In beweging - alles verandert voortdurend

Bij een verkeerde beweging zo'n lekkere trekkende pijn onderin de linkerbil beginnend (en dan een heule lange weg nemend, want grote billen) tot aan mijn rug van de week. Snotvergeme! Dat kunnen we nu net niet gebruiken. Gelukkig schiet ik niet op slot en kan nog bewegen. Wel als een bejaarde, maar in de ogen van sommigen ben ik dat dan ook al.

Snap ook wel dat het zagen van vorige week daaraan ten grondslag ligt. En het is een typische stress-pijn. En begrijp het ook, maar baal wel ervan dat juist nu dit opkomt. Ga toch weg! En soms lijkt het weg te blijven!

Dus blijven bewegen, pijnstillers (het zwaarste wat ik in huis heb is paracetamol) als het nodig is en van die creme die ik ooit bij de drogist kocht een B-merk Voltaren (dus goedkoper, maar wel met dezelfde samenstelling) smeren. Dus goed voor mijzelf zorgen.

Afbeelding van Wolfgang Claussen via Pixabay

Er staan veranderingen op til. Maar leven is veranderen en in beweging blijven. Want niets is blijvend. Zelfs een permanentje moet iedere paar maanden weer opnieuw worden ingerold. En een drukke tijd op mijn vrijwilligerswerk want veel clienten komen met vragen die veel tijd in beslag nemen door veel kopieer- en opzoekwerk. Grote plastic tas en dan zoekt u maar uit. Het is fijn dat er ook clienten komen die hun boeltje wel op orde hebben en alles in een keurige ordner bij zich hebben. Hun inlogcodes bij de hand hebben. Dat zeg ik dan ook altijd want een compliment doet altijd goed.

Maar dat hele leger van uitvoerders van allerlei regeltjes en die door de gemeente of andere overheid uitgevoerd moeten worden maar die dat weer afschuift overdraagt aan een andere club mensen. Kafka zou zich rot lachen. En dan ook de organisatie waar ik voor werk; allerlei agenda's maken voor overbodige problemen. Want zelfs wij kunnen er niet voor zorgen dat de woningnood minder wordt. Tien jaar inschreven staan geeft nog steeds recht op niets. En ik denk zelf ook met teveel pamperen dat een mens niet gelukkig wordt. Wel met leren hoe en dan weer zelfstandig verder kunnen.

Mijn les is om me minder op te winden over allerlei misstanden en me alleen over mijn eigen circus en apen druk te maken.

Had gisteren een hele leuke afspraak met een van mijn eigen apen, mijn zoon. Nou ja, heel leuk, ik word gewoon altijd blij van elkaar ongedwongen even ontmoeten. Niet omdat het Kerstmis is, maar omdat we dat graag willen. Mooie verhalen gehoord, trots op zijn koers en ook nog even (met jas aan) buiten in de zon op een bankje van onze muntthee genoten. En toen had ik helemaal nergens last van pijn in mijn heup/rug/bil.

In februari in de zon kunnen zijn. Da's ook een klimaat in beweging zo lijkt het. Wedden dat we over 3 weken nog sneeuw krijgen!