Aanstippen

Ben dol op stippen. En streepjes. Of een combinatie van beide.

Dat komt goed uit als je weet dat er een streepje door me loopt. Nou...zeg maar streep.

Mijn stippensjaal is af. Heb 'm geblocked zoals Lot zo lief in het commentaar aangaf. Is niet helemaal plat, maar ja...ik vind het wel goed, want zo lang koud is het niet in Nederland en ik wil de sjaal graag om. Beetje vreemde hoek, maar mijn telefoon heeft een klein mankementje.

Zag van de week in Koffietijd een dame die miniatuur breit. Echt kaboutertruitjes, zo lief. Maar ik ben momenteel op dunnere pennen een sjaaltje voor mijn eigen kaboutertje aan het breien en dat is al klein en fijn genoeg. Wel mooi als je het kan. Lijkt me vermoeiend voor je ogen. En wat die vrouw zei dat het haar kalmeerde, dat kan ik zo goed begrijpen. 

Zou vanochtend horen of ik inval-oppas Oma zou zijn vandaag, maar het is niet nodig. Helaas had het te maken met een overlijden in de familie van mijn schoonzoon. Dat doet me des te meer beseffen dat ik ruim baan mag maken voor het goede, het mooie en het zachte. Want het leven kan zomaar over zijn; of er geheel anders uitzien. 

En dat stip ik aan door erover te schrijven. Als reminder voor mijzelf. Want kort van memorie merk ik.

Op mijn Whiteboard kon ik Stippensjaal doorstrepen. 

Nu een heerlijk kopje koffie aan het drinken, van de huis-barista. Koffie met een klontje roomboter erdoor gestaafmixerd (is dat een woord?) ooit bij Gerlinde gelezen. Lekker. En ondertussen ook een groene salade gemaakt. 

Ondertussen was van het rekje opgevouwen en opgeruimd, nieuwe was opgehangen en alle spullen van het blocken weer opgeruimd. Alle spelden zitten weer het speldendoosje en in de naaidoos (doos is een themaatje) en die staat weer op zijn plekje in de kast. Niemand die dat ziet of opmerkt, maar ik wel. En het geeft me een prettig gevoel dat ik op die manier beter voor mijzelf zorg dan het huis een zooitje te laten worden. Te laten versloffen en verslonzen. 

Dat is ook de boodschap van de Flylady. Finally Loving Yourself. Stipje bij stipje en streepje voor streepje kom ik daar uiteindelijk. Dat ik daadwerkelijk voel en wil en besef dat ik er mag zijn en ruimte mag vragen.