Zorgbalans

Dochter rolde gisteren uit haar werk in huis en voelde superwarm aan. Haar ogen stonden al op apegapen en ze voelde zich ziek, zwak en misselijk. Dat had ze al de dag ervoor en toch besloot ze naar haar werk te gaan, want zo zei ze, ze kon haar collega's toch niet laten zitten. Had ze ook net de vroegste dienst van haar rooster, waarbij ze de tent moet opengooien. Bikkel!

Maar gisterenavond dus maar wel ziekgemeld en nu ligt ze weer te slapen. Voel me weer even 'moeder' want kopje thee, geroosterd broodje, temperaturen en zorgen dat ze weer een stukje gaat slapen in plaats van tv-kijken, want slaap is goed voor een ziek mens.

Mijn loopafspraak afgezegd. Dat was niet zo heel erg, want het regende hier enorm vanochtend. En nu zit ik dus maar even een blogje te schrijven. Op mijn vrije dag. Nou ja...op een dag waarop ik niets verdien. Of eigenlijk; ik verdien wel wat, maar ik krijg het niet. :) En zelfs dat geloof ik soms niet eens meer.

Misschien moet ik maar hamburgers gaan bakken in New York, die krijgen sinds kort USD 15,-- per uur en dat is meer dan dat tientje van mij natuurlijk. Een van de sollicitaties die ik uitstuurde had het aloude resultaat; tot onze spijt bla bla bla.

Gisteren had ik een klant van de grote financiele instelling waar wij voor bellen aan de telefoon en die verwoordde precies wat ik ook dacht. Over die instelling. En mijn werk. Gelukkig wist de beste man niet wat mijn verdiensten zijn, noch weet de opdrachtgever dat, want er zit nog een schakeltje tussen en nog een, dus dan wast die opdrachtgever wederom zijn handen in onschuld.

Dit weekend vierde mijn zoon zijn verjaardag. Mijn moeder wilde ook graag komen, maar liet hem weten dat ze last had van niet meer durven autorijden. En ze had, zo zei ze, aan iedereen gevraagd of ze mee kon rijden, maar niemand kon.
Ik denk en weet dat mijn moeder niet echt goed is in duidelijk vragen wat ze wil en dat ze in haar zieligheid dit dan vertaald naar 'zie je wel...niemand wil". En ik denk ook dat ze tot het laatste moment had gewacht.


Zoonlief belde mij, ik schoot direct in de "Ik los t wel op" -stand en ging dus eerst 60 km met trein en bus, daarna 70 km met auto en weer dezelfde routine terug. Dag zondag! Ondertussen durft mijn moeder wel weer auto te rijden omdat ze heeft gemerkt dat ze dat nog steeds goed kan en heeft zoonlief zijn oma weer gezien. Nou is mijn moeder geen zielig oud besje, maar een best wel vitale vrouw van in de zeventig met haar eigen auto zonder dak (u begrijpt mij wel toch?). Die van lekker hard rijden houdt.

Maar nog steeds niet heeft geleerd om diegenen die hun sores bij haar op haar bord leggen keer op keer op keer, te vertellen dat ze het hele zooitje lekker mee mogen nemen, want haar bord heeft ze zelf nodig en dank u wel. Kolen en Geiten sparen is haar grote motto geweest al jarenlang en dat levert nog steeds op dat de Wolven uiteindelijk die geiten lekker opeten. Haar agressie en frustratie slaan dus altijd naar binnen en dan lijdt ze in stilte, heeft last van haar keel, eet als een zielig musje en dan heb je inderdaad een warrig hoofd op het einde. En denk je dat je inderdaad niks kan en kon en zult kunnen en nergens goed voor bent.(heeeeeeee...oh ja...ook mijn thema).

Momenteel ben ik aan het denken hoe ik de bruidsjurk van mijn dochter helemaal naar haar wensen kan verbouwen. Heb een aantal bezoekjes gebracht aan stoffenzaken, vond niet wat ik zocht, maar door "out of the box" te denken, vond ik ergens anders wel mijn materiaal. Nu het patroon tekenen en uitwerken en dan knippen en bedenken of ik hele grote veranderingen ga doorvoeren (in overleg met haar uiteraard) of voor simpel ga. Ik denk dat het nummertje 1 gaat worden als ik mijn dochter ken, dus nog flink wat werk voor de boeg. Maar ook wel leuk; want dat is precies iets waar ik goed in ben. Improviseren en creatief zijn. Ontwerpen. En naaien.

Klinkt vaag he...Maar ja...ik heb wel iets in mijn hoofd, maar of ik het ook zo kan krijgen, dat is de grote vraag. Ben al blij dat de jurk nu hier in huis is. Dan kan ik er lekker aan werken. En is mijn hoofd niet meer vol met de scripts van mijn werk die ik 50 x per dag afratel.

Vandaag dus een beetje rare dag voor mijn gevoel. Ik mis mijn loopje, ik mis de man en zijn hond.