Ich bin ein Struisvogel

Wat je niet weet deert je niet
Ignorance is bliss
Ik wil het liever niet weten
Mijn naam is haas
Geef mijn portie maar aan Fikkie

Enzo voort enzo voort.

Ik ben, en nu weer helemaal, een uit de kluiten gewassen Struisvogel. Zie natuurlijk wel, als ik echt goed kijk, dat ik te dik ben en daardoor meer risico loop op allerlei gewichtsgerelateerde ziekten en gebreken, maar zolang het lijf het allemaal nog doet, en even afkloppen, dat doet het ook nog, is er volgens mijn struisvogeltactiek, niks aan de hand.

Totdat ik ooit zwanger werd en in de medische molen moest. Want overgewicht was 29 jaar geleden al een medische indicatie en dus mocht ik niet thuis bevallen. Wat ik ook niet wilde, want zeer klein behuisd en een echtgenoot die bij een griepje het liefst al de specialist erbij riep. Maar goed....ik moest toen dus ook alle testen op risico's doen en herinner me, de dag na een bruiloft een suikertest, want ik liep meer risico op zwangerschapssuiker. De hele ochtend in een te warm ziekenhuis en iedere zoveel tijd zeer zoet water drinken en daarna bloed prikken.

Paniek sloeg even toe toen ik hoorde dat er iets mis was. Maar zo bleek later, dat was met de test en niet met mij. Alle waarden waren prima. Ook kwam ik weinig aan, maar dat was ook goed.
Dus toen gemeten, gewogen en toch nog goed bevonden. Kind was ook prima, dus dat gaf wel vertrouwen in het lijf.

Later bij tweede kind ook alles ok, maar weer medische indicatie en het kind bleek toch meer haast te hebben dus naar het ziekenhuis redden we niet meer en hij is lekker thuis geboren. Zonder complicaties.

Nog later trof ik eindelijk een werkgever die wel pensioen betaalde en moest ik, vanwege een eerlijk ingevulde vragenlijst, een medische test ondergaan. Vanwege hoger risico ivm gewicht. Er werd niet gevraagd of ik sportte ook niet bij de test, maar alweer...geheel gezond (op dat moment). De arts gaf aan dat als ik bijvoorbeeld binnen een half jaar 40 kg afviel en dan een nieuwe test liet doen, ik als gezond werd gezien, ook al had ik mijn metabolisme even gesloopt.

Dus suste ik mijn geweten en omdat ik bijna nooit ziek was, behalve een Mexicaans griepje een keer, leek het natuurlijk alsof mijn gewicht geen invloed had op mijn gezondheid. Hoofd, schouders, knie en teen deden het allemaal.

Had ik van de week een discussie met mijn zoon en hij stelde dat mijn staar een voorbode was van Suikerziekte. Ik vroeg hem wanneer hij als arts was afgestudeerd.  Meestal kan hij mijn gevoel voor humor wel waarderen, maar hij snapt ook dat dit onderdeel is van de Struisvogel - geen moeilijke dingen bespreken en maak maar weer een grapje dan is de vrager afgeleid.

De hamvraag was dan ook; hoe weet ik of ik NU (nog) gezond ben. En mijn antwoord was dat ik het uitzoeken hiervan altijd ontwijk. Hoewel ik weet dat het vrezen voor het ergste me waarschijnlijk meer slaap kost dan het daadwerkelijke testen en de uitslag horen. Maar ook; ik ben heel erg bang voor die wijzende vinger. Zie je wel.....eigen schuld, want te dik; zelf gedaan. Vooral nu ik al mijn verloren gewicht weer teruggevonden heb.

En hoe toevallig dat een goede blogvriendin het hier ook al met me over had. Dat zij zich eigenlijk wel een keertje wil laten meten. Want meten is weten tenslotte. Mijn antwoord was dat ik dat eng vind.

Ik wil wel meten, maar niet weten.

Vandaag op de site van de Diabetes Stichting een test gedaan hoeveel risico ik loop. Gezien mijn familie-achtergrond, mijn levenswijze en mijn BMI etc. Dat blijkt 16% te zijn. Vergeleken met iemand uit mijn leeftijdsklasse die al die extra ponden etc niet heeft zit ik 6% hoger.
Ik had eerlijk verwacht gedacht in een veel hoger risicopercentage te zitten. Sust mij dat nu weer??
Ja, beetje wel.

Toch heb ik met mijn zoon afgesproken dat ik ga navragen bij de huisarts hoe of wat en hij wil graag met me mee als ik het nog steeds eng vind (jemig...ben je 54 vind je dat eng!!!). Ik vind het vooral eng om mijn zoon te moeten laten weten hoe zwaar ik ben. Dus nu nog even in een maand 30 kg afvallen...