Hoe efficient.
Sommige dagen is voor mij de enige kans op praten met een ander juist dat moment bij de kassa. Met een persoon die misschien alleen maar vraagt:
Weet zeker dat ik daarin niet alleen ben. En dat eenzaamheid enorm wordt onderschat. Wat dat met je doet. Het niet gezien zijn. Weten dat je dagen achter de voordeur kan liggen en het niemand opvalt.
Stimuleer mijzelf dus om juist meer naar buiten te gaan. Contacten aan te gaan, verbindingen te leggen. En ben blij met de fiets. Maar op een fiets kan je praten wat je wil, het enige effect is dat je nogal een verstrooide muts lijkt. Of dat mensen denken dat je van die draadloze oordoppen in hebt, dus ook niet storen.
Blij dat ik vrijwilligerswerk doe, waarin ik veel met mensen praat. Maar de rest van de dagen kan het enorm stil zijn. Een leuke cursus doen of zoiets, dat is allemaal te duur. Dus laat maar. Maar wel beter zoeken naar meer contact mogelijkheden. Dus ik zwaai, zeg gedag en wordt ondertussen zo de dorpsgek. Maar ach...als ik maar vrolijk blijf.
10 opmerkingen:
Heel af en toe ga ik naar een zelfscankassa in de supermarkt, maar ik ben dan altijd weer zo'n muts die er niks van snapt en die de kassabon goed wegstopt, terwijl je daar het poortje om de winkel te verlaten nog mee open moet doen. Ik ben daardoor bij de grote Zweedse woonwinkel wel eens iets vergeten mee te nemen, omdat ik mijn aankopen even uit mijn handen moest leggen omdat ik mijn kassabon terug moest zoeken.
Geef mij gewoon maar een bemande kassa, hoor! Ik vind dat veel prettiger.
Contacten komen als je de kansen er toe ook aangrijpt en openstaan voor, uitstraalt.
In de bieb kun je meestal ook koffiedrinken en van een leestafel gebruik maken om wat tijdschriften ofzo door te kijken, daar ontstaan vaak contacten. Af en tie eens een tentoonstelling bezoeken, een gratis lezing bijwonen. Een leesclub of iets anders wat je interesseert kan ook aanleiding zijn, kortom veel mogelijkheden. En vrijwilligerswerk kun je op meerdere manieren oppakken. Denk in mogelijkheden, niet in beperkingen.
Ik zou het niet leuk vinden als er helemaal geen personeel meer aan te pas komt.
Het is toch juist gezellig om even een praatje met iemand te maken, ik zou dat onpersoonlijk en kil vinden. Ik hoop dat de proef mislukt ;-)
Ik herken me in wat je schrijft over afrekenen aan de kassa, zij kennen mij en ik hen en vaak zie ik de ogen van de kassières even oplichten als ik aan de beurt ben, omdat ik aandacht geef "iemand, die hen niet als een noodzakelijk kwaad zie", maar als mensen, die hun geld verdienen.
Ik zie, wanneer ze moe zijn en vind het persoonlijk leuk om dan toch even een glimlach te toveren, wat voor mij dan ook een meerwaarde heeft.
Wat overigens niet wil zeggen, dat ik soms geen gebruik maak van de zelfscan-kassa's als ik maar weinig heb en mijn benen niet verlangen naar een lange rij achter de kassa.
Ook ik praat met Jan en alleman op straat, wat tot gevolg heeft, dat veel mensen mij inmiddels enthousiast groeten.
Mooi stuk geschreven, wat heel herkenbaar is!
Groetjes Lily
Afschuwelijk vond ik deze ontwikkeling. Maar ja zal wel niet meer terug te draaien zijn
Kassa dames weg? Waar gaan we naar toe
Een koude kille wereld zonder menselijk kontakt😓
Als er nu eens een automatiseringsbelasting zou komen voor elke werknemer die "uitgespaard" wordt. De opbrengst daarvan kan gebruikt worden voor het starten met een basis inkomen voor iedere Nederlander
ja je begrijpt er niks van, iedereen heeft het over eenzaamheid en het lijkt alleen maar erger te worden:-(.. van mij mag de proef de mist in gaan... ah hoeft niet op de kleintjes te letten dat doen wij wel :-)
heb wel erg moeten lachen om de videoclip :-)
Triest he? Ook het inloggen in het ziekenhuis is hier geautomatiseerd. Gelukkig heeft men vrijwilligers. Om te helpen als het niet lukt en gewoon een stem te horen.
Nou ik inderdaad er zijn al veel eenzame mensen die even naar de winkel gaan voor een praatje en dan wordt ze dat ook nog afgepakt in Wat voor wereld leven we nou 😪
Een reactie posten