Vanmiddag landt er weer een vliegtuig in Eindhoven. Vol met kisten. Kisten met daarin de stoffelijke overschotten van mensen zoals ik.
Misschien zal de snelweg nu niet volstaan met mensen die meeleven (en zwaaien als ze een tv-camera zien!), maar ze rijden er wel weer, zeker weer 40 lijkwagens met inhoud.
Toen ik de beelden zag van de landing en de ceremonie bekeek van het uitladen van die 40 kisten bedacht ik me dat er dus vijfmaal zoveel kisten nodig zijn. Mochten alle slachtoffers intact gevonden zijn. Vijfmaal zo'n stoet kisten die in de lijkwagens worden geladen en dan de route naar Hilversum rijden. Maar ook daarna, als de familie weet dat hun geliefde zoon, dochter, broer of zuster geidenticifeerd is, zullen er weer evenzoveel kisten worden ingeladen en weggereden.
Hoe dankbaar ben ik dat mijn reislustige zoon en dochter niet in dat vliegtuig zaten. Maar hoe simpel had dat wel gekund. Volstrekt willekeurig is de dood. Laat ik er mijn best voor blijven doen om aan mijn leven zin te blijven geven en vinden van die zin. En me te blijven realiseren dat ik nog leef en mag leven. En mag genieten van een stralende zon, van libelles op mijn bloemen in de tuin, van lange grassprieten die kriebelen onder je voeten. Van zomaar niets doen. Van lezen en wijzer worden.
Niet meer zo angstig zijn; daar is de tijd te kostbaar voor. Stop dat 'stel dat' maar in een laatje. Naast 'ja, maar'. En oh ja...gooi dan wel het sleuteltje weg.
3 opmerkingen:
Heel mooi verwoord....en zo waar...
Ik was zeer geschokt door te zien dat er mensen aan t filmen en fotograferen waren.
Voor wie sta je daar? voor de ander of weer eens voor jezelf. Bah.
Helemaal mee eens!
Onze kinderen hadden er inderdaad ook in kunnen zitten. In september gaat onze jongste naar Bali, je houdt je hart vast.
Maar ik slik en zeg niks, ga maar lekker genieten!
Een reactie posten