Op de terugweg kwam ik langs het plaatselijke marktje, maar niks te snaaien gekocht en bij de supermarkt niet de donuts ingeslagen die maar € 0,25 per stuk zijn in de weekaanbieding (waarom maken ze gezonde dingen eigenlijk nooit echt lekker goedkoop?), maar een bak sla gekocht, eitjes, lekkere abrikozen (wel 2) voor door de kwark en ik vond het heel goed van mijzelf. Want meestal is de routine dat ik dan wel even los mag nadat de check is geweest.
Rare kronkel, ik weet het, maar ik hem hem. Punt is deze kronkel te negeren en onder controle te houden.
Mijn waarden waren goed, heel erg goed zeker vergeleken met vorige keer en dus direct aangegeven dat ik me geheel anders voel, als in niet lekker en niet fijn, door die nieuwe medicatie. En dat ik in gewicht aankom de afgelopen weken in plaats van af te vallen, want beter past bij goed opletten wat je in je mond stopt. Dus dat me dit bang maakt en niet blij. Nog bovenop het toch niet zo lekker in mijn vel zitten. Het middel lijkt wel erger dan de kwaal. Andere bijwerkingen waren minder goede stoelgang, bibbergevoel de hele dag en een gevoel alsof ik uit een coma ontwaak in de ochtend. Dus ik slaap ook al een aantal weken heel slecht.
Dan is het beter om te stoppen met deze medicatie (was zondag al gestopt en voelde me direct stukken normaler; geen diepe comaslaap meer) gaf mijn praktijkbegeleidster aan en de huisarts belt me over 2 weken ook nog even op. Huisarts denkt in protocollen; ik ben standaard van de kan dat niet anders.
De hele week al zat ik aan te hikken tegen wandelen vandaag met man met hond. Waarom ga ik wandelen met iemand die de laatste tijd op alles wat ik onderneem of niet onderneem belerend commentaar heeft. Niet opbouwend commentaar, maar in de trend van 'ik zou als ik jou was...je moet dit en dat en zus en zo' En afvallen; zo simpel; gewoon minder eten. En het beroep van mijn zoon; stelt niks voor. Ik trek dat vandaag even niet. Ik wil me omringen met positiviteit, met zachtheid.
Ik snap heel goed dat bewegen goed voor me is, vooral nadat ik gisteren weer even met de neus op de feiten werd gedrukt door naar een TLC programma te kijken over extreem obese mensen die honderden kilo's af moesten vallen en dan nog steeds te dik zijn. En bewogen als zombies of helemaal niet meer konden bewegen, alleen de vork naar de mond brengen ging nog. En 3 keer een Kettle bell heen en weer zwaaien en dan zeggen: Good Job!
Dat de buitenwereld mij ook als zo'n dikke zombie ziet. Dat ik mijzelf ook zo zie. Ik ben niet een vrouw met een normaal gewicht en al helemaal niet gezond en die grote dikke vinger wijst naar mijn eigen verantwoording want allemaal zelf gedaan! Eigen schuld, dikke bult. Zoals de maatschappij ook doet: Alles is eigen verantwoording. En zak zelf maar in je eigen gecreerde stront.
Beter is het om dan maar helemaal te verdwijnen. In vet of gewoon...into thin air.
21 opmerkingen:
Geef jezelf een schop onder je kont want je zelfmedelijden viert hoogtij .....Gun jezelf die liefdevolle schop !
A.
Je hebt een geheel verkeerd zelfbeeld, echt onbegrijpelijk!
je bent een mooie vrouw met diepgang die goed is zoals ze is maar qua gezondheid is het beter iets (geen honderden kilo's) af te vallen.
En dat lukt je , dat weet je zelf ook.
Kus
Dipperdedip, zucht.
:-(
De man met de hond lijkt een blok aan het been te worden en niet meer iemand, waar je plezier mee beleeft door samen te wandelen.
Het is wel herkenbaar, mensen willen het niet horen als je niet goed in je vel zit, dan "moet je vooral dit en dat doen, dan lost het de narigheid vanzelf wel op!"
Was het maar zo makkelijk...
Het is wel aan jou of je dat onbegrip naast je neer kunt leggen en een keer jouw mening aan de man kenbaar te maken in plaats van je nu zo afgewezen te voelen als niets waard, waarmee je jezelf naar beneden haalt.
Wanneer ga je eens hulp zoeken om te praten, je hart uitstorten, daar zijn mensen voor, die ervoor worden betaald en daar is niets minderwaardigs aan!
Ik voel me tenminste geen kneusje, dat ik wekelijkse begeleiding heb.
Eerder bevoorrecht, want hoeveel mensen zullen met pijn in de ziel leven zonder dat ooit kenbaar te kunnen maken en naar buiten toe de schone schijn ophouden?
Sterkte op deze druilerige dag en laat je niet leiden door negatieve gedachten, want je waardes zijn goed, niet meer iebelig door de medicatie en het afvallen gaat niet van vandaag op morgen. Jij weet, dat je goed op je maaltijden let en meer kun je niet doen.
Groetjes Lily
Misschien vind je deze video de moeite waard?
http://www.bbc.com/news/video_and_audio/headlines/40505399/think-again-there-is-no-obesity-crisis
groet anna
groet anna
Ah, niet doen joh, jezelf zo naar beneden halen. Je bent een topper...
Aah, wat begrijp ik jou. Ik ben ook obese, lekkerbek, arm, alleenstaand, intelligent, moeder oma, vaak gekwetst, groot doorzettingsvermogen ( alleen niet zo met eten), dwars/eigengereid en diabetes2.
Vanwege soortgelijk bijwerkingen van de extra medicijnen ook gestopt met die medicijnen. Ik voel met je mee de zwaarte van die afweging. Ik weet dat ik mezelf ook niet kan beloven dat ik minder zal gaan eten. Maar elke dag die lukt is er 1. Ik heb me wel beloofd het elke dag te proberen. En ik begin pas met eten om 12 uur s middags. En hoewel ik maar iets ben afgevallen zijn mijn waardes veel beter.
Sleutel tot een leuk leven. Accepteren wat ik niet kan veranderen. Ik ben meestal een leuk mens, vooral voor mezelf.
Kop op nou... het gaat niet altijd zoals je misschien wilt en hoopt!
En ieder mens mag er zijn, dik, dun, groot, klein... jij dus ook! Nog een keertje kop op!!! XXX
Lief, prachtig mens, wat misschien wat te zwaar is.
Gun jezelf een mooi zelfbeeld.
Misschien met hulp of hoe dan ook.
Ik hoop dat je snel ziet hoe geweldig je bent, wat te zwaar of niet!
Franca.
Ik heb dat programma ook gezien op TLC en daar word je inderdaad niet vrolijk van.
Maar jij kan beter hoor, ik weet het zeker!
Zet hem op!
Liefs
'Zomaar' hulp krijg je niet zomaar, hoor. Daar moet je een diagnose voor hebben en zelfs dan is die hulp maar (wéér) tijdelijk. Niet iedereen wil zich een diagnose laten opplakken. Het tast nl. ook bij sommigen (nee, niet iedereen) op een bepaalde manier je weerbaarheid en/of zelfvertrouwen aan. Niet zelden is de persoon helemaal niet ziek, maar de maatschappij. Dat aspect is echter uit de mode en laat 'de hulpverlening' buiten beschouwing.
Dat gezegd hebbende, ik denk wel dat je van de wandelbuum iets verwacht wat hij niet kan of wil geven. En bij de meeste mensen is (al dan niet ongevraagd) advies geven inmiddels een Pavlov reflex geworden. Mijn schoonzus vertelde laatst dat als ze vreemde mensen, die ze niet kent, ziet hardlopen met een verkeerde voetlanding, ze hen ongevraagd advies geeft om naar een hardloopcursus te gaan. Ik weet dan niet wat ik hoor..
Mooie reactie en vooral hoopvol.
It's my party and I cry if I want to.
Afvallen is niet zo moeilijk he...eraf houden; dat is de kunst.
Soms is dat zo. En soms weer niet.
Geweldig! Daar kan ik wat mee!
Sta op een wachtlijst voor psycholoog.
Denk dat Man met hond ook wel een beetje Pavlov reflexen heeft. En ik kennelijk ook ;)
Dank je.
Spiegel maar weer eens oppoetsen. Innerlijke spiegel wel te verstaan.
Dank je Franca.
Dank je!
Een reactie posten