Vluchten kan niet meer..

Deze titel geldt helemaal niet voor mij of voor ons hier in Nederland. We kunnen ons druk maken wie het beste in/aan/om een paal kan dansen, welk verhaal er nu weer tot een musical is gemaakt, de hoeveelheid blaadjes in onze tuin of zelfs op straat, hoeveel herfsttruitjes er nu weer nodig zijn om je volmaakt te voelen, sale, koop nu, dwaze dagen...bla die bla...

Gisteren met alle berichten over onze deelname aan het gevecht tegen IS, kreeg ik weer herinneringen terug van wat ik voelde toen de eerste Golfoorlog was uitgebroken. De hele nacht had ik op CNN de beelden van de USA invasie (live oorlog..uniek!!) gekeken. Waarom weet ik niet, ik had 2 jonge kinderen, een huwelijk wat slecht ging (man was die nacht weer niet thuis) en genoeg op mijn eigen bordje om me zorgen over te maken en dit maakte me angstig. Wat zouden de maatregelen zijn die de aangevallen landen zouden nemen. Dit was nog ver voor 2011. Nog ver voordat mijn eigen kinderen op een locatie werken die zeer aanslag gevoelig is. Genoeg om me lekker zorgen over te maken.

Ik verbaasde me erover dat werkelijk niemand de volgende ochtend op het schoolplein zich druk maakte over wat ik die nacht had gezien. Oorlog. Ja, ver van mijn bed, maar voor mijn gevoel toen niet. De wereld was zo klein.

Maar niet op het schoolplein. Daar praatte men alleen over het weer, Goede Tijden Slechte Tijden (jaaaa...toen al op tv) en over het komende schoolreisje. Ik voelde me een Alien. En al helemaal toen ik daarna door naar mijn werk moest, want in die tijd werkten er maar weinig dames fulltime.

En dan deze week alle berichten over wat de impact is als Nederland ook meedoet. Wat er eventueel zou kunnen gebeuren, een nog nerveuzer pratende Matthijs van Nieuwkerk.....hij zag bij wijze van spreke de hoofden al rollen. Of zijn eigen hoofd.

Heb dus even iets afstand nodig van alle wereldleed. Niet dat ik me van de domme hou, maar wil de goedheid en de schoonheid meer kans geven.

Dus gisteren een projectje opgestart en afgemaakt. 3 simpele lijstjes die ik een tijd geleden bij de Kringloop kocht en daarin 3 uitgeknipte foto's uit een reportage uit de krant uit 2011, mooi passpartout gemaakt en toen nog de lijstjes ophangen op een keiharde betonnen muur. En nog recht, dus met waterpas meten en uitrekenen.  En dan bedenken dat de lijstjes zo niet blijven hangen, dus je iets moet bedenken waardoor dat wel kan. Maar ook bedenken dat er geen enkele tijdsdruk op je project zit. Je wil het graag; het MOET niet.
Ik ben blij met het resultaat; het zijn foto's van Hendrik Kerstens van zijn dochter in de stijl van Vermeer maar met een komisch gevoel voor stijl. Een plastic tas als hoofdbedekking. Of een taartspuit.

Maar die ogen en dat licht....zo mooi!