Mijn broer verwijt mijn moeder dat zij niet genoeg interesse laat zien. Hij verwijt eigenlijk een boom dat hij niet kan lopen. Of heeft verwachtingen waarvan de buitenwereld allang weet dat die niet ingelost kunnen en zullen worden.
En zit hij in zijn verwijtenschema, dan gaat hij slaan. Verbaal. Vroeger, net als mijn vader, ook nog fysiek. Daarom trek ik hem ook minder.
Maar ik snap het wel. Ook hij zoekt erkenning. Zie mij! Hou van mij! Vind mij de allerliefste!
Een verlangen naar iets wat er nooit komen gaat. Een liefdevolle zachte moeder, die direct op de stoep staat bij wat er ook in jouw leven gebeurd. Die betrokken is, maar dit vooral luid en duidelijk toont. En goedkeurt wat je doet en hoe je het doet. Die je omhelst met zachte armen. Spontaan is. Vooral dat laatste. Direct reageert en niet pas weken later. Of met een lullig berichtje. 2 regels getypte tekst.
Dit alles is mijn moeder niet. En doet ze niet. En nu zij al 80 is, zal zij dit ook nooit (meer) worden. Dus hoe kan je dan toch nog willen dat zij wel zo doet en reageert. En haar dit bovendien verwijten.
Mea Culpa.
Ik doe/deed dit ook. Dit verwijten. Maar dan in stilte. En later geleerd om bij haar aan te geven wat haar gedrag mij doet. Hoe ik het vertaal. Hoe ik het ervaar. Me kwetsbaar durven op te stellen. En daar soms een prijs voor moeten betalen. Maar het wel aankaarten. Wat het voor mij betekent.
Maar ook te zien waar haar gedrag vandaan komt. Beschadigd, product van haar opvoeding en niet in staat - mede ook door een lang huwelijk met een dominante en later onberekenbare en gevaarlijke en psychisch zieke man - mijn vader - om haar spontane kant weer op te diepen. Geleerd dat dit afgestraft wordt. Of door haar kinderen of voorheen haar man en haar en zijn familie. Geen veiligheid. Alle potentie die ze heeft, weer binnen gehouden. Weggestopt in de donkere krochten. Mag niet. Niet doen. Niet spontaan zijn. Niet buiten de gebaande paden treden. Niet niet niet.
Mijn broer straft mijn moeder door geen contact meer te hebben. Hoort ze maanden- soms jarenlang niets meer. Noch van zijn kinderen. Zo gaat hij ook om met andere familieleden. Met mij; want ik gedroeg me niet zoals het 'heurt'. Sterker nog; ik was toch altijd die rare. Die op kamers ging wonen. Die met een maffe snuiter trouwde, buiten de provincie ging wonen, alles, alles geheel anders deed dan 'De Familie' (nu moet ik even keihard denken aan dat wij uit een soort Maffioso familie komen, waar de ongeschreven familie-eer zeer belangrijk is..whoahahahhaha).
Maar dat doorgeven van patronen. Dat straffen. De harteloosheid. Willen dat de ander zich gedraagt zoals jij nodig hebt. Terwijl hij of zij daartoe niet in staat is. Misschien wel zou willen, maar het zit er gewoon niet in. En wat er niet in zit, komt er ook niet uit.
Accepteer hoe het is. Wat er wel is. Kijk vooral naar hoe jijzelf (ik) het ervan af brengt. Ben ik dan wel zo'n goede moeder, zuster, tante, dochter, vriendin.
Volg ook ik niet dezelfde patronen? Terugtrekken als het te ingewikkeld wordt. Alles zelf willen oplossen, regelen, aanvliegen. Omdat ik heb geleerd dat ik geen 'steun' heb te verwachten van thuis. Of in mijn huwelijk later van mijn partner (Omdat ik uiteraard net zo'n soort man koos als mijn vader, bijna klassiek die fout/instinker). Of relaties.
Of zelfs mijn kinderen. Hoe liefdevol, warm en betrouwbaar en attent ben ik naar hen toe? Herhaal ook ik niet wat ik aan patronen heb meegekregen. Ben ik wel in staat om lief te hebben? Weet ik uberhaupt wel wat dat is. Hoe het eruit ziet. Voelt. Zou moeten voelen.
Hoe liefdevol, warm en betrouwbaar en attent ben ik voor mijzelf eigenlijk.
11 opmerkingen:
Heftig stukje weer lieverd. Ik ga niet in mijn eigen hoofd poeren. Merk dat het mij goed doet om dat niet te doen. Net als jij kijk ik vaak naar wat mijn aandeel is in het geheel, tuurlijk ook fouten gemaakt, wie niet, maar ik kom er maar niet uit; wat heb ik fout gedaan dat het zo gelopen is? Dikke liefs.
Zooo herkenbaar. En nu zo opgelucht dat mijn Afrikaanse man 3 maanden in Afrika zit; het huishouden loopt ineens soepel, het huis is netjes, de dochters praten en lachen veel meer. Binnenkort afspraak bij notaris voor inlichtingen over scheiding (België).
Patronen, die bijna erfelijk lijken te worden. Een jeugd is niet meer over te doen, de pijn en littekens slijten moeizaam. Ik denk dat jij je heel bewust bent van wat gebeurde en gebeurt en waakzaam bent het niet te herhalen. Moeilijke taak, maar jij doet het toch maar. Wat een wijsheid en mededogen. Hug
Lastig voor je dat je daarmee kampt... of je het wel goed doet en niet in diezelfde patronen valt. Niet teveel nadenken over die dingen helpt vast, maar ja dat zal ook weer lastig zijn. Ik herken dit niet... heb alleen met een zwager (want aan mijn zus ligt het echt niet, daar app ik in ieder geval mee) al 10 jaar geen contact. Ooit een fout gemaakt (in zijn ogen), zal er wel mijn hele leven voor moeten boeten. Ach... het is zoals het is denk ik dan steeds, zoals het vroeger was wordt het toch nooit meer... mea culpa...
Mooi spiegelend logje dit!
Je moeder zal misschien ook weer een 'product' zijn van haar ouders. Sommige dingen worden generaties lang doorgegeven. Maar als je naar jezelf kijkt, dan kun je wel leren van haar tekortkomingen en ik weet bijna zeker dat je dat ook gedaan hebt. Zoals je soms over je kinderen en jullie band vertelt, dan zie ik wel dat het contact goed is en dat je gewoon een liefhebbende moeder bent.
Je hébt het al doorbroken Cellie. En dat gaf je je kinderen mee!
Ha Cellie,
wat heb je dit allemaal goed geschreven.
Ik denk door dit allemaal op een rijtje te zetten, dat het ook helend voor je is.
De laatste zin vind ik mooi: "Hoe liefdevol, warm en betrouwbaar en attent ben ik voor mijzelf eigenlijk."
Je kunt een ander niet veranderen, maar jezelf wel.
En daarom... wees jij maar heel liefdevol, warm en betrouwbaar en attent voor jezelf.
❤
Heel veel liefs van Marlou
Oh ja... die broer van je... loslaten!
Een moeder van 80 nog allerlei zaken verwijten... Terecht of onterecht, dit komt heel vaak voor. Tot ze op haar sterfbed ligt? Ik vind dat je daar op een bepaalde leeftijd mee op moet houden. Gedane zaken nemen geen keer etc.etc. Wees de wijste ook al ben je niet de oudste. Dit bedoel ik in het algemeen hoor, Cellie je schrijft heel helder en begripvol over dit thema.
Dat laatste zinnetje is belangrijk. Want dat kun je zelf beslissen en ervaren
Google eens op narcisme.
Best ingewikkeld die familierelaties en -patronen... Bij iedereen weer anders. Ik vind dat je er mooi over schrijft. Goed om er eens bij stil te staan. Ik vind dat jij een heel lieve moeder bent. En dat je heel terughoudend bent in het vragen om hulp. Zelf doen staat bij jou hoog in het vaandel. Is een goede eigenschap, want je komt ver. Maar kan ook een valkuil zijn.
Een reactie posten