De kinderen zeiden altijd tegen mij dat ik een lieve juf was en niet streng, want voor mij hoefden ze geen versjes uit hun hoofd te leren, maar gingen we tekenen of ik vertelde een verhaal. Met van die mooie viltplaatjes erbij (goh...het komt weer helemaal terug die tijd!).
De zondagsschool was ook nog eens in een ander gebouw dan de kerk, een paar straten verder, dus liep ik op de zondagochtenden heerlijk iets vroeger dan het hele gezin al de deur uit en wist dat ik een fijn uur zou krijgen. Want dat maakte ik er zelf van. Met die kleintjes. Daarna was de zondag weer saai en voorspelbaar; of wij gingen naar Opa en Oma op bezoek of de moeder van mijn moeder was er en die zeurde voornamelijk en waarschuwde ons voor hel en verdoemenis. Of ze zat met haar benen iets te ver van elkaar en mijn broers en ik verwonderden ons over haar onderbroek die tot haar knieeen liep.
Altijd was ik heimelijk verliefd op de weinige heren die bij de zondagsschool rondliepen, meestal ook jongens die geen zin hadden om in de kerk te zitten bij hun ouders en dus dit "werk" deden. Beroemd was de Kerstviering. Altijd op een avond, of vroeg in de avond; het was altijd al donker herinner ik me. En natuurlijk, in mijn hoofd, was het altijd ook koud en lag er sneeuw!! Na afloop was er voor ieder kind onder de Kerstboom in de kerk een tasje met een W.G. van der Hulstboek, een grote navelsinasappel en iets van snoep. Dat tasje....wat keken we daarnaar uit!
En op de Kerstviering geen saaie bijbel-uitleg in een taal die je niet begreep, maar een spannend verhaal en dat deed dan het hoofd van de zondagsschool. Muisstil was het...en zo mooi donker en alleen lichtjes van de Kerstboom en wat kaarsen. Bijna magisch. Zo fijn om helemaal weg te dromen bij zo'n verhaal.
Hoe kom ik daar nou weer op? Ik hoorde bij VPRO Vrije geluiden vandaag de fantastische orgelspeler Cory Henry, op een Hammond orgel, voor mij is een orgel en orgelmuziek verbonden met de kerk. Voor hem ook want ze lieten een filmpje zien toen hij vier(!!!!) was en in de kerk met zijn kleine handjes toen al veel gevoel had voor orgelspel. Maar dan wel met swing en gevoel.
Niet met van die extra laaaaaaaaaaaaaaaaange noten die vooral in de zwaardere geloofsgenoten samenzang gebruikelijk was.
Gelukkig kerkten mijn ouders bij een wat vrijzinniger clubje en ook dankzij een hippe organist (met lang haar...hij kon zo bij Exception!) zongen we steeds moderner. En dus sneller. En melodieuzer.
Hij is speciaal door mijn moeder gevraagd of hij bij de afscheidsdienst voor mijn vader wilde spelen. Dat ontroerde me, want mijn vader hield van zingen (al dacht hij zelf dat hij het beter kon dan uhm het in het echt klonk, want als de noten de hoogte in gingen, dan ging hij maar naar beneden want te hoog voor zijn range). Met die organist heeft mijn vader de zogenaamde Jeugddiensten opgezet. Toen de kerk ook al leegliep, medio jaren 70 en men dacht dat popmuziek (nou ja...gematigde popmuziek) het antwoord was. Dus drumstel, gitaar en hammondorgel of piano bij die diensten.
Met de zondagsschool organiseerden we ook nog leuke extra activiteiten. Spelletjesdagen, verkleed naar thema, en oh ja...er was ook nog een christelijke knutselclub. Kon je op een christelijke manier Meneer de Uyl van vilt maken. Maar altijd gezellig en leuk hoor die clubjes en dingen die er georganiseerd werden. En heerlijk veilig en overzichtelijk was het leven toen. Een kleine wereld.
In die tijd deed je eigen alles binnen de eigen club. Wij gingen naar een christelijke school, daarna naar een middelbare christelijke school en pas toen ik naar een vervolg opleiding ging kwam ik in contact met 'anders-denkenden, of mensen die nergens in geloofden. Het scheelde ook dat dit in een andere stad was, dus uit de invloedssfeer van de familie.
En oh ja: altijd was er aan het eind ook de collecte. Voor de zending of een ander Christelijk goed doel.
Laat ik op deze zondag nogmaals een heel goed doel onder de aandacht brengen. De kerstactie van Annemiek van het Consuminderhuis.
9 opmerkingen:
Klinkt mij-als voormalig gereformeerd opgevoede schippersdochter- heel bekend in de oren. Ik moest naar een protestants schippersinternaat en een protestantse school voor schipperskinderen, want stel je voor dat je met andersdenkenden zou omgaan. Door stikdonker Rotterdam naar de gereformeerde catechisatie, in de winteravond 25 minuten fietsen. Nadat mijn fietswiel in het donker in de trambaan kwam vast te zitten vond ik het mooi genoeg. Met het enige meisje op het internaat dat van haar ouders ook naar die catechisatie moest spraken we af dat we wekelijks om en om de dag na de catechisatie een zware toets op school zouden hebben en dus echt niet de avond vrij konden maken voor de 'kattebak'. Dan kon de een dus niet, en de ander mocht niet alleen door het donker. Op een of andere manier viel het de leiding niet echt op. We kwamen er mee weg.
Wat mooi, dat jij ook aandacht schenkt aan en vraagt voor Annemieks Kerstactie voor Het Consuminderhuis!
Fijne Feestdagen gewenst.
Groetjes,
Jeanneke.
Wat mooi, dat jij ook aandacht schenkt aan en vraagt voor Annemieks Kerstactie voor Het Consuminderhuis!
Fijne Feestdagen gewenst.
Groetjes,
Jeanneke.
Mooie herinneringen. Ik kom ook uit dat milieu.
dit blog komt over als erg hatelijk afregeren op je jeugd !
net of je alles eens goed van je af wil schudden ... maar dat dat toch niet meevalt ...
kan ook niet hoor !
Leuk verteld. Alleen de hervormden hadden zondagsschool. Vanaf mijn tiende kwam er kindernevendienst voor kinderen tot tien jaar. Ik zat al sinds mijn derde jaar in de galerij te wachten tot het einde van die dienst. Ik ging mooi mee naar de kindernevendienst, ook al werd mij verteld dat ik eigenlijk te oud was,
Mijn vader was ouderling, zo'n beetje zijn hele leven. Het enige dat mij opviel was dat die mensen eerder de kerk uit mochten,
Oerend saai die kerkdiensten in het calvinistische dorp van vroeger,
Leuk dat je Annemiek in het zonnetje zet op jouw blog. Ik deed dat niet op mijn blog, maar wel via de bank.
Hmm, ik snap je niet. Dit is toch een ontzettend leuk geschreven verhaal over iemands jeugd? Wat is hier nou mis mee?
Net zoals die vreemde reacties op het blogje van "niets waard zijn". Daar stond nog bij, dat het een geintje was, een gebbetje, een mopje, een grapje!
Lees ff aandachtig, zet je humorklep open en reageer dan pas!
Citroen, je blijft mijn held! Jemig wat kan jij toch ontzettend leuk schrijven!
Je hebt echt humor!
Maar het is blijkbaar soms lastig voor mensen om te snappen, dat je een grapje maakt, zelfs al zet je het erbij.
Go on! Luv your blog!
Esmee
Wat herkenbaar. Hier nog een zondagsschooljuf. Ik deed het omdat mijn leraar pedagogiek op de ped. ac. mij aanraadde om dat te doen: je leert er vertellen.
Daar had hij gelijk in.
En nu ga ik je volgen. Groet van Bettie
Een reactie posten