Zelf doen!

Verwonderd over een actie van mijn moeder. Die zich een paar jaar geleden een bijna nieuwe maar andere auto liet aanpraten.  Maar zich daar nooit echt prettig in voelde. Ze snapte de auto en de nieuwere techniek (vooral het audio en navigatie gedeelte) niet en maakte het haar ook nooit echt eigen. Dus maakte daar geen optimaal gebruik van. Dan maar geen muziek in de auto. Niet eens opgemerkt toen zij de auto kocht. Dat er geen CD-speler meer inzat, maar andere techniek. Waar let je dan op als je een auto koopt? Alleen de kleur. Of dat de stoel lekker zit?

Toen zij haar droom-auto inruilde voor deze auto vond ik het al raar dat ze deze en dit model koos en geen andere dakloze auto, maar toen ze vertelde dat een broer van mij erbij was, snapte ik wel hoe het ging. Die broer is net als mijn vader zeer dominant. En heeft een hekel aan alles wat mijn moeder doet en deed. Maar uit dat in een vorm van of negeren maandenlang, soms jaren. Er liggen nogal wat appeltjes in zijn mandje die hij wil schillen met mijn moeder.

Mijn moeder durft nog steeds niet voor zichzelf op te komen of haar echte mening te geven en sputtert dan achteraf en lijdt in stilte. Want dan ziet ze die broer dus heel lang niet, is er geen contact (de straf) en de kleinkinderen weten haar dan ook niet meer te vinden. Jong geleerd; oud gedaan. Volwassen kleinkinderen he. 

(Voor mij een hele grote spiegel; hoe het niet moet).

Na een belletje hoorde ik het verhaal. Ingeruild en ja inderdaad, vond deze auto eigenlijk niet fijn en veel te groot (te groot? Gewoon een standaard kleine Japanner) en ze wilde terug naar haar allereerste model auto (Mam...die maken ze niet meer he..dat model) en ook te duur dus ze wilde bezuinigen. Aha...dus je hebt uitgezocht dat je met de auto die je zou willen minder wegenbelasting betaalt en ook minder verzekeringspremie? (Lange stilte). Ik snapte natuurlijk dat zij allang een andere had gekocht. Zonder vooronderzoek. 

Maar niemand raadplegen of wat zij van plan was budget-technisch ook slim is. Of even alles online nakijken. Nee hoor. Weg ermee.  Weg weg weg! 

Veel te bang dat iemand haar mening niet respecteert (wat klopt; helaas is de ervaring dat dit zo is) en haar zelfs wat opdringt. Maar ook het gevolg van nooit echt hardgrondig Nee geleerd te hebben zeggen. Op een assertieve manier, dus niet NEEE NEEE NEEE.

Want toen mijn vader nog leefde een auto aangeschaft met makkelijke hogere instap voor hem (ze noemt dat soort auto's altijd Pausmobiel), maar zij vond het een lelijk ding. Standaard kleur, standaard model, bejaarden-auto vond ze. Maar ze deed het voor hem. Dat moest ik heel vaak horen. Wat ze voor hem deed en eigenlijk hoe zwaar dat voor haar was. Tsja..altijd het slachtoffer van de omstandigheden. Dat is een mooie rol natuurlijk. Die moet je je niet laten afnemen. Lekker in wentelen ook.

Na zijn dood kocht ze, na samen met mij en broertje uit het hoge Noorden online te hebben gekeken wat er allemaal mogelijk was, diverse proefritten hebben gemaakt, bij diverse merken en dealers, een cabrio. Haar droomauto. 

Heb haar nog nooit zo blij en tevreden gezien dan in deze auto.

Sjans van bejaarde mannen, jaloezie van de dames van die mannen. Mijn moeder leefde helemaal op. Dakje open bij zonnige dagen en vrij vrij vrij. Een soort van Thelma & Louise, maar dan braver maar wel met Brad Pitt, maar dat is weer een ander verhaal. Ze gaf bij inruil voor deze auto haar Japanse pausmobiel nog net geen rotschop, maar het was uitermate grappig te zien hoe ze zo lang in een auto reed die niet haar echte keus was.

Maar nu dus ruilde ze haar nog vrij nieuwe ook weer opgedrongen auto in voor een auto met bijgeleverde schoenlepel en was nog blij dat ze een fijn bedragje terugkreeg voor haar oude auto. Alles al in kannen en kruiken. Auto staat nu voor het driedubbele te koop dan het inruilbedrag. Want die schade krijgen ze toch via de verzekering geregeld en met nog geen 20.000 km op de teller en perfect onderhouden lachen ze zich helemaal een bult. Van oud vrouwtje geweest! Altijd binnen gestaan.  

Naaien zonder zoenen noemen ze dat. Maar mijn moeder is dat gewend.  Dus kennelijk voor haar al een warm bad, genaaid te worden zonder zoenen. Toch nog iets. En zelf gedaan. 

Dus ik ga dat haar niet inwrijven. Dat ze genaaid is door dat garagebedrijf. En niet voor een paar tientjes he. Duizenden euro's.

Ben wel blij dat ze in staat is om nog lekker auto te kunnen rijden. Haar gevoel van vrijheid is dat. Ook al maakt ze mini-ritjes. Ze kan het en ze doet het, geheel zelfstandig nog. Gun haar veel veilige en vooral ontspannen kilometers. Jammer dat het dak er niet af kan, maar bij wijze van spreken met het dak eraf. Mijn dochter heeft de nieuwe auto al gezien en haar Oma beloofd om wat te fixen in haar auto zodat ze weer fijn haar vertrouwde muziek kan horen als ze lekker toert.  

De vrouw uit dit filmpje is in mei van vorig jaar overleden. Slechts 51 werd ze. Sabine Schmitz. Zalig als je zo je auto beheerst. Ik hou ervan. Met scheurende banden over het asfalt. En ben er nog goed in ook. Mijn dochter helemaal; die kan zo kampioen inparkeren worden. Alle soorten, achteruit, vooruit, file-parkeren. Beheerst, volledig controle over wat voor type auto ook. Meesterlijk! Gewoon niet bang. Rijdt beter dan haar broer.

Kan me nog zo herinneren toen zij haar rijbewijs vers uit het gemeentehuis had opgehaald. Mam..mag ik de autosleutels (toen had ik nog een auto, een ruime station) dan rij ik even naar mijn vriendin 160 km verderop. Ze bracht me nog wel even thuis vanaf het gemeentehuis en daarna - in de tijd nog voor de ingebouwde navigatiesystemen, hoppa..en route. Ze wist al precies welke snelwegen ze moest nemen, welke afslagen. Geweldig! Ik had toen nog zo'n dik stratenboek in de zijdeur. 

Nu zit ik meestal in een grote rode Mercedes. Dat stond op de streekbus tenminste. Dus moet eigenlijk wel besmuikt lachen om het verhaal van mijn moeder. Die geld genoeg heeft om zo'n verlies te kunnen nemen kennelijk. En dan nog klagen. Dat haar pensioen niet omhoog gaat.