Notes on a scandal

Zag deze week bovenstaande film op de Belg.

Fascinerend goed spel en goed script.

Maar ook: wat kan een mens zuur zijn en in zijn hoofd een geheel ander beeld van de realiteit hebben dan het is. Alles afmeten naar alleen de eigen maatstaf en die is dan zogenaamd heel hoog. Terwijl hij in feite kleinburgerlijk is, fantasieloos en strikt.

Doe ik ook zo?

Zit ik hier mijn zielige leventje (nog wel zonder kat!!) op te leuken? Denk ik ook zo met dedain over anderen, terwijl mijn eigen leven tamelijk onbetekenend en saai is? Met mijn zeer ingewikkelde werk op een callcenter?  Ziet iedere dag er hetzelfde uit en spreek ik, behalve op mijn werk, bijna niemand en toets ik daardoor mijn waarheden niet genoeg?

Loop ik met man met hond en hoor ik over hoe hij zijn leven indeelt en denk daar het mijne van. Beoordeel ik dan ook niet? Vind ik mijzelf dan ook niet een 'beter' mens? Of ben ik dan jaloers op zijn vrijheid?

Schrijf ik weliswaar niet in dagboeken, maar wel online (hip hoor) over mijn 'leven'? De hoofdpersoon in deze film hield jarenlang dagboeken bij. Haar notes. Gaf goede dagen, als goede schooljuf, een sterretje. En sommige dagen wel drie sterretjes.

Het verdriet toen haar kat doodging en wat overging in een soort van ongeremde woede op anderen die wel een gezin hebben, wel warmte en aandacht. Alles hebben wat zij niet heeft en niet kan krijgen. Haar huidhonger. Wat een herkenning. Die huidhonger dan.

Maar ook hoe 'men' zich hoort te gedragen, te kleden, te praten. Alles zo zonder enige zelfspot. Ik vond het beklemmend. Hoe ze zich als een parasiet vastzoog aan een levendige vrouw. En dat leven uit haar wilde tappen. Door haar aangeraakt wilde worden en het niet kon velen dat deze vrouw anderen aanraakte en meer dan dat. Zij was van haar!

Brrrrrrrrrrr...

De hele middag aan allerlei administratieve klussen gezeten. Begroting voor 2017, check en dubbelcheck van huidige stand van zaken. En dan is het alweer schemerig aan het worden. En koud, want ik bezuinig op mijn stookkosten door de kachel pas in de avond even aan te doen. Je moet toch wat nietwaar?

Ik keek naar de documentaire Schuldig en werd daar ook niet echt vrolijker door. Ben al een tijd niet meer in een zwembad geweest - keek naar wat een abonnement kost en besloot dat dit te duur is. Dan maar niet dus. En zag daar een dame die zwemt in de schulden vrolijk met een mooie badman in een zwembad gesubsidieerd zwemmen.

Dus ga ik zo met een grote kop thee nog maar een stukje breien. Dat kalmeert. Verder met mijn taken voor vandaag en straks in een lekker schoon bed slapen zodat ik morgen weer de hele dag vrolijk allerlei klanten van de grote verzekeringsmaatschappijen voor een minimumsalaris (en soms minder) kan doorgeven hoe blij we zijn met hen als klant. Ondertussen hoesten mijn collega's vrolijk door want ziek zijn is niet echt slim als je daardoor niks betaalt krijgt.