veel inzet, bezuinigen,hard werken en af en toe instorten voor nodig.
Wat bedoel je precies met weinig urgentie voelen om weer aan de bak te komen? Kijk eens hoeveel mensen er thuis zitten en hoeveel banen er zijn. De urgentie kan er zijn en zullen mensen voelen maar het is volgens mij vechten tegen de bierkaai. Mensen die in de bijstand zitten doen nu werk wat eerder betaald moest worden. Ik denk dat veel mensen de moed in de schoenen zakt, dus je kunt net zo actief zijn als je wilt maar het is voor de mensen die nu werkeloos thuis zitten dramatisch om weer iets te vinden.
Hoe kan ik hier in megaan zeg, dames die hun passie volgen hebben lekker praten ja.....ik kreeg het ook altijd te horen, "je moet gewoon doen, net als ik" (kwam er dan super enthousist achteraan) maar ben alleengaand met twee kinderen, en zij een manlief met cariere. Makkelijk praten zo!
verder is het zoals Sil zegt; de moed zakt je in de schoenen met zoveel mensen die soliciteren op dezelfde baan. Daar help niets tegen, de poitiek is aanzet in deze, zij slopen de werkgelegenheid.
Ik bedoel hiermee, dat je niet beseft hoe snel de tijd gaat, dat twee jaar een uitkering krijgen lang genoeg lijkt om in de tussentijd werk te vinden. Maar als de ww stopt, het financiele gat/ravijn echt daar is. Dat het kan zijn dat je door de stress ook niet meer in staat bent om adequaat te handelen, in actie te komen, totdat je wel moet. En dan is het inderdaad nog steeds de vraag of er dan wel werk voor je is. Passend werk hebben we het dan maar even niet meer over.
Ik ben het helemaal met uw reaktie eens anoniem. We zijn nu een aantal jaren verder, en er is niets veranderd. Er zijn door veel mensen door de bezuinigingen (vooral tijdens de crisis) hun baan kwijtgeraakt en niet meer aan de slag gekomen. Hun plaats word ingenomen door mensen die tegen wil en dank gratis arbeid staan te verrichten met behoud van hun uitkering. In de volksmond heet dat "misbruik" in stand gehouden door de werkgevers en de overheid. Leeftijd speelt vrijwel altijd een rol bij het afwijzen van iemand die zeer gemotiveerd is om weer aan de slag te komen en uit de "gijzeling" van de uitkeringsinstanties te komen. Het is dieptriest dat wij hier op dit moment mee te maken hebben door dit huidige beleid. Niet alleen ons als "oudere generatie" maar ook de jongeren en de toekomstige generaties. Dit is een land waarin je nog nauwelijks in aanmerking komt voor een woning door de lange wachtlijsten....doordat je niet meer in aanmerking komt voor een hypotheek door die kortlopende flexcontractjes. Een land waarin je nauwelijks in aanmerking komt voor werk. Ook een land met torenhoge lasten. Wat onze ouders vroeger met hard werken hebben opgebouwd is in een paar jaar tijd teniet gedaan. Er is momenteel sprake van een enorme tweedeling in de maatschapij. Ik ben een voorstander van het samengaan van jongeren en ouderen voor het verkrijgen van werk. Ouderen door hun levenservaring, en jongeren als de toekomstige generatie. Dat gaat prima samen.
Een reactie posten