Wereld Alzheimer dag

Was het bijna vergeten dat dit vandaag is.

Denk even terug aan hoe mijn vader aftakelde. Niet zozeer lichamelijk, maar vooral in zijn hoofd en daardoor zijn gedrag en uiteraard, wat bij Alzheimer hoort, zijn korte-termijn geheugen.

Hij was 74 toen hij overleed en ik ben blij dat zijn overlijden snel en kort was. Een hartaanval en weg. Daaraan voorafgaand wel een tijd dat het heel slecht met hem ging en we van de verpleeghuisarts het advies kregen om afscheid te nemen. Maar daarna weer een kleine opleving. En toch - met de kennis over het verloop van zijn ziekte - opgelucht dat het geen langere lijdensweg werd.

Want om hem nog verder in zijn ziekteproces als een foetus op zijn bed gelegen te moeten zien, niets meer kennend van de wereld, niemand meer herkennend, geen plezier meer uit dingen kunnen putten, dat gun je niemand. Ook een slechte vader niet.

Gisteren had ik me voorgenomen, om de teleurstelling van de afwijzing op de sollicitatie te vergeten, iets leuks te gaan doen. Maar helaas even in de trein stappen en ergens heen reizen dat moet begroot worden. Dus nam ik me iets leuks en haalbaars voor; naar de Intratuin fietsen, een dorp verderop. Waar ik zou moeten afstappen bij een stoplicht, zigzaggen over een fietsbruggetje en een drukke weg oversteken; alle elementen waar ik tegenop zie. Dus ga maar doen en daarna lekker kijken ter inspiratie. En ik wilde een tak met van die oranje lampionnetjes aanschaffen. Namaak. Doe ik jaaaaren mee, dus geldt als investering.

Had toen ik zat te wachten in de centrale hal op mijn sollicitatiegesprek een mooi boeket zien staan, daar even een foto van gemaakt en bedacht dat ik dit vrij eenvoudig kon namaken. Van namaakbloemen en gedroogde takken en bessentakken die ik thuis heb. Zo schik ik om de zoveel weken weer een ander boeket. Al naar gelang het jaargetijde.

Dacht gisteren in de Intratuin ook dat er zooooo ontzettend veel te koop is. Wat moeten we eigenlijk met zo veel variatie? Zo veel spullen. Ieder jaar nieuwe 'kleuren'. Ieder jaar weer.
En de Kerstbomen stonden al klaar om uitgepakt te worden, in een aparte ruimte van het gebouw. Dus Pepernoten zijn er al en de Kerstmeuk volgt straks (denk volgende week) ook. Kopen, kopen, kopen.

Zou ik nog een heerlijk kopje koffie daar nemen. Of even doorrijden naar een La Place restaurantje iets verderop? Maar besloot dat ik gewoon naar huis ging, verder niets uitgeven en op mijn eigen terras koffie zou drinken en genieten van de heerlijke zon.

Was blij met de snelbinders op mijn fiets want daar kon die lange tak mooi onder gebonden worden. Nadenken over welke route ik terugneem, want zigzaggen ging minder handig door Takkie.

En dankbaar dat ik die teleurstelling een goede plek heb gegeven. En ja, teleurstelling, want afgewezen worden is nooit fijn. Maar ondertussen wel flink aan gewend. In mijn hoofd zag ik me er al werken, had ik al bedacht wat ik nog voor basics moest aanschaffen, want niet veel echt 'nette' kleding. Naar de kapper geweest. Nadenken wat ik zou aandoen voor het tweede gesprek. Maar helaas..net niet hun ideale kandidaat.

Weten dat ik, net als vallen met de fiets, gewoon weer moet opstaan en doorgaan. Waarheen weet ik niet, maar in beweging blijven.

Hoop ook dat het onderzoek naar Alzheimer in beweging blijft en er iets gevonden wordt. Vanavond op NPO 2 een mooie documentaire over die zoektocht. Over een jonge vrouw die weet dat ze Alzheimer krijgt.