Doortrekken

Heel even was ik me er scherp bewust van dat er niemand in de ochtend vraagt of ik goed geslapen heb. Of ik uberhaupt wakker ben geworden. Ik ben alleen. En dat na een minuut geleden wakker te zijn geworden. Na veel stukjes luisterboek over Annie M.G. Schmidt te hebben gehoord. Zit al in 1964.

Droomde dat ik van een hoge flat afstapte. Of droomde; ik zag het zo voor me. Hoe simpel het was en hoe daarmee alles 'over' is. Voor mij dan; wat ik mijn nabestaanden aandoe dat is een gruwelijke erfenis. Misschien omdat ik de laatste tijd veel artikelen las over nabestaanden die praten over wat de zelfmoord van een broer of zus met hen deed en doet. Na jaren nog.

Maar wilde niet in deze gedachten(maal)stroom blijven hangen dus eerst maar haar wassen, mezelf wassen - met een lekker ruikende geur ook nog en een witte was in de machine gestopt. De was doen vind ik, hoe raar het ook klinkt, altijd een heerlijke bezigheid. Net als strijken. Alles weer gladstrijken.

Ondertussen nog steeds regen.

Ontbijt gemaakt van ei en champignons en een beetje ontbijtspek. In een Pokebowl. Haha....Het zit 'm in de presentatie! Op een bordje ziet het er toch anders uit.

Kopje koffie in een mooi (voorverwarmd) kopje. En hoofd omhoog blijven houden. Blijf kijken naar de dingen die er nog steeds zijn, sommige gewoon gratis. En hee...al die vrije tijd die je kennelijk hebt. Niet meer urenlang dezelfde zinloze zinnen achter elkaar opzeggen, kijken wat je score is en oeps...de zweep van de baas te voelen, het gehoest in je te nek te horen van collega's die zich niet ziek kunnen melden, want ziek is geen inkomen.

Laat die gedachten komen, maar ook weer gaan. Het zijn gedachten, geen feiten.

Dat ik op dinsdagen te vaak nog denk aan Man met Hond. Kennelijk 'rouw' ik om wat er verloren is of de illusie van wat er was. Of nooit is geweest. Maar wel iemand die...oh fuck!! (Zelfs dat niet meer).
Laat ook die gedachten maar los en waaien. Want feit is dat het andersom niet zo is. Zelfs op een kaartje voor de verjaardag van zijn kleinkind reageert hij niet.

Wat me bijna terugschopt in denkpatronen dat als ik 'niet aardig ben' of ' voor mijzelf opkom' dan wordt dat onmiddellijk afgestraft. Door negeren. Door doodzwijgen. Door niet meer mee mogen doen.
Door een mening te hebben over het maakt niet uit wat, maar als die afwijkend is dan voel ik me weer persona non grata. Hup; terug naar je hol jij!!

Dan grijp ik ook weer terug naar mijn drugs. Voor tijdelijke verdoving van alles.

Voorzichtig breekt de zon door en zie ik alle tere groene blaadjes aan de bomen. Een kleur groen die bijna niet na te maken is. Een kleur van belofte.

Misschien moet ik een nieuwe hobby oppakken; toiletpot beschilderen. Word je heeeeel rustig van. Schijnt. Denk vooral dat het wachten tot het droog is, als ik moet, me weer onrustig maakt.