Wat is de stoep toch hard.

Als je van je fiets afvalt en jezelf (jaha...dat hele gewicht op een rechteronderarm) denkt te kunnen opvangen.

Gelukkig is behalve de elleboog en mijn ego niets anders geschaafd. Wel weer heel blij dat er lieve mensen zijn die zich om je bekommeren. Door de schrik kon ik niet zelf meer overeind komen. Ok..met fiets over je heen gedrapeerd is dat ook niet zo makkelijk.

Had ik net deze week mijn moeder eindelijk weer eens gesproken na weken radiostilte  (lang verhaal, ander blog onderwerp) en hoorde dat ze eigenlijk niet meer durfde te fietsen (oh...weten we ook direct van wie ik dat heb!), nadat ze een keer midden op een drukke weg onderuit ging (ergens begin van dit jaar) en net als ik onder de fiets terecht kwam. Maar zij durfde niet overeind te komen, want twee nieuwe heupen en die arts heeft waarschijnlijk iets te hard ingepeperd dat ze heeel voorzichtig moet zijn. Dus niet vallen. NIET vallen. Maar gelukkig heeft ze haar auto nog zei ze.  En ze loopt ook nog zonder rollator, maar voor de boodschappen met de fiets aan de hand. Fiets lopend heen en fiets lopend terug dus, met boodschappen in de fietstassen.

Zocht dus voor haar val-trainingen op, voor meer zelfvertrouwen en gaf aan dat ze die waarschijnlijk bij een fysio ook geven. Ze zou eens kunnen informeren, om te leren wat ze kan doen als ze gevallen is. Of via de thuiszorg of via de huisarts. Jaja.. (dus dan denk ik: het zal wel Neenee betekenen, gezien eerdere resultaten uit het verleden).

Nou...hoe hoogmoedig kan je zijn, dat je dan zelf in die situatie zit. ligt. Want ook mijn knieen daar kan ik niet op zitten (dat vertelde mijn moeder mij dus) en hoe kom je dan weer omhoog. Nog maar even flink 'droog' oefenen dus, maar dat is dan uiteraard op een kleed - lekker zacht - en niet op de harde stoepstenen. . En met voor mijn gevoel duizenden, honderden, tientallen..ok vooruit drie paar ogen op je gericht. En in een zeer oncharmante foetushouding. En toch ga ik dit wel doen; oefenen

Tegelijkertijd dacht ik aan hoe een kind doet als hij of zij valt. En wat wij als ouders aan zo'n kind leren. Opstaan en gewoon weer verder gaan. Ja, traantjes drogen als dan nodig is, maar hoppa...gewoon nog een keer doen. Doe maar! Die gedachte hielp me ook om direct na het vallen weer verder te fietsen. Ik moest van mijzelf. En me niet te laten kisten door zo'n ongevalletje. Met een geschaafde elleboog als enige schade en een kapotte sleutelhouder. Kon allemaal veel erger zijn. En nee, er is helaas niemand die eventuele tranen droogt, maar kijk en onthoud hoe aardig die vreemden waren die je hielpen.

Maar ik zie ook te duidelijk de overeenkomsten; je leven laten beheersen door angsten. Daardoor laat mijn moeder heel veel en durft te weinig voor haar ware mening uit te komen. Dat klinkt als een erfenis die ik niet zou moeten accepteren, want negatief kapitaal. En toch is het er. Ook ik hik hiertegen aan. En ik wil niet hikken, ik wil gewoon doen. En zeker niet mokken.

Nu een fijne blauwe plek en een schaafwond en een pijnlijke schouder, maar dat zat al in de verwachting.

Met klam en koud zweet op mijn hoofd liep ik vervolgens bij de kapper binnen (mijn doel voor de fietsrit) en was direct aan de beurt. Geen lange wachttijden. Wat heel prettig was, want ook de kapper stelde ik al te lang uit. En ja, dat kwam financieel ook beter uit, maar nu moest ik van mijzelf naar de kapper. Drie keer per jaar is ook regelmaat uiteindelijk. Het geld stond al klaar in een spaarpotje.

En op de fiets daarna weer terug naar huis. Zonder bibbers, gewoon doen. Doen doen doen. Ik kan het en ook ik verdien het om normale dingen te mogen doen hield ik me voor.

En toch ga ik dit zeker dagelijks doen; oefenen in opstaan na gevallen te zijn. Met het hoofd en met het lijf.

En nu een heerlijk zaterdags kopje koffie brouwen. Zin an!