Brutaal

Omdat ik van een restaurantketen een virtueel kadootje had ontvangen nog voor mijn verjaardag en een reminder kreeg, dat ik dat nog moest ophalen, vond ik dat ik dat dan maar eens moest doen. Een feestje is altijd leuk, ook in je uppie.

En probeerde opnieuw richting centrum te gaan. Nu wel met de OV-kaart op zak.

Ik had een paar kleine boodschapjes aldaar te doen en vond ook dat ik een beetje mocht rondkijken. Kijke, kijke maar niet (teveel) kopen was het credo. En vond ik het te druk, dan kon ik gewoon weer naar huis gaan. Niks moest.

En eigenlijk zag ik best wel mooie dingen, maar ik vroeg me telkens af: Is het voor de heb of is het echt nodig en zo ja...hoe dan?

Maar een Kijk- en Voelboekje bij de Ramsjboekhandel voor kleinkind haar verjaardag wel. Zo lief. Alle leuke dvd's liet ik maar links liggen. Komt vast wel een keer op tv of online. Niet perse nodig om te hebben. Wat zeg ik; ik heb onlangs een shopper vol naar de Kringloop gebracht. Niet van mij alleen, maar ook nog van de kinderen. Maar ja..die wonen ook al tig jaar niet meer thuis.
En de volgende keer als ik genoeg energie heb om bij de Kringloop te gaan kijken (erna toe te fietsen bedoel ik) dan ga ik bij de Kinderboekjes kijken.

Enfin; dat kadootje dus. Ik had van te voren al de app weer terug op mijn telefoon gezet. Want toen alle restaurants sloten een tijd terug, verwachtte ik niet dat ze weer terug zouden komen. Maar wachtwoord werkte niet. Nieuw wachtwoord aangevraagd. Werkte ook niet. Dus ik dacht; ga ik met e-mailtje wel naar de kassa.

Nee, dat werkt ook niet. Dan kunnen ze niet verwerken. Er moet iets te scannen zijn. Zou handig zijn als de barcode in de email stond.

De moed zonk al een beetje in mijn schoenen dus alles weer teruggezet en weer naar buiten. Dan maar niet en naar huis. Maar buitengekomen dacht ik: Nee! Nog een keer proberen! In het kader van dat ik ook gewoon iets leuks mocht beleven.
Nu lukte het wel. Dikke vingers kennelijk. Of toch niet goed ingetypt. Of even wachten totdat nieuwe password werkt. Weet ik veel.

Weer naar binnen. Stond ik daar met mijn dienblad, nogal gestressed dit keer,  te wachten in de rij, zet een mevrouw HAAR dienblad bovenop het mijne, gaat voor me staan en zowat over mij heen leunend pakt ze wat zij wil hebben. Dus ik zeg iets van Goh das lekker inhalen in de file (maar kennelijk te binnensmonds, moet nog leren dat op GROOT volume te mogen doen, zeker bij dat soort brutale dames).
Mevrouw zegt poeslief dat ik wel voor mag.
Nee, mevrouw ik WAS al voor zei ik, nu hoorbaar.
Flikkert mijn gebakje ook nog om.
Is de cappuccinno ook nog op, de melk dan.
En geven ze haar eerder haar bestelling dan ik.
Maar de app werkt gelukkig.

Thuiskoffie, een keertje in de zomer

Had zo'n zin om die mevrouw eens lekker te schoppen. Een scene die ik van de week zag in een comedy. Iemand vroeg aan haar ex-man, nadat hij een rotverhaal had verteld " Welk been deed ook alweer pijn?"
Hij zegt het linker en zij geeft hem een rotschop tegen het zere scheenbeen. Ik moest daar enorm om lachen, wat geheel niet politiek correct is, maar goed, kennelijk heb ik een raar gevoel voor humor.

Nou, dat is lekker zacht zijn voor elkaar. Not.