dinsdag 4 augustus 2015

Zuurpruim

Kreeg gisteren van iemand die me na staat te horen dat ik soms tamelijk zuur kan reageren. Of kan zijn. Dat ik daar beter mee op kan houden. Die persoon trekt dat niet.


Toevallig; want ik had me juist vol zoetigheid gestopt en kennelijk wil het lichaam dan weer neutraal worden door extra zuur toe te voegen. Ook niet meer doen dus. Wees goed voor jezelf.


Maar alle gekheid op een stokje; ik zie het wel degelijk. Dat ik er kennelijk genoegen in schep om me te wentelen in zelfbeklag. In plaats van mijn zegeningen te tellen. En toch doe ik dat dan nog; zo zurig en zeikerig reageren. En ondertussen verander ik niks. Blijf ik wentelen.


Dat ik zeik over mijn callcenterbaan in plaats van blij te zijn DAT ik werk heb.
Ik gedraag me als een Queen Bee, maar ben gewoon een werkbij. Misbaar dus.
Dat ik het onrechtvaardig vind dat ik met al mijn werkervaring niet meer en beter kan vinden dan dit.
Dat ik boehoehoe aan de zijlijn toekijk hoe anderen plezier maken in hun leven en ik het gevoel heb dat ik afgeserveerd ben. Is niet zo; maar wel lekker wentelen in "ik ben zooooooo zielig".
Dat ik voor niemand de nummer 1 ben. Altijd en eeuwig de reservebank bezet. Op school als laatste gekozen bij gym en in het leven ook niet gekozen bij 'het leven, vriendschap, de liefde, werk en nog meer van dat soort zaken".
Dat ik zuurpruim over wat ik niet heb, niet kan, niet ervaar, terwijl ik niet zie wat ik allemaal wel heb, wel ervaar, wel kan ervaren, maar ook laat liggen - gun ik me dat mezelf niet of mag ik niet gelukkig zijn van mijzelf. Heb ik mijzelf in Hokje 'Gaat altijd mis en kan niks' ingedeeld.
Droom niet eens meer over wat ik zou willen, bang om weer teleurgesteld te worden.
Lees ik verhalen over mooie verbouwingen in huis, dan zou ik dat ook heel graag willen, maar ik weet niet hoe.
Waar staat in de supermarkt het potje "Tevredenheid". Dringend nodig vind ik zelf.


Dit alles IS dus niet zo, maar zo kan ik het wel voelen. En dat ik het dan ook zo ervaar is iets waar ik de komende tijd ernstig, door luchtigheid, aan moet werken. Vind ik zelf. Nog maar weer eens schoppen onder de nog altijd breed genoeg om er een zadel overheen te gooien kont.

En toch ook; ik vind ook dat ik er recht op heb - op mijn uurtje zuurpruimen. Heb mijn hele leven alle verhalen van iedereen aangehoord en werd altijd geprezen door iedereen dat ik zo opgewekt bleef en zo goed iedereen kan motiveren. En zo goed kan luisteren. Oh wat kan ik goed luisteren.
Maar misschien ook hier maar gewoon dan zuurpruimen. Ben ik het kwijt. Maar niet langer dan een uurtje!

Nou hielp het enorm om gisterennacht (ja echt) even een stukje Herman Berkien te luisteren. Ik denk dat alleen mensen die in Utrecht en omgeving wonen en zijn opgegroeid hem nog kennen, maar wat moest ik daar vroeger, vooral door zijn lijzige Utrechtse tongval, enorm om lachen. Vooral toen ik in Utrecht woonde en ik me een heel mooie collega herinner, prachtige vrouw, die eigenlijk maar liever niet moest praten, want man man man....wat kon zij plat Utrechts praten. Was haar vader ook nog Paardenslager. Zeg dat maar eens op zijn Utrechts!





23 opmerkingen:

Breienmaar zei

Misschien eens leren accepteren dat het leven uit beide bestaat? Dat je ook mag erkennen dat er dingen zijn die niet zo lekker lopen? Gewoon erkennen net als de leuke dingen? Misschien eens wat aan mindfulness doen, knap je erg van op, gewoon omdat het niet meer kosteoporose wat het kost positief hoeft te zijn. Scheelt een hoop stress leren accepteren dat het is zoals het is. Soms zoet soms zuur in het leven. Hoe meer je het negatieve weg probeert te drukken Hoe harder het weer naar boven komt.

Breienmaar zei

Moet zijn Koste wat het kost... tablet op de hobbel taal ;)

Anoniem zei

Naast het potje tijd, geluk en kinderen. Zodra ze in de schappen liggen bij de appie haal ik zes potjes geduld, vier kinderen, twintig potten tijd en een zakje feeenstof.

Van zuurpruim veranderen in een persoon met realistische kijk op dingen kan wel. Het kost alleen heel veel moeite. Net zoals geduld wel te leren valt. En pas als je motivatie intern is zal het gaan lukken. Veranderen doe je niet voor een ander, maar voor jezelf.

Petra

Unknown zei

Ik kan heel me voorstellen dat je er van baalt om zo beneden je niveau en slecht betaald werk te doen.
Ook lijkt het me rot als je graag een vriendje wil en dat dit er nog niet van is gekomen.
Van mij mag je daar liefst met enige humor best je beklag over doen.
Het leven is nu eenmaal niet altijd maakbaar, ook al denken sommige mensen hier heel anders over...

Ivy zei

Ergens snap ik best dat jij je soms (vaak?) zuurpruimerig voelt, vooral als je leest wat er bij anderen gebeurt, wat bij hen vaak mogelijk is, terwijl jij elk dubbeltje moet omdraaien. Jouw situatie verandert alleen niet door zo'n houding.

Bij het lezen van je blogjes bekroop mij de laatste tijd het gevoel dat ze wat verongelijkt van toon waren, met veel herhalingen.
Ik zeg alleen maar hoe je vertelsels op mij overkwamen, kan je niet zeggen wat je moet doen om je leven te veranderen, tenminste niets wat je nog niet weet. Ik ben niet thuis in het mindfulness-gedoe en aanverwante zaken.

Denk trouwens dat wanneer jij je blognaam verandert in Dagboek van een Gematigde Zuurpruim het lezersaantal snel verdubbelt:-)

Pecunia zei

Ach, laat iedereen zwammen. Zeg je gewoon dat dat nog een restje citroen uit de citroenvlinder is. Af en toe moet de mens afreageren. Altijd maar positief zijn en het beste er van maken kan ook zeer vermoeiend zijn.
Je voelt wat je voelt. Punt uit. En een paar uur later of een dagje later bekijk je het weer van de andere kant.

Jeanneke zei

Die persoon trekt dat niet? En die staat jou na?
Hoe lang nog...?

Luz zei

Persoonlijk vind ik jou geen zuurpruim, ik heb een vriendin die dat (geworden) is en daar valt bitter weinig mee en om te lachen...met en om jou wel.
Ik heb vaak het gevoel dat jij chargeert, net nog ff een beetje erger maken, je maakt ons aan het lachen en houdt ons een spiegel voor.
Echt, bij niemand is nooit iets loos, iedereen heeft z'n sores en donkere periodes, en wij voelen ons allemaal bij tijd en wijle enorm ongeliefd een eenzaam terwijl dat echt niet het geval is.Sinds enige weken heb ik een nieuwe vriendin, hier in Duitsland ontmoet op de Duitse les. Een enorm mooie en leuke vrouw, ze heeft echt alles mee en woont met haar (jongere) man in een schattig verbouwd boerderijtje. Bleek ze een heel groot verdriet mee te dragen, drie keer zwanger geweest in haar leven en drie keer door verschillende oorzaken is het misgegaan.
Met de jaren wordt dat gemis eigenlijk alleen maar groter want oma zal ze ook nooit worden...daar heb ik nooit bij stil gestaan. Als ik jou zo hoor over jouw kinderen dan is dat heel bijzonder en waardevol...waardevoller dan wat dan ook...en eigenlijk weet jij dat zelf ook wel:)

Btw...ben benieuwd hoe jouw ävontuur
afgelopen weekend afgelopen is...



Liefs Luz

Anoniem zei

Weet je, soms moet onze innerlijke zuurpruim gewoon ontladen en dit blog is jouw uitlaatklep. Voor mijn gevoel is het de laatste tijd inderdaad iets meer zurig, maar kom op, elke keer weer benoem je ook iets wat wel goed en waar je blij mee bent. Dus wees niet te hard voor jezelf. Wij zijn wel bestand tegen een paar zuurtjes. En in ik hoor Herman Berkien al Paordesloager zeggen :) ook ik heb een poosje in Utreg gewoond. JBR

pourquoi pas ??? zei

Weet je, ik vind jou geen zuurpruim. Ik vind jouw moedig.
Het is makkelijk lullen om als je geld, kinderen, partner, leuke baan, minnaar, leuke familie, veel vrienden of maar een paar van die dingen hebt dat je moet kijken wat jij wel hebt. En oh de zon schijnt zo mooi en het leven is zo leuk. Bullshit.
Ik weet wat het is als je jaren niet aangeraakt ben door iemand die je vertrouwd en je lief is, ik weet ook wat t is om financieel niets te hebben en niet kan zeggen ik voel me klote maar ik ga lekker iets leuks doen met een vriendin of zo. Geen geld, geen leuke dingen.
Daarom vind ik jou een heel sterk wijf.
Je blijft niet treuren maar pakt dingen aan.
Je schrijft over wat je moeilijk vind en waar je mee zit.
Tja t leven is nu eenmaal niet zoals op FB.
ik geef je een dikke knuffel.

Polly zei

Dat die ander jouw zuurpruimerigheid niet trekt zou ik toch vooral zien als het probleem van die ander. Het is niet jouw plicht aan zijn of haar verwachtingen te voldoen!

En ja, het leven bestaat uit zwart en wit met allerlei grijstinten (een stuk of 50, heb ik me laten vertellen ;-)) daar tussenin. Gewoon lekker zuurpruimen als jij daar even behoefte aan hebt. En daarna weer over tot de orde van de dag.

Succes!

Anoniem zei

Hmmmm, een zuurpruim?
Dacht het ff niet, he!
Ik lees je blog al vanaf citroenvlinder (en was zo blij je ineens weer gevonden te hebben als gematigd optimist) en ik vind je blog nu eenmaal super.
Je bent gewoon rete grappig, je schrijft ontzettend leuk en je moet dus gewoon heel graag doorgaan op deze manier!
Ik luv je blog!!!!

Yente

Lot zei

Ja dat vind ik ook zo'n vervelende uitdrukking, zo negatief en ik weet nooit precies wat ze er nu mee willen zeggen. Willen ze echt niet meer met je te maken hebben?

Als iets je ergert aan een persoon kan en mag je dat wel laten blijken en de andere er zo op wijzen dat dat vervelend, naar, onsympathiek kan overkomen. Zo help je de ander ook iets te kunnen veranderen wat iemand zelf niet in de gaten kan hebben.
Maar alleen egoistisch aan zichzelf te denken is niet zo prettig.

Nietzomaarzooo zei

Wow...wat een compliment. Dat is nog eens leuk om de dag mee te beginnen.

Nietzomaarzooo zei

Mindfulnes pas ik toe en ook snap ik dat het leven is zoals het is. En ja, dat scheelt een hoop ergernis en stress.
Toch is niets menselijks mij vreemd en zuurpruim ik soms vaak en dinsdag.

Nietzomaarzooo zei

Alleen sex-bom zal dat nog overtreffen!

Nietzomaarzooo zei

Sterker nog; na het schrijven van dit logje (of eigenlijk gisterennacht na Herman Berkien) was het al over. En minder zwaar.

Breienmaar zei

Dat is precies wat ik bedoelde; ) juist door te accepteren dat je af en toe zo n bui hebt en dat gewoon menselijk is en het van je af te schrijven maakt het gelijk minder zwaar . Ik herken veel van je blog.

Petr@ zei

Het is toch normaal dat je ups en downs hebt, volgens mij heeft iedereen dat.
Jij kan jezelf heel goed een schop onder je derriere geven, dat heb ik al vaak genoeg bij je gelezen.
Ik lees je graag hoor, of je nu moppert of niet ;-)
Liefs Petr@

Nietzomaarzooo zei

Dank je; derriere is nog groot genoeg om te raken!

Nietzomaarzooo zei

Dat had ik net even nodig! Merci.

Anoniem zei

ik heb een collega , die niets anders doet dan alleen maar klagen , haar werk is veel zwaarder dan dat van ons,want haar afdelingen zijn veel vuiler dan die van ons, werk in de schoonmaak, alles is zo duur, zij heeft van alles en nog wat last , hoge bloeddruk, last van haar rug, spierpijn en ga zo maar door, tegenwoordig moet ik steeds aan dat liedje van Brigitte Kaandorp denken, het heet Ik heb een heel zwaar leven. het is verder best een aardige vrouw hoor, maar alles wat jij hebt heeft zij ook maar dan net weer even zwaarder, het erge is dat ze enorm slijmt bij onze leidinggevende die nu dus telkens zegt dat zij het echt veel zwaarder heeft qua werk en haar daarom niet extra werk laat doen als er een andere collega vrij is ,terwijl de rest van ons wel extra moet meehelpen.

Bibje zei

Heeft iemand jou ooit wel eens gezegd dat je gewoon hardstikke gelijk hebt dat je boos bent over het niveau van je werk? Dat je je talenten daar zit te verprutsen en eigenlijk weg aan het kwijnen bent?
Is er wel erkenning geweest voor jou "zuur" zijn in jouw hele leven?
Hoezo moet je je zegeningen tellen? Mag je dan niet teleurgesteld zijn, boos zijn, verdrietig zijn enz omdat het niet gaat zoals je graag wil dat het gaat?

Ik kan slecht tegen deze mensen die zo lopen te preken.
Je zegeningen tel je evengoed wel. dat houd je op de been. Maar het neemt het "zuur" niet weg. Pas wanneer mensen erkennen dat het voor jou "zuur" is/was zal jij geen aandacht meer hoeven vragen voor jouw "zuur" zijn.
Het is toch wel erg gesteld met de empathie tegenwoordig.

Ga vooral niet geforceerd dankbaar zijn voor de ander hoor.
Als die ander het niet trekt vraag ik me toch af hoe diep de vriendschap gaat.
Ik schreef er vorig jaar nog een blog over...http://bibje.blogspot.nl/2014/07/sowing-seeds-of-lovedinsdag.html
xxx