Walk away, Renée

Vandaag een stuk gelopen en aansluitend een klein boodschapje naar mijn dochter haar werkplek gebracht; had verder toch niets te doen en ze werkte vandaag ergens helemaal achterin dus nog een flink eindje lopen erbij. Alleen maar goed leek me.

Was fijn om elkaar even te zien en te spreken. En ik ben altijd zo onder de indruk hoe goed ze in haar werk is. Zo professioneel en zo moeiteloos.

Daarna liep ik nog even door het grote shoppingscenter aldaar en dacht aan een fijne nieuwe badhanddoek voor mijzelf. Bij de Hema. Maar opeens bevond ik me in de rij bij de taartenafdeling en er was nog maar één iemand voor me. Mijn ogen gingen naar hun chocoladetaartje. Zag er goddelijk uit. Die wilde ik. Heerlijk!

Maar toen schoot onderstaand lied door mijn hoofd en was ik in staat om goed na te denken. Had ik dit echt nodig? Was het verstandig? Wat moet ik met zo'n hele taart? Had ik net zo lekker gelopen en was ik nu 10 kg gewicht minder; waarom dan trek in taart?  Een moment van verstandsverbijstering? Doe niet; loop weg! Ik voelde me een echte verslaafde. Een shotje en ik zou weer terug in the habit zijn.

Dus omgedraaid en lekker de bus naar huis genomen. Daarna van de bushalte naar huis gelopen en thuisgekomen een lekker linzensoepje gemaakt. Een een stukje donkere chocolade als dessert. Toen boven mijn bed helemaal opnieuw opgemaakt, met verse schone lakens en dus weet ik dat ik vanavond een heerlijk vooruitzicht heb.

Geen stuk taart in de koelkast, maar een ouwe taart onder een vers dekbed.