Et voila; binnen 10 minuten had ik zelfs 2 zaken geregeld en geprint. En klaar en hoppa weg met de printer maar weer. In het mahoniehouten Amsterdamse-stijl kastje van mijn Opa en Oma. Want geen kantoor van mijn huiskamer maken he.
Het scheelt een slok op een borrel als ik liefdevol tegen mijzelf praat. Ja..iemand moet het toch doen? Dus niet mijzelf afstraf dat ik (alweer) een sukkel ben dat ik zelfs niet eens iets kan printen. Of te laat bij de bushalte kom (zie je wel....ook lopen kan je niet eens goed) of iets vergeet. Zoals mijn OV-card (ja...lekker reizen dan he).
Kan gebeuren en het is geen ramp allemaal. Zelfs niet toen ik (ja..alweer) na afloop van een dag reizen naar de verjaardag van mijn moeder opeens een beetje ziek, zwak en misselijk was en de hele bups eigenlijk direct in de wasmachine moest. Dan praat ik hardop tegen mijzelf dat het niet erg is, doe het maar rustig aan. Komt allemaal in orde. Wees blij dat je een wasmachine hebt die werkt en morgen is alles weer schoon en droog. Geen probleem. En nu even lekker warm douchen, zodat je weer schoon bent en dan mag je in je warme veilige bed. Nog wel midden in de nacht de was opgehangen (hahah...ja errug he).
Als je als kind alleen maar hoorde dat je lastig was als je ziek was of je gewoon maar aan het aanstellen was (terwijl ik toch echt een blindedarm-ontsteking had!), dan zit dat kennelijk heel diep in het (mijn) systeem en praat je ook op die manier tegen jezelf als je zorg nodig hebt.
Wat een enorm verschil maakt dat ik noem het maar 'koesterend' praten tegen mijzelf in plaats van mijzelf af te straffen, kil te benaderen en mijzelf een ontzettend stom aanstellerig wijf te vinden.
Ben wel heel erg dankbaar dat ik mijn kinderen die warmte en koestering niet heb ontzegd. Dat ik het kon alhoewel er dus niet mee grootgebracht. Ben me ervan bewust dat ik ook zeker wel steken zal hebben laten vallen. Een vriendin zei me ook dat sommige mensen beperkt zijn en dat zie ik steeds beter. Dat je een kat niet kan laten blaffen.
Heb veel gelezen over schematherapie. Waarom schiet ik vaak in oude manieren terug met bijbehorende oude gewoontes..Nou..dat waarom die heb ik wel door, maar dus kennelijk niet (altijd) dat ik getriggerd word door bepaalde woorden, situaties, opdrachten, mensen, instanties en verzin het maar.
Maar dat dit allemaal niet perse de route is die ik moet lopen, maar door stil te staan bij he...wat gebeurt er nu, wat voel ik nu, en het belangrijkste - is dat zo - is het wat beter te behappen. En happen daar ben ik nog steeds een ster in. Miss Pac-man als het ware.
Dus om mijn brein te resetten keek ik naar een leuke nieuwe Netflixserie: Sex Education.
Prima te behappen :)
4 opmerkingen:
Laat los waar je niets aan kan veranderen, daar heb ik veel van geleerd. Groetjes
Die innerlijke dialoog kun je yecht ombuigen naar positievere toon. Denk dat je oo her goede spoor zit, maar wat er zo lang ingedreund is, en door jezelf eindeloos herhaald werd, is hardnekkig, lach erom en neem het jezelf niet kwalijk.
Fijn dat het lukte om jezelf te koesteren. Ik hoop dat je weer helemaal beter bent!
Mooi is dat, dat je koesterend tegen jezelf kunt praten! Ik probeer het zelf ook vaak, niet altijd met succes, maar dat is ook niet erg.
Een reactie posten