Die arrogante Peter Buwalda die daar maar wat zat te schamperen dat het een stom idee was een prijs, die kon ik nog net dulden, omdat ik wilde weten of het boek waarop ik gestemd had, gewonnen had.
Zo jammer dat ze die prijs niet eerder won, toen ze nog leefde en te kampen had met grote en diepe gevoelens van onzekerheid door haar depressie. En de gevolgen van haar beroerte.
Heb gisteren van dit boek nog maar weer eens stukken herlezen. Vooral de passages waarin ze haar depressie omschrijft zijn, Martine eigen want altijd enorm taal-vaardig, zo beeldend. Hoe ze haar depressie omschrijft als een zwarte Rog, die in de verte aan komt zwemmen. Groot en donker. Of de Zwarte Deken, die aanstellerig in een hoekje hangt te trillen om zich diep pathetisch over haar heen te gooien. Ze haat hem diep. En ze omschrijft zichzelf als een waardeloos wijf.
Och...
Het deed me ook even terugdenken aan hoe mijn vader zich dan wel vrijwillig bij de PAAZ afdeling van het plaatselijk ziekenhuis wilde melden, alles om zijn oude staat van doen weer terug te krijgen. Dat hij niet weg hoefde uit huis. En dat die PAAZ artsen zouden zeggen dat hij echt niet gek was. Hij zeker niet.
Blij dat ik dit boek kado kreeg een hele tijd terug bij een proefabonnement op een krant. Dat boek, dat wilde ik graag, die krant was gewoon bonus.
Lees dit boek!
4 opmerkingen:
Mooi, ontroerend boek vond ik het. Zelf ben ik chronisch depressief en en moet de zwarte rog ook uit mijn buurt zien te houden.
Peter Buwalda, beter geen woorden aan vuil maken!
Ha, ik kreeg het boek ook bij een proefabonnement op Trouw. Ik werd er een beetje depri van, hoewel goed geschreven Ik heb er ook niet op gestemd. Ook niet op Peter Buwalda gelukkig!
Prachtig boek van een prachtige vrouw.
Ja, ik heb dit boek ook gelezen en vond het bijzonder mooi. Wat goed dat het een prijs heeft gewonnen inderdaad.
Een reactie posten