Naar de kapper.
Ben al heel lang niet meer geweest. Hoera voor lang haar wat ik ook nog eens kunstig kan opsteken en dat ik niet bang ben om mijn pony zelf bij te knippen en dat ook goed kan. Maar het gevoel dat iemand je hoofd masseert is prettig. Alleen lang zitten wachten en veel lawaai aan mijn hoofd dat trok ik niet de afgelopen maanden (zeg maar gewoon een jaar..zo lang geleden is het al). Ik ga al naar een budgetkapper en er is een kapster die mij altijd heel goed knipt, maar toen het vorig jaar steeds moeilijker was om mezelf iets te gunnen, maakte ook dat me niets meer uit. Er goed uitzien? Waarvoor?
In mijn kappers-potje zit al maanden genoeg geld om te gaan. Toch ga ik nog steeds niet. Heb er de kracht niet voor. Gun het mezelf ook niet. Zie niet in waarom. Nee, dat klopt niet. Ik zie wel waarom, maar kan het nu nog even niet. Thuiskapster is geen optie. Ooit wel gehad, maar die was in 5 minuten klaar en het zat voor geen meter. Kreeg het idee dat ze dit werk met weinig liefde en aandacht deed.
Bij die ene kapster juist wel. Dan voel ik me heel eventjes gezien. Een normaal mens. Oh...bijna een vrouw.
Naar de tandarts
Dat is zo mogelijk nog erger. En daar schaam me ook heel erg voor. Heel erg. Echt heel erg. Niemand weet dit. Zelfs mijn kinderen niet. De praktijkbegeleidster Diabetes wel. Al jaren niet meer geweest. En de boel brokkelt af, stort in en eerlijk gezegd lijkt me een gebitje prima. Nooit meer kosten en altijd een stralende lach, die je 's nachts in een glaasje stopt. Noten eten kan ik dan wel vergeten, maar ja...al jaren No Nuts.
Mijn oude tandarts wil ik/durf ik niet meer terug; heb een enorm wantrouwen in zijn 'goede' bedoelingen, sinds ik daar ooit een voortand liet bleken - nota bene omdat een vriend me zei dat hij me dan mooier zou vinden - , van te voren vroeg wat de kosten waren en achteraf een factuur kreeg die 3 x zo hoog was. De foto van zijn grote zeilboot zei me genoeg. Achteraf. Ook dat ik al lang een kies mis, maar hij nooit over een brug of een kroon begon, vind ik nu raar.
Dus dub erover of ik voor 2018 wel een tandartsverzekering neem (voorgaande jaren niet gedaan, maar dus ook nooit bij een tandarts geweest) en dan moet ik ook nog op zoek naar eentje die mij accepteert, ongesaneerd zeg maar wat ze voorheen bij het ziekenfonds als term hadden. En een tandarts zoeken. Ik ben nog steeds op zoek naar mezelf eerlijk gezegd en dat is al bijna een dagtaak.
Nee...doe mij maar dat gebitje. Goed genoeg. Maar eerlijk; wat doe ik als er opeens een voortand uitvalt? Behalve slissen. Altijd mijn mond dichthouden zoals Josephine de Beauharnais, omdat haar tanden helemaal zwart waren, is ook niet altijd mogelijk. Je wilt af en toe toch ook tegen een Napoleon zeggen dat hij nu even moet stoppen met weer een land innemen. Sssssssssstop!
De stad in/ de wijde wereld in:
Durf ik niet.
Iets kopen, zonder eerst na te denken wat dat voor mijn budget betekent.
Koop die mooie sjaal, haal dat parfum (oh ja....mijn laatste flesje kocht ik in New York in 2011), lak je nagels doe eens gek, koop dat boek, ga naar de bioscoop, of ga lekker naar een museum, of ga gewoon door een stad lopen. GA dan mensch!!! Of bedenk en doe wat ooit je motto was: Hoe kan ik dat voor elkaar krijgen!?
(Toen ik dit geschreven had bedacht ik dat ik bestelde foto's van kleinkind nog moest ophalen, die lagen er ook alweer een weekje of zo en dan kon ik gelijk langs de bibliotheek boek inleveren en vers leesvoer inslaan.
Bus 1 kwam net aanrijden toen ik nog te ver weg was om te gaan rennen (aka harder strompelen). Toen ik bij bus 2 (de andere kant op maar dan kon ik daar wel overstappen) stond te bedenken en te kijken wanneer deze bus zou komen, hing het schema vanaf 10 december er al. En dus bedacht ik dat ik dan maar moest gaan lopen naar overstapplek dan had ik direct ook weer wat beweging. Net toen ik de eerste paar passen had gezet, kwam bus 2 aanrollen, maar ook daarvoor net weer te ver weg). Naar bus 3. Zag aan de mensen die bij de halte stonden dat de bus er aan kwam rijden, dus versnelde mijn pas. Nog 1 meter van de deur reed waarschijnlijk de bus met Fred Teeven als chauffeur al weg. Fred en de bus
Fijn; dan wachten we maar. Hoe fijn is Openbaar Vervoer. Het was in ieder geval droog.
Maar dus wel in het centrumpje geweest, foto's opgehaald en jemig wat is het druk overal. Kreeg het er benauwd van of was dat omdat ik de hele dag de kachel nog niet hoger had gezet dan 15 graden en het in de winkel lekker warm was. Maar naar de bieb dan, boeken ingeleverd, boeken geleend en even naar het toilet - gratis). Wat een opwindend leven!
En toen op de terugweg bij die leuke Deense winkel een klein zwart boekje gehaald, dan kan dat als agenda 2018 gelden; Ga ik zelf wel de weken erin maken/schrijven/tekenen. Keek op de week uniek exemplaar zeg maar. Je moet toch wat.
Al met al toch weer een beetje opgeladen. Gelukkig zat Fred Teeven op een andere lijn, want deze bus stopte normaal bij de halte en mijn automatisch ingestelde schemerlampje was al gezellig aan het branden thuis.)
Als ik her en der lees hoeveel mensen voor een gekkigheidje kunnen uitgeven, een simpel schoenkadootje van in de vijftig euro per kind/kleinkind, dan voel ik me lullig als ik een chocoladelettertje van € 0,25 - uit de opruiming heb gekocht. Als malligheidje, want mijn kinderen zijn uiteraard al oud genoeg om helemaal niet meer in Sinterklaas te geloven. En dat Zwarte Piet verhaal daar trapten ze sowieso niet in. Hun eigen vader was zwarter. Een diepte-investering van wel € 0,75!!! Nou mam...wat heb je je weer ingespannen.
En ja hoor; ik snap al heel lang dat mijn liefde niet in dure kadootjes zit, maar het voelt gewoon uit balans als de schoonouders van zoonlief hem een kado van honderden euro's gaven en ik vorig jaar met een Thee-mannetje (soort van thee-ei) op de proppen kwam. Uit een 'designwinkel' maar goed...niet meer dan een tientje. En heul klein. Net zo klein en onbetekenend als ik me voelde toen. Bij hen was alles groter, beter, verder weg (de vakanties), mooier en vooral duurder.
Het voelt niet goed om op die vlakken allemaal niets meer voor te stellen. En ook weten dat dit niveau niet meer in het verschiet ligt. Het roer is compleet omgegooid en niet omdat ik dat wil, maar omdat de economie dat wil. En nu ook nog mijn kop en lijf.
Pedicure:
De eerste en laatste keer dat iemand aan mijn voeten zat was ook in New York in 2011. Wat was dat trouwens een heerlijke tijd met mijn dochter daar. En man man man....wat werd ik gek van alle tripjes naar kledingzaken, schoenenwinkels en een grote Outlet buiten New York waar ze o.a.een Levi's kocht voor USD 20,--.
Die pedicure - zo'n salon die ze op vrijwel iedere hoek van de straat daar hebben om je handen en/of voeten te laten verzorgen - was iets wat mij heel erg fijn leek om te doen. En ook zo typisch New York-achtig. Net als die slappe koffie in de ochtend en een bagel bij de Deli. Voelde me zo ingeburgerd. hahah!! Vrouw van de wereld. Oh yeah. En dan nu zo'n klein polderwereldje.
Jahaaaaaaa.....natuurlijk kan ik vanavond mijn voeten in een bak gooien en ze dan vertroetelen. En dat zal ik dan ook echt wel weer een keer doen. Maar het is toch een ander effect. Verzorgd en aangeraakt worden.
Reizen, als in een vakantie boeken:
Tsja. Ain't gonna happen verwacht ik.
Helaas laat mijn budget niet toe dat ik daar iemand voor inhuur. Andere opties - behalve ook dat zelf doen - liggen niet in het verschiet. Terwijl ik het zo goed kan!
Klaar met klagen. En mijn waxinelichtjes en de kachel aandoen. Gordijnen (alweer wat schoner) dicht en creeer je eigen wereld. Net als in die serie: Fantasy Island. Ja, die met die
The plane....the plane!!!
14 opmerkingen:
Accepteren wat nu is en niet ontevreden zijn met wat daar is, blijft lastig. Toch is dat een sleutel.
Dat besef ik de meeste tijd maar al te goed. Maar niets menselijks is mij vreemd.
Je kijkt toch wel veel naar dingen die andere mensen kunnen en jij niet, omdat je het geld niet hebt, omdat je het jezelf niet gunt....een recept voor ongelukkig zijn.
Een heel groot deel van de wereldbevolking heeft het echt veel slechter dan jij. Beetje omdenken zou geen kwaad kunnen.
Je vind me wellicht hard, maar er lijkt niets te veranderen bij je. Je hebt zoveel om dankbaar voor te zijn en je blijft maar benadrukken waar het slechter gaat. Zo zonde van je leven.
Ik geniet juist van de iets vrolijker toon van Citroen. Met de cynische twist die haar zo eigen is. Volgens mij ben je juist goed bezig.
Je bent gewoon goed bezig Cellie, dat weet je zelf ook. Je neemt tijd voor jezelf, tijd voor je huis, je gaat de deur uit! Ik bewonder je gewoon daarom. Mede door hulp van de psycholoog heb je al zoveel bereikt.
En zo gek is het niet dat het 'waarom' jij nou juist in die situatie zit af en toe eens naar boven komt. Kop op meid!
De tijd dat je weer switcht (in je hoofd en in het echt) naar de kant waar je was komt vanzelf weer terug.
Sterkte lieverd! Dikke knuffel!
Misschien toch wel naar de kapper gaan. Wie weet hoe je ervan opknapt dat er iemand even lekker aan je hoofd frut.
Ik heb zelf gemerkt dat de eerste stap het grootst is. Maar zet je die eenmaal dan smaakt t vaak snel naar meer.
En weet je, voorbij is die tijd. Maar je hebt mooie ervaringen waar je op terug kunt kijken. Koester dat en kijk niet te ver vooruit. Dag per dag. Vergelijken met anderen is zinloos.
Als ik echt nadenk over mijn leven, dat ik al 10 jaar op de bank zit,word ik ook niet vrolijk. Wat mij helpt is inzoomen op kleine fijne dingen. En mezelf vertroetelen. Kaarsje. Kat op schoot. Warm dekentje. Appen met een vriendin of zus. Mijn eten mooi opmaken op een bord.
Dank je Anoniem. Elke dag weer een nieuwe kans.
Lief van je Trees.
Naar de kapper gaan is een van de dingen die ik ga proberen in december.
Gisterenavond de pasta gemaakt die Jamie van slechts 5 ingredienten maakte bij Koffietijd. Met felgroene (diepvries)erwten. Om blij van te worden.Simpel en eerlijk. Met volkoren pasta.
Het vergt oefening om inderdaad van het nu te genieten en niet om te kijken of te ver vooruit.
NIET proberen maar doen.
Ja, ook ik vind Cellie zo goed bezig. Meid, als ik de berichtjes van nu lees krijg ik tranen in mijn ogen. Ja, je kijkt naar anderen, maar ook zo goed naar jezelf. Je weet heel goed wat goed voor je is. Je zwarte (tsss :) ) humor is zo scherp en met zoveel zelfkennis en zelfspot, ondanks je ellende moet ik dan weer glimlachen. Juist jij schrijft zo vaak over je dingen die je wel als zegeningen telt. De kleinste dingen. "Een heel groot deel van de wereldbevolking heeft het zoveel slechter dan jij"! Gadver, wat een dooddoener. Daar zitten mensen met depressie of burnout nou nooit op te wachten en het komt altijd! Mijn dochter.. depressie.. zegt men, je hebt een huis, een auto, een inkomen, een lieve moeder, wat heb jij nou te klagen?? Dat ze, verlaten en vergeten door iedereen, verpietert in haar huis, wat ze inmiddels haat en denkt over een einde, mag niet. "Er zijn er altijd die het erger hebben". Godver, Cellie, moet jij net zo vloeken bij zo'n opmerking als ik dat doe?
Ik zie juist wel vooruitgang bij je. Je durft al veel meer dan voorheen. Je schrijft zo lekker cynisch.
Het is toch logisch dat je een keer goed gewassen wil worden bij de kapper en/of een voetbehandeling wilt? Ieder mens heeft wensen, dat wil niet zeggen dat je negatief bent. Met wie meet je je? (-:
Je doet het prima, Cellie ♥
@zijookweer. Blijkbaar mogen we alleen mee gaan met haar en nooit iets kritisch opmerken. Ik lees hier ook al een hele tijd mee en zie gewoon steeds hetzelfde voorbijkomen. Een cynische toon over haar eigen omstandigheden gaat haar ook niet redden, sterker nog het haalt je nog verder naar beneden. Dat je ervan moet vloeken van mijn opmerking zegt heel veel over jou en niets over mij. Maar goed, ik merk dat je hier alleen mag meegaan en vooral niemand tegen de haren in mag strijken. Ik hoop oprecht Cellie, dat je eruit gaat komen. Maar zonder hulp en zonder iemand die eens wat kritischer is dan de pluimstrijkerij van je reageerders blijf je in een kringetje ronddraaien. Het ga je goed.
Gooi het er maar lekker uit, hoor.
Een reactie posten