Stil

Door een tip van een medeblogger even wat muziek opgezet, de Evergreen top 1000 op radio 5, terwijl ik de klussen van vandaag doe en afstreep. En door de soort muziek meteen een flashback naar toen ik een tiener (=puberette) was. Altijd op mijn kamertje (echt mini-kamertje met klapbed, dan kon je net (als bed was opgeklapt) aan een teakhouten bureautje  - nu voor honderden euro's helemaal te gek hip te koop -  je huiswerk maken) luisterde ik naar de radio. Die was toen al oud want van mijn vader geweest, maar he...als ik maar kon luisteren naar muziek daarop. 

Wat zwijmelde ik daar wat uurtjes weg zeg. Beter dan beneden zitten, daar was het altijd De Koude oorlog. Of mijn moeder lag op de bank met zware hoofdpijn. 

Later kreeg ik een kamer op zolder, ook niet groot, maar stukken groter dan opklapbed-kamertje. 

Maar die muziek dus. Wat een fijne breker van de stilte overdag. Zit toch wel erg veel alleen thuis. Te werken en privé ook veel alleen. Dat kan ik goed en ik vind ook altijd wel vermaak, maar geen gezelligheid met me, myself and I.

Oh ja...weer even de administratie bijwerken. Klopt alles nog en eigenlijk moet ik al de begroting voor 2023 klaar hebben. 

Want in december krijg je altijd de toeslagen over januari, dus moet ik NU al inschatten of mijn salaris ENORM (nee dus) gaat stijgen en mijn toeslagen minder worden. De belastingdienst heeft al een schatting gemaakt. Dus check of die klopt. 

Ik hoef eerlijk gezegd helemaal geen salarisverhoging. Ik kom rond, budgetteer nog steeds strak, maar blijf ergens nog steeds bang dat ik straks weer veel minder inkomen heb. En die angst daar heb ik niets aan. Want niemand weet wat de toekomst brengt. Maar moet ook praktisch denken. Stel dat ik straks weer bij het UWV moet aankloppen, dan is 70% van een iets hoger inkomen toch wel fijn. Dus maar weer gaan rekenen. Wat heb ik nodig om alle bordjes weer draaiend te laten zijn. 30% bruto verhoging dus. Denk niet dat dit erin zit. Maar wie niet onderhandelt, krijgt ook niks.

Misschien win ik toch nog eens de staatsloterij (he...Moos, dan moet je wel meedoen he!!).

En de dag al begonnen met iets waar ik altijd van opknap. Bed afhalen en weten dat je in de avond in een kakelvers bed kan stappen. Lekker alles laten doorluchten. Moet ik het nog wel zelf weer opmaken natuurlijk, maar ook dat vind ik een fijne klus. Heb me aangeleerd een fijne klus te vinden. Laat ik het zo opschrijven. Want je kan uiteraard zeiken dat je 'alweer' zo'n huishoudelijke klus moet doen, maar er moet niets; ik kan ook wekenlang lekker tussen de klamme lappen liggen, maar dat doe ik niet, want niet prettig, niet hygiënisch en dit is nou net een beetje luxe. (Met dekbedhoezen van honderd jaar oud hahahah!!).

Dus zo direct de dekbedhoes en kussenslopen uit de wasmachine halen, ophangen aan het rekje op zolder. Droogt vanzelf door de opstijgende warme lucht in huis (haha...welke warme lucht???) en dan vers beddegoed uit de kast halen. 

Even verder werken aan het mini-jurkje. Rustig, met focus en genietend van het feit dat het lukt. En nu, op de zak na, af is. Dus kan er nog steeds voor kiezen die zak er niet op te maken. Niet de druk te hoog laten worden. De perfectionist in mij heeft vrij.

Het concert van Adele bekijken. Alle liedjes zijn wel in mineur geschreven valt me op. Dat geeft het een triest sausje. Maar wat een prachtige jurk had ze aan. Helemaal show en geweldig mooi gemaakt. En haar oorbellen, zo passend bij het gebouw waar ze voor stond op te treden.

Wat een kneuterblogje. Geen opwindende zaken. Geen sex, geen drugs en rock & roll ook al niet. Mozeskriebel!

Nou

En