Dus wist ik ook dat als ik die liet liggen tot de volgende dag - want moe, geen zin, andere plannen - dit me weer een week wachten zou kosten, want degene die deze informatie zou ontvangen werkt maar een paar dagen in de week. In die paar dagen moet hij dus mijn informatie verwerken. En dan maar hopen dat de postbezorging inderdaad de volgende dag is. En de ambtenaar die dag aan mijn dossier gaat werken.
Dus aktie in de taxi en wel nu direct. Printer weer uit de kast, maak kopieen, schrijf een brief, he...snetverderrie ALWEER de inkt op? Gelukkig zo slim geweest om inkt op voorraad te nemen (ding dong...dat is relatief duur, nou ja..voor mijn beperkte budget dan), dus vervang die cartridge en niet zeuren...doorgaan.
Gelukkig deed de printer het nu normaal. Geen rare offline meldingen. Dat scheelt weer stressen.
Is de brievenbus nog open? Hoppa...snel snel snel..En oh ja...koop dus ook direct nieuwe inkt. Voor de voorraad. Want vermoed dat ik nog veel meer kopietjes en printjes moet maken de komende tijd. En dan moet dat budgettair dus ook nog maar kunnen. Maar zag dat het nog kon. Dus direct maar gekocht, want wie weet hoe ik er de komende maand voorsta.
Verder begon na het zien van die informatie het malen. Man man man...wat een gemaal. Echt de plaatselijke molen is er niks bij. Dus moest ik mijzelf echt hardop toespreken dat het nu wel genoeg was.
Want; wat levert al dit gemaal en gepieker mij op? Een vreetbui ja. En daar heb ik ook weinig plezier van. Dat is alleen maar om mijn angstgevoelens te dempen. Dus hield ook daar maar mee op. Met malen zowel in mijn hoofd als in mijn mond.
Mocht de rest van de avond niet meer piekeren. Que sera, sera. En wie weet biedt dat 'nieuwe' piekerscenario wel weer heel nieuwe openingen! Bekijk het eens positief in plaats van alleen maar oh wat errug. En door zo te denken, kreeg ik wat meer lucht. Moest er zelfs om lachen. Mijn situatie.
Natuurlijk ging de innerlijke boekhouder ook nog even snel een berekening maken, wat dat dan zou inhouden voor mijn financiele plaatje, voor mijn toeslagen, voor mijn huur. Is het echt zo verschrikkelijk? Kom ik in de problemen hierdoor? Niet nu, maar komende tijd.
Maar bovendien: er is nog helemaal niets besloten. Niet of ik een participizza-punt krijg, niet of ik niet in aanmerking kom, want kennelijk kan er een pensioenspaarpotje worden opgemaakt (dat verzin ik er zelf bij...nog niets over uitgesproken!), dus adem in en adem uit en neem het leven zoals het vandaag gelukkig toch weer komt. Heb wel een voorschot gekregen van 90% van mijn participizza-punt (zonder dure topping), maar ook weer bang dat ik straks alles mag terugbetalen. Dus zuinig zijn, heel zuinig zijn. En wees eens niet zo bang. Nergens meer voor nodig.
De witte was zit in de machine, lekker zo mijn bed verschonen. Ja, een bed lekker vers opmaken met schoon beddegoed vind ik een leuk werkje; echt! Bed and Breakfast Citroen maar dan voor mijzelf. De koffie was lekker en ik ruik hem ook nog bovendien, dus nog niet dement.
Solliciteerde op een leuke functie bij een leuk bedrijf en ik krijg vrijwel direct een mailtje terug van de tussenpersoon dat de functie al vervuld was. Bugger! Maar blij dat ik me er niet door van de wijs laat brengen. Ondertussen ruimschoots gewend aan afwijzing op afwijzing. En sites waar kennelijk vacatures opstaan die er niet zijn. En heel toevallig net vervuld zijn.
Toch maar gewoon kijken hoe het vandaag weer gaat en vooral wat er allemaal wel goed en fijn is. Dat is in de eerste plaats dat ik 'gezond' weer op mocht staan. Op kan staan. En vooral op wil staan.
Lieve kinderen die ook nog eens van me houden. En ik van hen. En ook nog eens een kleinkind. Superschattig, ze kan al knipogen hahah!! En een aantal lieve vrienden, niet dichtbij, maar wel dichtbij in mijn hart.
7 opmerkingen:
Weet je wat ik zo jammer vind? Je schreef over jouw vrijwilligerswerk als budget-coach (zal ik maar zeggen), voorheen was dat gewoon een betaalde functie! Maar wegbezuinigd! Zo stom, veel werk dat vroeger betaald werd moet nu door vrijwilligers (met uitkering) worden gedaan. Welke oen heeft dat verzonnen?
Marijke.
Sterkte!
Soms is er maar weinig nodig om de pieker machine in overdrive te krijgen. Die instanties hadden op mij ook dat effect. Tot diarrhee aan toe soms. Had dat graag opgestuurd, maar ja....... Probeer maar lief te zijn voor jezelf, als tegenwicht.
Houd je taai hoor! Kan me voorstellen dat je het een beetje (veel) zat wordt, al dat gedoe.
Knap dat je de zonnige kant probeert te zien.
Ik hoop dat je een grote pizzapunt krijgt of snel een leuke baan vindt!
Wat ziekmakend,die instantie-bemoeienis. Dat was het fijnste van onze AOW-leeftijd. Geen brieven met ellende meer.
Het is een mooi motto dat Que sera, que sera en ook zeker verstandig, maar niet altijd zo makkelijk om uit te voeren. Ik herken het malen van je gedachten zeker!
Een reactie posten