Niet alleen zijn er zogenaamde Lustklussers bezig, maar mag ook de hele straat meegenieten van het bezoek van kleinkind aan Oma en Opa. En de hele familie & aanhang.
Of toen een paar weken terug A jax iets dreigde te winnen dat ik het hele repertoire van A. Hazes sr aan moest horen.
En de luchten van pretsigaretten die overkwam drijven.
Of van geblakerd vlees.
Dan weet ik ook maar al te goed dat onder die ergernis eigenlijk jaloezie zit en weer daaronder angst. Want de reden dat ik me stoor is ook dat ik eigenlijk heel graag bezoek zou willen. En die angst is dat inderdaad niemand mij de moeite waard vindt. Want: zie je wel; er komt hier toch vrijwel niemand! Stel dat mijn Bor de Wolfgevoel komt omdat ik inderdaad niet de moeite waard ben om eens op te zoeken.
Vertel je aan mensen in een echte stad mijn woonplaats, dan kijken je ze meewarig aan. Zo van gut...wat errug!
Als je hier ergens naar toe wil, - als je geen auto hebt - moet je eerst naar de bushalte lopen en dan naar een echte stad reizen. Of inderdaad; op de fiets. Of naar het grote winkelcentrum, maar daar vind ik het de grote waaihoek. Zijn de winkels dicht, dan is het vertier gedaan.
Dan sluit iedereen zich netjes in zijn eigen woning/tuin op en viert daar met eigen gezelschap de zomer.
Wel sensatie van de week want er stond een brandweerauto al vroeg in de straat. Met zo'n bakje. Dus ik vermoedde dat er iemand uit zijn raam werd getakeld die ziek was geworden en niet via de trap - arbotechnisch mag dat niet - vervoerd mocht worden. Had ik al direct visioenen van stel dat ik uitglij en dagenlang alleen in de badkamer lig...
Gelukkig was het een vogelnestje wat in het rookkanaal zat waar de brandweerauto voor was uitgerukt. Geen ernstige zaken gelukkig. Maar in mijn fantasie zag ik mijzelf al weggetakeld worden. Oh vooruit; door heel leuke brandweermannen.
Toen ik in de voortuin, nog in de schaduw, het onkruid tussen de tegels aan het weghalen was, zag ik een buurvrouw naar haar auto lopen. Had ik kunnen doen alsof ik druk bezig was 3 onkruidjes te verwijderen en haar niet zag omdat ik me zo de moeite niet waard voel. Maar ben even naar haar toegelopen hoe het met haar ging en vooral met haar man die net geopereerd was. Zo simpel is het.
5 minuten menselijk contact.
Ik geef en ik krijg tegelijkertijd.
Ondertussen, terwijl de groenbak aan de straat staat, nog maar een keer of wat de tuin ingedoken en met domme kracht (boven mijn hoofd) nog maar even snel wat uitgebloeide hoge rozen gesnoeid en direct ook maar wat klimop. Kon ik nog snel (nou ja...tempo elfendertig) 2 x een emmer vol droppen in de container. Weg is weg.
Mooie metafoor eigenlijk. Heb her en der ook wel wat snoeiwerk te doen.
5 opmerkingen:
Je doet nog best veel, al vind je zelf van niet.
Je humoristische stijl verbloemt niet dat je je waardeloos voelt. Tuinieren is een goede maar ook wat eenzaam. In de nieuwe Genoeg staat een mooi artikel over een vrouw uit Nijmegen en hoe die haar burnout benaderde.
Dubbel gevoel dus, rust tegenover drukte bij de buurtbewoners, sinds vorig jaar woon ik in een heel rustige wijk en ik geniet hier wel van de rust.
Dat was wel anders in de vorige woning, waar jouw beschrijving van buren ook van toepassing op was en waaraan ik me ergerde: waarom moet ik "meegenieten" van de herrie en inderdaad André Hazes gekweel?
Ik gun andere mensen hun gezelligheid, maar ik hoef daar niet zo nodig van mee te genieten.
Eenzaam voel ik me dan niet en voel ik me eens eenzaam ga ik een boodschapje doen in het dorp en groet iedereen vriendelijk om dan vriendelijk teruggegroet te worden met soms een kort praatje.
Ik ben er ook nog niet aan toe om visite te ontvangen, want dat is dan weer mijn onzekerheid: is mijn huis wel netjes genoeg, is mijn koffie of thee wel lekker, ben ik voldoende gastvrouw en nog zo wat dingen....
Lief van je om je buurvrouw even te vragen naar haar man, dat zijn toch van die kleine attenties, die gewaardeerd worden en zo leren ze jou ook beter kennen ;)
De visioenen van dagenlang hulpeloos in huis te liggen, herken ik wel, maar probeer ze zoveel mogelijk weg te stoppen. Wat komt, dat komt en dat zie ik dan wel... of niet...
Wat vervoer betreft, inderdaad lastig als je alleen op de fiets of met de bus kunt om er even uit te zijn, wat dat betreft heb ik meer geluk, want ik heb een oud 45-km autootje met een lek dak en nog zo wat mankementen, maar het rijdt en geeft me een stuk vrijheid.
Daarbij rijdt het ook nog eens superzuinig, want een rit van ongeveer 100 km kost me iets van 6 euro, doe dat maar eens met het OV...
Dat gewone automobilisten mij vervloeken als slak op de weg, kan me niet zo deren, blij dat ik rij :D
Dat autootje heb ik kunnen kopen van een kleine erfenis van mijn moeder, heeft ze toch nog iets goed gemaakt!
Het wordt weer een warm weekend, dus sterkte met de burenherrie...
Groetjes
Ik wil iedere keer heel veel zeggen maar zeg niets. Zoveel herkenbaar uit het verleden.
Ik merk wel dat het beter met je gaat.
Ik vind de wijk waar jij woont trouwens erg leuk.
Leuke huizen ook en mooie bomen.
Heel lang geleden lag ik heel ziek in bed (psychisch ziek) en bij de buren vierden ze een verjaardag van 1 van de kinderen. Die geluiden van lachende mensen en kinderen sneden door mijn ziel.
Ik kan me zo goed voorstellen dat die geluiden waar jij het over hebt je duidelijk maken hoe anders het kan zijn.
Een man, je man, die het gras maait, gezelligheid aan de andere kant.
Die van mij is nu aan het schuren en schilderen aan de voorkant van het huis.
Ik vind je heel moedig en normaals zie dat je weer de goede kant opgaat.
Maar gun jezelf toch meer dingen.
liefs van mij
Wanneer ga je jezelf nou eens waardevol vinden? Als ik wist waar je woonde zou ik je allang opgezocht hebben. Heb zo het gevoel dat het heel dicht in de buurt van mijn lief is. Wie weet... Ik vind ook dat je nog best veel doet.. Ik kan soms veel luier zijn.. Pfff
Een reactie posten