Voor het eerst in vier jaar

Berekende dat het al zo lang geleden was dat ik een sollicitatiegesprek had. Vier jaar geleden. Ruim. (Nou ja...buiten het gesprek voor mijn vrijwilligerswerk, dat was natuurlijk ook een sollicitatiegesprek, maar daar staat er minder op spel).

Uiteraard voordat ik solliciteerde uitgezocht of ik het goed kon bereiken met OV. Nou ja...redelijk, niet echt ideaal, maar volgens de normen moet ik gewoon genoegen nemen met 3 uur reistijd.

Op de dag zelf bedacht ik ook dat als ik nou dat hele end ging reizen (ben dan zeker een hele middag weg), ik er best nog wel iets 'leuks' aan vast kon knopen. Maar dat deed ik voorafgaand aan. Want tegen de tijd dat ik klaar was, was ik misschien wel helemaal afgeknoedeld.

Dus ging ik naar het Cobra museum, waar er momenteel een tentoonstelling is over Vrouwelijke kunstenaars in en rondom Cobra.

cc Cobra Museum

Interessante zaken gezien en gelezen. Dat veel vrouwelijke kunstenaar zichzelf toch nog altijd ondergeschikt vonden aan hun mannelijke collega's. Maar ook dat sommigen liever niet wilden trouwen, want dan moesten ze hun kunst eraan geven. En anderen juist hun kunst opgaven omdat ze hun partner alle ruimte wilden geven. Zo ging dat in die tijd. En ook dat sommige leden van de COBRA groep die vrouwen niet erkenden.

Ik ben niet echt superfan van abstracte kunst, maar het proces, het denk- en daarna het maakproces blijft altijd interessant. Moest ook denken aan het bezoek van die Marokkaanse vrouwen van Groeten uit Holland aan dit museum. Dat ze overal even aan wilden zitten. Maar dat een van hen vertelde dat je alleen mag kijken in een museum. Niet aanraken. Dat aanraken wilde ik ook namelijk. Vooral bij sculpturen.

Zo...even wat cultuur gesnoven, gratis naar het toilet om te kijken of ik er nog representatief (voor wat?) uitzie en dan nu de volgende bus naar mijn bestemming. Volgens 9292.nl nog maar 5 minuten lopen vanaf de bushalte en dan was ik er.
Helaas Pindakaas waren er grote werkzaamheden begonnen aan een brug en de wegen precies voor het gebouw, waardoor ik nog een kwartier moest omlopen. Dat je het gebouw ziet liggen en dan nog een grote cirkel er omheen moet lopen. Een hele grote cirkel. Weer terug naar het busstation bijna!

Gelukkig zoek ik altijd een verbinding uit met nog ruimte voor uitloop en dan nog genoeg ruimte om op tijd op de plaats van bestemming te arriveren en dat ik dan nog even op adem kan komen. Maar nu leek alles in de war geschopt te worden. Maar nog steeds keurig op tijd. Wel voelde ik me niet zo frips en fruitig meer. Warm en klammig. Zweet op het voorhoofd. Vast niet representatief (meer).

En me niet beter, qua kleding, voorgedaan dan ik ben, want die tijd heb ik gehad en ambieer ik niet meer. Zeg maar dasje, tasje, jasje.

Oh en uiteraard keurige hakken. Blij dat ik die niet aan had gedaan, want lekker door zandbergen strompelen.

En hield vast aan de maximale hoeveelheid uren die ik nog wil werken. Want er zijn meer dingen in het leven dan werken alleen. En voor het geld hoef ik het niet meer te doen. Ik weet dat ik met heel weinig ook rond kan komen. Zonder schulden. En met af en toe nog ruimte voor iets leuks als een museumbezoek (vooruit....dankzij de sponsoring door mijn kinderen door dat als verjaardagskado te geven).

Eigenlijk was ik totaal niet gespannen tijdens het gesprek en vroeg me af waarom ze mij hadden uitgekozen. Dan ben ik eigenlijk nogal wantrouwig. Is de nood zooo hoog? Nemen ze dan iedere kandidaat aan die zich aanmeldt?

Nou ja...ik ga het wel horen of er nog een tweede gesprek komt. Weet wel dat ik nog steeds een andere en kennelijk professionele indruk maak. Rustig, kalm, niet van de wap te krijgen. Maar dat is dus niet zo. Want ben ruim twee jaar ernstig van de wap geweest. Dat ik niet eens meer Engels kon verstaan. Of een boek lezen. Of op zoek was naar een hoog gebouw.