Want dat kan je niet.
Niet als je nog nooit in een situatie bent geweest waarbij je al een hele tijd van een minimum inkomen moet rondkomen, je spaargeld geslonken is tot nihil en je elke maand moet bewijzen dat je ziek bent. Of dat je je best doet om weer beter te worden. Zonder begeleiding. Of dat je keihard probeert aan het werk te komen. En je na 200 sollicitatiebrieven constant afgewezen bent. Wat dat met je doet.
Hoe je je als mens geheel overbodig en niet gezien meer voelt.
Maar als jij als grote meneer van die club, met een navenant inkomen en een dito netwerk heel betuttelend gaat zeggen dat jij je kan voorstellen hoe dat is....dan moet ik toch wel heel hard lachen. Want dat kan je niet. Ik schat in dat zijn maandinkomen vijfmaal hoger is dan mijn cummulatieve jaarinkomen tot nu.
Bekenden van mij zeggen ook wel eens dat ze zich kunnen voorstellen hoe het is; een lager inkomen. Of laag. Of heel laag. En gaan vervolgens voor de derde keer met vakantie dat jaar.
Hoe je als een havik moet letten op alle zaken die jij moet beheren. Papieren op tijd ingediend, genoeg kopieen toegevoegd, inschatten wat je het hele jaar denkt te gaan verdienen en schat je dat verkeerd in dan heb je het jaar daarop zoveel pech gehad dat je je toeslagen weer mag terugstorten. Begin je net op de 'verkeerde' tijd met een baan, verdien je net een tientje teveel....dan is het feest.
En ben je gezond van lijf en leden en heb je een fijne groep mensen om je heen die op je letten en je bemoedigend ondersteunen, dan kom je er wel doorheen. Ook als je weet dat dit niet al te lang gaat duren. Dat er nog vooruitzichten op verbetering is.
Maar heb je geen eigen woning, geen plakbandpensioen, geen pensioen at all (dat kan ook he), geen spaarpotje, ben je chronisch ziek of mis je een creatief brein om uit deze shit te komen...wat moet je dan? Wie komt er dan voor jouw belangen op?
De politiek en vakbonden niet; deze groep is niet sexy genoeg voor ze. Ooit zei een politicus tegen mij - toen ik met een club werkzoekenden op zijn werkplek op bezoek was - dat ik er helemaal niet uitzag als een werkeloze.
Van dat dus.
Echt geen benul. Van de universiteit direct op het pluche.
Let them eat cake!
18 opmerkingen:
Momenteel ben ik (althans volgens mijzelf) schatrijk! AOW, uitkering lijfrentepolissen, vrijstaand huis met een overwaarde van 150.000 euro. VW-campertje en klein boodschappenwagentje! Maarre...ik kan me de jaren (van mijn 27ste tot mijn 47ste) nog goed herinneren. Altijd gewerkt voor het minimumloon, 2 kinderen en voor dat k*tloon verhuisd naar een andere gedeelte van het land omdat er in onze woonomgeving 'n grote werkeloosheid was. Dus als ik, vanuit mijn nu riante positie, beweer dat ik me jouw situatie heel goed kan voorstellen en weet hoe het voelt, het uitzichtloze, deprimerende gevoel van armoede dan is dat geen gezwets in de ruimte! Niet iedereen die nu een riant inkomen en/of een geweldig rijk leven heeft is met een gouden lepel in de mond geboren! Ik wens je sterkte en verlies niet de moed. Dat heb ik toendertijd wel gedaaan met een opname in een kliniek als gevolg. Hartelijke groet, Janne
De club die in min of meer zelfde situatie zitten is groter dan je denkt, maar ja
Hier bij mij voelt het soms ook zo onrechtvaardig.
En wat Janna schrijft verlies aub niet de moed.
Hoi. Hier ook minder dan miniuminkomen. 900 euro netto voor 22 urige werkweek in een call-center. Veel werkstress als je een dag geen afspraak maakt.2 kinderen thuiswonend met nul-urencontract. Kunnen daarom niet op zichzelf. Ik krijg geen huurtoeslag omdat de inkomens met 3 personen net over de grens zitten. Ben inmiddels 57 en leef al jaren van weekbudget 75 euro voor 3 personen. Heb ook 2 kleinkinderen ver weg wonen. Kosten ov 35 euro retour dus zie ze weinig. Vraag me ook af wat mijn toekomst is op deze manier.
900 euro gaan nog reiskosten vanaf, en een dag ziek of vrij dan blijft er minder dan 800 euro over.
Geef nooit op.
Las in de krant hoe de werkloosheidcijfers zo laag zijn, je telt nauwelijks mee,
Ik voel mij als chronisch zieke na het lezen van jou bericht gezegend met een man met een fijne baan. Als mijn man weg valt zou ik ook niet weten hoe ik het rond moet breien.
Gelukkig heb ik een hele lieve mee denkende medewerker van het uwv getroffen. Ik zou wit heet worden van zo'n uitspraak!
Ik weet niet of dit dan wel kan, maar ik waag het toch: ik kan me goed voorstellen dat je zo denkt over dat soort uitspraken. Ik betrap mezelf er ook wel eens op dat ik dat zeg, maar dan corrigeer ik mezelf wel als het idd gaat om een situatie waar ik nog nooit in heb gezeten. En andersom heb ik het ook wel eens, dat iemand dat tegen mij zegt, terwijl ik ook denk: je hebt geen benul. Het is goed bedoeld, maar slaat dan soms zó de plank mis. Dat is dan wel niet over een financieel aspect, maar ik denk dat het gevoel wat je ervan kunt krijgen wel redelijk overeenkomt.
spijker op zn kop...jarenlang sappelen en als je dan tegen mensen zegt dat je n man wilt tegengekomen met n goed inkomen dan vinden ze je n golddigger, ik kan dan spontaan in janken uitbarsten....golddigger als je de kans krijgt eindelijk na 10-15 jaar gewoon op vacantie kan gaan, eindelijk n keer uit eten, n ander jurkje mag kopen en niet overal om hoeft te bedelen??!je voelt je vaak n zwerver n met n dak boven je hoofd!
Ik ben zo'n hulpverlener.Ik werkte 50% verdiende net 900 euro, en zat cliënten te helpen met hun financiën, die klaagden dat ze maar zestig euro in de week hadden, waar ik dertig euro te besteden had.Clienten die een nieuwe Levisbroek kochten en Nike-schoenen...en die de kat Whiskas gaven.
Ik kon me hun armoede wél voorstellen. Zijzelf echter wat minder. De oplossing moest altijd van anderen komen, ze moesten méér krijgen, in plaats van consuminderen en leefstijl aanpassen.Ze wilden niet in de gratis moestuin werken voor wat extra groenten, of zelf koken zonder pakjes en zakjes.
Ik zeg niet dat jij zo denkt, maar soms, écht waar, kunnen hulpverleners het zich wél voorstellen.
Maar de rest, ja, let them eat cake inderdaad.
Nee, ik denk zeker niet dat iedereen die NU een goed inkomen heeft met een gouden lepel in zijn mond geboren is. Ik weet wel beter.
Wat rot te horen dat het zo ingrijpend was dat je opgenomen moet worden. En heel fijn te horen dat je er nu beter aan toe bent. Niet alleen financieel hoop ik.
Je verwoordt het goed inderdaad.
Herkenbaar. Helaas. Wens je moed en kracht.
Die club blijft maar onzichtbaar lijkt het wel. En ja, dat het onrechtvaardig voelt dat herken ik.
Haal de moed uit mijn schoenen maar weer.
Ik hoef geen man hoor, maar de loterij winnen is ook prima :)
Ik geloof in mijn eigen kracht, maar heb wel moeite met het inlevingsvermogen van vrouwen die hun eigen dingetje doen, hun passie volgen met partner, die hun achterwacht is.
Ik had het in mijn verhaal over die hotemetoot van de directie bij die club. Schat in dat hulpverleners in het veld veel meer snappen hoe het is om weinig financiele armslag te hebben.
En ook hoe frustrerend het moet zijn als je clienten dingen willen die financieel niet (meer) kunnen. En het dan toch blijven doen.
Toch is het wel betuttelend om dan opeens maar te moeten gaan moestuinen. Stel nou dat je dat geen bal interesseert.
Maar je HEBT niets meer te moeten of mogen en dat is denk ik de bron van frustratie. Dat anderen over jouw manier van leven beslissen. Je de controle kwijt bent.
Hier net zo. Daarom hebben we een levensverzekering op naam van mijn man. En tja, als hij me niet meer lief vindt heb ik wel een heel groot probleem.
Idd je bent de controle kwijt. En dan zeggen mensen om je heen dat je er nog een baan bij moet zoeken. Dan raak je je toeslagen ook kwijt en nog meer reiskosten erbij. En op een leeftijd van 57 is 2 banen en een huishouding met thuiswonende kinderen teveel. 1 baan is al zwaar als je 5,5 uur constant moet bellen. En elke minuut in de gaten wordt gehouden. Kwam Rutte maar eens kijken naar wat er gaande is op de werkvloer.
Een reactie posten